هوپا، انجمن علم ایران

روزی صحبت از پیری بود.نورالدین جهانگیر،چهارمین پادشاه گورکانی هندی،فی البداهه گفت:چرا خم گشته میگردند پیران جهان دیده?
نور جهان فوری گفت: به زیر خاک میجویند ایام جوانی را.

هم از بزرگان عصر یکی با غلام خود گفت که از مال خود پاره ای گوشت بستان و از آن طعامی بساز تا بخورم و تو را آزاد کنم.غلام شاد شد بریانی ساخت و پیش او آورد.خواجه بخورد و گوشت به غلام سپرد.دیگر روز گفت:بدان گوشت نخود آبی مزعفر بسازتا بخورم و تورا آزاد کنم.غلام فرمان برد و بساخت و پیش آورد.خواجه زهرمار کرد و گوشت به غلام سپرد.روز دیگر گوشت مضحمل شده بود و از کار افتاده،گفت:این گوشت بفروش و پاره ای روغن بستان و از آن طعامی بساز تا بخورم و تو را آزاد کنم.گفت:ای خواجه (( حسبت الله )) بگزار من به گردن خود همچنان غلام تو باشم.اگر هر آینه ی خیری در خاطر مبارک میگزرد به نیت خدا این گوشت پاره را آزاد کن.

آورده اند جماعتی از بوزینه گان در صحرایی میزیستند.
چون شاه سیارات به افق مغربی خرامید و جمال جهان آرای خود را در نقاب ظلام بپوشانید سپاه زنگ به غیبت او بر لشکر روم چیره گشت و شبی همچون کار عاصی فرا رسید.

باد شمال عنان گشاده رکاب سخت گران کرده بر آنان شبیخون آورد.
بیچارگان از شدت سرما رنجور گشته و پناهی میجستند.
ناگاه یراعه ای دیدند پنداشتند آتش است هیزم بر آن نهاده و می دمیدند.
برابر ایشان مرغی بود که بانگ میکرد که آن آتش نیست که البته التفاتی نمی کردند.
تا اینکه مردی مرغ را گفت:رنج مبر که به گفتار تو یار نباشند و تو رنجور گردی و تو در تهذیب ایشان همچون کسی هستی که شمشیر بر سنگ آزماید.
مرغ سخن نشنود و از درخت فرود آمد تا حدیث یراعه معلوم کند.
بگرفتند و سرش را جدا کردند.
و کار تو همین است که هر آینه در سر این استبداد و اصرار شوی و از این رزق و شعوذه زمانی پشیمان گردی که بیش سود ندارد.
کلیله و دمنه