ستارگان

[اماتور]

ماده شگفت در دل ستاره های کوارکی

طی بررسی های اخیر، دانشمندان دریافته اند که در مرکز یک ستاره نوترونی بی اندازه چگال ممکن است نوترون‌ها آنچنان فشرده شوند

که ساختارشان در هم شکسته و ماده به دریایی از کوارک های آزاد، گلئون ها و الکترون ها تبدیل شود

بیشتر ماده ای که در جهان می شناسیم مانند ستاره ها، سحابی ها، سیارات، غبارهای میان ستاره ای و... از سه ذره پرتون، نوترون

و الکترون ساخته شده‌اند

تا مدتها گمان بر این بود که این ذره ها، ذرات بنیادی عالم هستند و نمی توان آنها را به اجزای کوچکتری تقسیم کرد. این باور هنوز در

مورد الکترون وجود دارد، اما تبدیل پروتون و نوترون به یکدیگر در برخی واکنش‌های هسته ای و آزمایش های پیشرفته تری که در شتاب

دهنده های ذرات بنیادی انجام شده، نشان داده است که آنها از ذرات سازنده کوچکتری به نام « کوارک » ساخته شده اند

شش نوع کوارک شناخته شده است. پروتون ها از دو کوارک پائین (Down) و یک کوارک بالا (Up) ساخته می‌شوند و دو کوارک (Up) و

یک کوارک(Down) نوترون را می سازند. برای نگه داشتن کوارک ها کنار یکدیگر چسب مخصوصی لازم است! این وظیفه به عهده ذرات

دیگری بنام "گلئون" است.

در حالت طبیعی نمی توان کوارک ها را به صورت آزاد و منفرد یا در مجموعه هایی غیر از این دو حالت یافت، اما اگر چگالی و فشار آن

قدر زیاد باشد که ساختار پروتون ها و نوترون ها در هم بشکند شاید ماده جدیدی خلق شود که دیگر ساختار شناخته شده قبلی را

ندارد.

دیگر نمی توان از ذره یا ذرات به صورت مشخص نام برد؛ چرا که ماده به دریای یکپارچه ای از کوارک ها، گلئون ها و الکترون ها تبدیل

شده اند. چگالی این ماده از چگالی هسته اتم ها که شامل پروتون ها و نوترون‌های مجزا اند، بسیار بیشتر است و خواص آنها نیز با

خواص ماده معمولی بسیار متفاوت خواهد بود.

دانشمندان این ماده جدید را "ماده کوارکی" یا "ماده شگفت" نامیده اند.

برای تفکیک ستاره نوترونی از ستاره کوارکی اخترشناسان نیاز دارند که نسبت جرم به شعاع ستاره مورد نظر را بدانند. به دست آوردن

جرم ساده تر است؛ به ویژه برای ستاره های نوترونی ای که در مجموعه ای دوتایی قرار دارند، زیرا دوره تناوب آنها به جرم و فاصله دو

همدم از یکدیگر بستگی دارد .

طبق مشاهدات صورت گرفته، قطر ستارهای کوارکی حدود 10 تا 11 کیلومتر تخمین زده می شود. این مقدار را مقایسه کنید با اندازه

یک ستاره نوترونی متوسط به قطر 20 تا 30 کیلومتر به نوشته پارس‌اسکای، ماده شگفت ممکن است پایدارترین شکل ممکن ماده باشد.

تاکنون این عنوان به هسته اتم آهن اطلاق می شد که نقطه پایانی واکنش های هسته ای در مرکز ستاره های سنگین و پرجرم است

اگر چنین باشد، پس از ساخته شدن ماده شگفت، برای نگهداری آن به همین اندازه شکل فشرده نیازی به گرانش نخواهد بود

برخی نظریه پردازان معتقدند این ماده بسیار چگال می تواند هر شکل دیگری از ماده را که با آن برخورد کند درهم بشکند و تبدیل به ماده

شگفت کند. اما جای نگرانی نیست، چرا که حتی اگر این اتفاق بیفتد، سرعت انجام آن بسیار کم است

با این اوصاف، تصور کنید که کمی ماده شگفت روی زمین یا خورشید بریزد. چه اتفاقی خواهد افتاد؟ ماده شگفت به سرعت به سمت

مرکز می رود و در همان جا باقی می ماند، بدون اینکه آسیبی به محیط اطراف وارد کند.

[اماتور]

باروری فضا ـ بخش اول

رفتار یک ستاره بعد از زندگی راحتی که با سوزاندن هیدروژن داشته، به جرمش بستگی دارد. بعضی از ستارگان، زندگیشان را بسیار

خشونت بار به پایان می رسانند، در حالیکه بقیه به آهستگی از بین می روند. همین مرگ خشونت بار، باعث می شود فلزات سنگین

خلق شوند.

انفجار ستاره ای و خلقت عناصر سنگین در عالم

در قرن هجدهم، چارلز مسیه – ستاره شناس فرانسوی - یک فهرست از اجرام غیر ستاره ای آسمان گردآوری کرد. اجرامی که وقتی از

پشت تلسکوپ دیده می شوند، تیره و تار به نظر می رسند. شکار دنباله دارها راهی برای کسب شهرت بوده و هست. به همین علت

مسیه فهرستی تهیه کرد تا ستاره شناسان، وقتشان را برای گیج شدن و قاطی کردن این سحابی ها با دنباله دار تلف نکنند. اولین عضو

این فهرست M۱ بود که در صورت فلکی گاو قرار داشت. همانطور که مسیه بعد از رصد کردن M۱ در ۱۷۵۸ انتظار داشت، این جرم یکی از

بزرگترین اجرام مورد مطالعه ستاره شناسان مدرن شد. ویلیام پارسوتر، ستاره شناس ایرلندی و سازنده ی بزرگترین تلسکوپ قرن

نوزدهم، سحابی M۱ را در حدود سال ۱۸۵۰ مورد بررسی قرار داد. این سحابی به خاطر شباهتهایی که به خرچنگ داشت (در تصورات

پارسوتر)، سحابی خرچنگ نام گرفت.

از زمانهای بسیار دور، رصدگران آسمان می دانستند که ستاره ها در زمانهای خاصی به طور ناگهانی مشتعل می شوند و برای مدت

کوتاهی بسیار درخشان می گردند. این مسئله با این فکر که ستاره ها اجرامی ثابت و تغییر ناپذیرند، تناقض داشت. گاهی ممکن بود

در جایی از آسمان ستاره ای ظاهر شود که قبلاً چیزی از آن در آن محل دیده نمی شد. این ستاره ها "نواختر" نامیده شدند. همچنین

مشاهده شد که این حالت برای ستاره هایی که فاصله خیلی زیادی از ما دارند هم اتفاق می افتد، حتی ستاره هایی که در کهکشان

های دیگر هستند. در بعضی از این موارد مشخص شد که با وجود فاصله ی بسیار زیاد ستاره ها، افزایش درخشندگی به طور واضح

خیلی زیاد است. حتی بیشتر از یک نواختر عادی بنابراین برای این ستارگان نام "ابر نو اختر" را بر گزیدند.

ابرنواختری در اعماق تاریخ

در سال ۱۰۵۴، منجمین چینی، حیرت و شگفتیشان را از مشاهده ی ستاره ای جدید در صورت فلکی گاو گزارش دادند.

این ستاره ۶ بار درخشنده تر از سیاره زهره بود، طبیعتاً پر نورترین چیز در آسمان شب. مکان این ستاره، منطبق بر جایی است که امروز

ما سحابی خرچنگ را می بینیم. سحابی خرچنگ ۵۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد، بنابراین در کهکشان ما قرار دارد. (همانطور که به

خاطر دارید اندازه ی کهکشان ما ۱۰۰۰۰۰ سال نوری است.) در قرن اخیر مطالعه و بررسی گاز درن سحابی خرچنگ آشکار کرده که این

گاز به سرعت در حال انبساط است. این سرعت حدود km/s ۱۵۰۰ می باشد. یک برون یابی رو به عقب از این حادثه (برگرداندن فیلم در

زمان به عقب) به خوبی نشان می دهد که این باید از بقای ستاره ای باشد که در سال ۱۰۵۴ توسط چینی ها رصد شد! عجیب است که

هیچ اثری از گزارش های اروپایی (و اسلامی - عربی) در مورد این حادثه، یافت نشده است، یا هیچ کسی علاقه ای به ثبت آن نداشته یا

شاید به این علت که اصلاً انتظار چنین رویدادی نمی رفته است. زیرا که در آن زمان «ستاره ها ثابت و تغییر ناپذیرند!!» تصور می شدند.

مشخصات سحابی خرچنگ با آنچه از یک انفجار، انتظار داریم، کاملاً همخوانی دارد. آنچه ما امروز مشاهده می کنیم باقیمانده ی ستاره

ای است با جرم بیش از ۸ برابر خورشید که تمام سوخت هسته ای ممکن اش را به پایان رسانده و زندگی اش را با انفجاری بزرگ پایان

داده است: یک ابرنواختر

از دو ستاره ی کم نوری که نزدیک به مرکز سحابی قرار دارند، آن ستاره ی جنوبی تر، سطحی بسیار داغ دارد. این ستاره همانطور که در

ادامه خواهید دید، ظاهراً مرکز آن انفجاری بوده که برای حیرت زده کردن منجمین در اعماق کیهان محفوظ مانده است.

در ادامه خواهید خواند که چگونه همین انفجارات بزرگ ستاره ای، طلا و نقره خلق می کنند...!

[اماتور]

باروری فضا ـ بخش دوم

باروری فضا ـ بخش دومهمانطور که در قسمت قبلی خواندید، سحابی خرچنگ از انفجار یک ستاره در ۱۰۰۰ سال پیش بوجود آمده است.

انفجاری بینهایت عظیم!!

آهن، فراوانترین عنصر زمین، یک عنصر خالص است، نه فقط به این خاطر که ما برای ساختن همه چیز از آن استفاده می کنیم، بلکه به

خاطر این که باعث ایجاد تغییر در سیر تکاملی آن دسته از ستارگان کمیابی که جرمی حدود ۸ برابر خورشید دارند، می شود. چنین

ستارگانی در مقیاس کیهانی، زندگی کوتاهی دارند یعنی فقط چند میلیون سال زندگی می کنند، که برای کل کیهان فقط یک لحظه به

حساب می آید.

وقتی که قسمت مرکزی ستاره سنگین در طی مراحل فعالیت هسته ای خود، به مرحله ای می رسد که مقدار زیادی آهن در آن بوجود

می آید، دیگر هیچ واکنش هسته ای گرمازایی وجود ندارد که بتواند انرژی تولید کند. در واقع واکنش هسته ای مربوط به آهن دیگر گرمازا

نیست. به همین علت است که آهن یک عنصرخاص در فرایندهای ستاره ای است.

همانطور که می دانید، نیروی جاذبه باعث می شود که ستاره به درون خودش فروبریزد، ولی انرژی هسته ای درون ستاره، جلوی این

نیروی جاذبه را می گیرد و در نتیجه ستاره به تعادل می رسد.

پس وقتی هسته ی ستاره ی پرجرم، آهن تولید می کند، دچار فقدان منبعی از انرژی است، که فشار رو به بیرون لازم را برای تعادل

فراهم کند. بنابراین ستاره، در درون خود فرو می ریزد. در طی چند ثانیه تمام نیروی جلوگیری کننده از فرو ریختن از بین می رود، به

عبارت دیگر تمام ترمزها می بُرند. در چند لحظه، در حالی که ستاره در حال فروریختن به درون خود است، دما به صورت بی سابقه ای

بالا می رود و منجر می شود به فلاش زدن نهایی ستاره. در همین حال ماده ی مرکزی در حدود یک میلیون برابر فشرده تر می شود تا

به چگالی فوق العاده ای برسد. پروتونها و الکترونها در درون هسته ی اتم ترکیب می شوند تا نوترونها را خلق کنند.

در جریان این واکنش، نوترینوهای پرسرعتی در مقادیر بسیار بالا تولید می شوند. وقتی که ماده ی ستاره ای در اطراف مرکز به این

چگالی خارق العاده می رسد - میلیاردها بار چگالتر از هسته ی زمین - فشار بسیار زیاد نوترینوها کمک می کند تا لایه ی خارجی

ستاره ی در حال مرگ، با سرعتی زیاد نزدیک به سرعت نور به بیرون هل داده شود. و ستاره، در یک انفجار دیوانه کننده خودش را به

بیرون می دمد! یکی از پر انرژی ترین رویدادهایی که در جهان ما رخ می دهد! در طی چند روز درخشش این ستاره حدود ۱۰۰ میلیون

بار بیشتر می شود. این انفجار از فواصل بسیار دور قابل رؤیت است. لایه ی خارجی ستاره، پوسته ای را تشکیل می دهد که با سرعت

میلیونها مایل بر ساعت از مرکز به بیرون حرکت می کند و منطقه در حال انبساطی را ایجاد می کند که باقیمانده ی ستاره را در بر

می گیرد. با این سرعت مسافرت از خورشید به زمین فقط چند ساعت طول می کشد.

ساختن عناصر سنگین تر از آهن

در ثانیه های اول انفجار، پروتونها و نوترونهای پرانرژی با اتمهای سبکی که در طی حیات ستاره شکل گرفته اند، برخورد می کنند و در

طی چند لحظه ی کوتاه تمام عناصر سنگین تر از آهن در جدول تناوبی را می سازند که شامل پلاتین، طلا و ایریدیوم می باشد. به خاطر

این روشی بی نظیر برای ساختن این عناصر سنگین، میانگین فراوانی این عناصر خیلی کمتر از عناصر سبکتر است. بعضی از عناصری

که در این انفجار نهایی شکل می گیرند، اتمهای رادیواکتیوی هستند که عمر طولانی دارند: اورانیم، توریم و پتاسیم. نیمه عمر میلیاردی

این عناصر، به این معنی است که بعد از شکل گیری منظومه های سیاره ای از همین عناصر، در زمانهای آینده، باز هم در مقادیر قابل

توجهی یافت خواهند شد و انرژی ذخیره شده شان را مقیاس زمانی ای که بوسیله ی نیمه ی عمرشان تعیین می شود، آزاد می کند.

این انرژی باعث گرم کردن سیاره ای مثل زمین می شود و آن را وادار به تغییرات ژئوفیزیکی می کند. انفجار ابرنواختری جرم زیادی را به

فضای میان ستاره ای بر می گرداند که حالا دیگر از ماده ای ساخته شده که با عناصر سنگین غنی شده است. البته شما، هم اکنون

به طلا و پلاتین در میان جواهراتتان از نظری دیگر نگاه می کنید. این فلزات گرانند چون کمیاب و زیبا هستند.

اما آنچه باید به آن بها دهید این فکر است که این چیزی که هم اکنون در دستتان نگه داشته اید، بیش از ۵ میلیارد سال پیش در انفجار

یک ستاره غول پیکر در جایی از کهکشان ما شکل گرفته است.

همانطور که آینده خواهید دید، این مواد در نهایت، زمانی که زمین در حال شکل گیری از مواد میان ستاره ای بود، جزئی از زمین شدند.

در طول تاریخ ۱۲ میلیارد ساله ی کهکشانمان، این انفجارات،فضای میان ستاره ای را غنی از عناصر مختلف نموده است. اگر این

انفجارات وجود نداشت و عناصر سنگین را نمی ساخت و در فضا پخش نمی کرد، منظومه های خورشیدی با سیارات زمین- مانند، هرگز

شکل نمی گرفتند.

[اماتور]

ستاره ای در مدار مرگ

دانشمندان با استفاده از کاوشگر پرتو ایکس رزی (Rossi) سازمان ناسا ستاره محکوم به مرگی را یافته اند که به دور یک سیاهچاله

متوسط می گردد.این سیاهچاله از نوعی است که دانشمندان نمی توانستند وجود آن را تائید کنند و بیش از یک دهه آنها را ناامید و

دلسرد کرده بود.با کشف این ستاره و دوره مداری آن، دانشمندان اکنون یک قدم تا اندازه گیری جرم یک چنین سیاهچاله ای فاصله

دارند:قدمی که وجود این سیاهچاله را تائید می کند. دوره و محل این ستاره که در پیچش مرگ به دام افتاده با فرضیه اصلی چگونگی

شکل گیری این گونه سیاهچاله مطابقت می کند.یک گروه از دانشمندان دانشگاه آیووا به سرپرستی پروفسور «فیلیپ کارت» این نتایج

را در نشریه علمی «ساینس» اعلام کردند.نتایج مذکور همچنین در شماره ۲۷ ژانویه ۲۰۰۶ مجله «نیچر» منتشر خواهد شد.

کارت می گوید: «ما این ستاره را در مرحله ای بی نظیر از سیر تکاملی آن مشاهده می کنیم؛ مرحله ای که طی آن ستاره با متورم

شدن تبدیل به یک غول قرمز می شود و به سمت پایان عمر خود گذار می کند. در نتیجه گاز ستاره به درون سیاهچاله سرازیر می شود

که باعث روشن شدن تمامی این ناحیه می شود. این بخشی از آسمان است که در مورد آن به خوبی مطالعه شده و ما این ستاره را با

کمی خوش شانسی و پشتکار زیاد کشف کردیم.»سیاهچاله جرمی بسیار پرچگال با نیروی گرانشی شدید است که هیچ چیز _ حتی

نور _ نمی تواند از حوزه جاذبه آن فرار کند. ناحیه سیاهچاله زمانی مرئی می شود که ماده به سوی آن ریزش می کند و بسیار داغ

می شود. این نور قبل از عبور ماده از مرز موسوم به «افق رویداد» منتشر می شود.کهکشان ما از میلیون ها سیاهچاله پر شده است

که هر کدام جرمی به اندازه چند خورشید دارند. این سیاهچاله ها از فروریختن ستاره های بسیار حجیم شکل می گیرند. اکثر کهکشان

ها در مرکز خود دارای یک سیاهچاله فوق العاده حجیم هستند که جرمی معادل میلیون ها تا میلیاردها خورشید را در خود دارد. این جرم

در ناحیه ای شکل می گیرد که اندازه آن بزرگ تر از منظومه خورشیدی ما نیست.دانشمندان نمی دانند که این سیاهچاله ها چگونه

شکل میگیرند ولی شکل گیری آنها احتمالاً مستلزم فروریزی مقادیری عظیم از گازهای اولیه است.دکتر «جین اسوانک»دانشمند پروژه

کاوشگر رزی از مرکز پرواز فضایی ناسا می گوید: «طی دهه گذشته ماهواره های متعددی شواهدی در مورد یک نوع جدید سیاهچاله

به دست آوردند که اندازه آنها بین صد تا ده هزار جرم خورشیدی است.بحث هایی در مورد جرم و چگونگی شکل گیری این سیاهچاله ها

وجود داشت. کاوشگر رزی بینش اساسی و نوینی در این مورد فراهم آورده است.»این سیاهچاله های مشکوک که جرمی متوسط دارند

سرچشمه های درخشانی از پرتو ایکس هستند و به همین دلیل به آنها «اجرام پرتو ایکس فرادرخشان» می گویند. در واقع اکثر برآورد

های جرم این سیاهچاله ها فقط بر این محاسبه استوار است که برای ایجاد یک نور با یک شدت خاص چه مقدار نیروی گرانشی لازم

است.دانشمندان با استفاده از فیزیک نیوتنی می توانند جرم یک جرم را با در دست داشتن دوره مداری و سرعت اجرام کوچک تری که

به دور آن می چرخند محاسبه کنند.«سایمت» یکی دیگر از دانشمندان این گروه می گوید: «ما هر ۶۲ روز یک کاهش و افزایش را در نور

پرتو ایکس مشاهده کردیم که احتمالاً به خاطر مدار ستاره همراه سیاهچاله است. به دلیل اینکه ستاره در ناحیه ای پوشیده از غبار قرار

دارد تعیین سرعت آن سخت خواهد بود. غبارآلود بودن این ناحیه رصد ستاره و محاسبه سرعت آن توسط تلسکوپ های فروسرخ و

اپتیکی را دشوار می کند. اما فعلاً دوره مداری آن به آشکار شدن بعضی موارد کمک می کند.»

این سیاهچاله مشکوک و جرم متوسط که M82 X-1 نامیده می شود یک «جرم پرتو ایکس فرا درخشان» است که در یک خوشه ستاره

ای قرار دارد.این خوشه شامل حدود یک میلیون ستاره است که در ناحیه ای به گستردگی ۱۰۰ سال نوری تجمع کرده اند. یک فرضیه

پیشرو عنوان می کند که چندین رمبش ستاره ای طی یک دوره کوتاه در یک ناحیه پرستاره باعث ایجاد یک ستاره غول آسای کم عمر

می شود که بعد از فروریختن به یک سیاهچاله با جرم هزار خورشید تبدیل می شود. چگالی موجود در خوشه نزدیک M82 X-1

برای ایجاد چنین سیاهچاله ای کافی است. هیچ ستاره مجاور معمولی نمی تواند سوخت کافی برای نور درخشان M82 X-1 فراهم کند.

اما دوره مداری ۶۲روزه بیانگر آن است که ستاره مجاور می باید چگالی بسیار پائینی داشته باشد. این موضوع تایید کننده سناریویی

است که یک ستاره بسیار غول آسا و متورم در حال از دست دادن جرم خود به میزانی است که برای سوخت دهی به M82 X-1

کافی است.

کارت اضافه می کند:«با کشف دوره مداری، ما اکنون تصویر بدون تناقضی از کل سیر تکاملی سیاهچاله جرم متوسط و ستاره همراه آن

را در اختیار داریم. این سیاهچاله در یک خوشه بزرگ ستاره ای شکل گرفت و سپس یک ستاره همراه را به دام انداخت.ستاره همراه

تکامل یافته و به غول تبدیل شد. ما اکنون این سیاهچاله را به عنوان منبع فوق العاده درخشانی از پرتو ایکس مشاهده می کنیم زیرا

ستاره همراه منبسط شد و اکنون سیاهچاله را تغذیه می کند.»

[اماتور]

انفجاری غیر عادی

تلسكوپ فضایی هابل تصاویری از یك ستاره مخابره كرده است كه انفجاری غیر عادی دارد.

در دی ماه سال ۱۳۸۰ ، ستاره ای در صورت فلكی كم فروغ تك شاخ ، به ناگاه به درخششی معادل ۶۰۰۰۰۰ برابر خورشید رسید و ركورد

درخشانترین ستاره كهكشان ما را از آن خود كرد. این ستاره كه در فاصله ۲۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، اندكی بعد به حالت اولیه و كم

فروغ خود برگشت اما این اول ماجرا بود. هابل به شكار این ستاره رفت و جزییات بسیار ارزشمندی را از پدیده موسوم به پژواك نوری یا

Light echo در اطراف این ستاره آشكار كرد. با كمك این پدیده و جزییاتی كه به لطف هابل از این ستاره در اختیار داریم ، اخترشناسان

خواهند توانست برای اولین بار و به شكل طبیعی ساختار گاز و غبار اطراف این ستاره غول پیكر را به شكل كامل و سه بعدی تهیه كنند.

آخرین باری كه مورد مشابهی در كهكشان ما اتفاق افتاد و نور پژواك یافته از بین توده های غباری كه اطراف ستاره مادر را فراگرفته بودندبه

زمین رسید سال ۱۹۳۶ میلادی بود، سالها پیش از آنكه هابل به كمك ما بیاید و بتوانیم دركی درست را نسبت به سرزمین هیچستان و

غبار آلود محیط میان ستاره ای به دست آوریم.

در مورد این ستاره كه V۸۳۸ Mon نامیده می شود نور حاصل از انفجار ستاره پس از آنكه از مبدا خود حركتش را آغاز كرد به لایه های

غباری كه اطراف ستاره را در بر گرفته است برخورد می كند و باز تاب آن از این لایه های غبار با اختلاف فازی نسبت به نور اصلی كه در

اثر انفجار مستقیما به سمت ما آمده بود ، به زمین می رسد. بنابراین به دلیل این لختلاف فاز ما می توانیم در یك بازه زمانی طولانی

تصویری حقیقی و سه بعدی از لایه ای غبار اطراف ستاره را به دست آوریم . این ستاره آن قدر درخشان است كه می تواند لایه های

غبار اطراف خود را روشن كند و بازتاب ایجاد شده به زمین برسد. وضوح تصاویر هابل به ما كمك می كند تا امكان تهیه این اسكن سه

بعدی فراهم آید. انفجار V۸۳۸ Mon از جهاتی شبیه به یك انفجار نواختری متداول است.. در یك انفجار نواختری عادی یك ستاره معمولی

هیدروژن خود را به سوی كوتوله سفید همدم خود روان می سازد . این انتقال جرم تا نجا ادامع می یابد كه كوتوله سفید دیگر تحمل آن

را نداشته و همانند یك بمب هیدروژنی عظیم منفجر شود و هسته ای با دمای چندصد هزار درجه از خود به جا گذارد. در مورد انفجار

V۸۳۸ Mon ستاره لایه های خخارجی خود را از دست نمی دهد بلكه به شكل غیر معمولی گسترش پیدا می كند آن قدر عظیم كه

شاید دمای سطح آن قابل مقایسه با دمای یك لامپ روشنایی باشد.این رفتار منحصر به فرد بسیار غیر معمول است و تیم تحقیقاتی

این پروژه كه رصدهای خود رازیر نظر هوارد بوند به انجام رسانده بودند، راهی مشكل را برای درك ماهیت واقعی این پدیده پیش رو دارند.

به ویژه كه همانطر كه گفته شداین رفتار بر مبنای نظریه های موجود در خصوص انفجارهای نواختری قابل توضیح نیست.به ویژه كه برخی

از رفتارهای این ستاره مشابه ستاره های سالخورده و ناپایداری است كه اصطلاحا متغیرهای انفجاری نامیده می شوند. ستارگانی كه

به گونه ای ناگهانی و غیر قابل پیش بینی درخشان می شوند..

ساختار دایره ای شكل این پژواك نوری هم اكنون قطری معادل دو برابرقطر ظاهری مشتری را در آسمان شب اشغال كرده است.اختر

شناسان انتظار دارند گسترش این ستاره تا آنجا امتداد پیدا كند كه آنها بتوانند دورترین ناحیه غبار این مجموعه را نیز رصد كنند و به این

ترتیب اسكن سه بعدی آنها نیز تكمیل شود. بنابراین این ستاره در طول این دهه سوژه مناسبی برای رصدهای دقیق خواهد بود.



این یکی رو ببخشید

[اماتور]

زبانه های کُشنده خورشیدی در ستاره های دیگر

این موج کُشنده در ستاره ای رخ داد که حدود ۱۳۵ سال نوری از زمین فاصله دارد. اگر این جریان در خورشید رخ می داد حتما ماده و

حیات روی زمین از بین می رفت ومنقرض می شد. این ستاره در صورت فلکی فرس اعظم واقع است و یک ستاره دوتایی است .

این ستاره و همدمش در مداری بسیار نزدیک به هم هستند. بر هم کنش نیروهای بین این دو ستار ه باعث به وجود آمدن جریانهای

کشندی شده واین دو ستاره را به هم قفل کرده است، در نتیجه چرخش با سرعت بسیار زیادی به وجود آمده است. درنهایت این

چرخشهای پر سرعت زبانه های آتشین را به وجود می آورد.

دانشمندانی که از ماهواره سوییفت در ناسا استفاده می کنند قدرنمندترین و باشکوه ترین زبانه ستاره ای را شناسایی کردند که اگر

این فرآیند در خورشید رخ می داد حیات روی زمین منقرض می شد.

این زبانه ها در دسامبر ۲۰۰۵م. دیده شدند. این فرآیند روی ستاره ای که جرمش فقط کمی کمتر از خورشید است رخ داده است.این

ستاره یک ستاره دوتایی است که در صورت فلکی فرس اعظم واقع است. انرژی زبانه های ثبت شده تقریبا صد میلیون برابر انرژی

زبانه های خورشید است، تقریبا ۵۰ میلیون ترلیون برابر انرژی بمب هسته ای است.

خورشید ما در حال حاضر در حالت پایداری فرار دارد و چنان زبانه های قدرتمندی را تولید نمی کند. این ستاره فرس اعظم هم، در

فاصله ی نزدیک به ۱۳۵ میلیون سال نوری از ما، در فاصله ای بی خطر است. دانشمندان به شواهدی دست پیدا کردند که حاکی از

وجود ذرات باردار پر شتاب در این زبانه ها است که دقیقا مانند ذرات زبانه های خورشید اند. راشل گرینبلت ، از دانشگاه ماریلند،

این کشف را در تاریخ ۷ نوامبر ۲۰۰۶ در کالیفرنیا ارئه داد.

این زبانه ها آنقدر قدرتمند بودند که در ابتدا تصور می شد یک انفجار ستاره ای است . ما از زبانه های خورشیدی چیز زیادی می دانیم

ولی اطلاعات مافقط ازخورشید است. این پدیده اولین فرصت برای مطالعه جزئیات این زبانه ها در ستاره های دیگر است .

زبانه های خورشیدی ناشی از تاج خورشید هستند. تاج خورشید که بیرونی ترین قسمت جو خورشید است در حدود ۲میلییون درجه

فارنهایت دما دارد؛ در حالیکه دمای سطح خورشید که فوتوسفر نام دارد حدود ۶۰۰۰ درجه فارنهایت است. این زبانه ها دربردارنده بخش

گسترده ای از امواج الکترومغناطیس هستند؛ از کم انرژی ترین آنها مثل امواج رادیویی تا پرانرزی ترین امواج مثل اشعه X. تابش اشعه X

روی خورشید چند دقیقه دوام دارد در حالیکه این اشعه روی ستاره فرس اعظم ساعتها دوام دارد.

این زبانه ها بارش شدیدی از الکترونها از تاج روی فوتوسفر است. این فرایند گازهای تاج را داغ میکند وبه دمایی میرساند که فقط در

درونی ترین قسمت خورشید به آن برمی خوریم .دانشمندان براین عقیده اند که انحراف الکترونها و وارد شدن آنها به درون خطوط میدان

مغناطیسی باعث شتاب ذرات و تولید زبانه می شود .

این ستاره جرمی برابر ۸/۰ جرم خورشید و ۴/۰ جرم منظومه شمسی دارد. این دو ستاره بسیار به هم نزدیکند در نتیجه نیروهای

کشندی باعث می شود که هر دو ستاره با سرعت بچرخند. سرعت چرخش آنها ۷روز است که در مقایسه با دوره تناوب خورشید که

۲۸ روز است سرعتی اعجاب انگیز است.

و همین سرعت فوق العاده زیاد است که چنین انرژی را پدید می آورد. نیل گرل، از دانشمندان پروژه سوییفت، می گوید:«سوییفت

برای شناسایی انفجارهای گاما فرستاده شده است ولی ما میتوانیم ازآن برای مطالعه ابرنواختر ها ودر حال حاضر زبانه های ستاره

ای استفاده کنیم.ما نمی توانیم زمان وقوع پدیده ای چون زبانه ستاره ای را پیش بینی کنیم ولی ماهواره سوییفت قادر است به

سرعت به همچون پدیده هایی واکنش نشان دهد و ما آن را مورد مطالعه قرار دهیم.»

[اماتور]

تحولات ستاره

جالب است بدانید که ستاره‌ها هم مانند انواع موجودات زنده متولد می‌شوند، زندگی می‌کنند و می‌میرند. هر کدام از آنها در طول زندگی

خود که گاها به میلیاردها سال هم می‌رسد، دچار تغییر و تحولات مختلفی می‌شوند.

در طول زندگی انسان ، ستارگان بی‌شمار راه شیری ، عملا بی‌تغییر به نظر می‌رسند. گاهی ، یک نواختر ، ناگهان ظاهر آشنای یک

صورت فلکی را به مدت چند هفته عوض می‌کند و دوباره کم‌نورتر می‌شود. منظره زیبایی که درخشش یک ابرنواختر در آسمان پدید

می‌آورد، بسیار نادر است. در سال ۱۰۵۴ میلادی (۴۳۳ شمسی) مردم شاهد چنین منظره‌ای بودند. یک ابر اختر در صورت فلکی ثور

منفجر شد که سحابی خرچنگ ، بقایای آن است. ستارگان متغیر با نور ثابتی نمی‌درخشند.

تحول یک ستاره

ستارگان نیز نهایتا تغییر می‌کنند و هیچ کدام تا ابد پایدار نمی‌مانند. آتش زغال ، با خاکستر شدن آخرین شراره خاموش می‌شود. ستاره

هنگامی می‌میرد که انبار عظیم سوخت هسته‌ای آن به پایان رسد. حتی امروزه نیز ستارگان پیری را می‌بینیم که تاریک می‌شوند. در

حالی که ستارگان دیگر تولد می‌یابند تا جایگزین آنها شوند.

عمر ستارگان

شاید بپرسید که محاسبه عمر ستارگان ، چگونه امکانپذیر است. هیچ کس نمی‌تواند رشد یک ستاره منفرد را از تولد تا مرگ آن دنبال

کند، ولی خیال کنید که هیچگاه درخت ندیده‌اید و ناگهان شما را به وسط جنگلی برده‌اند، چه پیش می‌آید؟ درختان گوناگونی خواهید

دید که در مراحل مختلف رشد خود هستند: از جوانه‌های کوچک تا درختان غول پیکر. اگر اندکی زیست شناسی بدانید، می‌توانید به

چرخه حیات یک درخت پی ببرید. اختر شناسان به روشی مشابه ، با استفاده از قوانین فیزیک و رصد گونه‌های مختلف ستارگان ،

سلسله حوادث زندگی یک ستاره را نتیجه می‌گیرند.

فیزیک درون ستارگان

بعد از آنکه ستاره شکل می‌گیرد، بلافاصله حیاتی پایدار بدست می‌آورد. در همین زمان ، واکنشهای هسته‌ای در داخلی‌ترین هسته

ستاره ، هیدروژن را به هلیوم تبدیل می‌کند و انرژی آزاد می‌شود. سرانجام ، هم هیدروژن درون آن به مصرف می‌رسد. از این به بعد ،

تغییراتی در لایه‌های درونی ستاره آغاز می‌شود. در حالی که واکنشهای جدیدی از هلیوم شروع می‌شوند، لایه‌های بیرونی باد می‌کنند

تا ستاره را به اندازه غول برسانند.

کوتوله‌ها

در اثر تغییرات زیاد ، ستاره به مرحله متغیر بودن می‌رسد. نهایتا هیچ منبع ممکن برای آزاد سازی انرژی باقی نمی‌ماند. ستارگان کوچکتر

در اثر انقباض تبدیل به کوتوله‌های سفید می‌شوند. ستارگان سنگین‌تر به‌صورت ابرنواختر منفجر می‌شوند. ماده بیرون ریخته از یک

نواختر بخشی از گاز بین ستاره‌ای را تشکیل می‌دهد که زادگاه ستارگان جدید است.

سحابیها

ستارگان در یکی از آخرین مراحل زندگی خود ، پیش از آنکه به کوتوله سفید تبدیل شوند، منظره بسیار زیبایی در آسمان بوجود می‌آورند.

این مرحله ، پیدایش سحابی‌های سیاره‌ای است. شکل منظم و رنگهای زیبا ، سبب جذابیت آنها می‌شود (هیچ رابطه‌ای بین سحابیهای

سیاره‌ای و سیارات وجود ندارد. این اصطلاح یادگار رصدهای قدیم تلسکوپی است که شکل دایره آنها با سیاره‌ها اشتباه می‌شد.). یک

سحابی سیاره‌ای هنگامی شکل می‌گیرد که ستاره مرکزی آن ، لایه‌ای به بیرون پرتاب می‌کند. لایه گاز همانند حلقه‌ای از دود منبسط

می‌شود.

[اماتور]

ستارگان نوترونی مغناطیسی

ستارگان نوترونی، باقی مانده ی ستارگان پرجرمی هستند (۵۰-۱۰برابر جرم خورشید) که دچار رمبش(فروریزش) شده اند.

بسیار پر چگال و بسیار پر انرژِی!

بیشتر آنها تنها در حدود ۲۰ کیلومتر قطر دارند، اما آنقدر فشرده اند که یک قاشق چایخوری از ماده ی موجود در ستاره نوترونی بیش

از ۱۰۰ میلیون تن وزن دارد! دو خصوصیت دیگر که ستارگان نوترونی بر اساس آن طبقه بندی می شوند ،میدان مغناظیسی بسیار قوی

و چرخش سریع آنهاست.دسته ای از ستارگان نوترونی وجود دارند(ستارگان نوترونی مغناطیسی) که دارای میدانهای مغناطیسی بسیار

قوی ، تقریبا ۱۰۰۰ برابر ستارگان نوترونی معمولی می باشند و همین ویژگی موجب شده تا این دسته از ستارگان را قوی ترین آهن

رباها در عالم بنامند.

اما اخترشناسان در مورد چگونگی و علت تابش این ستارگان در اشعه ایکس طیف نشری ، مطمئن نیستند.داده های به دست آمده از

تلسکوپ ایکس.ام.ام نیوتن وابسته به آژانس فضایی اروپا و مشاهدات مداری انتگرال برای اولین بار و به منظور شناخت ویژگی های

ستارگان نوترونی مغناطیسی در تابش اشعه ایکس مورد استفاده قرار گرفته اند.

تا کنون حدود ۱۵ ستاره نوترونی مغناطیسی کشف شده اند .۵ تا از آنها به طور تناوبی مقادیر کمی انرژی اشعه گاما در انفجارات بسیار

کوتاه (۰.۱ ثانیه)و اشعه ایکس قوی آزاد می کنند.

این دسته از ستارگان ، با دیگر ستارگان نوترونی تفاوت دارند زیرا به نظر می رسد که میدان مغناطیسی داخلی آنها به اندازه کافی برای

پیچاندن پوسته ستاره ای قوی باشد. مانند یک جریان مداری که توسط یک باتری غولپیکر تغذیه می شود ، این گره یا پیچش ، شرایطی

را برای شکل گیری ابرهای الکترونی که پیرامون ستاره جریان دارند ، فراهم می کند. این شرایط ، با تابشی که از سطح ستاره می آید

واکنش می دهد و پرتو ایکس تولید می کنند.

تصویری خیالی از از تلسکوپ ایکس.ام.ام نیوتن . تاکنون دانشمندان نتوانسته اند پیش بینی های خود را بیازمایند زیرا تولید چنین

میدان های مغناطیسی قوی در زمین امکانپذیر نمی باشد.

برای درک هرچه بیشتر این پدیده فوق العاده ، گروهی به رهبری دکتر " ناندا ری " از دانشگاه آمستردام از تلسکوپ ایکس.ام.ام نیوتن

برای جستجوی این ابرهای چگال الکترونی استفاده کردند

آنها شواهدی یافتند که نشان می دهد ابرهای الکترونی در واقع وجود دارند و موفق شدند چگالی این الکترون ها را که ۱۰۰۰ بار بیشتر از

چگالی موجود در یک تپ اختر(پالسار) است ، اندازه گیری کنند. این گروه هم اکنون در تلاش است تا مدل های دقیق تری برای آشنایی

بیشتر با رفتار ماده تحت نفوذ این میدانهای مغناطیسی قوی ارائه دهد.

[اماتور]

تعیین سن ستارگان قدیمی به روش حلقه های درختان

یک تیم بین المللی از ستاره شناسان برپایه اطلاعات رصدخانه فضایی هرشل و با کشف یک سری از پوسته های گرد و غبار در مجاورت

یک ستاره درحال مرگ دریافتند که این پوسته ها همانند حلقه های رشد ساقه درختان می توانند سن ستاره را تعیین کنند.

این تیم بین المللی به سرپرستی "لین دسین"، ستاره شناس بلژیکی نشان دادند که ستارگان در طول دوره زندگی خود همانند درختان

حلقه هایی را تولید می کنند که می توان از آنها برای تعیین سن ستاره استفاده کرد.

این بررسیها بر روی ستاره CW Leonis در صورت فلکی اسد واقع در 500 سال نوری از زمین انجام شد. این ستاره درحال مرگ یک

ستاره غول پیکر سرخ غنی از کربن است.

"لین دسین" در این باره توضیح داد: "تا مدتی قبل تصور می شد که محیط پیرامون یک ستاره غول پیکر همگن است و اینکه این نوع

ستارگان ماده خود را بدون هیچ استثنائی به صورت عادلانه و یکسان به اطراف پراکنده می کنند. اما بررسیهای بیشتر نشان داد که

این فرضیه نمی تواند چندان قابل اطمینان باشد."

این ستاره شناس افزود: "تصاویر جدیدی که ماهواره هرشل گرفت این بررسیها را به روشی تماشایی تائید کرد به طوریکه ما بیش از

12 پوسته را در سراسر زندگی این ستاره غول پیکر کشف کردیم. ضعیف ترین پوسته در فاصله 7 هزار میلیارد کیلومتری از ستاره کشف

شد این پوسته بیش از 16 هزار سال قبل سال ساخته شده است."

براساس گزارش نیوساینتیست، این ستاره پوسته های گرد و غبار را در فاصله های زمانی از 500 تا هزار و 700 سال به اطراف خود

پراکنده است.

از آنجا که این پوسته های گرد و غبار به مسافتی دور از ستاره سفر می کنند بنابراین بسیار سرد هستند و متوسط دمای آنها 248-

درجه سانتیگراد است.

ستاره CW Leonis با چشم غیر مسلح قابل رویت نیست و نوری که این ستاره از خود ساطع می کند مادون قرمز است.

تلسکوپ هرشل با استفاده از دستگاه PACS توانست از CW Leonis تصاویر مادون قرمز را تهیه کند.

دانشمندان برپایه این تصاویر دما و میزان گرد و غبار هر یک از پوسته ها را تعیین کردند و نتیجه گرفتند که این پوسته ها همانند حلقه

های رشد سالانه درختان می توانند سن ستاره را نشان دهند.

ظرف مدت 5 میلیارد سال آینده خورشید نیز به یک ستاره غول پیکر سرخ تبدیل خواهد شد. زمانی که ستاره ما سرد شود مقادیر بالایی

از گرد و غبار را تولید کرده و آنها را در لایه های خارجی اتمسفر خود پراکنده خواهد کرد. به همین دلیل، بررسی و درک دوره های مختلف

تاریخ CW Leonis می تواند به ستاره شناسان در درک سرنوشت خورشید کمک کند.


منبع ثبت میگردد

[اماتور]

اولین تصویر از ماری در فضـای میان ستاره ای !

محققان دانشگاه سیدنی استرالیا موفق شدند با استفاده از مجموعه فشرده رادیو تلسكوپ های استراليا براي نخستین بار به ثبت

تصويري از آشفتگي بين‌ستاره‌اي بپردازند.

Bryan Gaensler از دانشگاه سیدنی استرالیا به همراه تیم خود بوسیله یک رادیو تلسکوپ CSIRO در شرق استرالیا از امواج راديويي

استفاده كرده و از داده‌هاي 10 ساله براي ساختن اين تصوير استفاده نموده اند. دانشمندان نزدیک به 30 سال بود که برای این یافته

تلاش های ناکامی داشتند و سرانجام این گروه استرالیایی به این تلاش ها پایان دادند. Bryan Gaensler در این باره می گوید "این

اولین بار است که کسی قادر به ایجاد تصویری از این آشفتگی میان ستاره ای می شود ".

اين تصوير آشفته كه در مجله علمي «نيچر» منتشر و با عنوان «گودالي از مارهاي پر پيچ و تاب» توصيف شده، از فضاهاي بين‌ستاره‌اي

در كهكشان گونيا در فاصله 10 هزار سال نوري گرفته شده و نمایانگر آن است با وجود اینکه فضای بین ستاره ها در کهکشان ما خالی

نیست، اما فضاي بين ستارگان در حقيقت مملو از گازهاي دنباله‌دار در حال حركت است.

"مارها" مناطق از گاز هستند که در آن چگالی و میدان مغناطیسی به سرعت در حال تغییر است و از این موضوع به عنوان آشوب نتیجه

گیری می شود .

پرتوهاي راديويي غير متقارن از اين منطقه منجر به ثبت يك تصوير معمولي از ديسك راه شيري شده كه در نگاه اول، نواحي اطراف محل

شكل‌گيري ستارگان كه با پرتوهاي كيهاني و ميادين مغناطيسي بوجود آمده‌اند، به شكل درخشان به تصوير كشيده شده است.

اما دانشمندان با بررسي بيشتر توانستند ساختارهايي را كشف كنند كه با تصاوير گذشته كاملا متفاوت بودند.


منبع : http://taftansky.ir

[DARKENERGY]

مرسي.بيشتر بذار!

[اماتور]

مرسي.بيشتر بذار!

موتور خونم داره رو maximum داره کار میکنه

خواهش

[اماتور]

هجــوم ستارگان به سیارات

ستاره‌ها سیاره‌های پیرامون خود را با تابش اشعه مورد حمله قرار می دهند اما بر اساس مشاهدات جدید تلسکوپ اشعه ایکس

«چاندرا»، یکی از ستاره‌های نزدیک به زمین سیاره پیرامون خود را با شدتی 100 هزار برابر نسبت خورشید به زمین مورد هجوم قرار

می‌دهد.

تابش و پرتوهای وارد از ستاره COROT_ 2A به سیاره COROT_ 2B که پیرامون خود در حرکت است حدود 5 میلیون تن ماده

بر ثانیه است.

این ستاره حدود سه برابر جرم خورشید و هزار برابر جرم زمین را دارد و فاصله بین این ستاره با سیاره در حال در گردشر پیرامون خود

حدود 10 برابر فاصله بین زمین تا ماه است.

به گزارش دیسکاوری، این نامگذاری به خاطر کشف این ستاره و سیاره توسط ماهواره COROT آژانس فضایی فرانسه بود ضمن اینکه این

سیاره در فاصله‌ای حدود 880 سال نوری از منظومه شمسی قرار دارد.

این سیاره سرخ رنگ عمری بین 100 تا 300 میلیون سال دارد و با شدت قابل توجهی به سیاره پیرامون خود امواج می‌تاباند.


منبع : http://taftansky.ir

[اماتور]

ستارگان متغیر

با سلام خدمت نجوم دوستان . مطمئنا تا به حال اسم ستاره هاي متغير را شنيده ايد من شخصا تا به حال به هركس گفتم ستاره ي

متغير گفته است :« آري قيفاووسي ها را مي گويي» و من به اين نتيجه مي رسم كه ستاره هاي متغير تابه حال در يك حوزه بهتر براي

اختر شناسان جوان گفته نشده است . در كتاب هايي مثل نجوم به زبان ساده يا اسرار كيهان كه حاصل تلاش دانشمنداني محترم بوده

اين حوزه جمع شده و طبقه بندي شده گفته نشده است البته در كتابهايي مانند ساختار ستارگان و كهكشانها اين مطلب خوب طبقه

بندي شده ولي زبانش بسيار حرفه ايي است و درك آن براي جوانان علاقه مند به نجوم كه تازه وارد اين علم شده اند سخت است .

در كتاب هايي مثل نجوم ديناميك براي اين ستاره ها فصل خاصي تعيين شده است ولي چون اين كتاب را مطالعه نكردم نمي توانم نظرم

را در اين رابطه بگويم ( حال اگر كتاب هاي ديگري در اين مورد باشد مرا خوشحال مي كنيد اگر آن را به من معرفي كنيد )

در تعريف كلي از ستاره هاي متغير به ستاره هايي گفته مي شود كه نور آنها در حال تغيير است حال به تناوب منظم يا نامنظم و يا به

يكباره و ناگهاني . ستاره هاي متغير براي اندازه گيري فواصل دور خيلي مناسب است حتي من از يك منبع معتبر شنيده ام كه فواصل ابر

ماژلاني را به وسيله همين ستاره ها اندازه گيري كرده اند . متغير ها را در حالت كلي به دو دسته تقسيم مي كنند : 1- ذاتي 2- غير

ذاتي

متغير هاي ذاتي

اين متغير ها به خودي خود وارد جريان ناپايداري شده اند. اين گونه كه ستاره بعد از اينكه هيدروژن آن تمام مي شود فرايند هليوم سازي

را تمام مي كند و شروع به ساختن بريليوم ناپايدار و بعد كربن مي كند . اين مسئله بسته به جرم ستاره است ؛ هرچقدر جرم ستاره زياد

باشد بيشتر هيدروژن مي سوزاند و زودتر وارد جريان ناپايداري مي شود . وقتي ستاره وارد نوار ناپايداري مي شود نمودار آن از رشته

اصلي به گوشه سمت راست جدول مي رود و وارد محور ناپايداري مي شود .

متغير هاي ذاتي خود به دو گونه تپنده و فوراني است.

متغير هاي تپنده

وقتي متغير وارد نوار ناپايداري مي شود احتمال زيادي دارد كه تپنده شود به اين گونه كه ستاره بعد از تمام كردن

هيدروژن خود چون ديگر انرژي وجود ندارد كه بر گرانش هسته غلبه كند ستاره به درون خود فرو مي ريزد ( مي رمبد) . با فرو ريختن

ستاره به درون خود چگالي و دماي آن بالا مي رود تا آنجا كه بر گرانش غلبه مي كند و ستاره شروع به بزرگ شدن مي كند تا آنجا كه

گرانش هسته اجازه مي دهد ولي يكبار ديگر دما كاهش مي يابد و كربن سازي تمام مي شود و دوباره ستاره مي رمبد ستاره با بزرگ

شدن نورش افزايش مي يابد و با كوچك شدن نورش كاهش مي باد و در اين صورت است كه ستاره به يك متغير تپنده تبديل مي شود

كه آنها را هم برحسب دوره تناوب و ساير پارامتر هايشان در رده هاي متفاوتي تقسيم بندي كرده اند.


منبع : http://www.starandsky.blogfa.com/

[اماتور]

توصیف ستاره‌شناسان از مرگ یک سیاره

یک گروه بین المللی از ستاره شناسان اظهار داشتند که نخسین شواهد را از تخریب سیاره ای که ستاره پیر آن در پایان عمر به یک غول

سرخ تبدیل شده مشاهده کرده اند.

الکس ولسزان استاد ستاره شناسی و فیزیک نجومی در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا به عنوان یکی از اعضای این تحقیق با اشاره به

مشاهدات این گروه تحقیقاتی اظهار داشت: سرنوشت مشابهی در انتظار سیاره های داخلی منظومه شمسی ما است، درست زمانی

که خورشید به یک غول سرخ تبدیل شود و حدود 5 میلیارد سال دیگر زمین چنین شرایطی را تجربه می کند.

غول سرخ یک ستاره بزرگ و درخشان است که در مرحله دوم عمرش به سر می ‌برد همجوشی هسته‌ ای در لایه بیرونی مرکز این

ستاره اتفاق می ‌افتد.

ولسزان و همکاران بین المللی وی شواهدی از تخریب یک سیاره را هنگام مطالعه روی ستاره پیر آن و سیاره های اطراف بدست

آورده اند.

این شواهد دربرگیرنده ترکیب شیمیایی عجیب ستاره و مدار بیضی شکل نامتعارف یکی از سیاره های باقی مانده آن می شود.

مونیکو آداموف از اعضای این گروه بین المللی اظهار داشت: تحلیلهای جزئی طیف سنجی نشان می دهد که این ستاره غول سرخ ،

BD+48 740، دربرگیرنده میزان زیاد و غیرعادی از لیتیوم است، عنصر شیمیایی نادری که در طول انفجار بزرگ و 14 میلیارد سال

پیش ایجاد شده بود.

لیتیوم در ستاره ها به سرعت از بین می رود از این رو میزان زیاد آن در این ستاره پیر غیر عادی به نظر می رسد.

آداموف افزود: در رابطه با BD+48 740، این احتمال وجود دارد که تولید لیتیوم به واسطه اندازه یک سیاره ایجاد شده که به طور

مارپیچی دور این ستاره حرکت می کرده و درحال داغ شدن و انفجار بوده است.

مدار بیضی شکل نامتعارف سیاره باقی مانده نیز شاهد بیشتری برای وجود سیاره ای است که در میان از بین رفته است. چنین مدار

هایی در منظومه های سیاره ای غیرمتداول است و در حقیقت مدار سیاره این ستاره پیر بیضی شکل ترین مداری است که تاکنون کشف

شده است.

برهم کنشهای گرانشی میان سیاره ها به طور معمول عامل ایجاد چنین مدارهای عجیبی هستند و محققان اعتقاد دارند که سیاره از

بین رفته می توانسته در زمانی که حرکت مارپیچی داشته به سیاره باقی مانده فشارهای گرانشی وارد کند و سیاره باقی مانده را وارد

یک مدار غیرعادی شبیه یک بومرنگ کند.


منبع ثبت میگردد