ستارگان

[اماتور]

کشف میدان مغناطیسی در یکی از درخشانترین ستاره های آسمان

اخترشناسان برای اولین بار وجود میدان مغناطیسی در یکی از درخشانترین ستاره های آسمان، ستاره وگا را با کمک تجهیزات طیف نگار

تلسکوپ برنارد- لیوت به ثبت رساندند.

به گزارش خبرگزاری مهر ، گروهی از دانشمندان با استفاده از طیف سنج قطبی تلسکوپ برنارد- لیوت واقع در فرانسه موفق به مشاهده

تاثیر میدان مغناطیسی، مشهور به تاثیر "زیمان" بر روی نور تابیده شده از این ستاره شدند.

ستاره وگا یکی از مشهورترین ستاره ها در میان اخترشناسان حرفه ای و آماتور است و در فاصله 25 سال نوری از زمین در صورت فلکی

لیرا واقع شده است. این ستاره پنجمین ستاره درخشان آسمان زمین به شمار می رود. وگا همچنین به عنوان مقیاس برای سنجش

میزان نور دیگر ستارگان آسمان مورد استفاده قرار می گیرد. این ستاره ابعادی دو برابر خورشید داشته و تنها یک دهم خورشید عمر دارد.

به دلیل اینکه ستاره وگا بسیار درخشان و نزدیک به زمین است، معمولا مورد مطالعه قرار می گیرد اما زمانی که با کمک تجهیزات

قدرتمند مورد مطالعه قرار می گیرد، معمولا حقایق جدیدی را آشکار می کند. زمان چرخش مداری این ستاره کمتر از یک روز است در

حالی که خورشید طی 27 روز چرخش خود را کامل می کند. نیروی گریز از مرکز شدید وگا که توسط چرخشهای بسیار سریع این ستاره

به وجود آمده باعث مسطح شدن قسمتهای قطبی ستاره و ایجاد تفاوت حرارتی متغییر و بیش از 1000 درجه سلسیوس میان دو قطب

و قسمت های استوایی خواهد شد.

اختر شناسان طی مطالعات جدید خود نور قطبی شده این ستاره را بررسی کرده و موفق به ردیابی میدان مغناطیسی بسیار ضعیفی

در آن شدند. البته این پدیده امری شگفت انگیز به شمار نمی رود زیرا حرکت ذرات باردار در ستاره ها عامل ایجاد میدانهای مغناطیسی

هستند.

با این حال برای ستاره های بزرگتر از خورشید، مانند وگا مدلهای زمین ساختی توانایی پیش بینی شدت و ساختار میدان مغناطیسی

را نخواهند داشت. به همین دلیل پس از مطالعات نا موفق متعدد طی دهه گذشته، اخترشناسان در نهایت موفق به ردیابی این پدیده با

کمک تلسکوپی قدرتمند در ستاره وگا شدند.

بر اساس گزارش ساینس دیلی، شدت میدان مغناطیسی ستاره وگا 50 میکرو تسلا تعیین شده است که در برابر شدت میدان

مغناطیسی زمین و خورشید کاملا ناچیز به شمار می رود. اخترشناسان معتقدند این کشف قدمی کلیدی در درک میدان مغناطیسی

بین ستاره ای و تاثیر آنها بر روی تکامل ستارگان به شمار می رود.


منبع : http://major-physics.blogfa.com

[اماتور]

راز لکه‌هاي خورشيدي کشف شد

لکه هاي خورشيدي نواحي بر روي سطح خورشيد هستند که به وسيله فعاليت‌هاي شديد مغناطيسي به وجود مي‌آيند و مانع از انتقال

گرما مي‌شوند. مهمترين علت وجود لکه ها، قوي شدن ميدان مغناطيسي روي سطح خورشيد است. اين ميدان مغناطيسي باعث به

وجود آمدن نيرويي به سمت بيرون مي شود و آنقدر قوي است که اثر گرانش ستاره را خنثي مي کند. در جاهاي ديگر سطح خورشيد که

لکه اي وجود ندارد، نيروي گرانش را فشار گاز داغ خنثي مي کند. يعني فشار گاز داغ مي خواهد گاز را منبسط کند و گاز مي خواهد به

سمت بيرون برود، در صورتي که گرانش مي خواهد اين گاز را به درون ستاره بکشد. در جاهايي که لکه وجود دارد، ميدان مغناطيسي به

کمک فشار گاز مي آيد. يعني بر خلاف نيروي گرانش عمل مي کند به همين دليل ما به فشار کمي نياز داريم. همين فشار کم باعث

پايين آمدن دماي لکه مي شود و لکه نسبت به مناطق ديگر ستاره کم دماتر ديده مي شود.

در آخرين تلاش دانشمندان براي درک بهتر اين لکه‌ها، گروهي از محققان در سال 2010 / 1389 يک لکه خورشيدي را که قطر آن از زمين

هم بيشتر بود، مورد مطالعه قرار دادند. اين گروه به سرپرستي گوران شارمر از دانشگاه استکهلم و موسسه فيزيک خورشيدي

فرهنگستان علوم سوئد، با استفاده از تلسکوپ خورشيدي يک متري سوئد واقع در جزاير قناري اسپانيا، حرکت پلاسما را در اين لکه

خورشيدي اندازه‌گيري کردند. نتايج اين تحقيق که در شماره اخير مجله ساينس به چاپ رسيده، از ويژگي جديدي از فعاليت‌هاي دروني

اين لکه‌هاي خورشيدي پرده برداشته است.

شارمر و همکارانش دريافتند که پلاسماي درون نيم‌سايه -ناحيه رشته‌مانند اطراف لکه خورشيدي که سايه تاريک مرکزي را احاطه کرده

چرخشي عمودي دارد که در نواحي مختلفي با سرعت نزديک به يک کيلومتر بر ثانيه (بيش از 3500 کيلومتر در ساعت) بالا و پايين

مي‌رود. براي اين‌که درک بهتري از لکه خورشيدي داشته باشيد، لکه خورشيدي را مانند چشم انسان در نظر بگيريد که در آن، ناحيه

سايه همانند مردمک و ناحيه نيم‌سايه همانند عنبيه خواهد بود. اين افت و خيزها مدرکي دال بر جريان‌هاي همرفتي در نيم‌سايه

هستند. اين پديده پيش از اين توسط شبيه‌سازي‌هاي رايانه‌اي ديناميک لکه‌هاي خورشيدي پيش‌بيني شده بود، اما تا پيش از اين وجود

آن به صورت مشاهده مستقيم اثبات نشده بود. نحوه رخ دادن همرفت به اين صورت است که پلاسماي داغ از نواحي زيرين خورشيد

بالا مي‌آيد، گرماي خود را ساطع مي‌کند و مجددا در اثر سرد شدن به درون خورشيد فرو مي‌رود.

به نظر مي‌رسد که اين همرفت دقيقا مربوط به جريان اِورشِد ( Evershed Flow ) باشد؛ جرياني از پلاسما که با سرعت چند

کيلومتر بر ثانيه، به صورت افقي از بخش دروني نيم‌سايه به سمت خارج جريان مي‌يابد. اين پديده به افتخار اخترشناس انگليسي جان

اورشد نام‌گذاري شده که آن را در سال 1909 / 1288 کشف کرد. بر اساس نتايج مطالعه جديد، اثر اورشد در واقع مولفه افقي و به سمت

خارج اين جريان همرفت عمودي در نيم‌سايه خورشيد است.

لکه ها درحدود 5%سطح خورشيد را پوشانده اند و ابعاد آن ها بسيار زياد است، اما دربرابر خورشيد بسيار کوچک هستند. اندازه آن ها

در مقايسه با کره زمين در حدود چند ده برابر است به طوريکه در داخل هر لکه چندين کره زمين جاي مي گيرد. هر چه لکه بزرگتر باشد

طول عمر بيشتري دارد. طول عمر يک لکه ممکن است آنقدر زياد باشد که به کمک آن دوران خورشيد را تشخيص دهيم. يعني همچنان

که خورشيد به دور خود مي چرخد،شاهد حرکت لکه روي سطح آن باشيم. درواقع به کمک همين لکه ها مي فهميم که سرعت دوران

خورشيد در تمام عرض هاي جغرافيايي يکسان نيست. در استوا خورشيد بسيار تندتر به دور خود مي چرخد ولي در قطبين اين چرخش

به نسبت کندتر است.


منبع ثبت میگردد

[اماتور]

مشخصات فیزیکی خورشید و شراره هایش

1 قطر خورشید درحدود 1.392.000 کیلومتر یا 109برابر قطر زمین است.

2 جرم خورشید 333.000 برابر جرم زمین است (جرم زمین 1027×6) و مقدار جرمی که خورشید از دست می‌دهد درحدود 2/4

میلیون تن در ثانیه‌است.

3 وزن مخصوص خورشید 1/41گرم بر سانتی متر مکعب است.

4 حجم خورشید 1033×1/4سانتی متر مکعب که حدودا معدل 1.400.000 برابر حجم زمین است.

5 دمای مرکز خورشید 15/000/000درجه کلوین(20.000.000درجه سانتی گراد) است.

6 مدت چرخش وضعی: 25روزدر استوا که درحوالی قطب‌ها به 34روز می‌رسد.

7 یک سال کیهانی زمانی است که خورشید یک بار به دور کهکشان می‌چرخد ودر حدود 225میلیون سال است.

8 قطر زاویه‌ای خورشید در آسمان 32دقیقه‌است. قدر ظاهری خورشید 26/7- است.

9 خورشید در زمان پیدایش زمین (زمانی که زمین کاملا به اعتدال رسیده بود و آب در زمین وجود داشت) 5 برابر امروز قطر و

بزرگی داشت.

در حدود 99%وزن خورشید را گازهای هیدروژن( H2 ) و هلیوم ( He ) تشکیل داده‌اند، که از مقدار نیز حدود 70% هیدروژن

29% هلیوم و یک درصد مابقی، شامل سایر گازها می‌شود. در خورشید هرثانیه 500 میلیون تن هیدروژن طی فرآیند همجوشی

هسته‌ای به هلیوم تبدیل می‌شود که فقط حدود 5% آن به شکل انرژِی از خورشید خارج می‌گردد.ازآن جایی که هم جوشی یک عمل

گرماده‌است همجوشی‌های بیشمار خورشید و انرژی گرمایی حاصل از آن به عنوان اشعه‌های خورشید در منظومه ی شمسی پخش

می‌شود که مقداری از آن به زمین می‌رسد این عمل نیز باعث طوفان‌های داغ و تحریک ابر‌های اسید سولفوریک در زهره میگردد.

لکه های خورشیدی

لکه های خورشیدی نواحی بر روی سطح خورشید هستند که به وسیله فعالیت‌های شدید مغناطیسی به وجود می‌آیند و مانع از انتقال

گرما می‌شوند. مهمترین علت وجود لکه ها، قوی شدن میدان مغناطیسی روی سطح خورشید است. این میدان مغناطیسی باعث به

وجود آمدن نیرویی به سمت بیرون می شود و آنقدر قوی است که اثر گرانش ستاره را خنثی می کند. در جاهای دیگر سطح خورشید که

لکه ای وجود ندارد، نیروی گرانش را فشار گاز داغ خنثی می کند. یعنی فشار گاز داغ می خواهد گاز را منبسط کند و گاز می خواهد به

سمت بیرون برود، در صورتی که گرانش می خواهد این گاز را به درون ستاره بکشد. در جاهایی که لکه وجود دارد، میدان مغناطیسی به

کمک فشار گاز می آید. یعنی بر خلاف نیروی گرانش عمل می کند به همین دلیل ما به فشار کمی نیاز داریم. همین فشار کم باعث

پایین آمدن دمای لکه می شود و لکه نسبت به مناطق دیگر ستاره کم دماتر دیده می شود.

زبانه‌ها و شعله‌های خورشیدی

زبانه حلقوی در شکل ، خطوط میدان مغناطیسی و دو لکه خورشیدی را به هم متصل کرده است. در سال 1973 ، یک زبانه خورشیدی

000/588 کیلومتر از سطح خورشید را پوشاند. اغلب فعالیتهای شدید خورشید در نزدیکی لکه‌های خورشیدی رخ می‌دهند.

شعله‌های خورشیدی ، جرخه‌هایی از انرژی هستند که عمر چند ساعته دارند، این شعله‌ها هنگامی بوجود می‌آیند که مقدار زیادی

انرژی مغناطیسی بطور ناگهانی آزاد شود. زبانه‌های خورشیدی ، فوارانهایی از گاز مشتعل هستند که ممکن است صدها هزار کیلومتر

در فضا پیش بروند. میدان مغناطیسی خورشید می‌تواند زبانه‌های حلقوی را هفته‌ها در فضا پیش بروند معلق نگاه دارد.

این گوی آتشین واقع در تصویر درواقع، شراره‌ای خورشیدی بود که کاملا از سطح این ستاره نسبتا متوسط جدا شده بود. شراره‌های

خورشیدی، فوران‌های عظیمی از پلاسمای داغ هستند که در اثر اختلالات مغناطیسی انرژی می‌گیرند و به بیرون فوران می‌کنند.


منبع ثبت میگردد

[اماتور]

خورشید چه طعمی دارد؟

با وجود پیشرفت های چشمگیر علم نجوم، هنوز سوالات بیشماری درباره خورشید بدون پاسخ باقی مانده که اخترشناسان با ارسال

سفینه های مختلف به سمت خورشید، می کوشند تا جوابی برای آن پیدا کنند.

مانند تمام آزمایش‌های علمی، فضاپیماهای SDO، STEREO و سایر فضاپیماهای مطالعاتی خورشید، هم‌زمان با پاسخگویی

به سوالات موجود درباره خورشید سوالات جدیدی ایجاد کرده‌اند. برای اینکه بتوان حقیقت وجود خورشید را کشف کرد، باید به اندازه

کافی به خورشید نزدیک شد تا بتوان از آن نمونه‌برداری کرد و فوران‌های سطح آن را اندازه گرفت.

نسل بعدی ماهواره‌های رصد خورشید در اطراف قطب‌های آن پرواز خواهند کرد. این فضاپیماها هم‌زمان با مزه مزه کردن ( ! ) جو

خارجی خورشید، جریان‌های انرژی را که از سطح آن به داخل تاج خورشیدی روان هستند، ردیابی می‌کنند.

بر اساس برنامه‌ریزی‌های انجام شده، طیف‌سنج تصویربرداری سطح مشترک خورشید ناسا ( IRIS ) که قرار است در دسامبر

2012 / آذر 1391 به فضا پرتاب شود، به مطالعه سطح مشترک بین جو و سطح خورشید خواهد پرداخت. این رصدخانه فضایی با مطالعه

چگالی، دما و پدیده‌های میدان مغناطیسی خورشید، به دانشمندان کمک خواهد کرد تا جریان انرژی و پلاسما را که باعث ایجاد تاج و

بادهای خورشیدی می‌شوند، توضیح دهند.

مدارگرد خورشیدی آژانس فضایی اروپا که در هنوز در مراحل طرح‌‌ریزی است، با حرکت بر روی مداری عمود بر دایرةالبروج به مطالعه قطب‌

های خورشید خواهد پرداخت. مسیر حرکت این مدارگرد تقریبا در عرض جغرافیایی 30 درجه خورشیدی قرار دارد. جو گورمن از اعضای

پروژه SDO می‌گوید: «بهترین شاخصی که ما می‌توانیم برای بررسی و پیش‌بینی چرخه خورشیدی داشته باشیم، در قطب‌های

خورشید قرار دارد.» به گفته وی هدف نهایی دانشمندان این است که بتوانند سفینه‌ای خورشیدی بسازند که قادر باشد ابزارهای علمی

در بالای قطب‌های خورشید حمل کند.

ناسا قصد دارد تا در سال 2018 / 1397، کاوشگر خورشیدی پلاس را رهسپار فضا کند که قرار است بیش از سایر فضاپیماهای دیگر تاریخ،

به خورشید نزدیک شود. این فضاپیما قرار است در ضمن پرواز به دور خورشید، به استشمام اتمسفر خورشید و سنجش بادهای

خورشیدی بپردازد.

در یکی از آزمایش‌هایی که برای این فضاپیما برنامه‌ریزی شده، قرار است الکترون‌ها، پروتون‌ها و یون‌های هلیوم موجود در بادهای

خورشیدی شمارش شود و علاوه بر اندازه‌گیری مشخصات بادهای خورشیدی، بعضی از آنها توسط ظروف خاصی برای تحلیل و بررسی

جمع‌آوری شوند. آزمایش دیگری هنگام عبور فضاپیما از میان بادهای خورشیدی، تصاویری سه‌بعدی از آنها تهیه خواهد کرد. نهایتا ابزار

دیگری فهرستی از محتویات خورشید تهیه خواهد کرد؛ مساله مرموزی که بر خلاف سادگی ظاهری، چندین دهه است که فیزیک‌دانان

را به خود مشغول کرده است.

به گفته دین پسنل، یکی دیگر از دانشمندان پروژه SDO، ارسال این فضاپیما فرصت مناسبی برای انجام تحقیقات فیزیک خورشید

فراهم می‌کند. وی ‌می‌گوید: «هدف این است که بتوانیم آب‌وهوای خورشیدی را پیش‌بینی کنیم. ما اکنون در آغاز این راه قرار داریم، اما

من فکر می‌کنم که می‌توانیم پیشرفت‌های خوبی در این زمینه داشته باشیم.»


منبع این مطلب و دو مطلب بالا : http://www.tebyan.net

[اماتور]

نخستین تصویر از قرص اطراف ستاره ای

تحقیقات جدید، با استفاده از تلسکوپ های رصدخانه ی جنوبی اروپا ( ESO ) برای نخستین بار این امکان را فراهم کرد تا

اخترشناسان به بازسازی تصویری دقیق و پرجزییات از قرص درونی مواد اطراف ستاره ای جوان بپردازند. استفانی رنار و همکارانش از

آزمایشگاه اختر فیزیک گرنوبل با استفاده از تداخل سنج تلسکوپ بسیار بزرگ ( VLT ) رصد خانه ی جنوبی اروپا به بررسی اسرار

ستاره ی 163296 HD پرداختند.

ستارگان جوان با قرص هایی از غبار و گاز احاطه شده اند و دانشمندان بر این باورند که سیارات در این قرص ها متولد می شوند. ذرات

غبار در قرص به یکدیگر می چسبند تا قطعات بزرگ تری ساخته شوند که آن ها به همین ترتیب روی یکدیگر انباشته می شوند و این

روند تا تشکیل اجرام سنگی به اندازه ی زمین ادامه می یابد.

به گفته ی رنار: «توان تداخل سنج VLT در بررسی بسیار دقیق جزییات این امکان را به ما می دهد تا نظاره گر ناحیه ی درونی و

بسیار نزدیک این قرص به ستاره باشیم؛ جایی که انتظار نداریم هیچ غباری وجود داشته باشد تصاویر جدید ساختار حلقه ای- شکل از

این ناحیه ی بسیار مبهم را آشکار می سازند».

فعلاً هیچ تلسکوپ در حال کاری چنین دید دقیقی ندارد که به بررسی چنین اجرام ریز و دوری بپردازد. اندازه ی این منطقه از قرص

مشاهده شده برابر با 150 میلیون کیلومتر است- تقریباً برابر با فاصله ی بین زمین و خورشید اما این منطقه در فاصله ی 360 سال

نوری از زمین قرار دارد.

جزییاتی که در این تصویر وجود دارند را به طور عادی از تلسکوپی با قطر آینه ی 130 متر انتظار داریم؛ بسیار بزرگ تر از هر تلسکوپی که

در حال حاضر وجود دارد.

اندازه ی زاویه ای این جزییات بسیار کوچک در حدود 10 میلی ثانیه ی قوس است - مثل این است که برای تشخیص عوارضی کوچک در

نقشه ی راهی که 40 کیلومتر دورتر نگه داشته شده است تلاش کنیم! این زاویه های ریز آن قدر کوچک اند که هیچ کدام از تلسکوپ

های در حال فعالیت نمی توانند آن ها را تفکیک کنند.

این گروه برای تصویربرداری از بخش درونی قرص مواد نزدیک به ستاره از روشی به نام تداخل سنجی بهره برد. در روش تداخل سنجی

ابزارهای پیچیده نوری چند تلسکوپ را، که به سوی یک جرم نشانه رفته اند، با هم ترکیب می کنند. البته این روش مشکلاتی هم در

بردارد، اما مقدار جزییات در تصاویر به دست آمده به نحو چشم گیری افزایش می یابد. از آنجایی که در تداخل سنجی تصاویر واضحی به

دست نمی آید در نتیجه تصاویر را باید با استفاده از الگوریتم های پیچیده ی ریاضی بازسازی کنیم. این کار سخت ارزشش را دارد چرا

که جزییات در تصاویر به دست آمده کاملاً فراتر از توان تلسکوپ های رنگی است. جزییاتی که در این تصویر وجود دارند را به طور عادی از

تلسکوپی با قطر آینه ی 130 متر انتظار داریم؛ بسیار بزرگ تر از هر تلسکوپی که در حال حاضر وجود دارد.

تداخل سنج تلسکوپ بسیار بزرگ در رصدخانه جنوبی اروپا

تداخل سنج تلسکوپ بسیار بزرگ در رصدخانه ی پارانال رصدخانه ی جنوبی اروپا قرار دارد. این رصدخانه شامل 4 تلسکوپ 2/8 متری

اصلی و 4 تلسکوپ 8/1 متری کمکی است که می توان آن ها را به چندین صورت مختلف برای رصدهای تداخل سنجی با هم ترکیب کرد.

گروه برای به دست آوردن وضوح بیشتر، رصد های تداخل سنج VLT را با داده های تداخل سنج های چارا، کک و آیوتا ترکیب کردند.


منبع : http://www.tebyan.net

[اماتور]

میتوان ستارگان را وزن کرد؟

به راستی اخترشناسان چگونه می توانند یک ستاره را که میلیاردها کیلومتر از ما دورتر قرار دارد، وزن نمایند؟

در اکثر موارد نمی توانند چنین کاری را انجام دهند، اما با استفاده از مدل های رایانه ای ساختار ستاره ها، می توانند وزن آنها را بسیار

دقیق تخمین بزنند.

یک روش جدید توسط یک دانشمند به نام دیوید کیپینگ نشان می دهد که در موارد خاص ما می توانیم یک ستاره را به طور مستقیم

وزن کنیم. اگر ستاره یک سیاره داشته باشد و آن سیاره هم قمری به دور خود داشته باشد و هر دو از برابر صفحه ستاره مادر عبور کنند،

در آن صورت ما می توانیم اندازه و مدار آنها را اندازه گیری نموده و اطلاعات زیادی در مورد ستاره به دست بیاوریم.

اخترشناسان بیش از 90 سیاره را در زمانی که از برابر ستاره مادر عبور می کردند کشف نموده اند. با اندازه گیری آن مقدار از نور ستاره

که توسط سیاره مسدود شده، می توانیم محاسبه کنیم که این سیاره نسبت به ستاره مادر چقدر بزرگ است. اما اخترشناسان نمی

توانند بطور دقیق بدانند که آن سیاره چقدر بزرگ است، مگر اینکه اندازه دقیق ستاره را بدانند. مدل های کامپیوتری تخمین های بسیار

دقیقی را به دست ما می دهند، اما در علم اندازه گیری های واقعی بهتر است.

دکتر کیپینگ دریافته، اگر یک سیاره در حال عبور چنان قمر بزرگی داشته باشد که بتوانیم آن را ببینیم ( بتواند نور ستاره را مسدود کند)،

در آن صورت این منظومه سیاره – قمر- ستاره می تواند طوری اندازه گیری شود که به ما اجازه دهد تا بزرگی و حجم هر سه را محاسبه

کنیم.

اگر در یک مورد قمری وجود نداشته باشد، در آن صورت کل این عمل غیر ممکن می باشد. نبود قمر به معنی این است که ما نمیتوانیم

چگالی سیاره را دقیق محاسبه کنیم، بنابرین کل پروسه با مانع روبرو می شود.

کیپینگ می گوید: "اساسا ما مدار سیاره به دور ستاره و مدار قمر به دور سیاره را اندازه گیری می کنیم. سپس از طریق قوانین حرکت

کپلر می توانیم جرم ستاره را محاسبه کنیم".

این پروسه آنچنان هم ساده نیست و نیازمند چندین گام متوالی می باشد. با اندازه گیری چگونگی مسدود شدن نور ستاره در زمان

عبور سیاره و قمر آن، اخترشناسان سه عدد یا مسئله کلیدی را متوجه می شوند:

1 دوره گردش مداری قمر و سیاره.

2 اندازه مدار نسبت به ستاره.

3 اندازه سیاره و قمر نسبت به ستاره.

با وارد نمودن این اعداد به قانون سوم کپلر می توان چگالی ستاره و سیاره را به دست آورد. چنانچه می دانید چگالی در واقع جرمی

مشخص در یک حجم معین است، بنابراین چگالی یک سیاره اندازه و جرم آن سیاره را به دست ما می دهد. در نهایت، اخترشناسان

تکان های ستاره را که در اثر کشش گراشنی سیاره به وجود می آید و به نام سرعت شعاعی یاد می شود، اندازه می گیرند. با ترکیب

سرعت یا گردش اندازه گیری شده و جرم مربوطه اخترشناسان می توانند جرم ستاره را بطور مستقیم محاسبه کنند.

کیپینگ می گوید: " اگر در یک مورد قمری وجود نداشته باشد، در آن صورت کل این عمل غیر ممکن می باشد. نبود قمر به معنی این

است که ما نمی توانیم چگالی سیاره را دقیق محاسبه کنیم، بنابرین کل پروسه با مانع روبرو می شود."

کیپینگ تا حال این روش را در عمل پیاده نکرده، زیرا هیچ ستاره ای که دارای سیاره و سیاره آن قمر داشته باشد، کشف نشده است.

اما تلسکوپ فضایی کپلر ناسا می تواند چندین منظومه نامبرده را کشف کند و بعد از کشف می توان روش آقای کیپینگ را برای وزن

نمودن ستاره ها بکار برد.


منبع : http://www.tebyan.net

[اماتور]

تصویری از مرگ یک ستاره

ستاره شناسان موفق شدند با استفاده از تلسکوپ غول پیکر VLT رصدخانه شیلی در آسمان نیمكره جنوبی، طی رصدهای

مداوم در منطقه ی ابر ماژلانی بزرگ، برای نخستین بار تصویری سه بعدی را از اتفاقات پس از انفجار ابرنواختری عظیم با نام

SN1987A ثبت کنند.

ستارگان نیز مانند تمام موجودات زنده تولد، زندگی و مرگ را تجربه می کنند. خورشید این تنها ستاره ی منظومه ی ما در دسته ی

ستارگان متوسط کوچک به شمار می رود که همین امر سبب می شود هنگام مرگ، به غول سرخی تبدیل شود و ازاین طریق به

ملاقات مرگ برود.

ستارگان بی شماری در کیهان وجود دارند که ده ها، صدها و بلکه هزاران بار بزرگتر از خورشید هستند. این ستاره های عظیم مرگی

کاملا متفاوت از هم نوعان کوچک خود را تجربه می کنند و با انفجاری بزرگ مواد خود را فروریزش می کنند وطی این عمل از بین میروند،

به مرگ اینگونه ستارگان به اصطلاح "انفجار ابر نواختری" می گوییم.

سالهای سال اخترشناسان آرزوی مشاهده ی مرگ یک ستاره را در آسمان داشتند که پس از مدتی طولانی (حدود 383 سال) طی

رصدهای پی در پی خود در سال 1987 به رویای دیرینه ی خود دست یافتند و ابرنواختر SN1987A را در جایی در دل ابر بزرگ

ماژلانی کشف کردند.

طی این مشاهدات مشخص شد نخستین مواد خارج شده از ستاره در لحظه ی انفجار سرعتی سرسام آور در حدود 100 میلیون

کیلومتر بر ساعت داشته اند. سرعتی 100 هزار بار سریعتر از سرعت پیشرفته ترین جتهای دست ساخته ی بشر.

با کشف این انفجار ابرنواختری، دانشمندان بسیاری مشغول رصد های علمی و کاوش های دقیقتر روی آن شدند و نتیجه این کنکاش ها

مدتی پیش به ثمر نشست و محققان توانستند نخستین تصویر سه بعدی از لحظه ی مرگ یک ستاره را به نمایش بگذارند.

ابر نواختر SN1987A در فاصله ی 168 هزار سال نوری از زمین قرار گرفته که پس از انفجار موجی عظیم را در فضا پراکنده کرده

است.

تصاویر سه بعدی که با استفاده از مدل سازی های رایانه ای به دست آمده نشان می دهد این انفجار، در برخی جهت ها نسبت به

سایر جهت ها قوی تر و سریعتر بوده که این عدم تقارن ظاهری عجیب برای این ابر نواختر به وجود آورده است و منجر به امتداد یافتن و

کشیدگی بیشتر بخش هایی از آن به سوی فضای خارج شده است.

طی این مشاهدات مشخص شد نخستین مواد خارج شده از ستاره در لحظه ی انفجار سرعتی سرسام آور در حدود 100 میلیون

کیلومتر بر ساعت داشته اند. سرعتی 100 هزار بار سریعتر از سرعت پیشرفته ترین جتهای دست ساخته ی بشر.

اما با وجود چنین سرعت بالایی نیز بیش از 10 سال برای تشکیل حلقه های گرد و غبار در اطراف آن زمان سپری شده است. همچنین

این تصاویر سه بعدی موج دومی درخشان و کوچکتر از مواد را نشان می دهد که با سرعتی حدود 10 برابر آهسته تر به دنبال موج

نخست که با سرعت بالایی درحال دور شدن از مرکز انفجار بود، در حرکت است و حرارت آن به واسطه ی عناصر پر قدرت رادیواکتیو حاصل

از انفجار، همچنان درحال افزایش است.


منبع : http://www.tebyan.net

[اماتور]

هیولایی در کیهان

اخترشناسان اعلام کردند موفق به یافتن ستاره ای جدید شده اند، ستاره ای عظیم که بیشتر به هیولایی کیهانی شباهت دارد و

خورشید در برابرش تنها یک جرم کوتوله سرد به نظر می آید.

به گزارش خبرگزاری مهر، احتمال می رود این ستاره عظیم الجثه با از دست دادن جرمش از زمان تولد تا به حال به جرمی 265 برابر

خورشید رسیده باشد زیرا جرم این ستاره در اوایل دوران زندگی در حدود 320 برابر خورشید تخمین زده شده است.

این کشف می تواند منجر به بازنویسی قوانین فیزیک ستاره ای شود، قوانینی که بر اساس آنها ستاره هایی با چنین عظمت از ثبات

کافی برای ادامه بقا برخوردار نیستند.

"ریچارد پارکر" اخترشناس دانشگاه شفیلد در انگلستان می گوید: "ما واقعا متحیر شده ایم زیرا تا کنون جوامع اخترشناسی و نجومی

باور داشتند بالاترین حد ابعاد یک ستاره می تواند 150 برابر جرم خورشید باشد. این ستاره عظیم الجثه می تواند تفکر و اندیشه های

ما را نسبت به چگونگی تولد و مرگ ستاره ها در میان خوشه های ستاره ای و کهکشانها متحول سازد."

نمایی از این ستاره غول پیکر

پارکر به همراه همکارانش این ستاره بزرگ را در میان تصاویر تلسکوپ VLT در شیلی یافتند. این ستاره در میان خوشه ای فشرده

از ستاره های داغ، جوان و جرمگین یکی از کهکشانهای اطراف کهکشان راه شیری، ابر بزرگ ماژلانی یافته شده است.

ستاره R136a1 که با درخششی 10 میلیون برابر خورشید در حال تابیدن به جهان هستی است به اندازه ای عظیم است که

سوخت هیدروژنی خود را با سرعتی غیر قابل باور می سوزاند، با چنان سرعتی که با وجود گذشت تنها یک میلیون سال از سن ستاره،

این جرم به عنوان جرمی میانسال در نظر گرفته شده است. در مقابل خورشید زمین در حدود پنج میلیارد سال از سنش گذشته و هنوز

پنج میلیارد سال دیگر را نیز در مقابل دارد.

جرم زرد رنگ جرمی خورشید مانند و جرم آبی تیره رنگ در پس زمینه ستاره جدید را شبیه سازی کرده است

به گفته اخترشناسان، این شگفتی کیهانی جدید می تواند نشانه ای به نشانه های وجود دسته ای از انفجارهای ابرسهمگین که به

ابرنواختران Pair-Instability شهرت دارند، بیافزاید.

معمولا اینگونه انتظار می رود ستاره های بسیار عظیم طی انفجارهای بزرگی که منجر به از هم پاشیدن لایه خارجی ستاره شده و

هسته جرمگین آن را در قالب ستاره های نوترونی یا سیاهچاله ها بر جا می گذارد، می میرند.

بر اساس گزارش نشنال ژئوگرافیک، به گفته پارکر این هیولای کیهانی به اندازه ای بزرگ هست که طی انفجاری عظیم و غیر قابل تصور

تمامی وجود خود را نابود کرده و هیچ اثری از خود به جا نگذارد، نشانه ای که با ابرنواخترهای Pair-Instability در ارتباط

است.


منبع ثبت میگردد

[اماتور]

تولد یکسان ستارگان

ستاره شناسان توانستند برای نخستین بار با استفاده از چند ابزار قدرتمند از جمله تلسکوپ فضایی اسپیتزر، تلسکوپ زیرمیلیمتری

آپکس و سه دستگاه تداخل سنج تلسکوپ VLT واقع در شیلی و ترکیب آنها با دستگاه آمبر، در محدوده ی آسمان نیمکره جنوبی

لحظه ی تولد ستاره IRAS 13481-6124 را از میان یک دیسک عظیم محتوی گاز و گرد و غبار آشکار کنند.

این ستاره ی عظیم با جرمی در حدود 20 برابر جرم خورشید در فاصله ی 10 هزار سال نوری از ما در صورت فلکی قنطورس قرار گرفته

است.

دیسک های عظیم ستاره ای تاکنون تنها به عنوان یک عنصر سازنده در فرآیند تشکیل ستارگان کم جرم از جمله خورشید به شمار

میرفتند که اکنون با مشاهدات و بررسی های انجام شده در این پروژه ثابت شد که این دیسک ها نه تنها در تولد ستارگانی با جرم

کوچک و حتی متوسط، بلکه در زایش ستارگانی با جرم عظیم (ده ها برابر بزرگتر از خورشید) نیز نقش دارند.

محققان این پروژه می گویند: رصدهای پی در پی ما در آسمان جنوبی، در منطقه ی صورت فلکی قنطورس وجود یک دیسک دایره ای

شکل را به دور ابرستاره ای عظیم آشکار کرد.

آنها اظهار كردند: تا پیش از این وجود این دیسک ها تنها برای ستارگان کوچک و کم جرم تصور می شد و هیچ گونه شواهدی مبنی بر

وجود آنها به دور ستارگان پرجرم در دست نبود که درحال حاضر با ثبت این تصاویر تایید شد که تولد ستارگان بزرگ نیز به این ابر دیسک

های چرخان وابسته است. در حقیقت وجود این دیسک ها یک شرط لازم برای زایش ستارگان می باشد، چراکه منطقه ی منظومه ی

سیاراتی که به دور ستاره ی مادر می گردند را می سازد.

تصویر هنرمندانه از یک دیسک ستاره ساز که سبب تولد ستاره ای عظیم در مرکز می شود

به یاد داشته باشید، تنها ستاره ی منظومه ی ما، خورشید، حدود 4.5 میلیارد سال پیش، از چنین دیسک عظیم و فشرده ای شکل

گرفت که به مرور زمان سیارات کنونی منظومه شمسی را نیز بوجود آورد.

جالب اینجاست، وضوح تصاویر بدست آمده حدود 4.2 میلی ثانیه قوسی می باشد که این معادل تصویری است که یک تلسکوپ قدرتمند

با قطر آینه ای بیش از 85 متر تهیه می کند.


منبع این و مطلب بالایی : http://www.tebyan.net

[اماتور]

ستارگان تنها هستند

مطالعات اخترشناسان دانشگاه جورجیا بر خلاف تصورات پیشین نشان می دهند بیشتر ستاره های جهان، مانند ستاره زمین تنها

هستند و هیچ ستاره همنشینی در کنار آنها حضور ندارد.

به گزارش خبرگزاری مهر، اخترشناسان با توجه به نتایج مطالعات جدیدی اعلام کردند تعداد ستاره های تنها در جهان هستی بسیار

بیشتر از تعدادی است که در گذشته اعلام شده بود، ستاره هایی مشابه خورشید زمین که هیچ ستاره ای همنشین آنها نیست.

اخترشناسان دانشگاه جورجیا بر اساس این فرضیه معتقدند حضور چنین ستاره های تنهایی در جهان می تواند احتمال وجود سامانه

های خورشیدی که حیات در آنها جاری باشد و یا زمینه آغاز حیات در آنها وجود داشته باشد را افزایش دهد.

مطالعات پیشین نشان داده است بیشتر سامانه های کیهانی که ستاره ای به اندازه خورشید زمین دارند بر خلاف سامانه خورشیدی

زمین از دو یا چند ستاره دیگر نیز برخوردارند که در مدار یکدیگر حرکت می کنند.

اخترشناسان با مطالعه بر روی 454 ستاره شبه خورشیدی دریافتند 56 درصد از این ستاره ها مانند خورشید ستاره هایی تنها هستند

و تنها 44 درصد از آنها از ستاره های همنشین برخوردارند.

با این همه اخترشناسان با مطالعه بر روی 454 ستاره شبه خورشیدی دریافتند 56 درصد از این ستاره ها مانند خورشید ستاره هایی

تنها هستند و تنها 44 درصد از آنها از ستاره های همنشین برخوردارند.

این یافته ها با نتایج مطالعاتی که در سال 1991 تکمیل شده و نشان می داد بیشتر سامانه های خورشیدی سیستمهای چندگانه

ستاره ای هستند، در تضاد است که یکی از دلایل این تضاد می تواند کوچکتر بودن نمونه مورد مطالعه در سال 1991 باشد.

بر اساس گزارش نیوساینتیست، ستاره های تنها می توانند سامانه سیاره ای پایداری به وجود آورند، شرایطی که حیات در آن مجال

حضور پیدا خواهد کرد. به گفته اخترشناسان سیاره ها در سامانه های ستاره ای چندگانه نیز امکان شکل گیری خواهند داشت اما

شدت نیروی گرانش این ستاره ها می تواند سیاره ها را به سوی ستاره های میزبانشان پرتاب کند.


منبع ثبت میگردد

[quasar]

عالیه

اگه میشه منبع نوشته رو هم ذکر کنید.

[اماتور]

ستاره، سیاره را می بلعد

تلسکوپ فضایی هابل با بهره گیری از ابزار جدید خود توانست شاهد بلعیده شدن یکی از داغ ترین سیارات فراخورشیدی توسط ستاره

همراهش باشد.

این ابزار جدید تلسکوپ فضایی هابل "طیف نگار منشا کیهانی" نام گذاری شده است و "واسپ – 12 بی" داغ ترین سیاره فراخورشیدی

در کهکشان راه شیری، طی 10 میلیون سال آتی به طور کامل توسط ستاره پیرامون خود بلعیده خواهد شد.

این سیاره چنان به ستاره خورشید مانند همراهش نزدیک است که دمای سطحی آن به 1537 درجه سانتیگراد ( معادل 2800 درجه

فارنهایت) رسیده و در اثر کشش های بسیار شدید (ناشی از جاذبه ستاره پیرامونش) به شکل یک توپ راگبی در آمده است.

جرم این سیاره فراخورشیدی 40% بیشتر از سیاره مشتری است در حالی که اتمسفر آن سه برابر شعاع مشتری گسترش یافته و در

حال پرت کردن مواد سیاره ای به سوی ستاره همراه می باشد.

تاثیر رد و بدل کردن مواد میان دو جرم ستاره ای بطور عادی‌ در سیستم های ستاره ای دوتایی دیده می شود، اما این نخستین باری

است که این پدیده بطور واضح‌ و شفاف‌ از جانب یک سیاره فراخورشیدی قابل مشاهده است.

سرپرست تیم تحقیقاتی، کارول هاسول از دانشگاه اوپن انگلستان در این باره می گوید: ما ابری عظیم از مواد را در اطراف این سیاره

که در حال فرار بوده و در نهایت به دام ستاره همراه خواهد افتاد، مشاهده کرده ایم. علاوه بر این عناصر شیمیایی را شناسایی کرده ایم

که تاکنون در هیچ یک از سیارات فراخورشیدی دیده نشده اند.

نتیجه تحقیقات کارول هاسول و تیم همراهش در دهم ماه می سال 2010 میلادی در ژورنال اختر فیزیک به چاپ سیده است.

مقایسه اندازه سیاره مشتری با سیاره فراخورشیدی واسپ – 12 بی

بر اساس تئوری هایی که سال گذشته توسط شو-لین لی از دپارتمان فیزیک دانشگاه بکینگ چین در مجله علمی نیچر به چاپ رسیده

بود، سطح سیاره می تواند تحت تاثیر نیروی گرانش بسیار شدید ستاره پیرامون، از شکل طبیعى خارج شده و این نیروی کششی به

اندازه ای بخش های درونی سیاره را داغ می کند که این حرارت باعث گسترش بیش از حد اتمسفر خارجی سیاره می شود. حالا

تلسکوپ فضایی هابل در کشف اخیر خود این تئوری را به اثبات رسانده است.

سیاره فراخورشیدی "واسپ – 12 بی" در واقع ستاره کوتوله زرد رنگی است که به فاصله 600 سال نوری در صورت فلکی "ارابه ران" قرار

گرفته است. این سیاره فراخورشیدی برای نخستن بار در سال 2008 میلادی توسط سری تلسکوپ های واسپ انگلستان کشف شده و

چنان به ستاره همراهش نزدیک است که مدار دور آن را تنها در 1.1 روز می پیماید.


منبع : http://www.tebyan.net

[اماتور]

حفره ای در فضا

کشف غیر منتظره حفره ای عظیم در کنار ابرهایی که چند ستاره جوان را احاطه کرده اند دانشمندان را با بعدی نوین، پیرامون مراحل

پایانی شکل گیری ستارگان مواجه کرده است.

ستارگان عمدتا به طور پنهانی در میان توده ای متراکم از ابرهای گاز و غبار غلیظ متولد می شوند، اما هم اکنون با بهره گیری از رصدخانه

فضایی هرشل، دانشمندان آژانس فضایی اروپا با همکاری سازمان فضایی ناسا، قادرند شرایط بسیار پیچیده شکل گیری ستارگان را به

دقت مشاهده و بررسی کنند.

هیچکس تاکنون چنین حفره ای در فضا ندیده است،این یافته چنان شگفت آور است که گویی کرم های زیر چمن حیاط شما در عرض یک

روز گودالی به وسعت چندین متر ایجاد کرده باشند.

اگرچه فوران ها و بادهای گازی که مانند جریانی، از ستارگان تازه متولد شده ساطع می شوند پیش از این نیز مشاهده شده بودند، اما

اینکه چگونه یک ستاره ابرهای اطراف خود را به کناری رانده و متولد می شود، برای دانشمندان به شکل یک معما باقی مانده بود. یافته

جدید تلسکوپ فضایی هرشل می تواند نخستین قدم در حل این معما باشد.

توده متراکمی از ابرهای درخشان تحت عنوان NGC 1999 در کنار نقطه ای سیاه واقع شده است. نقطه ای که تا همین چند وقت

پیش دانشمندان به اشتباه تصور می کردند توده ای بسیار چگال از گاز و ذرات غبار که حتی مانع از گذر نور شده و در نتیجه سیاه به نظر

می رسد.

حفره سیاهی که در میان ابرهای سبز بالای تصویر مشاهده می کنید، توسط چندین فوران و جریان قدرتمند ستاره ای، ایجاد شده

است.

دانشمندان با بهره گیری از ابرتلسکوپ ها و رصدخانه های زمینی بار دیگر به بررسی نقطه سیاه پرداختند، گویی فرق نمی کند که

چگونه به آن می نگرید، این بار نیز نتیجه همان بود. نقطه سیاه به نظر می رسید، نه به خاطر اینکه متراکم از ابرهای غلیظ گاز باشد،

در واقع این حفره کاملا تو خالی است، گویی انفجاری عظیم این حفره را در میان ابرهای متراکم گاز و غبار جای داده است.

تام مگیت، محقق ارشد پروژه از دانشگاه تولدا اسپانیا در این باره می گوید: هیچکس تاکنون چنین حفره ای در فضا ندیده است،این

یافته چنان شگفت آور است که گویی کرم های زیر چمن حیاط شما در عرض یک روز گودالی به وسعت چندین متر ایجاد کرده باشند.

به عقید دانشمندان این حفره فضایی زمانی ایجاد شده که فوران باریکی از گاز های ساطع شده از ستارگان جوان آن منطقه، شکافی

عمیق در توده متراکم گاز و غبار شکل دهنده NGC 1999 ایجاد کرده است. همزمان تابش های بسیار شدید و قدرتمند ستاره ای

جوان، در بزرگتر شدن حفره فضایی و همچنین شفاف شدن محیط اطراف آن نقش داشته است. بسته به اینکه حوادث مطرح شده چه

میزان به یکدیگر مرتبط و به واقعیت نزدیک باشند، یافته جدید، ما را با بعدی جدید آشنا می کند، اینکه چگونه ستارگان تازه متولد شده

بستر مادری خود را میدرند.

ماموریت رصدخانه فضایی هرشل توسط آژانس فضای اروپا هدایت شده و تجهیزات تحقیقاتی آن نیز به صورت مشترک به وسیله انجمن‌

های علمی اروپایی و سازمان فضایی ناسا پشتیبانی می شود.


منبع : http://www.tebyan.net

[اماتور]

ساخت خورشید، روی زمین!!

دانشمندان در لابراتوار لارنس لیورمور در تلاشند به منظور ارائه راهکاری جدید برای حل بحران انرژی با استفاده از بزرگترین لیزر جهان واکنش

هسته ای را با شدتی بالا در اندازه انفجارهای ستاره ای بر روی زمین به وجود آورند.

به گزارش خبرگزاری مهر، فرمول دانشمندان این لابراتوار برای ساخت خورشیدی بر روی زمین شاید کمی عجیب به نظر بیاید اما تجربه ای

بلند پروازانه است که برای اولین بار در اواخر تابستان سال 2010 به واقعیت تبدیل خواهد شد. در صورت موفقیت در انجام این آزمایش،

دانشمندان امیدوارند بتوانند با ذخیره سازی انرژی به وجود آمده از این ستاره کوچک راه حلی جدید را برای حل بحران عظیم انرژی زمین

ارائه کنند.

واکنش های انجام گرفته در این شیوه مشابه واکنش هایی است که انرژی مورد نیاز خورشید را در منظومه خورشیدی ما و دیگر منظومه

های خورشیدی تامین می کند.

چطور می توان یک ستاره ساخت

در ادامه دستور العملی که دانشمندان بر اساس آن قصد ساختن یک ستاره بر روی زمین را دارند مشاهده خواهید کرد:

قدم اول

بزرگترین لیزر جهان را درون یک ساختمان بسازید که برای ساختن آن باید تمامی ذهنیتهای قدیمی خود را درباره ظاهر یک لیزر فراموش

کنید. این ساختار کارخانه ای عظیم مملو از کابلها است و پرتو لیزری متمرکزی که توسط آن تابیده می شود در مسافتی در حدود یک

مایل با سرعتی بالا نوسان داشته و در هر رفت و برگشت انرژی آن افزایش می یابد.

قدم دوم

این لیزر عظیم را به 192 پرتو مجزا تقسیم کنید و تمامی آنها را برای شلیک بر روی یک نقطه کوچک نشانه بگیرید.

قدم سوم

بر روی نقطه هدف مقدار کمی دتریوم و تریتیوم(دو ایزوتوپ واکنشی هیدروژن که می توان آنها را از آب دریا استخراج کرد) قرار دهید. این

اتمها را با کپسولهای طلایی کوچک تر از یک انگشتانه پوشش دهید.

قدم چهارم

لیزر را شلیک کنید.

نتیجه

در صورتی که تمامی این مراحل به درستی انجام گیرند واکنش به وجود آمده حرارتی بالاتر از حرارت مرکز خورشید خواهد داشت. حرارتی

بالاتر از 100 میلیون درجه سلسیوس و فشار به وجود آمده از آن بیش از 100 بیلیون اتمسفر خواهد بود. به این شکل ایزوتوپهای هیدروژن

تحت فشار و حرارت بالایی که هسته آنها را می گدازاند با یکدیگر برخورد کرده و نوترون و انرژی آزاد می کنند و در نهایت ستاره ای کوچک

بر روی زمین متولد می شود!

واکنشهای انجام گرفته در این شیوه مشابه واکنشهایی است که انرژی مورد نیاز خورشید را در منظومه خورشیدی ما و دیگر منظومه

های خورشیدی تامین می کند. دانشمندان این واکنشها و انرژی حاصل از آن را یکی از بنیادی ترین منابع انرژی طبیعی در جهان هستی

می دانند که تا به حال دسترسی به آن محقق نشده است.

دانشمندان در لابراتوار لیورمور اصرار دارند این واکنش به هیچ وجه خطر آفرین نخواهد بود زیرا انرژی آن قابل کنترل است. دانشمندان

ناگوارترین رویداد احتمالی در طی این واکنش را موفق نشدن در انجام آزمایش می دانند. برای محافظت از نفوذ نوترونهای رادیواکتیوی

به محیط خارج، دانشمندان فضای انجام واکنش را با دیوارهایی فشرده به ضخامت 2.70 متر پوشش داده اند.

در عین حال با وجود اینکه چنین واکنشی شرایط حاکم بر مرکز خورشید را بازسازی می کند، ابعاد آن بسیار کوچک بوده و طول عمر

بسیار کوتاهی خواهد داشت. ستاره ای که در تابستان امسال در لابراتوار لیورمور متولد خواهد شد، وسعتی برابر پنج صدم میلیمتر

داشته و پس از گذشت 200 ترلیونیوم از ثانیه خواهد مرد.

با وجود مخالفتهای ایمنی و مالی فراوانی که با اجرای این پروژه شده است دانشمندان لابراتوار لیورمور نسبت به نتیجه این آزمایش

بسیار خوشبین هستند. "ون ونترگم" یکی از دانشمندان حاضر در این پروژه در انتظار مشاهده معجزه ای در زمینه تولید انرژی بوده و

تمامی زندگی حرفه ای خود را در این راه سرمایه گذاری کرده است.

[سعیده عاشق فیزیک؟]

مرسی از اطلاعات جامعتون در مورد ستارگان