گفته و ناگفته های فضا پیمای دادلوس

[نويد]

طرح فضا پیمای دادلوس چیست ؟؟؟

طرح دادلوس با حمایت انجمن میان ستاره ای بریتانیا از 1973 تا 1978 به انجام رسید.
هدف طراحی فضا پیمائی خودکار بود که توان رسیدن به ستاره بارنارد (نزدیکترین
ستاره به آلفای قنطورس که در آن هنگام شواهد خوبی از وجود منظومه ی سیاره ای
از خود بروز میداد.). رادر عرض حدود 50 سال داشته باشد .این امر مستلزم سرعت بهینه ای برابر
12% سرعت نور بودکهباید که باید با فناوری موجود آن زمان یا برونیابی منطقی
بر آن حاصل میآمد.
فضاپیمای حاصل از این بررسی دو مرحله ای بود که که در هر مرحله باید از همجوشی
دوتریم و هلیوم (3) برای پیشرانش استفاده میشد . ساچمه هائی از این دو ایزوتوپ را به درون اتاقک واکنش تزریق میکردند
و در آنجا با یک باریکه ی الکترونی نسبیتی تا نقطه ی گرانش واکنش گرما هسته ای گرم و
متراکم میشدند.
پلاسمای حاصل را یک میدان مغناطیسی محصور میکرد . به طوری که تنها میتوانست
از یک جهت بگریزدو در نتیجه مانند خروجی موشک عمل میکرد .
پس از مرحله ی شتابگیری سرعت اولیه مرحله دوم و محموله به 12.2 % سرعت نور
میرسد .
شکی نیست که دستگاههای پیشران همجوشی تپی که ممکن است
به طور طبیعی از پژوهش فعلی روی همجوشی تخت حاصل شود قادر به رسیدن به سرعت های بسیار بالا خواهند شد .
مشکلات عمده موجود در طرح دادلوس به خودی خود ربطی به اندازه فضاپیما ندارد
بلکه این واقعیت که باید آن را در فضا ساخت (موضوعی که برای ساخت تمام اختر ناو ها
یکسان است ) و سوخت آن متشکل از ایزوتوپهای هسته ای نادر است ، از مشکلات اساسی محسوب میشود.
به ویژه هلیوم (3) بسیار نادر است و باید آن را از جو پرهلیوم مشتری استحصال کرد .
در ضمن برای جلوگیری از تاثیر مواد میان ستارهای نیاز به یک سپر بود که دارای چگالی کم بوده
تا جرم سپر کمینه شود اما ظرفیت گرمائی نهان و گرمای ویژه آنها باید زیاد باشد تا از دست رفتن
مواد در اثر گرمای ناشی از برخورد در پائین ترین سطح باشد . مارتین نتیجه
گرفت که بریلیم و بور و گرافیت بهترین نامزدهای این کارند .

منبع : کتاب " موجودات فضائی کجا هستند ؟ " .م