منو

انفجار اشعه گاما

انفجار اشعه گاما 


انفجار اشعه گاما به مثابه قویترین انفجار انرژی، در سراسر کائنات برق می زند. این انفجار برای یک مدت کوتاه درخشانترین اجرام در آسمان شمرده می شود. اخترشناسان تخمین می زنند که حدود 1.400 انفجار اشعه گاما در هر سال اتفاق می افتد، اما به علت اینکه هیچکس نمی داند کی و در کجا اتفاق می افتد، بنظر میرسد که تنها یک بخشی از این انفجار های اتفاق افتاده، کشف شده اند. رصد خانه انتگرال اشعه گامای سازمان فضایی اروپا حدود 10 انفجار اشعه گاما را در سال کشف می کند که از نظر بزرگی، انفجار ها مختلف می باشند. اما یک سفینه فضایی هم چندین انفجار اشعه گاما را با تابندگی کم رصد نموده که این خود موجودیت جمعیت کاملی از انفجار های ضعیف را که تا کنون به مشکل دیده شده اند، رصد نموده است. اینها انفجار ها از فاصله های بسیار دور نه، بلکه انفجار های ضعیف نسبتأ نزدیک بودند. اخترشناسان به این فکر افتادند که این انفجار های ضعیف یا کم نور اشعه گاما می توانند بسیار معمول باشند.

 

پروفیسور لورین هانلون از مکتب فیزیک در دانشگاه دوبلین ایرلند، وقتی مشغول مطالعه اطلاعات انتگرال انفجار اشعه گاما بود، متوجه شد که بعضی از انفجار های کم نور تشعشات مشخص اشعه گاما دارند و همچنان پس تاب بسیار کم نوری را بصورت اشعه ایکس کم انرژی و طول موج های مرئی نشان می دهند.

 

از آنجائیکه انفجارات اشعه گاما بطور کلی، انفجار های بسیار بزرگ انرژی اند که در اثر سقوط اجرام بسیار حجیم و فشرده مانند ستاره های نیترونی یا سیاه چاله، و یا به علت انفجار ابرنواختر های بسیار قوی منفجر می شوند، شاید کسی فکر کند که این انفجار ها به علت این کم نور و ضعیف اند که در فاصله های بسیار بسیار دور از ما در گوشه های دور افتاده کائنات رخ می دهند.

 

اما پروفیسور لورین و همکاران اش تذکر داده اند که این انفجارهای کم نور در فضای همسایگی ما یعنی در خوشه های کهکشانی نزدیک رخ داده اند.

 

اگر انفجار های بررسی شده به اصطلاح اخترشناسی بسیار "نزدیک" اند، بدین معنی است که از همان آغاز انفجار کم نور بوده اند. با این اساس می توانیم چنین استنباط کنیم که پروسه ای که باعث انفجار آنها می شود، می توانند در مقایسه با انفجار های بسیار قوی که بیشتر رصد می کنیم، بسیار کم انرژی باشند.

 

 

 

تیم تحقیق کننده می گوید که انفجار های بسیار کم نور می توانند به علت سقوط یک ستاره سنگینی که ویژگی های یک ابرنواختر را ندارد و یا به علت برخورد دو کوتوله سفید ( ستاره های بی نهایت چگال و کوچک تقریبأ به اندازه زمین)، و یا هم به علت تصادم یک کوتوله سفید با یک ستاره نیترونی یا یک سیاه چاله رخ دهند.

 

رصد های گذشته، قبلأ به موجودیت انفجار های کم نور اشعه گاما اشاره نموده اند، اما به پاس حساسیت انتگرال حالا می توانیم بگوییم که جمعیت کاملی از این انفجار ها وجود دارد. در واقع میزان آنها می تواند در مقایسه با درخشانترین انفجار های اشعه گاما به مراتب بیشر باشد، و به علت اینکه ضعیف اند تنها در فاصله های نزدیک آنها را دیده می توانیم.

 

رصد های انتگرالی زیاد در سالهای آینده بدون شک ما را در درک پدیده انفجار های کم نور اشعه گاما و کاوش ماهیت این جمعیت تازه دیده شده، یاری رساند. 


منبع  :universtoday.com


ارسال :امیرحسین ستوده بیدختی


سایت مترجم:www.kabulsky.com