هوپا، انجمن علم ایران

ترکیب بندی هفتم
اثر واسیلی کاندینسکی

کاندینسکی از آغازگران سبک آبستره یا انتزاعی در نقاشیست و
نقاشی های آبستره ای که الان در هر نمایشگاه نقاشی یا هر
فیلمی یا در همین جستار می بینیم وامدار او هستند.

در انتزاع مطلق او به این نتیجه رسید که اگر هماهنگی های ناب تصویری عاری از صور عینی یا استعاری باشند،همچون اصوات ناب موسیقی روح انگیز می شوند.هنرمند آزادانه از انگیزش های روحی خویش پیروی میکندو حتی مختار است که از صور طبیعی یکسره چشم بپوشد و خود را به نیروی بیانی شکل های رنگین بسپارد.تنها قانون او ضرورت درونی است.(دایره المعارف هنر-رویین پاکباز)

مسلماً نقاشی های او در مقابل نقاشی های آبستره ی کنونی
خیلی ابتدایی بنظر میرسند* ولی او به عنوان مبدع این سبک
جایگاه شامخی در هنر نقاشی دارد و نقاشی را بعد از خود به
دو شاخه ی واقع گرا و غیرواقع گرا تقسیم کرد.

مردم معمولاً در اولین برخورد با این سبک نقاشی قفل میکنند
چون در نقاشی دنبال چیزی میگردند که نمودی از واقعیت عینی
باشد ولی پیدا نمی کنند! مواجهه با این سبک از نقاشی مستلزم
نوعی تسلیم است . بیننده باید برای لحظه ای ذهن علت جوی
خود را ساکت کند , چنانکه گویی به یک قطعه ی موسیقی گوش
میکند و هیچ فکری نمی کند,تنها به نقاشی نگاه کند و اجازه دهد
تا اثر خودش را بر او نمایان سازد و برایش بنوازد .آنگاه دیگر می تواند
با چشمانش به این سو و آن سوی نقاشی قدم بزند و از هر بخش
نتی بشنود و احساسی بگیرد.

ویژگی این سبک این است که در منتهیِ انتزاع و تفسیر ناپذیریست
و هر کسی میتواند آن را به شیوه ی خودش ببیند و درک کند.

_____
*آبستره ی قرن بیست و یکمی

گاهی انقدر حرف برای گفتن هست که هیچ نمی توان گفت!
تجربه ها و افکار و احساسات جدیدی که آدم را آنقدر اشباع
میکنند که میخواهند جمجمه را بشکافند و بیرون بریزند , انگار
ذهن به تنهایی از پس غربال کردن و چشیدن طعمشان برنمیآید
و باید ذهنی دیگر هم به این ضیافت دعوت شود .

اینجاهاست که انسان با تنهایی خود چشم در چشم میشود
و اینجاهاست که نویسندگان دست به قلم می شوند و برای
هیچ کس های ناشناس سفره ی دل پهن می کنند و دیگرانِ
ناآشنا را به ضیافت افکار و احساسات خود میخوانند.

اصلاً اندیشه و احساس ماهیتاً یاغی اند,آنها نمی توانند خود را
در ذهن حبس کنند که اگر حبس میکردند می گندیدند و میپوسیدند
آنها موجند که چون میروند هستند و چون بمانند دیگر نیستند!
دانش و هنر هر دو محصول این ذات یاغی هستند و اگر هنرمند
نمیخواست احساسش را بیان کند و اندیشمند افکارش را ,دیگر
نه هنری خلق میشد و نه دانشی.

فکر میکنم هیچ سبکی از نقاشی بهتر از آبستره ، نتواند
احساسات ژرف آدمی را به تصویر بکشد.

by Pablo Nagano

خشکاند مرا همانکه رویاند!

امروز که حرف از هنر شد یاد این پست افتادم:

q2w2hddjb نوشته شده:

«اهمیت هنر»

هنر راهیست برای تسکین دردهای عمیق ما , دردهایی که جز با "درک شدن" تسکین نمیابند. ..

برای همین است که موسیقی چنین جایگاهی در زندگی روزمره ی ما پیدا کرده, برای همین است که فیلم می بینیم و شعر و رمان میخوانیم. .. ولی جای نقاشی در زندگی روزمره ی ما بشدت خالیست . ما هر روز موسیقی گوش میدهیم و هر هفته فیلم هایی می بینیم و شعر یا داستان هایی میخوانیم ولی کمتر سراغ نقاشی ,این کهن ترین و ریشه دارترین هنر می رویم. ..

[ تصویر ]

دنیای عقلانی و علمی دارد احساسات ما را سرکوب می کند و آنها را تحقیر می کند. .. و هنر را تنها یک تنفنن و سرگرمی بشمار میاورد. ..
بله هنر نمی خواهد و نمی تواند درمان دردی باشد بلکه تنها بازگو کننده ی دردها و احساسات ماست ولی درست همین بازگویی و به تصویر کشیدنست که باعث میشود ما بفهمیم که احساسات مشترکی داریم و از فهمیدنِ اینکه «حس مشترکی» داریم دردهای خود را تسکین دهیم و با هم همدلی کنیم. ..و برای همین است که هنر تا این اندازه اثر گذارست . ..
هنرمند از اینکه احساسش را از دنیای ذهنش به بیرون گسترش داده خرسند میشود و از اینکه می بیند دیگران او را میفهمند پر از شور و شعف. و کسانیکه هنر او را دریافت میکنند هم, از اینکه می فهمند که «حداقل یک نفر دیگر غیر از خودشان هم این احساس را دارد» تسکین میابند. ما هنگامیکه می بینیم که دیگران هم مثل ما با یک اثر ارتباط برقرار میکنند و این احساس را می فهمند, احساس میکنیم که همگی بدور یک «حس مشترک» گرد آمده ایم و حس میکنیم که به یک روح جمعی تعلق داریم و محکوم به درک نشدن در دنیای ذهن خود نیستیم,حتی وقتی اثر هنری بشدت نمایانگر خشم و خشونت و...است . ..

[ تصویر ]

هنر یک سرگرمی و تفنن نیست , هنر یک نیاز است . ..نیاز به "درک شدن" , فهمیده شدن. این نیاز را جز در یک رابطه ی دوستی صمیمی و یک ارتباط عاشقانه در هیچ جای دیگری نمی توان یافت و هنر آن دوستی و معاشقه ی فراگیر و همگانیست که همه ی ما را در یک نقطه بدور یکدیگر گرد هم میاورد و احساساتمان را به هم گره میزند . .. چه حسی زیباتر از این که بدانیم ما تنها نیستیم و همگی احساسات مشترکی داریم و همدیگر را می فهمیم. ..؟

آیا علم میتواند پاسخ این نیاز ما باشد ؟ هرگز! فلسفه ؟ ابداً ! دین ؟ نمی دانم!

ساعت هاست می خواهم بنویسم ، اما
کلمات از دستم فرار می کنند و جمله ها
مدام شکافته می شوند


هنر#


by Maja Wronska

آدم میتونه به خیلی چیزا وابسته بشه به وسایلش به خودش به دروغ به تصوراتش.. ولی خیلی بد میشه اگه تو یه جای دور به آدم دیگه ایی واسبتگی پیدا کنه.

انگار کل اون مکان براش غریب تر میشن و فقط نقطه ی کوچیکی براش آشناس.
پارسال زمستون یکی از دوستامو از دست دادم تنها کسی که نسبت به بقیه چیزا همون حسی رو داشت که من داشتم، امروزم یه دوست دیگه رفت حس طنین انداز جدایی رو دوباره برای مدت طولانی ایی برای من نواخت.
چرا تو فصل های سرد همه میرن چرا کسی برنگشت.

separation
(by munch (lithograph

جواز شاعرانه

نویسنده: جرج اورول
مترجم: ابوتراب سهراب، کامیار عابدى
درباره کتاب:

"جواز شاعرانه" یادداشتهاییست درباره "سالوادور دالى" نوشته "جرج ارول"
شرح حال نگارى از خود، تنها هنگامى مورد اعتماد است که موضوعى شرم آور را برملا کند. کسى که روایت مثبتى از خویش مى نویسد، به احتمال دروغ مى گوید. زیرا، هر زندگى، هنگامى که از درون بدان نگریسته شود، به سادگى مجموعه اى است از شکستهاى پى درپى. با این حال، حتى ریاکارانه‌ترین کتابها (از جمله شرح حال نگارى اتو هریس از خود، که نمونه اى است از آنها) مى تواند تصویرى واقعى از نویسنده اش به دست دهد. شرح حال دالى از خود در این مقوله جاى مى گیرد.
برخى از رخدادهاى این کتاب شگفتى آدمى را برمى انگیزد.برخى دیگر بازنگارى شده و صورتى رمانتیک یافته است، نه فقط خفت و خوارى زندگى روزمره، بلکه معمولى بودن مستمر آن نیز نادیده انگاشته شده است.دالى حتى بنا به تشخیص خود، فردى خودشیفته است و شرح حالش صرفا نوعى استریپ‌تیز آرایش شده است. اما همین اثر در مقام اثرى تخیلى، در مقام نوعى انحراف غریزه که به لطف عصر ماشین ممکن گشته است، ارزشى بسیار دارد...


http://ketabnak.com/book/30409/جواز-شاعرانه


.

یکی از سبکهای مورد علاقم اکسپرسیونیسمه از نقاشیای فیگوراتیو لینک زیر دیدن کنید خیلی زیباست:

https://www.instagram.com/hafftka/

نقاشی های بانی راسن:
https://www.instagram.com/bobbierusson/

Malcolm T. Liepke