تاپیک جــــامع مقالات نجـــوم

مدیران انجمن: parse, javad123javad

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

آسمان نما



امروزه آسمان نماها جایگاهی خاص و مهم در حوزه ی علم ستاره شناسی دارند و یکی از مکانهای کارآمد و موثر برای آشنایی عموم با

این علم کهن محسوب می شوند. همانگونه که سینما عرضه کننده ی هنرهای نمایشی برای عموم است آسمان نما نیز خلاقیت انسان

را در شبیه سازی آسمان و پدیده های کیهانی به نمایش می گذارد. پرده ی نمایش آسمان نما ویژگی خاصی دارد، گنبدی است که

تماشاگران با قرار گرفتن در زیر آن احساس ناظری را پیدا می کنند که در شبی صاف نظاره گر گنبد آسمان لایتناهی هستند. احساسی

که با وجود لذّت بخش بودن، هیجان آور و البته کمی غریب و وهم انگیز است. این احساس برای نسل نوپا و جوان بسیار جذّاب و بیاد

ماندنی است و می تواند زمینه ی شکوفایی استعداد آنان را در حوزه ی علم نجوم و شناخت پدیده های فرازمینی و علوم مرتبط با آن

فراهم کند.
تصویر
آسمان نما وسیله ای است شامل یک پروژکتور نوری یا دیجیتالی که در مرکز یک نیمکره گنبدی شکل نصب شده و عمل شبیه سازی

صورتهای فلکی و موضوعات سماوی را در هر زمان از سال انجام می دهد. با استفاده از این ابزار کمک آموزشی می توان علاوه بر آموزش

مبانی نجوم كروی برخی پدیده های سماوی مانند: کسوف (خورشید گرفتگی)، خسوف (ماه گرفتگی)، انواع حرکت سیارات (مستقیم

و برگشتی)، حرکت آرام یا تند کره ی آسمان، حرکت خاص ستارگان در بازه ی زمانی طولانی چند هزار سال، پدیده ی شفق و فلق و ...

را در هر نقطه ی فرضی از کره ی زمین و در هر زمان دلخواه مشاهده کرد.

آسمان نماها پل ارتباطی مناسب جهت آگاهی دادن عموم از پیشرفتهای نجومی جدید نیز می باشند به گونه ای که برخی از آنها به

مثابه مراکز و مراجع علمی منطقه ای جهت اشاعه اخبار و اطلاعات علمی جدید محسوب می شوند و نتایج برخی پژوهشها و تحقیقات

را عرضه می کنند.هم اکنون حدود 2500 آسمان نما در نقاط مختلف جهان وجود دارد که هر ساله حدود 100 میلیون نفر بازدید کننده

دارند.

سابقه ی طراحی و ساخت آسمان نما به قرن هجدهم باز می گردد. زمانی که ساخت گوی های متحرک و افلاک نماهای مکانیکی با

نام پلانتاریوم متداول بودند. در اواسط قرن هفدهم چند گوی توخالی به قطر 4 تا 5 متر (13 تا 16 فوت) ساخته شد بطوریکه در داخل آن

تعداد محدودی بازدید کننده می توانستند ستارگان را بصورت سوراخهای کوچک در گوی مشاهده کنند.

اولین آسمان نما با پروژکتور ستاره ای توسط والتر بورس فیلد Walter bauersfeld 1959-1879 که در شرکت کارل زایس آلمان

(Carl Zaiss ) کار می کرد ابداع و ساخته شد.

مدل شماره ی یک آسمان نما نیز در سال 1923 میلادی کامل گردید و همان سال در موزه ی دوچیز (Deutsches) مونیخ به نمایش

گذاشته شد. دومین مدل آسمان نما که مورد استفاده قرار گرفت شکل و قواره ای عجیب همانند یک دمبل بزرگ داشت.

اولین تماشاخانه (تئاتر) عمومی ستاره شناسی نیز در ویینا (Vienna) رم ایتالیا و مسکو ساخته شد.

در نمایشگاه بین المللی شیکاگو در سال 1930 میلادی آسمان نمای آدلر (Adler) درهایش را برای نمایش عمومی گشود. آن آسمان

نما تاکنون بعنوان یکی از برجسته ترین آسمان نماهای دنیا باقی مانده است.

آسمان نمای لندن در سال 1958 میلادی کامل گردید. این آسمان نما نخستین آسمان نمای با گنبد بتنی بود.

پیشتاز و مروّج آسمان نماهای کوچک در ایالات متحده آرماند اسپیتز (Armand spitz (1904-1971 بود که صدها آسمان نمای

کوچک در مناطق مختلف نصب و راه اندازی کرد.

در ژاپن نیز تولید کنندگان ادوات نوری به نامهای سیزوگوتو Seizo Goto و مینولتا Minolta صدها آسمان نمای کوچک

در بخشهای مختلف کشور نصب و راه اندازی کردند.

در اوایل دهه ی 1980 میلادی اونز و سادرلند Evans & Sutherland اولین پروژکتور ستاره ای دیجیتال را ابداع کردند که توانمندیهای

بیشتری نسبت به پروژکتور های متداول داشت.


انواع آسمان نما



بطورکلی پروژکتور آسمان نما ها در دو نوع وجود دارند:

1. پروژکتور نوری- مکانیکی

2. پروژکتور دیجیتالی


در پروژکتورهای نوری مکانیکی صفحات ستاره ای سوراخدار در هریک از کره های دستگاه جهت شبیه سازی اجرام موجود در نیمکره

های شمالی و جنوبی آسمان جای داده شده اند. یک لامپ یا مجموعه ای از فیبر (رشته)های نوری تأمین کننده ی نور مورد نیاز بوده

و آن را به سوی سوراخهای موجود در صفحات ستاره ای هدایت می کنند. نور عبوری از سوراخها به رویه ی داخلی و صیقل شده ی گنبد

آسمان نما تابیده و بدین ترتیب تصویری درست و دقیق از اجرام در داخل گنبد ایجاد می شود.

کره های نگهدارنده ی صفحات ستاره ای در دو انتهای یک چارچوب محوری و قابل دوران نصب شده اند که در مرکز آن نیز پروژکتورهای

اختصاصی نمایش سیارات جای دارند. این دستگاه با استفاده از حرکت چرخ دنده های متعدد و ترکیبی موقعیت صحیح سیارات و حرکت

آنها در زمان گذشته ، حال یا آینده در داخل گنبد آسمان نما به نمایش می گذارد. استفاده از صفحات ستاره ای ثابت در پروژکتورهای

نوری- مکانیکی نمایی زمین مرکزی از آسمان ارائه می دهد که برای بیشتر اهداف نمایشی عالی است.

در نوع دوم یک پروژکتور دیجیتال مورد استفاده قرار می گیرد که اطلاعات و تصاویر گرافیکی اجرام در حافظه ی رایانه متصل به آن جای

دارند. در این آسمان ما می توان فواصل چند هزار ستاره نزدیک را نیز ارائه کرد. در این نوع پروژکتور نقاط نمایشی ستاره ها بوسیله یک

تفنگ الکترونی شبیه به لوله های اشعه کاتدیک تولید می شوند.

تصاویر بوسیله ی یک عدسی ویژه موسوم به عدسی چشم ماهی با زوایه باز و وسیع به سمت صفحه ی فسفری بزرگ نصب شده در

داخل گنبد تابش می گردد. این پروژکتور علاوه بر صورتهای فلکی می تواند تعدادی اشکال هندسی مرسوم در آسمان مانند: استوای

سماوی ، نصف النهارات ، دایره البروج و ...

پروژکتورهای دیجیتالی قابلیت تحرک و تنوع بیشتری از پروژکتورهای نوری مکانیکی هم ارز خود دارند. ولی تصویر ستاره ها در آنها تیز و

برجسته نیستند.

آسمان نما ها در اندازه های محتلف و مورد نیاز ساخته می شوند بطوریکه قطر گنبد آنها بین 3 تا 23 متر (10 تا 75 فوت) می باشد.

اخیراً آسمان نماهایی با گنبدهای بادی کوچک و بصورت قابل حمل ابداع شده است که می تواند برخی پدیده ای سماوی را همانند

آسمان نماهای بزرگ برای اجتماعات و گروههای کوچک علاقه مند در مدارس و دانشگاهها اجرا نماید.

آسمان نماهای بزرگتر اغلب در مراکز آموزشی و علمی عمومی مورد استفاده قرار می گیرند. این نوع آسمان نماها با هدف کاربری

آموزشی و سرگرمی در برخی شهرهای بزرگ دنیا ساخته شده و مدتهای طولانی به خدمات رسانی مشغول هستند.

اغلب آسمان نماهای مدرن دارای پروژکتورهای ویدئویی نیز هستند تا فیلمهای گرافیکی نجومی را نمایش دهند که بطور مسلم اثر بصری

بیشتری بر ناظران دارند. همچنین برخی پروژکتورهای نوری آسمان نماهای قدیمی با پروژکتورهای دیجیتالی جدید تعویض شده اند تا

توانمندیهای آنها افزایش یابد. با رشد و توسعه فنآوری دیجیتال و بکارگیری رایانه های پیشرفته و سریع می توان با قرار گرفتن در زیر گنبد

آسمان نماها شاهد تصاویری واقعی تر با جزییات بیشتر از خورشید، سیارات، کهکشانها، خوشه های ستاره ای، سحابیها و ... بود

تصاویر باشکوهی که بوسیله ی تلسکوپهای بزرگ زمینی و فضایی همچون تلسکوپ فضایی هابل تصویربرداری شده اند.


منبع : http://wikiastro.ir

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

کهکشانها



کهکشانها به مجموعه ستارگان ، گازو غبار گفته می شود که با نیروی جاذبه کنار هم نگاه داشته شده اند . کوچکترین آنها دارای عرضی

برابر با چند سال نوری ، شامل حدود 1000 میلیارد ستاره هستند . بزرگترین کهکشانها تا سه میلیون سال نوری عرض دارد و شامل بیش

از 100000 میلیارد ستاره هستند . اشکال کهکشانها بر اساس شیوه ی طبقه بندی ستاره شناس آمریکایی ، ادوین هابل شکل یافته

است . در مورد تکامل کهکشانها اطلاعات قطعی کمی در دست است . تنها مطلب مورد اطمینان این است که کهکشانها میلیاردها سال

پیش به شکل توده ایی از ابرهای گازی و غباری به وجود آمده اند. حال به معرفی اشکال گوناگون کهکشانها می پردازیم .


کهکشانها ی نامنظم



کهکشانهای نا منظم هیچ شکل یا ساختار منظمی ندارند، انها دارای جرم بیشتری از کهکشانهای دیگر هستند و بیشتر ستارگان موجود

در انها دارای طول عمر کم و درخشان می باشند . با وجود اینکه بسیاری از کهکشانهای نا منظم در برگیرنده نواحی تابان گازی هستند

که ستاره ها در آنها شکل می گیرندولی این گونه نیست چون بیشتر گاز میان ستاره ایی کهکشانها باستی متراکم شوند تا ستارهای

جدیدی به وجود آورند . حدود5% از هزار کهکشان درخشان را کهکشانهای نا منظم تشکیل می دهند . این در حالی است که یک چهارم

کهکشانهای شناخته شده نیز کهکشانهای نامنظم هستند .


کهکشانهای مارپیچی



کهکشانهای مارپیچی دارای بازوهایی هستند که شکل مارپیچی در اطراف بر آمدگی مرکزی یا هسته ، قرصی ایجاد می کنند که چرخش

هسته با چرخش بازوهای آن همراه می شود . جوان ترین ستاره های کهکشانهای مارپیچی در بازوهای کم توده یافت می شودو ستاره

های کهن اکثرا در هسته متراکم قرار دارند . کهن ترین ستاره ها در هاله های کروی پراکنده قرار دارند و اطراف قرص کهکشانی را فرا گرفته

اند. بازوهای مذکور همچنین دارای غبار و گاز فراوانی هستند که منجر به تشکیل ستاره های جدیدمی شوند .


کهکشان مارپیچی میله ایی



یک کهکشانها مارپیچی میله ای دارای یک هسته برآمدگی مرکزی کشیده شده و میله ایی شکل است ، همزمان با چرخش هسته

اینطور به نظر می رسد که در هر سوی هسته یک بازو نیز می چرخد . برخی ستاره شناسان عقیده دارند کهکشان راه شیری نیز یک

کهکشان مارپیچی میله ایی است . شکل کهکشانها ی مارپیچی و کهکشانهای مارپیچی میله ایی متغیر است .

از کهکشانهای با برآمدگیهای مرکزی بزرگ با بازوهای نه چندان بهم پیوسته تا کهکشانهای مرکزی کوچک و بازوهای آزاد . گرچه کهکشان

های مارپیچی و مار پیچی میله ایی پیش از این به عنوان دو نوع کهکشان متفاوت طبقه بندی می شدند ، ولی امروز ستاره شناسان

آنها را مشابه می دانند .


کهکشنهای بیضوی



کهکشانهای بیضوی از نظر شکل ، از شکل بیضی گون ( شبیه توپ فوتبال آمریکایی) تا شکل کروی متغیر هستند و اشکالی ما بین این

دو نیز یافت می شوند . بر خلاف کهکشانهای دیگر که نوری آبی از ستاره های فروزان و کم عمر منعکس می کننند، کهکشانهای بیضوی

زرد رنگ به نظر می رسند . علت این امر توقف شکل گیری ستارگان در این کهکشانها می باشد که در نتیجه تقریبا تمام نورآنها از ستاره

های غول سرخ که دارای عمر زیاد هستند تامین می شود.

کهکشانهای فعال و غیر عادی



از تمام کهکشانها میزان معینی تشعشع الکترو مغناطیسی ساطع می شود. برخی کهکشانها ، به طرز غیر عادی ، مقادیر زیادی

تشعشع تابش می کنند . این کهکشانها ، کهکشانهای فعال نامیده می شوند . انرژی آنها از منبعی با جرم بسیار زیاد اما به هم فشرده

که در مرکز کهکشان فعال قرار دارد تامین می شود .

انرژی اغلب به صورت اشعه ایکس ، موج رادیویی و همچنین نور است و میزان انرژی آزاد شده به قدری زیاد است که نمی توان تصور کرد

ستاره ها آن را بوجود آورده باشند . ستاره شناسان بر این عقیده اند که تنها جسمی که قادر است این مقدار انرژی را آزاد کند یک حفره

سیاه فوق العاده پر جرم است . بنابراین ، علت اینکه برخی کهکشانها از جمله کهکشان خودمان انرژی نسبتا کمی آزاد می کند این

است که حفره سیاه مرکزی کوچکی را در میان گرفته است.


کوازارها



بنظر میرسدکه کوازارها (شبه ستاره ها )هسته فعال کهکشانهای دور دست باشند . آنها درخشانترین ،سریعترین و دورترین اجرام

شناخته شده در جهان هستند . کوازارها همانند ستارگان از سطح زمین به مثابه یک نقطه نورانی خیلی ریز دیده می شوند. اگرچه

کوازارها فقط به اندازه منظومه شمسی هستند ، نور برخی از آنها مسافتی در حدود 10 میلیارد سال نوری را طی می کند تا به ما

برسد. ما برای اینکه بتوانیم چنین اجرام دوری را شناسایی کنیم نیاز به تابش زیاد نور آنها داریم . تشعشع انرژی بعضی از کوازارها حدود

100 برابر تشعشع کهکشانهای عظیم است .

با گسترش جهان کوازارها که در لبه خارجی آن قرار دارند به سرعت از زمین فاصله می گیرند . دور ترین کوازارهایی که قابل رویت هستند

حدود 12 میلیارد سال نوری در جهت انتهای قابل مشاهده جهان قرار گرفته اند . بخاطر زمان زیادی که طول می کشد تا نور کوازارها به

زمین برسد ، این کهکشانها ستاره شناسان را قادرمیسازند تا جهان را دراولین مراحل شکل گیری مورد مطالعه قرار دهند . کوازارها فوق

العاده درخشان و درعین حال بسیار مهم می باشند . در مقایسه با گستره کهکشان راه شیری که 100000 سال نوری می باشد ،

کوازارها قطری معادل چند روز یا هفته نوری را تشکیل می دهند .


کهکشانهای رادیویی



تمامی کهکشانها، موج رادیویی ، نور قابل رویت و انواع تشعشع از خودشان تولید می نمایند . انرژی رادیویی یک کهکشانها رادیویی

خیلی متراکمتر از انرژی کهکشانهای معمولی است . این انرژی از دو قطعه خیلی بزرگ ، یا ابرهای عظیم الجثه متشکل از ذرات در حال

دور شدن از کهکشانها تشعشع می یابند .

این ابرهای عظیم از فورانهای گازی که از مرکز کهکشان با سرعتی معادل یک پنجم سرعت نور خارج می شوند ، در آسمان شکل میگیرند

به نظر می رسند که فوران این انرژی عظیم توسط یک حلقه پیوستگی صورت می گیرد که یک حفره سیاه خیلی متراکم را در بر می گیرد

و در مرکز کهکشانها واقع است . از هر یک میلیون کهکشان فقط یکی از آنها یک کهکشان رادیویی است .


تصادم کهکشانها



بیشتر کهکشانها از کهکشانهای همسایه خود صد هزار سال نوری فاصله دارند. به هر حال ، بعضی از کهکشانها تا اندازه ای به یکدیگر

نزدیک می شوند که نیروی جاذبه دو طرفه آنها اشیاء موجود در کهکشانها دیگر را به اطراف خود می کشد و این امر باعث بوجود آمدن توده

هایی به نام دنباله های کشندی می گردد ، که این دنباله ها مانند پلی کهکشانها را به هم وصل می کند . نزدیکی بیش از حد کهکشان

ها ممکن است ، توأم با تصادم آنها گردیده و به دنبال این عمل یک تغییر شکل بنیادی در شکل ظاهری آنها صورت پذیرد بنابراین تصادم

کهکشانها با یکدیگر کهکشان جدیدی را به وجود می آورد .


منبع : http://www.starandsky.blogfa.com/

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

خورشید گردترین جسم کیهانی است



نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهد که خورشید گردترین جسم کیهانی است که تاکنون مورد مطالعه و اندازه‌گیری قرار گرفته است.

تفاوت میان عریض ترین و باریک ترین قطر خورشید کمتر از عرض یک تار موی انسان است.
تصویر
خورشید در تصویر رصدخانه هلیوسفری و خورشیدی در طی یک کسوف
با اندازه گیریهای صورت گرفته مشخص شده است که خورشید گردترین جسمی است که تاکنون اندازه گیری شده و این امر موجب

شگفتی دانشمندان را فراهم کرده است.

خورشید یکی از ستارگان کهکشان راه شیری و تنها ستاره منظومه خورشیدی است که در مرکز آن قرار گرفته این جسم کیهانی یک کره

کامل است که از پلاسمای داغ ساخته شده ‌است و در میانه آن میدان مغناطیسی برقرار است.

خورشید فاقد سطح جامد است و پیشتر تصور می شد که حرکت وضعی آن اندکی سطح جامد فراهم می کند، اما اندازه گیریهای جدید

نشان می دهد که این سطح صاف حتی کوچکتر از چیزی است که پیش بینی شده است.

اگر خورشید را یک توپ به قطر یک متر در نظر بگیریم، اندازه خط استوایی آن 17 هزارهزارم یک متر بزرگتر از اندازه قطبهای آن خواهد بود.

دانشمندان برای این تحقیق اطلاعات رصدخانه دینامیک خورشیدی را مورد بررسی قرار داده اند آنها پیشتر تصور می کردند که شکل

خورشید در چرخشهای آن متفاوت است اما تحقیقات جدید نشان می دهد که شکل تنها ستاره منظومه شمسی کاملا ثابت است.

دکتر جف کوهن از دانشگاه هاوایی به عنوان رئیس این گروه تحقیقاتی اظهار داشت: طی سالها ما اعتقاد داشتیم که اندازه های ما به

ما می گوید که اندازه های خورشید تغییر می کند اما این نتایج چیز دیگری را نشان می دهد.
تصویر

محققان تصور می کردند که خورشید اندکی مسطح باشد چرا که هیچ سطح جامدی ندارد
اکنون دانشمندان اعتقاد دارند که درحالیکه همه چیز در خورشید در گردش 11 ساله آن تغییر می کند، اما شکل آن بدون تغییر باقی

می ماند.

نیروهای خورشیدی زیر سطحی چون مغناطیسم و تلاطم ممکن است درمقایسه با تصورات پیشین، تأثیر قدرتمند تری روی شکل

خورشید بگذارد.



منبع : http://magelan.blogfa.com/

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

کشف کهکشانی شبیه به کارخانه ستاره سازی



دانشمندان کهکشانی با فاصله بسیار کشف کرده اند که بیشتر به یک کارخانه ستاره سازی شباهت دارد به طوریکه اگر کهکشان ما

سالانه یک ستاره متولد کند این کهکشان می تواند روزانه دو ستاره تولید کند.

ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ اشعه ایکس چاندرا ناسا این کهکشان بزرگ را در دوردست شناسایی کرده اند که می تواند

سالانه 740 ستاره جدید ایجاد کند، درمقام مقایسه کهکشان راه شیری ماه هر سال تنها یک ستاره جدید تولید می کند.

این کهکشان حدود 5.7 میلیارد سال نوری با ما فاصله دارد و در مرکز یک خوشه کهکشانهایی قرار دارد که اخیرا کشف شده و روشنترین

درخشش اشعه ایکسی را از خود منتشر می کند که تاکنون ستاره شناسان دیده اند.

براساس نظر کارشناسان این کهکشان بزرگترین مرکز تولد ستاره است که تاکنون ستاره شناسان از این نوع کهکشانها مشاهده

کرده اند. از دیگر انواع می توان به برخورد کهکشانها اشاره کرد که می تواند ستاره های بیشتری تولید کند.

براساس اظهارت نویسنده این مقاله تحقیقاتی که در مجله نیچر منتشر شده، کهکشانی با این ابعاد، نوع و سن نباید با چنین سرعتی

ستاره تولید کند.

رایان فولی ستاره شناس دانشگاه هاروارد اظهار داشت: سرعت تولید ستاره در این کهکشان بسیار شدید است و مرزهایی را که

تاکنون می شناسیم شکسته است.

مایکل مک دونالد از موسسه فناوری ماساچوست به عنوان نویسنده اصلی این تحقیق اظهار داشت: این کهکشان که تاکنون نامگذاری

نشده است و به صورت رسمی توسط یک رشته اعداد و حروف نامگذاری می شود سه تریلیون برابر اندازه خورشید ما است.

وی افزود: مسئله دیگری که درباره این کهکشان عجیب تلقی می شود این است که این کهکشان نسبتا رشد خود را داشته است و

شاید بتوان گفت که سن آن 6 میلیارد سال است. معمولاً این نوع کهکشانها تولید ستاره ندارند و ما معمولاً آنها را سرخ و مرده مینامیم؛

اما به نظر می رسد که این کهکشان به یک علتی بار دیگر به حیات بازگشته است.

به علت شرایط به وجود آمده و بازگشت به حیات این کهکشان، یک گروه 85 نفری از ستاره شناسان لقب این سیاره را خوشه ققنوس

انتخاب کرده اند، چرا که این پرنده افسانه ای پس از مرگ خاکستر می شود و از خاکسترها زنده می شود. نرخ تولید ستاره در این

کهکشان تازه کشف شده حدود دو ستاره در هر روز است که می تواند بزرگترین و مهمترین کهکشان از میان کهکشانهایی باشد که

تاکنون شناخته شده است.

مگان دوناهو ستاره شنان دانشگاه ایالتی میشیگان که بخشی از این تحقیقات نبوده اما نتایج آن را مورد تحسین قرار داده است،

گفت: این تحقیقات به ما کمک می کند به این پرسش پاسخ بدهیم که چگونه کهکشانها ستاره های خود را تشکیل می دهند.

وی افزود: میان کهکشانها میزان زیادی هیدروژن داغ وجود دارد، وقتی که این گاز تا حد زیر صفر سرد می شود، ستاره ها تشکیل

می شوند، اما تنها 10 درصد از این گاز در کیهان به ستاره تبدیل می شود.

سرمارتین ریس از اختر فیزیک شناسان مشهور در دانشگاه کمبریج بریتانیا در رابطه با اینکه تنها 10 درصد از این گاز به ستاره تبدیل

می شود، گفت: دلیل این مسئله این است که انرژی حفره های سیاه در مرکز کهکشانها بر سردشدن هیدروژن تأثیرگذار است. این

تأثیر میان حفره ها سیاه و تشکیل ستاره همیشگی است. در این مورد به نظر می رسد که حفره سیاه در مرکز کهکشان درمقایسه

با سایر حفره های سیاه به صورت نامتعارفی در سکون به سر می برد.

فولی اظهار داشت: اما این انفجار تولد ستاره مسئله موقتی است و می تواند کوتاه مدت باشد و مشاهده آن برای ما تنها یک فرصت

بوده است.


منبع : http://magelan.blogfa.com/

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

اشعه ايكس کشف شده از بقایای ابرنواختر جوان



بیش از 50 سال پیش ، یک ابرنواختر در M83 ، یک کهکشان مارپیچی حدود 15 سال نوری فاصله از زمین ، کشف شد.

ستاره شناسان از رصدخانه اشعه X چاندرا ( Chandra ) در ناسا برای انجام اولین ردیابی اشعه های X خارج شده

توسط بقایای این انفجار استفاده کرده اند .

چون این چهارمین ابر نواختر کشف شده در سال 1957 بود ، نام آن را SN 1957D گذاشتند . این یکی از معدود ابرنواخترهایی است

که بیرون از کهکشان راه شیری قرار گرفته و توسط هم رادیو و هم طول موج های نوری ، دهه ها بعد از انفجار آن رصد شد . در سال

1981 ،ستاره شناسان بقیه ستاره منفجر شده در امواج رادیویی را دیدند و سپس در 1987 ، سال ها بعد از این که نوری که از انفجار

خودش داشت ، غیر قابل شناسایی شد ، آن ها باقی مانده طول موج های نوری را کشف کردند .

یک رصد نسبتن کوتاه – حدود 14 ساعته – از رصدخانه اشعه X چاندرا در سال 2000 و 2001 هیچ اشعه X از بقایای

SN 1957D کشف نکرد .
تصویر
با وجود این ، یک رصد طولانی تر در سال 2010 و 2011 ، در مجموع 8.5 روز از زمان چاندرا ، حضور تابش اشعه X را آشکار کرد .

روشنی اشعه X در سال 2000 و 2001 تقریبن هم سطح یا پایین تر از آن در این تصویر عمیق بود .

این تصویر جدید چاندرا از M83 ، یکی از عمیق ترین رصدهای اشعه X است که تا به حال از یک کهکشان مارپیچی آن سوی

کهکشان ما گرفته شده است . این تصویر کامل از این کهکشان مارپیچی ، رصدهای اشعه های X کم ، متوسط و پرانرژی را که

توسط چاندرا به ترتیب به رنگ های قرمز ، سبز و آبی هستند را نشان می دهد . محل SN 1957D ، در لبه داخلی بازوی مارپیچی

دقیقن بالای مرکز کهکشان ، با مربع کوچک در شکل مشخص شده است .

داده های جدید اشعه X از باقی مانده SN 1957D اطلاعات مهمی را درباره ماهیت این انفجار فراهم می کند ، که ستاره

شناسان فکر میکنند وقتی که سوخت یک ستاره بسیار بزرگ و حجیم تمام و در نهایت متلاشی شده ، اتفاق افتاده است . پخش اشعه

های X با انرژی حاکی از آن است که SN 1957D شامل یک ستاره نوترونی ، یک چرخش سریع ، ستاره چگال شکل گرفته

وقتی که هسته ستاره پیش نواختر متلاشی شد ، است . این ستاره نوترونی یا تپ اختر ممکن است در حال تولید یک پیله ذره های

آماده در حال حرکت با سرعتی نزدیک سرعت نور که به عنوان یک تپ اختر سحابی باد شناخته می شود ، باشد .

اگر این تفسیر تایید شود ، یعنی این تپ اختر در SN 1957D در سن 55 سالگی رصد شود ، یکی از جوان ترین تپ اخترهایی است

که تا به حال دیده شده . باقی مانده SN 1979C در کهکشان M100 شامل یک نماینده دیگر برای این جوان ترین تپ اختر

است ، اما ستاره شناسان هنوز مطمین نیستند که آیا در مرکز SN 1979C یک سیاه چاله است یا یک تپ اختر .

یک تصویر از تلسکوپ فضایی هابل ( در مربعی که با زیرنویس نمای بسته نوری در تصویر وجود دارد ) نشان می دهد که باقی مانده

انفجاری که SN 1957D را ایجاد کرده ، در لبه یک خوشه ستاره ای با کمتر از 10 میلیون سال سن قرار دارد . جرم بسیاری از این

ستاره ها ، حدود 17 برابر خورشید تخمین زده می شود . این دقیقن همان جرمی است که برای سیر تکاملی یک ستاره در فروپاشی

هسته ای یک ابرنواختر نتیجه می شود ، همان طور که تصور می شود که در مورد SN 1957D هم همین گونه باشد .



برای اطلاعات بیشتر : http://www.nasa.gov/mission_pages/chand ... 1957d.html

منبع : http://nojumy.blogfa.com

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

تصاویر سیاه چاله های شگفت انگیز



مجله علمی "نشنال جغرافی" به معرفی شگفت انگیزترین سیاه چاله ای که تلسکوپ فضایی پرتوهای ایکس چاندرا در یک دهه گذشته

از آنها تصویربرداری کرده پرداخته است.

تلسکوپ فضایی چاندرا 23 ژوئن 1999 پرتاب شد و از 10 سال قبل به رصد آسمان در طیف پرتوهای ایکس پرداخت.

در این راستا و به مناسبت نزدیکی پایان اولین دهه هزاره سوم، مجله نشنال جغرافیایی به معرفی 5 سیاه چاله ای که از سال 2000 تا

2010 با استفاده از این رصدخانه فضایی کشف و رصد شده اند پرداخت.



سیاه چاله برساووش

تصویر
این سیاه چاله یکی از عجیب ترین پدیده های کیهانی است. در حقیقت در این توده یک سیاه چاله نسبتا کوچک اما با جرم زیاد میتواند

بر روی اجرام تا فاصله میلیونها کیلومتری از هسته خود تاثیر بگذارد. ستاره شناسان با مطالعه بر روی این تصویر که تلسکوپ فضایی

پرتوهای ایکس چاندرا تهیه کرده است دریافتند که امواج صوتی که از این سیاه چاله به اطراف ساطع می شوند درحال گرم کردن هوای

پیرامون خود هستند و به این ترتیب مانع رشد ستارگان تا فاصله حدود 300 میلیون سال نوری می شوند.



سیاه چاله دودی
تصویر
این تصویر که از ترکیب تصاویری در طیف نوری و طیف پرتوهای ایکس از کهکشان فعال NGC 1068 به دست آمده است یک دود

بسیار بزرگ از گاز جوشان را که از یک سیاه چاله در مرکز کهکشان ساطع می شود نشان می دهد. این دود با سرعت حدود 6/1 میلیون

کیلومتر بر ساعت حرکت می کند.



پرتوهای ایکس غیرمنتظره
تصویر
در سال 2000 ستاره شناسانی که توده کهکشانی A2104 (در تصویر به رنگ آبی) را رصد می کردند کشف کردند که سیاه چاله

های متعددی پرتوهای ایکس پرقدرتی را از مناطق بسیار قدیمی و بدون گاز لازم برای ایجاد این تشعشات، ساطع می کنند. انتظار میرفت

که یک چشمه تشعشات در این منطقه وجود داشته باشد اما این محققان توانستند به جای یک چشمه، 6 چشمه پرتوهای ایکس را با

کمک تلسکوپ چاندرا پیدا کنند. این کشف، نگاه دانشمندان به چرخه حیات کهکشانها و سیاه چاله های آنها را تغییر داد.



سیاه چاله با جرم متوسط

تصویر
ستاره شناسان معتقدند جرمی که در این تصویر دیده می شود می تواند یک سیاه چاله با جرم متوسط باشد. این تصویر را تلسکوپ

چاندرا تهیه کرده است. این سیاه چاله در فاصله حدود 32 میلیون سال نوری از زمین در کهکشان "مسیه 74" واقع شده است. این جرم

آسمانی به صورت دوره ای انفجارات پرتو ایکس ساطع می کند اما میزان انتشار این پرتوها به حدی است که می توان سیاه چاله را در

گروه "بزرگتر از یک سیاه چاله دارای جرم ستاره ای اما قطعا کوچکتر از یک سیاه چاله بسیار عظیم مرکز کهکشانها" طبقه بندی کرد.

دانشمندان هنوز علت تشکیل این سیاه چاله را نمی دانند.



دورترین فواره
تصویر
این تصویر که توسط تلسکوپ چاندرا گرفته شده یک اخترنما است که یک فواره از ذرات پرانرژی را تا فاصله بیش از 100 هزار سال نوری

از سیاه چاله بسیار عظیمی که در مرکز کهکشان قرار دارد پرتاب می کند. این جرم در فاصله 12 میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد.


منبع : http://www.tebyan.net

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

الماس‌های فضایی




ممکن است الماس روی زمین سنگی کمیاب باشد، اما در کمال شگفتی در فضا به وفور یافت می‌شود و تلسکوپ بسیار حساس

فروسرخ اسپیتزر ابزاری ایده‌آل برای پیدا کردن این الماس‌هاست.

با استفاده از شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای، محققان روشی را برای یافتن الماس‌ها در فضا ابداع کرده‌اند. این الماس‌ها که تنها چند نانومتر

قطر دارند، 25 هزار بار از دانه‌های شن کوچک‌تر هستند، خیلی کوچک‌تر از آنکه به درد حلقه‌ی نامزدی بخورند! ولی منجمان بر این

عقیده‌اند که این ذرات بسیار کوچک حاوی اطلاعات با ارزشی در رابطه با چگونگی تکامل مولکول‌های کربنی هستند که اساس حیات

روی زمین را تشکیل می‌دهند.

دانشمندان برای اولین بار در دهه‌ی 80 میلادی به تحقیق در رابطه با وجود الماس در فضا پرداختند. علت این تحقیق، یافتن مقادیر زیادی

از الماس‌های نانومتری در شهاب‌سنگ‌هایی بود که به زمین برخورد کرده بودند. منجمان دریافتند که حدود 3 درصد از کل کربن موجود در

شهاب‌سنگ‌های بررسی شده را الماس‌های نانومتری تشکلی می‌دهند. در صورتی که شهاب‌سنگ‌ها را به عنوان نوعی از گرد و غبار

موجود در فضا بدانیم، محاسبات نشان می‌دهند که تنها یک گرم از گاز و غبار ابرهای کیهانی می‌تواند تا 10000 تریلیون نانوالماس

داشته باشد!
تصویر
بررسی شهابسنگها برای یافتن نانو الماس


«چارلز باشیلچر»(Charles Bauschlicher) از مرکز تحقیقاتی ایمز ناسا(Ames Research Center) به نکته‌ی جالبی اشاره

می‌کند: "سوالی که همیشه از ما پرسیده می شود این است که اگر نانوالماس‌ها این قدر فراوانند، چرا ما کم‌تر آن‌ها را مشاهده

میکنیم؟" در حقیقت ما فقط دو بار آن‌ها را مشاهده کرده‌ایم. "حقیقت این است که ما تا به حال به قدر کافی در رابطه با خواص

الکترومغناطیسی و فروسرخ نانوالماس‌ها نمی‌دانستیم که بتوانیم آن‌ها را آشکارسازی نماییم".

برای حل این معما، باشیلچر و تیم تحقیقاتی وی به کمک نرم‌افزارهای رایانه‌ای، شرایط میان‌ستاره‌ای را برای حالتی که سرشار از

نانوالماس‌ها باشد، شبیه‌سازی کردند. نتایج شبیه‌سازی آن‌ها نشان می‌دهد که این نانوالماس‌ها در طول موج‌های فروسرخ 4/3 تا 5/3

میکرومتر و 6 تا 10میکرومتر به شدت می‌درخشند یعنی همان طول موج‌هایی که اسپیتزر به آن‌ها حساس است.
تصویر
نانو الماسها درون خیمره ی شهابسنگ


منجمان باید قادر باشند تا بتوانند این الماس‌های سماوی را با بررسی آن‌ها در نور فروسرخ تشخیص دهند. همان‌طور که نور مرئی با

گذر از منشور به رنگ‌های سازنده‌ی آن –هفت رنگ رنگین کمان- تجزیه می‌شود، نور فروسرخ هم در برخورد با مولکول‌های مختلف، به

اجزای مختلفی تقسیم می‌گردد. نکته‌ی جالب اینجاست که هر مولکول اثر خاص خود را بر نور فروسرخ می‌گذارد به نحوی که با بررسی

این اثرانگشت می‌توان نوع مولکول را تشخیص داد. دانشمندان از چنین روشی برای تشخیص نانوالماس‌ها استفاده خواهند کرد.
تصویر
نانو الماس


اعضای تیم تحقیقاتی گمان می‌کنند این‌که نانوالماس‌ها تا کنون به راحتی پیدا نشده‌اند به این دلیل است که منجمان از ابزار مناسبی

برای رصد استفاده نمی‌کردند و به علاوه محل‌های درستی را نیز بررسی ننموده‌اند. الماس از اتم‌های کربن به هم فشرده تشکیل

میشود بنابراین برای ایجاد اثرانگشت مناسب در طول موج فروسرخ، نیاز به نور ماوراء بنفش با شدتی زیاد است. بنابراین بهترین مکان

برای جستجوی نانوالماس‌ها درست در مجاورت یک ستاره‌ی داغ است.

وقتی منجمان دریابند که باید کجا دنبال نانوالماس‌ها بگردند، قدم بعدی حل معمای چگونگی شکل‌گیری این نانوالماس‌ها در فضای

میان‌ستاره‌ای است.

«لوییس آلاماندولا»(Louis Allamandola) یکی از محققان مرکز تحقیقاتی ایمز به این نکته اشاره می‌کند که: "الما‌س‌های فضایی

در مقایسه با الماس‌های زمینی تحت شرایط متفاوتی شکل می‌گیرند". او می‌افزاید که الماس‌های زمینی تحت فشار زیاد و در اعماق

زمین شکل می‌گیرند، جایی که دما نیز بسیار بالاست. این در حالی است که الماس‌های فضایی در ابرهای مولکولی سرد یافت

میشوند. جایی که فشار میلیاردها بار کم‌تر از فشار اعماق زمین است و دما به زیر 240- درجه سانتی‌گراد می‌رسد.

آلاماندولا اضافه می‌کند: "اکنون که ما می‌دانیم کجا را باید جستجو نماییم، تلسکوپ‌های فروسرخ نظیر اسپیتزر می‌توانند به ما در

بررسی این نانوالماس‌ها کمک کنند".
تصویر
تلسکوپ فضایی اسپیتزر بدنبال نانو الماسها می گردد.



منبع : http://www.tebyan.net

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

مشاهده اولین سیاره که توسط ستاره خود خورده شد






براساس این گزارش این همان سرنوشتی است که کره زمین در حدود 5 میلیارد سال آن را لمس خواهد کرد.به گزارش خبرنگار دانش

های روز باشگاه خبرنگاران، به نقل از خبرگزاری ANSA ایتالیا بخش علم و تکنولوژی، برای اولین بار است که یک سیاره توسط ستاره

اش تخریب میشود.این سیاره که عمرش به پایان رسیده به یک غول سرخ تبدیل شده است و توسط ستاره اش تخریب می شود.
تصویر
بر این اساس، این همان سرنوشتی است که کره زمین در حدود 5 میلیارد سال از زمانی که خورشید به یک غول سرخ تبدیل خواهد

شد، آن را لمس می کند.در نامه های نشریه اخترفیزیک که توسط یک گروه تحقیقاتی بین المللی توضیح داده شده است، این سیاره

توسط ستاره خود وقتی که شروع به رشد می کند،بلعیده شد و تبدیل به یک غول قرمز شده که از طریق فضای پوسته بیرونی آن پرتاب

شده است.با استفاده از تلسکوپ هابی-ابرلی در تگزاس، ستاره شناسان یک سیاره بزرگ در یک مدار بسیار بیضوی اطراف غول قرمز

به نام BD 48،740، که تا شعاع 11 بار بزرگتر از خورشید است را کشف کردند.براساس این کشف که همراه با ترکیب شیمیایی غیر

معمول از ستاره، شواهدی وجود دارد که ستاره های قدیمی توسط یک سیاره بلعیده شده است.یکی از نویسندگان، مونیکا آدموف از

دانشگاه نیکولاس کوپرنیک تورون لهستان گفت: تجزیه و تحلیل اسپکتروسکوپی نشان می دهد که غول قرمز حاوی مقدار غیر طبیعی

لیتیم، عنصر بسیار کمیاب در طول 14 میلیارد سال پیش،است.این برنامه نادر محققان را برای پیدا کردن این عنصر در ستاره ها و به

مقدار زیادی شگفت زده کرده است.نظریه پردازان، ستاره شناس الکساندر وولسازان از دانشگاه ایالتی پن آمریکا،که همچنین کاشف

اولین سیاره در خارج از منظومه شمسی است، گفت: چند شرایط بسیار خاص شناسایی کرده اند ، که در آن لیتیوم در بر داشته است

که در حال حاضر در یکی دیگر از ستاره ها وجود دارد.وی افزود: در مورد BD 48،740 این احتمال وجود دارد که لیتیوم در حالی که ستاره

این سیاره را هضم می کند،تولید شده است و برای تایید می کنند که فراوانی لیتیم در اطراف ستاره به علت تخریب این سیاره و

همچنین حضور سیاره دیگری است که 1.6 برابر جرم سیاره مشتری و بسیار غیر منتظره در مدار بیضی شکل یک سیستم سیاره ای که

تا کنون توسعه یافته است، وجود دارد.از آنجا که فعل و انفعالات گرانشی میان سیارات مسئول مدار های عجیب و غریب هستند، ستاره

شناسان گمان میبرند که “شیب” این سیاره در ستاره ممکن است با توجه به بازمانده این سیاره پشت سر هم از انرژی که در مدار غیر

عادی پرتاب میکند،استفاده کند.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

سیاره رکوردشکن با مدار کوتاه 8.5 ساعته smile001



دانشمندان آمریکایی موفق به شناسایی سیاره‌ای در اطراف یک ستاره دور شدند که از کوتاهترین سال در میان سیارات شناخته

شده تاکنون برخوردار است.

به گفته دانشمندان موسسه فناوری ماساچوست، سیاره فراخورشیدی کپلر 78b در فاصله 700 سال نوری از زمین از یکی از کوتاه‌

ترین مدارهای شناخته شده تاکنون با طول 8.5 ساعت برخوردار است.این مدار کوتاه در نتیجه نزدیکی بیش از حد این سیاره به ستاره

میزبان خود بوده و شعاع مداری آن تنها سه برابر شعاع ستاره است.دانشمندان دمای سطحی این سیاره را حدود 5000 درجه

فارنهایت تخمین زده‌اند.لایه بالایی کپلر 78b کاملا مذاب بوده و اقیانوس عظیم و آشفته‌ای از گدازه روی آن در جریان است.اندازه‌گیری‌های

این سیاره نشان داده که حدود 40 برابر به ستاره خود نسبت به سیاره ناهید در مدار خورشید نزدیک است.این سیاره برای حفظ مدار

بسیار نزدیک خود با ستاره میزبان به چگال بسیار زیادی نیاز داشته و احتمالا کلا از آهن ساخته شده است. در غیر اینصورت، نیروهای

عظیم مدی ستاره می‌تواند آنرا به چند تکه تبدیل کند.


منبع ثبت میگردد

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

کم‌جرم‌ترین سیاره فراخورشیدی



یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان با استفاده از شیوه‌های تصویربرداری مستقیم با تلسکوپی در هاوایی موفق به کشف کم‌جرم‌

ترین سیاره فراخورشیدی در اطراف یک ستاره شبیه خورشید شدند

محققان با استفاده از داده‌های مادون قرمز تلسکوپ سوبارو توانستند وزن این سیاره دور را که حدود چهار برابر جرم سیاره مشتری

است، تعیین کنند.سیاره GJ 504b با فاصله نزدیک به 9 برابر فاصله بین مشتری و خورشید در مدار ستاره خود قرار گرفته که چالشی

برای ایده‌های نظری در مورد چگونگی شکل‌گیری سیارات غول‌پیکر به وجود آورده است.در پذیرفته‌شده‌ترین مدل برای شکل‌گیری

سیارات موسوم به مدل یکپارچگی هسته، سیارات شبیه مشتری در دیسک‌های غبار غنی از گاز در اطراف ستاره‌های جوان با فاصله

نسبتا نزدیک آغاز می‌شوند.فاصله سیاره GJ 504b تا ستاره میزبان خود بیش از 43 برابر میانگین مسافت بین زمین و خورشید بوده که

بسیار دورتر از نقطه محاسبه شده توسط مدل یکپارچگی هسته است.

نمایه کاربر
ehsan.helli1

نام: احسان

محل اقامت: تهران

عضویت : جمعه ۱۳۹۰/۱۰/۳۰ - ۲۱:۳۰


پست: 1688

سپاس: 624

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط ehsan.helli1 »

maryam! نوشته شده:درود
در این تاپیک هر مقاله در زمینه نجوم مفید بود قرار میدیم
سپاس smile072

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ


معرفی نخستین نور در عالم


آسمان شب با هزاران نقطه نورانی تزئین شده است و تریلیون ها ستاره در گروه هایی بنام کهکشان در سر تا سر عالم پراکنده شده اند. ستاره ها ابتدایی ترین و رایج ترین اجرام درعالم اند که دراندازه های گوناگونی پیدا میشوند. آنها کره های عظیمی از گاز هیدروژن و هلیم – گاهی هم با کمی عناصر سنگین تر- هستند که در ابرهای چرخان وسیعی بنام سحابی(nebula) شکل گرفته اند.
در طی چند میلیون سال گرانش سبب میشود مواد در بخش های مختلف سحابی با هم بیامیزند و تکه های بزرگتر و سنگین تری را شکل دهند. سرانجام این بخش سحابی به تدریج تحت فشار گرانش جرم خودش فرو میریزد. وقتی چگالی و دمای هیدروژن در بخش مرکزی تکه ای از سحابی به قدر کافی زیاد شود واکنش گرما- هسته ای به نام همجوشی(fusion) آغاز میشود که طی آن چهار هسته اتمی هیدروژن بهم جوش میخورند و یک هسته اتمی هلیم شکل میدهند. جرم یک هسته هلیم 7/0 درصد کمتر از جرم چهار هسته هیدروژن است. این جرم گمشده به انرژی تبدیل میشود.
این اثر فوق العاده که بیشتر شبیه به نبردی عظیم در یک اتاق کوچک بازی (poker room) و یا برگزاری یک مهمانی بزرگ در فضایی به کوچکی یک قفسه میباشد، باعث آزادسازی و پراکنده شدن این انرژی عظیم در کیهان میگردد.( در زیر تصویری بسیار شگفت انگیز از منار مخروطی سحابی عقاب را می بینید. یکی دیگر از شاهکارهای آفرینش که انسان را به تحیر وا میدارد. سحابی عقاب که در واقع یکی از جوانترین سحابی ها به شمار می آید از گازها و غبار ستاره ای شکل گرفته است و به عنوان یکی از مشهورترین ستون های آفرینش شناخته شده است).

این زمانی است که ستاره ای متولد میشود و بلافاصله شروع به انتشار انرژی میکند. ما این انرژی را به صورت نور میبینیم, به صورت گرما حس میکنیم, و به شکل دیگر صورت های تابش, همچون پرتو ایکس و پرتو فرابنفش, آشکارش میکنیم. در حقیقت, هر ثانیه میلیاردها بمب هیدروژنی درون خورشید منفجر میشوند. البته ستاره ها منفجر نمیشوند چون فشار انفجار همجوشی هسته ای, رو به بیرون, در هسته شان کاملا با فشار گرانشی جرم عظیم اطراف هسته, رو به درون, در تعادل است.

نخستین نور در عالم در زمان تولد نخستین نسل از ستاره ها, حدود 300-200 هزار سال پس از انفجار بزرگ Big bang منتشر شد. آن ها ستاره های پر جرمی بودند چون فقط از هیدروژن و هلیم- تنها عناصر تولید شده در عالم پس از انفجار بزرگ- تشکیل شده بودند. عمر نخستین نسل ستاره ها فقط چند صد میلیون سال بود که در این مدت همه عناصر سنگین تر, به ترتیب وزن اتمی شان, تا آهن در هسته آنها تولید شدند.

وقتی سوخت هسته ستاره به اتمام میرسد نیروی همجوشی هسته ای در مرکز دیگر قادر نیست در برابر وزن بسیار زیاد مواد اطرافش مقاومت کند و ستاره ناگهان بر سر خودش فرو میریزد. دما درون هسته افزایش میابد و ناگهان ستاره در انفجار مهیبی بنام انفجار ابرنواختری (supernova) از هم میپاشد. این انفجار چنان درخشان است که در سرتاسر عالم دیده میشود. چون نسل اول ستاره ها بسیار پر جرم بودند پس از ابرنواختر, هسته ستاره تبدیل به سیاهچاله چرخان پرسرعتی شدند.

در این مرحله عناصر سنگین تر از آهن خلق میشوند که همراه با باقی مانده هیدروژن و هلیم و عناصر سبک تر, که در طول عمر ستاره در هسته شکل گرفتند, به صورت یک سحابی سیاره نما (planetary nebula) در اطراف پراکنده میشوند.

فرآیند شکل گیری ستاره های نسل دوم در حالی در این سحابی آغاز شد که:

1- عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیم کمک کردند که واکنش اتمی همجوشی زودتر رخ دهد که سبب شود این ستاره ها, که اکنون عالم را پر کرده اند, از ستاره های مادرشان بسیار سبک تر باشند.

2- عناصر سنگین تر سیاره هایی را در گردش به دور ستاره ها تشکیل دادند و منظومه های خورشیدی شکل گرفتند.


http://www.daneshju.ir smile072
الان اینا مقاله حساب میشن؟!

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

بازداشت سومین قمر بزرگ مشتری در حال قی‌کردن مواد مذاب



فضاپیمای «افق‌های جدید» در مسیرش به سوی جهان‌های یخی خارج از منظوم شمسی، نماهای زیبایی را از سومین قمر بزرگ

مشتری شکار کرد.

این کاوشگر هنگام گذر از مقابل مشتری، پلوم آتشفشانی به ارتفاع 320 کیلومتری را رصد کرد که در حال فوران بر سطح سومین قمر

بزرگ این سیاره موسوم به «آیو» بود.مدار آیو که در نزاعی ابدی بین گرانش مشتری و قمرهای کوچک‌تر آن گرفتار شده، به طور

نامعمولی بیضوی است؛ چنین موضوعی موجب می‌شود این قمر که در فاصله 591 میلیون کیلومتری از زمین است، در فواصل بسیار

متغیری از مشتری قرار گیرد.hین فاصله نیروهای جزر و مدی ایده‌آلی را خلق می‌کند که موجب می‌شوند سطح قمر حدود 100 متر بالا

و پایین برود. چنین پمپاژ جزر و مدی مقادیر بزرگ گرما را در درون آیو ایجاد می‌کند و موجب می‌شود که بخش اعظم پوسته زیرسطحی

آن در شکل مایع باقی بماند.به منظور خلاص‌شدن از این فشار، سطح این قمر به طور مداوم پوست می‌اندازد و بسیاری از دهانه‌های

برخورد را با دریاچه‌های مواد مذاب و پخش‌کردن صخره‌های مایع پر می‌کند. ماده متشکل این مواد هنوز مشخص نیست اما نظریه‌ها از

گوگرد یا سیلیکات ذوب‌شده خبر می‌دهند.تصور می‌شود، پلوم عظیم شکارشده توسط آتشفشان Tvashtar در نیمکره شمالی آیو

ایجاد شده‌ باشد.

تصاویر دریافتی در مارس سال 2007 ( smile001 ) گرفته اما به تازگی توسط ناسا منتشر شده‌اند.

ایستگاه فضایی در حال برنامه‌ریزی ماموریتی رباتیک به یکی دیگر از قمرهای مشتری به نام «اروپا»ست که این هدف در سال 2025

محقق میشود.
تصویر
پمپاژ مواد مذاب در سومین قمر بزرگ مشتری

تصویر
تصاویر گرفته‌شده توسط فضاپیمای افق‌های جدید

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

منبع مطالبی که منبع انها ذکر نشده


http://www.isna.ir

http://hamshahrionline.ir

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

برای نخستین بار «هابل» به تماشای خودکشی یک سیارک نشست




اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی «هابل» برای نخستین بار، درهم شکستن یک سیارک را به تصویر کشیدند.

سیارک P/2013R3 نخستین بار توسط تلسکوپ‌های کاتالینا (Catalina) و Pan-STARRS شناسایی شد؛ دو هفته بعد تصاویر

تلسکوپ کک در هاوایی باعث ترغیب محققان برای استفاده از تلسکوپ فضایی هابل شد.
تصویر
تصویر
وضوح تصاویری فوق‌العاده دوربین میدان گسترده 3 تلسکوپ هابل نشان می‌دهد، این سیارک به قطر 609متر به 10 قطعه

کوچکتر شکسته شده و هرکدام از قطعات، دنباله غبار‌داری شبیه ستاره دنباله‌دار پیدا کردند که عرض دنباله چهار قطعه بیش

از 365 متر است.برای نخستین‌بار اخترشناسان با استفاده از مجموعه‌ای از تصاویر در طول چند ماه، موفق به تهیه یک فیلم

از لحظه درهم شکستن یک سنگ فضایی عظیم شدند.برخی از قطعات با گذر از جو، آتش گرفته و به شکل شهاب‌ سنگ بر

روی زمین فرود می‌آیند.


منبع ذکر میگردد

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: «تاپیک جــــامع مقالاتــــ نجـــوم »

پست توسط اماتور »

مشاهده امواج بر دریاچه ای در یکی از اقمار کیوان



سیاره کیوان که یکی بزرگترین ها در منظومه شمسی است قمر بزرگی به نام تایتان دارد.

کیوان که دومین سیاره بزرگ منظومه شمسی است،تایتان دومین قمر بزرگ منظومه شمسی است.این قمر حاوی دریاچه ای نه از

جنس آب بلکه هیدروکربن هایی مثل متان و اتان است.امواج مورد نظر روی همین دریاچه ها یا دریاها مشاهده شده است .میانگین

دمای سطح این دریاچه منهای 18 درجه سانتیگراد است.جیسون بارنز سیاره شناس در دانشگاه آیداهو این یافته را اخیرا در چهل و

پنجمین کنفرانس علمی اقمار و سیارات در تگزاس مطرح کرد.تایتان کره ای غیرعادی در منظومه شمسی است، یعنی از جهاتی شبیه

به زمین: با یک اتمسفر نسبتا غلیظ و تغییر فصول.باد و باران باعث تشکیل کانال های مایعات روان، دریاها و سواحل در سطح آن

میشوند.اما عجیب اینکه کوه هایش نه از جنس سنگ و صخره بلکه یخ است و هیدروکربن های مایع در آن در بسیاری موارد نقشی

مشابه آب در زمین دارند.اکثریت دریاچه ها و دریاهای تایتان در نواحی قطب شمال آن پراکنده اند.

تخمین زده می شود که فقط یکی از اینها حاوی 9 هزار کیلومتر مکعب متان مایع باشد که تقریبا 40 برابر ذخایر ثابت شده نفت و گاز

زمین است.
اما امواج چگونه ردیابی شدند؟
تصویر

تصویر
در سال 2012 فضاپیمای کاسینی که دور کیوان می گردد نور منعکس شده از سطح یکی از این دریاها را ضبط کرد.در این عکس حالت

هایی روی دریای تایتان مشاهده می شود که شبیه به امواج است.دکتر بارنز با استفاه از یک مدل ریاضی تایید کرده که اینها به احتمال

زیاد همان امواج هستند.ارتفاع این امواج فقط دو سانتی متر رقم زده شده بنابراین به گفته او تایتان جای خوبی برای موج سواری

نیست.اما فرقی نمی کند چون دکتر بارنز می گوید این اولین بار است که موج در جایی غیر از زمین کشف می شود.

ارسال پست