در حدود صد ميليون شهابهاي ريز هر روز وارد جو زمين مي شوند. ولي در سال فقط چند تايي شهابسنگ پيدا مي شوند.
- شهابسنگ ها چون بسيار بزرگترند مي توانند درست از ميان جو زمين عبور كنند و به سطح زمين برسند. اغلب ممكن است پيش از رسيدن به سطح زمين منفجر شوند و مواد از هم پاشيده آنها در يك منطقه وسيعي پراكنده شود. قدرت تخريبي شهابسنگ ها بر اساس اندازه آنها متفاوت است.
- تا آنجا كه مي دانيم زمين دو بار با شهابسنگهاي به راستي غول آسا برخورد كرده است. شهابسنگ 30 ژوئن 1908 كه در حدود 40000 تن وزن داشت خوشبختانه در نقطه اي متروك بر سيبري مركزي سقوط كرد و موجب مرگي نشد. ولي صدمه زيادي به اراضي جنگلي وارد آورد.
نشانه و اثر شهابسنگ غول آساي ديگر در صحراي شمال شرقي آريزونا در نزديكي كانيون ديابلو ه جا مانده است. قطر دهانه اي كه از برخورد به جا مانده است نزديك به 1200 متر است و آن را كناره اي احاطه كرده كه 42 متر از سطح دشت سنگي آهكي مجاور بلندتر است. قعر دهانه نزديك 180 متر از كناره پايين تر است. برآوردهاي زمين شناسي بر اساس مطالعه سنگ هاي داخل دهانه دال بر آنند كه برخورد شهابسنگ با زمين در حدود 30 يا 40 هزار سال پيش روي داده است.
زمين به احتمال زياد بسي بيش از ماه مورد اصابت قرار گرفته است. اما نيروهاي فرسايشي بر زمين اثر همه دهانه ها را به جز معدودي كه اخيرا پديد آمده اند پاك كرده است.
- بايد توجه داشت شهاب باران با بارش قطرات آب از نظر فراواني تعداد بارش شهاب فرق بسياري دارد و بدين صورت نيست كه شما قطرات آب را در بارش باران مي بينيد. در طول شبانه روز شهابهاي بسياري وارد جو زمين مي شوند كه قابل رويت هستند ولي وقتي تعداد اين بارشهاي شهابي به چيزي حدود 60 شهاب در ساعت برسد (يعني به طور متوسط در دقيقه يك شهاب) به آن پديده بارش شهابي مي گويند. و نكته ديگر به محل مناسب براي رصد اين پديده برمي گردد. شهرهاي بزرگ به دليل داشتن آلودگي هوا و آلودگي نوري اصلا مكان مناسبي براي رصد اين پديده نيستند. و آلودگي نوري و آلودگي هوا در قدر آسمان تاثير زيادي دارد و اگر قدر آسمان مناسب نباشد مسلما شما نمي توانيد شهابي را در آسمان رصد كنيد.
- در فضا ذرات بسياري موجود است كه اندازهي آنها اكثراً از شن كوچكتر و گاه از دهها متر تجاوز ميكند. خردهريزهاي مزبور كه شهابوار نام داشته و به دور خورشيد در گردشند بر خلاف ظاهر درخشان و تابناكي كه در برخورد با جو زمين پيدا ميكنند به اندازهاي كوچك و كم نورند كه ديده نميشوند. هنگامي كه اين ذرات به وسيلهي نيروي جاذبهي زمين ربوده شده و به درون جو زمين راه مييابند بر اثر مالش با ذرات هوا داغ و گداخته ميگردند و پديدهي درخشاني را به نام شهاب به وجود ميآورند. تابناكي اين گونه اجرام در واقع به خود آنها مربوط نيست. بلكه مولكولهاي گاز مسير آنها بر اثر اصطكاك داغ و يونيزه ميگردند و به صورت هالهي فروزاني پيرامون ذرات مزبور را فرا ميگيرند-برگرفته شده ازسایت تبیان
برخورد شهاب سنگها با زمين بزرگترين آنها
- omarekhayam
عضویت : چهارشنبه ۱۳۸۵/۱۲/۲۳ - ۱۲:۰۱
پست: 898-
سپاس: 55