پرسیدن این که جنس زمان چیست سوال مناسبی نیست. در واقع طرح چنین پرسشی بی معنی است. حتی اگر قرار می بود تا برای زمان جنسی قایل باشیم باز هم قادر به انجام چنین کاری نمی بودیم. همه می دانیم که زمان جزو خصوصیات بنیادین عالم نیست. بسته به نظر و دیدگاه شخص می توان تعاریف متفاوتی ارایه داد. آن چه من می پسندم تعریف زمان به عنوان یکی از ابعاد در فضا-زمان است. با چنین دیدگاهی تعریف زمان، محصور به عالم شناخته شده ما خواهد شد. اما برای شبیه سازی یک مدل ذهنی که بتواند در درک ماهیت زمان کمک کند، می توان زمان را چیزی شبیه به یک ریسمان در نظر گرفت. ریسمانی که قابلیت انعطاف پذیری بسیار بالایی دارد. می تواند به سادگی پیچ و تاب بردارد. ریسمانی که قادر به تحمل زوایای بسیار تند است. وقتی بخشی تحت کشش قرار می گیرد؛ بر طول آن بخش از ریسمان افزوده می شود. ولی این افزایش طول نامحدود نخواهد بود. وقتی فشرده می شود، طول آن بخش از ریسمان که دچار فشردگی شده، کاهش می یابد و حتی می تواند به سمت صفر میل کند ولی هر گز صفر نخواهد شد. شبیه به اتفاقی که برای نور می افتد و سرعت آن را محدود می کند.
بیایید ریسمانی که تعریف کردیم را ریسمان زمان بنامیم. حال اگر بخواهیم از ریسمان زمان؛ برای تبیین مدل کیهان شناسانه ی خود استفاده کنیم کار ساده ایی خواهیم داشت. کافی است تا ریسمان خود را با تناظری یک به یک به کوانتاهای فضا سنجاق کنیم. نتیجه ی کار چه خواهد بود؟ ما به سادگی از دردسر تصور یک دنیای چهار بعدی رها شده ایم. در ضمن تعریفی از زمان ارایه داده ایم که با نتایج حاصل شده از نظریه ی نسبیت مطابقت دارد. همچنین با قایل شدن خصوصیاتی برای ریسمان زمان می توانیم؛ موضوع عینیت یافتن جسم مادی را نیز توضیح دهیم. اما مشکل بزرگی که گرفتار آن خواهیم شد، موضوع درک ما از دنیایی کوانتومی است. به نظر می رسد چاره ایی جز سازگار دانستن ریسمان زمان با فضا-زمان کوانتومی نداریم!!!
در ضمن از نظر فلسفي زمان چون ماهيت ندارد جنس نداردو جز مقولات عشر نيست
