ستارگان

مدیران انجمن: parse, javad123javad

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

بازنمایی سیستم ستاره‌ای دوگانه




این بازنمایی هنری سیستم ستاره‌ای دوگانه را نشان می‌دهد که MAXI J0158-744 نام دارد، و از دوتایی شامل یک ستاره کوتوله

سفید (سمت چپ) و یک ستاره Be (در سمت راست) تشکیل شده است.این تصویر بوسیله ابزار «ناظر تصویر اشعه ایکس همه

آسمان» (MAXI) گرفته شده است که بر روی بخش بیرونی مدول «کیبو» در ایستگاه فضایی بین‌المللی نصب شده است.MAXIاین

سیستم دوگانه را در 11 نوامبر 2011 هنگامی که داده‌های اشعه ایکس مربوط به انفجار ستاره کوتوله سفید درون این سیستم را

ثبت می‌کرد، کشف کرد.
تصویر

تصویر
کوتوله سفید ستاره‌ای است که همه هیدروژن خود را سوزانده است، به عبارتی دیگر نمی‌تواند به خودش انرژی بدهد. اما گرانش

کوتوله سفید به آن امکان می‌دهد تا از منابع مجاور مانند ستاره‌های دیگر از جمله ستاره Be که در این تصویر دیده می‌شود، جرم به

چنگ آورد. این جرم اضافی می ممکن است باعث ایجاد یک انفجار گرماهسته‌ای شود و یک »نوآ»، یا فورانی مانند آنچه در نوامبر

2011 بوسیله MAXI ثبت شد، ایجاد کند.میکیو موریل از انستیتوی پژوهش فیزیکی و شیمیایی (RIKEN) در ژاپن و سرپرست این

پژوهش می‌گوید:«به نظر ما این درخشندگی بزرگ به این حقیقت مربوط است که کوتوله سفید کوچک و سنگین است، به عبارت

دیگر گرانش سطحی آن قوی است. به علت این گرانش قوی، فقط مقدار کمی از ماده کسب شده از ستاره همراهش به قدر کافی

تراکم و گرما ایجاد می‌کند که باعث ایجاد یک انفجار گرماهسته‌ای شود. از آنجایی که ماده تجمع یافته به قدر کافی اندازه کوچکی دارد،

توپ آتشین داغ به طور مستقیم قابل مشاهده است.»پژوهش‌هایی مانند این به ستاره‌شناسان کمک می‌کنند تا چگونگی تحول

خورشید ما را هنگامی که 5 میلیارد سال دیگر بعد به یک کوتوله سفید بدل می‌شوند، دریابند.

ستاره Be یک ستاره نوع B است که در طیفش خطوط گسیل یونیزاسیون به طور متمایز خنثی با پایین «ممنوعه» دارد.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

یک ابرنو اختر جدید نزدیک به زمین



دانشجویان کالج دانشگاه لندن موفق شدند یکی از نزدیک ترین ابرنواخترها به زمین را کشف کنند.

این ابر نواختر جدید در فاصله 12 میلیون سال نوری و در کهکشان مسیه 82 (Messier 82)، در صورت فلکی دب اکبر قرار دارد.دانشجویان

این ابر نواختر را به صورت اتفاقی در یک کارگاه آموزشی تلسکوپ کشف کردند.دفتر مرکزی اتحادیه بین المللی نجوم اروپا در این باره

می‌گوید: تجزیه و تحلیل طیفی این ابرنو اختر نشان می‌دهد که این یافته جدید از نوع ابر نواختر 1A است که از کشیده شدن مواد یک

ستاره کوتوله به سمت ستاره مجاور بزرگ‌تر تا زمانی که کل سیستم ناپایدار و منفجر شود، به وجود آمده است.به گفته دکتر استیو

فاسی استاد کالج دانشگاه لندن، این کشف جدید دانشجویان پیش از این در هیچ یک از مشاهدات دانشمندان دیده نشده است.به

گفته ستاره شناسان، این ابر نواختر که SN 2014J نام دارد، یکی از نزدیک‌ترین ابرنو اخترهایی است که از سال 1980 تاکنون کشف

شده است.پر جرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنو اختر به پایان می‌برند. ستاره مواد خود را به سوی

فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد.ابرنو اخترها بسیار نادر بوده و به طور

میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنو اختر در کهکشان راه شیری بوجود می‌آید
شما دسترسی جهت مشاهده فایل پیوست این پست را ندارید.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

منبع مطالبی که منبع انها ذکر نشده



http://hamshahrionline.ir

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

ستاره‌ای از خانواده‌ی خورشید اما 1300 بار بزرگ‌تر



به‌تازگی دانشمندان موفق شده‌اند نسخه‌ی هیولامانند خورشید را پیدا کنند که گفته می‌شود بزرگ‌ترین ستاره‌ی شناخته‌ شده در

خانواده‌ی ستاره‌های زردرنگ است.
تصویر
طول موجی که این ستاره‌ی غول‌پیکر می‌تابد بسیار شبیه به خورشید است اما قطر آن 1300 بار بزرگ‌تر از یگانه‌ ستاره‌ی منظومه‌ی

شمسی است. به عبارت دیگر اگر خورشید را از مرکز منظومه‌ی شمسی برداریم و این ستاره‌ی غول‌پیکر را جایگزین کنیم٬ همه‌ی

سیارات از عطارد تا مشتری را دربرخواهد گرفت. جالب است بدانید که این ستاره‌ی غول پیکر تنها نیست و ستاره‌ی هم‌دم کوچک‌تری٬

چهر‌ه‌به‌چهر‌ه‌ی او در حال گردش است.این ستاره‌ی غول‌پیکر HR 5171 A نام دارد و در فاصله‌ی 12 هزار سال نوری از ما در صورت

فلکی قنطورس قرار دارد. پیش از این دانشمندان می‌دانستند که این ستاره‌ بسیار غول‌پیکر است اما از اندازه‌ی دقیق آن به‌خوبی مطلع

نبودند.به نقل از New Scientist ٬ گروهی از دانشمندان فرانسوی به سرپرستی اولیویه شنو از رصدخانه‌ی نیس٬ با استفاده از

ابرتلسکوپ‌های VLT در آتاکامای شیلی نگاه دقیق‌تری به این ستاره انداختند و متوجه شدند که اندازه‌ی این ستاره‌ی غول‌پیکر٬ دو

برابر آن‌چیزی است که پیش از این تصور می‌شد. این ستاره در دسته‌ی متفاوتی از مرحله‌ی تحول ستاره‌ها قرار دارد؛ بنابراین به گونه‌ای

دیگری از ستاره‌ها موسوم به ستاره‌های سرخ متعلق است.خورشید بادام‌زمینی‌مانندهم‌ ستاره‌های زرد و هم‌ ستاره‌های سرخ ممکن

است فراغول باشند اما تصور می‌شد که اندازه‌ی ستاره‌های فراغول زرد حداکثر 700 برابر خورشید باشد. اندازه‌گیری‌های تازه‌ی ستاره‌ی

HR 5171 A نشان داد که این نوع ستاره‌ها می‌توانند بزرگ‌تر هم باشند. ستاره‌ی HR 5171 A حدوداً 50 درصد بزرگ‌تر

از ستاره‌ی ابط‌الجوزا – نهمین ستاره‌ی پرنور آسمان- در صورت فکلی جبار است.یکی دیگر از شگفتی‌های پژوهش گروه شنو٬ یافتن

برادر کوچک‌تر این ستاره‌ی غول‌پیکر بود. رصدهای پیشین نشان دادند که روشنایی ستاره‌ی HR 5171 A تغییر می‌کند. گروه

پژوهش معلوم کرد که این نوسان به علت حضور ستاره‌ای کوچک‌تر در نزدیکی آن است. اندازه‌ی این ستاره‌ی حدود یک‌سوم ستاره‌ی

غول‌پیکر است. این دو ستاره به دور یکدیگر در حال گردش‌اند و منظومه‌ای دوتایی تشکیل داده‌اند. با وجود این‌که فاصله‌ی مرکزشان از

یکدیگر برابر با فاصله‌ی خورشید تا سیاره‌ی زحل است٬ ستاره‌ی HR 5171 A آن‌قدر بزرگ‌ است که با ستاره‌ی هم‌دم خودچهر‌ه‌

به‌چهره شده و سطح آن را لمس می‌کند. به همین علت ساختاری بادام‌زمینی مانند ایجاد کرده‌اند.



منبع ثبت میگردد

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

نفوذ دانشمندان به قلب یک ستاره، دقایقی قبل از مرگ

تصویر
ستاره‌شناسان با استفاده از رصدخانه فضایی ناسا توانسته‌اند برای اولین بار در قلب یک ستاره در حال انفجار در دقایق آخر موجودیت

آن نفوذ کنند.چنین رصدهایی یکی از اهداف اولیه ماموریت NuSTAR ناسا بوده که در ژوئن 2012 برای اندازه‌گیری تابشهای پر

انرژی پرتو ایکس از ابرنواخترها به فضا پرتاب شده بود.در حالیکه بقایای این ابرنواختر موسوم به Cassiopeia A که در فاصله 11

هزار سال نوری از زمین قرار دارد، در گذشته توسط تلسکوپهای مرئی، مادون قرمز و پرتو ایکس بسیاری به تصویر کشیده شده بود،

اما NuSTAR اولین نقشه از تابشهای پر انرژی پرتو ایکس که از ماده ساخته شده در هسته این ابرنواختر، بقایای موجود را بوجود

آورده، تولید کرده است.این ماده، ایزوتوپ رادیواکتیو تیتانیوم-44 است که در هسته ستاره در زمان فروپاشی آن به شکل یک ستاره

نوترونی یا سیاه‌چاله، تولید میشود.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

HR 5171 A



تصویر

تصویر

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

پرتاب خوشه ای ستاره ای با سرعت دو میلیون مایل بر ساعت!




کهکشان بیضوی بسیار بزرگی بنام M87 جرمی معادل شش تریلیون برابر خورشید دارد که آن را به یکی از بزرگترین کهکشان

های جهان مبدل ساخته است. دانشمندان معتقدند خوشه ای ستاره ای با سرعت دو میلیون مایل بر ساعت از آن به بیرون پرتاب

شده است.
تصویر
این تصویر ترکیبی رادیویی و اشعه X تلسکوپ چاندرا کهکشان بیضی غول پیکر M87 را نشان می دهد.
اخیرا یک خوشه ستاره ای که HVGC-1 نام گرفته است با سرعتی بالا از یک کهکشان به بیرون پرتاب شده است. سرنوشت این

خوشۀ ستاره ای رانده شدن بین کهکشان ها برای همیشه است. این کشف نشان می دهد که هسته کهکشان M87 دو

سیاهچاله بزرگ دارد و این، نتیجه یک برخورد بزرگ بین دو کهکشان و ادغام آنها به یک کهکشان غول پیکر می باشد که این سرنوشت

در چند میلیارد سال آینده برای کهکشان راه شیری و آندرومدا نیز رخ خواهد داد و آنها را تبدیل به یک کهکشان بیضوی شکل خواهد کرد.

کلمه “HVGC”مخفف خوشه کروی با سرعت بالا میباشد، خوشه های کروی یادگاری از دنیای اولیه هستند. این گروه بندی ها

حاوی هزاران ستاره قدیمی به شکل یک گوی در فاصله چند ده سال نوری از هم می باشند. از زمانی که ستاره شناسان خوشه

HVGC-1 را کشف کردند سالها برای مطالعه فضای اطراف آن صرف کردند و با استفاده از تلسکوپ MMT در آریزونا جزئیات

این خوشۀ کروی را با رنگهای مختلف از هم جدا و بررسی کردند، دانشمندان انتظار نداشتند جرمی با این سرعت بالا را بیابند، اما پس

از مشاهده دقیق متوجه حضور و سرعت بالای این خوشه شدند. پیش از این نیز دانشمندان ستاره هایی را که با سرعت بالا در حال

گزیز از کهکشان ما بودند را یافته بودند.
تصویر
تصویری هنری از رانده شدن و پرتاب خوشۀ ستاره ای HVGC-1 با سرعت دو میلیون مایل بر ساعت
ستاره شناسان معتقد سرعت زیاد این خوشه مربوط به داشتن یک جفت سیاهچاله سنگین در هسته کهکشان M87 میباشد.

خوشه ستاره ای نزدیک جفت سیاهچاله ها سرگردان است، اما بسیاری از ستاره ای بیرونی آن خاموش شده اند و هسته متراکم

خوشه دست نخورده باقی مانده است. دو سیاهچاله مانند تیر کمان عمل کرده و خوشه کروی را با سرعت بالا به دوردست پرتاب

کرده اند. خوشه HVGC-1 با سرعت بسیار بالا حرکت می کند و محکوم به فرار از M87 است، این خوشه ستاره ای در

حال حاضر کهکشان را ترک کرده و به فضای بین ستاره ای وارد شده است.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

منبع مطالبی که منبع انها ذکر نشده ( همچنین در کهکشان ها - سیاهچاله ها - جستار جامع مقالات ... و سحابی ها )


www.isna.ir

http://www.momtaznews.com

http://bigbangpage.com

www.noojum.com

www.tebyan-zn.ir

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

ستاره‌‌‌هایی که در زمان گرفتگی درخشان‌تر می‌شوند!



ستاره‌شناسان برای نخستین بار، ستاره‌ها‌‌ی دوتایی ویژه‌ای را مشاهده کردند؛ زمانی که یکی از این ستاره‌ها از مقابل جفت خود گذر

می‌کند، درخشنده‌گی جفت بیش‌تر می‌شود و نه کم‌تر. این پیش بینی بود که دکتر سهراب راهوار، استاد دانشگاه صنعتی شریف که

در سال 2011 با انتشار مقاله‌ای ، پدیده تقویت نور ستاره‌ی رشته اصلی در یک سیستم دوتایی را مورد بررسی قرار داده و تاثیرات آن را

پیش بینی کرده بود.

به گزارش انجمن فیزیک ایران، این پدیده که چند دهه پیش از این نیز مطرح شده‌بود، به سبب عدسی‌های گرانشی کوچک روی می‌دهد؛

سطح بالای گرانش کوتوله‌ی سفید، جفت روشن را بزرگ‌تر می‌نمایاند. با این یافته‌ی پژوهشگران از دانشگاه واشینگتن، امیدها برای

یافتن ستاره‌های نوترونی و سیاهچاله‌هایی که کار مشابهی می‌کنند، بیشتر می‌شود؛ با چنین مشاهده‌هایی، درک ما از این اجسام

نامتعارف بسیار بیش‌تر خواهد شد. در این زمینه سهراب راهوار استاد دانشکده فیزیک دانشگاه صنعتی شریف همراه با دانشجوی

دکتری سابقشان احمد مهرابی و همکارشان مارتین دومینیک از دانشگاه سنت اندروز اسکاتلند در مقاله ای که در سال 2011 در مجله

انجمن رویال نجوم MNRAS چاپ کرده بودند به بررسی کمی این اثر پرداخته بودند. آن ها منحنی های نوری را مطالعه کرده و

احتمال مشاهده این پدیده را به صورت آماری مورد بررسی قرار داده بودند. یافته های جدید پیش بینی سهراب راهوار و همکارانش را

تصدیق کرد.
تصویر
کوتوله‌ی سفید مانند یک عدسی بزرگ‌نما عمل می‌کند
بسیاری از سامانه‌های ستاره‌ای، دوتایی هستند؛ در چنین دستگاه‌هایی دو ستاره به دور یکدیگر می‌چرخند. در مواردی، مدار آن‌ها

بر خط دید ما قرار گرفته و یکی از ستاره‌ها، به صورت تناوبی دچار گرفته‌گی شده و دیگری آن را کم‌نور می‌کند. ستاره‌شناس ها، در

طول قرن‌ها، جفت‌هایی از این دست را شناخته‌اند. به‌ترین نمونه الگول –غول در زبان عربی- است؛ الگول در نظر طالع‌بین‌های قرون

وسطی خطرناک‌ترین ستاره‌ی آسمان‌ها بوده‌است؛ احتمالا ریشه‌ی این تفکر در نور سو سوزن آن بوده‌است. در 1782، ادوارد پیگوت،

ستاره‌شناس بریتانیایی، علت کم‌نور شدن الگول را توضیح داد. در 1973 آندره مائدر، ستاره‌شناس سوییسی، وجود جفت‌هایی

متفاوت را پیش‌بینی کرد. بنابر نظریه‌های گرانش نیوتن و نسبیت عام اینشتین، جرم، مسیر نور از یک منبع اخترفیزیکی را خم می‌کند.

مائدر، بنا بر این دانش، توضیح داد که اگر یک ستاره‌ی کوچک اما پرجرم سبب گرفته‌گی جفت خود شود، گرانش ستاره‌ی کوچک،

ستاره‌ی جفت را آن قدر بزرگ کند که بر کم شدن شدت نور بر اثر گرفتگی غلبه می‌کند.
بالاخره مشاهده
اکنون، با چهار دهه دیرکرد، ستاره‌شناسان، نخستین نمونه را در فاصله‌ی 2600 سال نوری شناسایی کرده‌اند. اثان کروس، یک دانشجوی

تحصیلات تکمیلی در دانشگاه واشنگتن در سیاتل می‌گوید: ‌«کاملا تصادفی پیدایش کردیم» … «در واقع به دنبال سیاره‌هایی بودیم که

دیگران نتوانسته‌بودند ببینند». در اوایل دسامبر 2013 کروس در حال بررسی KOI 3278بود؛ بنابر یافته‌های سفینه‌ی کپلر متعلق

به ناسا، این ستاره هر 18روز یک بار محو می شد. بنابرین سیاره ای باید وجود می‌داشت که با این دوره تناوب به دور ستاره میچرخید

و زمانی که به جلوی آن می‌رسید سبب گرفتگی می‌شد.اما کروس یک نشانه‌ی عجیب دید. او می‌گوید: «نخستین چیزی که فکر کردم

این بود که یک اشتباه ناجور کرده‌ایم» …«به جای پیدا کردن یک سیاره، یک چیز خیلی مشابه دیدم… فقط کار دنیا برعکس شده‌بود…

به جای آن که کم‌نور بشود، پرنور تر می‌شد» … افزایش درخشند‌‌گی بسیار اندک بود؛ تنها در حدود 0.1 % و تنها برای پنج ساعت.

افزایش درخشندگی هر 18 روز یک بار، و در فاز مقابل گرفته‌گی‌ها تکرار می‌شد. در واقع هیچ سیاره‌ای پیرامون KOI 3278

نمی‌شناسیم و این دستگاه از یک ستاره شبیه به خورشید، و یک کوتوله‌ی سفید، یک ستاره‌ی کوچک چگال، تشکیل شده‌است.

این سامانه زمانی که کوتوله‌ی سفید از پشت ستاره‌ی خورشیدمانند گذر می‌کند، دچار گرفتگی شده و زمانی که کوتوله‌ی سفید از

جلوی آن می‌گذرد، جفت خود را بزرگ می‌کند.

اجسام نامتعارف بیش‌تر
مائدر که اکنون 72ساله است، می‌گوید: «غافل‌گیری خوبی بود» … «باید بگویم که دیگر حتی به این اثر فکر هم نمی‌کردم… تصور هم

نمیکردم که تا زنده‌ هستم پیدا شدنش را ببینم». جفت‌هایی که بیش‌تر از یک جسم نامتعارف دارند –مانند ستاره‌های نوترونی و سیاه‌چاله‌

ها- باید به صورت تناوبی افزایش درخشنده‌گی داشته باشند. کروس می‌گوید: «فکر می‌کنم باید بسیار هیجان‌انگیز باشد» … «مردم

به دنبال این‌ها نمی‌گردند… در غیر این صورت می‌توانستند رد پایشان را در داده‌های کپلر ببینند». چنین سامانه‌هایی می‌توانند اطلاعات

فراوانی پیرامون جرم ستاره‌های نوترونی و سیاه‌چاله‌های به دست دهند.
تصویر
تایید پیش‌بینی دکتر سهراب راهوار در خصوص پدیده تقویت نور ستاره‌ های دوتایی
بی اسکات گائودی، ستاره‌شناسی از دانشگاه ایالت اوهایو، می‌گوید: «ابرباحال بود!» … «این نشان می‌دهد که کپلر چقدر عالی است.

به یک گوشه‌ی آسمان نگاه می‌کنیم و هزار جور چیز می‌یابیم». در سال گذشته، ستاره‌شناس‌های دیگری نیز یک سامانه‌ی کپلری با

یک کوتوله‌ی سفید گزارش کردند. اما بزرگ‌نمایی گرانشی آن‌قدر کم‌بود که نمی‌توانست بر گرفته‌گی غلبه کند.

بر اساس اعلام دانشگاه شریف، نتایج تحقیقات راهوار که با همکاری احمد مهرابی، دانش آموخته دوره دکتری دانشگاه صنعتی شریف

و مارتین دومینیک، استاد دانشگاه سنت اندروز اسکاتلند انجام شده بود، سه سال پیش در مجله ماهیانه انجمن سلطنتی نجوم

انگلستان که یکی از قدیمی ترین مجلات پژوهشی جهان در حوزه نجوم است منتشر شده بود و سه شنبه هفته گذشته، دوم

اردیبهشت ماه گزارشی در نشریه nature منتشر شد که به موجب آن اعلام شد، محققان دانشگاه واشنگتن با بررسی داده‌های

تلسکوپ فضایی کپلر، پیش‌بینی‌ های دکتر راهوار را به صورت تجربی مشاهده کرده‌اند.


منبع ثبت میگردد

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

دستگیری ستارگان زمین‌خوار توسط دانشمندان



دانشمندان موفق به تحلیل ستارگان خورشیدمانندی شدند که سیارات به اندازه زمین را به کام خود فرو می‌برند.

تعدادی از ستارگان خورشیدمانند زمین‌خوار هستند و در طول رشدشان مقادیر عظیمی از مواد صخره‌ای سازنده سیاره‌های خاکی مانند

زمین، مریخ و ناهید را می‌بلعند.«تری مک»، دانشجوی نجوم دانشگاه واندربیلت، و تیم علمی‌اش مدلی ارائه داده‌اند که اثر چنین رژیم

غذایی را روی ترکیب شیمیایی ستاره تعیین می‌کند؛ محققان از این مدل برای تحلیل یک جفت ستاره دوقلو بهره برده‌اند که هر دوی

آن‌ها دارای سیاره‌های اختصاصی‌شان هستند. تری نشان داده که می‌توان مشخصه شیمیایی یک ستاره را به طور دقیق و عنصر به

عنصر مدلسازی و چگونگی تغییر این ویژگی را توسط هضم سیارات زمین‌مانند تعیین کرد.این توانایی درک منجمان از فرآیند شکل‌گیری

سیاره‌ای را به طور قابل‌توجهی افزایش داده و به تحقیقات بعدی با موضوع سیارات فراخورشیدی زمین‌مانند کمک خواهد کرد.دانشمندان

حاضر جفت دوقطبی سیاره‌دار به نام‌های HD 20781 و HD 20782 را بررسی کردند. این جفت دوقطبی خاص نخستین

جفت کشف‌ شده هستند که در آن، هر دوی ستارگان دارای سیارات خاص خود هستند.
تصویر
یکی از آن‌ها دارای دو سیاره به اندازه نپتون بوده و دیگری یک سیاره به اندازه مشتری دارد.محققان دریافتند هر یک از این دوقلوها باید

10-20 جرم زمینی حاوی مواد صخره‌ای را برای تولید ویژگی‌های شیمیایی‌شان مصرف کرده باشند. به ویژه، ستاره دارای سیاره به

اندازه مشتری، 10 زمین را بلعیده در حالی که ستاره دارای دو سیاره به اندازه نپتون 20 جرم به اندازه زمین را خورده است.یافته‌های

جدید موید این نکته است که ترکیب شیمیایی یک ستاره و ماهیت سیستم سیاره‌اش به یکدیگر مرتبط هستند



منبع ذکر میگردد

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

نخستین تصویربرداری مستقیم از کوتوله قهوه‌ای نادر کیهانی



تیمی از محققان به رهبری «جاستین کرپ»، دانشیار فیزیک مرکز علم حیات دانشگاه نوتردام، برای نخستین بار از نوع بسیار نادری

از کوتوله‌ قهوه‌ای به طور مستقیم تصویربرداری کرده‌اند.
تصویر
این کوتوله می‌تواند به عنوان نمونه‌ای برای مطالعه اشیایی به کار رود که جرم آنها بین جرم ستارگان و سیارات است.داده‌های اولیه

از تجهیزات تصویربرداری با مقایسه بالای TRENDS بدست آمد؛ این تجهیزات از اپتیک تطبیقی و فناوری‌های مرتبط برای هدفگیری

اشیای کم‌نور و مسن‌تری که حول ستارگان مجاور می‌چرخند، استفاده می‌کند و اندازه‌گیری‌های دقیق نیز در «رصدخانه دبلیو. ام کک»

هاوایی انجام شد.کوتوله‌های قهوه‌ای نور کمی ساطع می‌کنند، زیرا هیدروژن را نمی‌سوزانند و به سرعت خنک می‌شوند.

به گفته دانشمندان، این اجرام کیهانی بین درک ما از ستارگان با جرم پایین و اشیای کوچک‌تری مانند سیارات ارتباط برقرار می‌کند.

شیء تصویربرداری‌شده HD 19467 B یک کوتوله-T است و همراه بسیار کم‌نوری برای یک ستاره خورشیدمانند به شمار می‌آید؛

این شی بیش از 100 هزار برابر کم‌نورتر از ستاره میزبانش است.این کشف محققان را قادر می‌سازد مولفه‌های مهمی مانند جرم،

مدار، قدمت و ترکیب شیمیایی کوتوله مزبور را بدون رجوع به طیف نوری دریافتی از سطحش تعیین کنند.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

تصویربرداری مستقیم از سیاره فراخورشیدی غول‌پیکر با نور مادون قرمز




منجمان دانشگاه مونترال با استفاده از یک دوربین مادون قرمز، سیاره‌ فراخورشیدی غول‌پیکری به نام GU Psc b را کشف و از

آن به طور مستقیم تصویربرداری کرده‌اند.این سیاره دارای جرمی معادل 10 برابر مشتری بوده و حول ستاره‌ای در فاصله 2000 برابر

فاصله زمین و خورشید می‌چرخد.

این کشف نادر به دانشمندان امکان بررسی سیارات فراخورشیدی را در مکان‌هایی می‌دهد که حتی تصورش را هم نمی‌کردند.

مطالعات کنونی پیش‌بینی کرده‌اند که بخش اعظمی از سیارات فراخورشیدی در فاصله بیش‌ از 100 واحد نجومی حول ستاره‌شان مدار

گردی می‌کنند. یک واحد نجومی صد برابر فاصله بین زمین و خورشید است. بنابراین در جستجویشان برای کشف سیارات

فراخورشیدی، منجمان اکثرا بر این محدوده تمرکز کرده‌اند. آن‌ها سیارات جدید را به صورت غیرمستقیم و با مشاهده چگونگی اثر

گذاریشان بر میدان گرانشی ستاره میزبانشان کشف می‌کردند.
تصویر
دانشمندان همچنین بسیار به ندرت از این سیارات با نور مادون قرمز تصویربرداری می‌کردند و در این میان، از عدسی‌های سازگار

بهره می‌بردند.تیم تحقیقاتی با رویکردی جدید به شکار سیارات دوردست پرداخته و با استفاده از یک دوربین مادون قرمز تلاش کرده‌ است

بدون استفاده از عدسی سازگار و با بررسی ناحیه فراتر از محدوده 100 واحد نجومی، سیاره جدید را به صورت مستقیم کشف کند. به

منظور انجام این کار، منجمان به الگوهای امواج مادون‌قرمزی متکی بودند که سیارات را از کهکشان‌ها و دیگر اجرام کیهانی متمایز میکند.

پس از بررسی ده‌ها ستاره به این شیوه، آن‌ها در نهایت GU Psc b را کشف کردند. این سیاره 155 سال نوری از منظومه شمسی فاصله

دارد و در صورت فلکی «ماهی» واقع شده است.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

رصد انفجار 12 میلیارد ساله در کیهان



یکی از بزرگ‌ترین و داغ‌ترین انفجارها در جهان که پدیده‌ای نادر به نام انفجار اشعه گاماست، توسط دوربین شکار شد.

این انفجار که ناشی از انفجارات عظیم یک ستاره است، مدت زمانی کوتاه پس از بیگ‌بنگ و حدود 12.1 میلیارد سال پیش رخ

داده است.نور شدید این رخداد اخیرا به زمین رسیده و می‌تواند اطلاعات بسیار ارزشمندی درباره شرایط کیهان جوان در اختیار

دانشمندان بگذارد؛ تصور می‌شود انفجارهای پرتو گاما فروپاشی فاجعه‌بار یک ستاره در پایان عمرش باشد.مشاهده جدید توسط

تلسکوپ Rotse-IIIB در رصدخانه مک‌دونالد واقع در کوه‌های داویس غرب تگزاس صورت گرفته است؛
تصویر
دانشگاه متودیست جنوبی در دالاس مالک این رصدخانه است. فیزیک‌دانان این دانشگاه مدعی‌اند تلسکوپ آن‌ها نخستین سامانه

زمینی از این دست است که این انفجار را رصد کرده و از آن تصویر گرفته است.فوران‌های پرتو گاما توسط منجمان به خوبی درک نشده‌،

اما حائز اهمیت هستند؛ بنا بر اعلام ناسا، این انفجارها، قدرتمندترین انفجارها در جهان از زمان بیگ‌بنگ هستند. چنین رخدادهایی

طی 10 ثانیه انرژی بیشتری را نسبت به انرژی آزادشده در زمین طی عمر 10 میلیارد ساله‌اش آزاد می‌کنند.دانشمندان تا اواخر دهه

1990 و تا زمان توسعه فناوری تلسکوپ قادر به شناسایی نور حاصل از انفجارهای پرتو گاما نبودند.در میان نورهای موجود در منشور

الکترومغناطیس، اشعه‌ های گاما دارای کوتاه‌ترین طول موج‌ها هستند و فقط با استفاده از آشکارسازهای ویژه قابل‌رویت هستند.

انفجارهایی از این دست ناشی از ستارگان داغی هستند که 50 برابر جرم خورشید هستند؛ چنین انفجارهایی زمانی رخ می‌دهد که

سوخت ستارگان تمام می‌شود و پس از شکل‌دادن سیاهچاله‌ها روی خود فرو می‌پاشند. زمانی که تابش گاما تمام می‌شود انفجار نور

مرئی اوپتیکالی را تولید می‌کند و این نور به سرعت ناپدید می‌شود.بیگ‌بنگ حدود 13.81 میلیارد سال پیش رخ داد اما GRB 140419A

حدود 12.1 میلیارد سال پیش منفجر شده که فقط یک و نیم میلیارد سال از انفجار بزرگ فاصله زمانی دارد.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

مشاهده انفجار تاریک پرتو گاما




انشمندان ناسا با استفاده از آرایه تلسکوپی آلما (ALMA) توانستند برای اولین بار ذرات گرد و غبار و ابر گاز مولکولی حاصل از

دو انفجار اشعه گاما (GRB) را مشاهده و اندازه گیری کنند، این انفجارها بدلیل هاله های موجود در اطرافشان به انفجارهایی

“تاریک” معروف شده اند.
تصویر
تصویری هنری از محیط اطراف انفجار کیهانیGRB 020819B براساس مشاهدات تلسکوپ آلما
محققان رصدخانه آتاکاما واقع در شیلی، طول موج‌های میلیمتری بین نور فروسرخ و امواج رادیویی دو انفجار را در کهکشان

GRB 020819B و کهکشان GRB 051022 که میزبان این امواج پرتو گاما بودند را رصد کردند. تابش های رادیویی از گاز مولکولی

و غباری تاریک تشکیل شده اند که از دو کهکشان با فاصله ای به ترتیب 4.3 و 6.9 میلیارد سال نوری با زمین ثبت شده اند.

انتشار این گازهای مولکولی پس از چندین میلیارد سال حقایقی مربوط به تولد و مرگ ستارگان را فاش ساخته است.

«بونیوهاتسوکاده» از محققان پروژه شیلی و مسئول تحقیقات رصدخانه ملی ژاپن در گفت‌وگو با خبرنگاران اعلام کرد: « ما انتظار

نداشتیم پرتوهای گاما را در محیط مملو از گرد وغبارهای فضایی بتوانیم تماشا کنیم. تصاویر جدید حاکی از تشکیل پرتوهای گاما

در محیطی با ستارگان مختلف است. این شگفت آور است که این گرد و غبار کیهانی در این انفجارها نسبت به تصور ما، گاز کمتر

و به همان نسبت هم از غبار بیشتری تشکیل شده است. نسبت غبار به گاز مولکولی در جایگاه اشعه گاما به اندازه ی 10 برابر

بیش از محیط های معمولی میباشد. این نکته نشان می دهد منطقه ای که انفجار کیهانی رخ داده محیطی کاملا متفاوت با یک

منطقه ی ستاره زایی معمولی است. اکنون می دانیم که گرد و غبار به جا مانده، پرتوهای کیهانی را جذب میکنند و باعث شکل گیری

این فوران‌های تاریک پرتو گاما می شوند. »
تصویر
تصویری از مشاهدات انفجار پرتو گاما در کهکشان میزبان GRB 020819B. اندازه گیری رادیویی از گاز مولکولی (سمت چپ)،
مشاهده گرد و غبار (تصویر وسط)، که توسط تلسکوپ آلما ثبت شده است. تصویر همین انفجار در نور مرئی که توسط
تلسکوپ جمینی گرفته شده است. (سمت راست)


انتشار پرتو گاما به‌همراه توده ابرهای بسیار ضخیم نتیجه انفجارهای ستارگان است که در چندین میلیارد سال پیش در صور فلکی

مختلف متولد شده‌اند. به گفته ستاره شناسان، بیشتر این فوران ها زمانی رخ می دهند که ستارگان سنگین سوخت هسته ای

خود را به پایان برده و زیر فشار وزن خود می رُمبند. “هسته ی ستاره” همچنان که رمبیده و فشرده شده تا به سیاهچاله تبدیل شود،

فواره هایی از مواد را نیز با سرعت نور به بیرون می جهان اند. تحقیق درباره انفجارهای پرتو گامای کیهانی می‌تواند راز تشکیل

جهان را برای محققان آشکار کند.



منبع ثبت میگردد

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: ستارگان

پست توسط اماتور »

در خورشید هم باران می‌بارد



محققان چگونگی شکل‌گرفتن باران‌های خورشیدی را در این ستاره توضیح دادند.

درست مانند زمین، خورشید آب و هوای بد به خود می‌بیند که همراه با بادهای قوی و بارش باران است. اما بر خلاف باران‌

های زمینی، باران خورشید از گاز باردار پلاسما تشکیل شده و با سرعت 200 هزار کیلومتر در ساعت و از جو بیرونی این

ستاره (تاج خورشیدی) روی سطح آن می‌بارد.
تصویر
گفته می‌شود هزاران قطره‌ای که بارش باران را تشکیل می‌دهند، هر یک به بزرگی ایرلند هستند.تیمی از فیزیکدانان خورشیدی

به رهبری دکتر «امون اسکولیون» از کالج ترینیتی دوبلین تصاویری را در کنار هم قرار داده‌اند که باران را در جو خورشید به نمایش

می‌گذارند. وجود این باران 40 سال پیش کشف شد و هم‌اکنون فیزیکدانان با کمک ماهواره‌هایی مانند «رصدخانه دینامیک

خورشیدی ناسا» (SDO) و رصدخانه‌های زمین‌محوری مانند «تلسکوپ خورشیدی یک متری سوئد» (SST)، قادر به مطالعه این

باران با جزئیات دقیق شده‌اند.دانشمندان تغییرات بزرگ و منظمی را در اقلیم خورشیدی مشاهده کرده‌اند اما علی‌رغم دهه‌ها

تحقیق تاکنون قادر به درک فیزیک باران در این جرم کیهانی نبودند. گفته می‌شود روندی که طی آن باران داغ در خورشید شکل

می‌گیرد، تا حد زیادی به فرآیند شکل‌گیری باران روی زمین شباهت دارد.چنانچه شرایط در جو خورشید مساعد باشد، ابرهای

پلاسمای متراکم و داغ، سرد و فشرده می‌شوند و سرانجام به عنوان قطرات باران روی سطح خورشید فرود می‌آیند. همچنین

مانند اقلیم زمینی، ماده‌ای که این ابرهای داغ بارانی را تشکیل‌ می‌دهد، از طریق فرآیند تبخیر به تاج خورشید می‌رسد. اما

در اینجا تبخیر توسط جرقه‌های خورشیدی رخ می‌دهد که قدرتمندترین انفجارات منظومه شمسی هستند و به گرم‌شدن جو

بیرونی‌تر خورشید کمک می‌کنند.

با این حال، منشا گرم‌شدن خورشید کماکان به عنوان یکی از قدیمی‌ترین معما‌ها در علم فیزیک خورشیدی باقی می‌ماند.

ارسال پست