اكنكار از زبان شعر

[Amirali Ahmadi]

الــهـی بـــه مــسـتـــان مـیـخـانـه ات بـــه عــقـــل آفــرینـــــان دیــوانــه ات

بــه خــم خــانــــه وحــدتــم راه ده دل زنــــده و جـــان آگـــاه ده

میـی ده که چـــون ریزیـــش در ســـبـو بـــر آرد ســــــبــو از دل آواز هـــو

از آن مــی کــه در دل چــو مـنـزل کـنـد بــدن را فـــروزان تـــر از دل کــــــنـد

از آن می که چون چشـمت افتـد بر آن تـــوانــی در آن دیــد حــق را عـیـان

از آن می که چون عکسش افتد به باغ کــنـد غـنـچــه را گــوهـر شـب چــراغ

از آن می که چون عکسش افتد در آب بـــر آن آب تــبـخــالـه افــتـد حــبـاب

از آن مــی که گـر شـب بـبـیـنـد خزاب چـــو روز از دلــش ســر زنـد آفـتـاب

از آن مــی کــه چــون ریــزیــش در کدو هـــمــه قـل هـــو الله تــراود از او

از آن مــی کــه در خــم چـو گـیــرد قرار بــرآرد خــم آتــش بـــه ســان چـنـار

مـیــی صـــاف ز آلــودگــی بـــشــــر مـبـدل بـــه خـیــر انـــدرو جمـله شر

مـیــی مـعـنــی افــروز و صــورت گــداز مـیــی گـشـتـه مـجـنــون راز و نیـــاز

از آن مــی کـه چـون شیشه بر لب زند لــب شیشه تـبــخـالـه از لـــب زنــد

مـیــی از مـنـی و تـویـــی گـشتـه پـاک شــود جــان،چکد قطره ای گر به خاک

چـشـی گـر از ایــن بــاده کــوکــو زنـی شـوی چــون از او مست هـوهـو زنـی

میـی سـر بـه سـر مایـه عقـل و هـوش میی بی خم و شیشه در ذوق و جوش

پــریـشــان دمـاغیـم ساقـی کـجاست شرابـی ز شب مانـده ، باقـی کجاست

بـیــا سـاقـیــا مــی بــه گـردش درآر کـــه دلـتـنــگـم از گـــردش روزگـــار

مـیــی بــس فــروزانـتـــر از شـمـع روز مـیــی سـاقــی و بـاده و جــام ســوز

مـیــی صـــاف ز آلایـــش مـــاســـوا ازو یـــک نــفــس تـــا به عــرش عــلا

مـیـــی کـــو مــرا وارهـــانــــد ز مــن از ایــــن و از آن و ز مـــا و ز مـــــن

از آن مــی حـلال اسـت در کـیـش مــا کــه هستــی و بــال است در پیـش مــا

از آن مــی حـرام اسـت بــر غـیــر مــا کـــه خــارج مـقــامـسـت در سیـــر مـــا

مـیـــی کــه بـاشــد در او ایــن صـفــت نبـــاشــد بـــه غیــــر از مــی معــرفت

تـو در حـلقـــه مـی پـرسـتــان در آی کـــه چـیـزی نبینـی به غیـــر از خــدای