paradoxy نوشته شده:- ستاره ها، در حالت پلاسما هستند و پلاسما، حالتی گازی شکل داره.
2- با زیاد شدن جرم ستاره ها، پلاسمای اون ها تحت فشار گرانش، بیشتر فشرده میشه. (در نتیجه حجم ستاره کم میشه.)
3- افزایش فشار = اتساع زمان و افزایش طول عمر ستاره.
1,2,3 نتیجه میده که ستاره های پرجرم تر و کم حجم تر که بیشتر حالت پلاسمایی خودشون رو تحت فشار قرار میدن، بیشتر عمر می کنند و بیشتر در حالتی که فعلا هستند میمونند.
اگه شما می فرمایید حتماً همینه دیگه! البته مگه نمی گن خورشید، نزدیک مرگش اول تبدیل به یه غول قرمز می شه و بعد از فرو پاشی به کوتوله ی سفید تبدیل می شه؟ غول قرمز پر حجم تر و احتمالاً خنک تر هم هست و عمرشم کمتره، پس یعنی نظریه درست پیش گویی می کنه
paradoxy نوشته شده:غلطه، رابطه ای که برای فشار و اتساع زمان توی مقالت هست، وقتی پای ستاره ها میاد وسط اعداد بسیار بسیار بزرگی رو پیشبینی میکنه.
کافیه به جای محاسبات سه بعدی و پیچیده، قسمت کوچیکی از ستاره رو بررسی کنی و انتگرال بگیری. بعد متوجه میشی چرا من میگم تغییرات بزرگ
گذشته از شوخی من خودم مقدار افزایش جرم ستاره ی نوترونی و خورشید و کوتوله ی سفید رو محاسبه کردم، فکر کنم مقدار اتساع زمانِ عمومی ستاره هم از همون رابطه پیروی می کنه کافیه به جای نسبت جرم ها، نسبت زمان ها رو قرار بدی..... مثل اینکه راست می گی بذار بیشتر بفکرم!
paradoxy نوشته شده: بهرحال الکترون های آب یا هر سیاله دیگه ای (ساکن) نیست. شما هرچی بخوای بیشتر فشار بیاری رو آب، جنب و جوش الکترون های درون آب بیشتر میشه تا جلوی (له) شدن آب رو بگیره. بازهم چطورش رو نمیگم، پستم طولانی میشه اما همین قضیه حائز اهمیته که انرژی شما صرف جنبش سریعتر الکترون ها میشه و فکر نمیکنم الکترون ها به تنهایی نقش عمده ای در دمای آب ایفا کنند، هم چنین در جرم!
از خودت بافتی این حرفا رو یا از جایی خوندی؟
در هر حال حتی اگه الکترون ها تحت تأثیر قرار بگیرن باز این اثرشون رو می تونن مستقیم به هسته ها هم منتقل کن چون این دو جرم با میدان های الکترومغناطیسی در هم تنیده اند.