بعد از گذشت بیش از 2000 سال از انتشار یافتن قوانین حرکت سیاره ای نیوتون ، کینگ اسکار 2 از سودان و نروژ از یک رقابت غیر عادی که میتواند موجب کشف یک علم کاملا تازه شود پشتیبانی کردند.
در این رقابت به دانشمندی جایزه داده میشود که به سوال زیر پاسخ دهد:
" منظومه شمسی چگونه پایدار است؟"
رقابت کنندگان مجبورند از قوانین نیوتون در مورد جاذبه استفاده کنند تا بتوانند به طور ریاضی پایدار بودن منظومه شمسی را نشان دهند.
استفاده از معادلات نیوتون برای دو جسم آسان بود – زمین و خورشید – اما اضافه کردن جسم سومی – مثل ماه – به این معادلاتآن ها را آنچان پیچیده میکرد که بهترین ریاضیدانان و فیزیکدانان زمان هم قادر به انجام محاسبات نبودند. آن ها حتی نمیتوانستند مسیر حرکت سه جسم را پیش بینی کنند. این " مشکل سه جسم " مرکز این رقابت بود.
این جایزه سرانجام به جولز هنری پوانکاره ، یکی از پیشتازان فرانسوی فیزیک ریاضی ، داده شد . در حالی که او به طور کامل این مشکل را رفع نکردو تنها چیزی را نشان داد که دیگران انتظار آن را داشتند.
با ریاضیات زیبا او نشان داد که یک سیستم با سه جسم به طور پیچیده و کاملا غیر قابل پیشبینی رفتار میکند. منظومه شمسی ، یا نهایتا سیستم سه جسمی تقریبی وی ، اصلا پایدار نبود بلکه بی نظم بود ! تغییرات کوچک در وضعیت اولیه ( مانند محل قرارگیری و سرعت ابتدایی ) خروجی های بزرگ و غیر قابل پیشبینی تولید میکرد.یافته های وی مبنی بر چیزی است که ما آن را امروزه با نام " بی نظمی پوانکاره " میشناسیم.