چینی‌ها در ۱۱۵هزار سال پیش چه ابزاری داشتند؟
مجله علمی ایلیاد - باستان‌شناسان در بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵، تعداد ۷ ابزار استخوانی در محوطه‌ی باستانی لیینگ‌یینگ چین کشف کردند که باعث حیرت آن‌ها شد.
این گروه، سه‌نوع استخوان را کشف کردند که به عنوان ابزاری برای ساخت صلاح‌های سنگی استفاده می‌شده است. اولین نوع استخوان، از اندام‌های تحتانی حیوانات بود که در ساخت ابزار دیگر کاربرد زیادی داشت. نوع دوم، از استخوان‌های پستانداران بزرگ بود که برای ساخت ابزار سنگی بزرگ‌تر مورد استفاده قرار می‌گرفته است. نوع سوم، از شاخ گوزن است که در حاشیه‌ی آن آثار ضربات سنگی قابل مشاهده است و احتمالاً برای تراشیدن سنگ‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
باستان‌شناسان می‌گویند: «نشانه‌هایی که بر روی استخوان‌ها مشاهده شده، نشان می‌دهد که انسان‌های این منطقه که در اواخر دوره‌ی پیلستوسن می‌زیسته‌اند، با خواص مکانیکی استخوان‌ها آشنا بوده و می‌دانستند که چگونه از آن‌ها استفاده کنند.» قدمت آثار کشف شده بین ۱۰۵،۰۰۰ تا ۱۲۵،۰۰۰ سال پیش است که با روش تحریک نوری و به صورت اُپتیکی قدمت‌شناسی شده‌اند. محققان اعتقاد دارند که این منطقه احتمالاً منبعی پُرآب برای حیوانات مردم بومی بوده و یا شاید منطقه‌ای برای قصابی و کشتن حیوانات به‌شمار می‌رفته است.
تا پیش از این قدیمی‌ترین ابزار استخوانی کشف شده در چین، متعلق به ۳۵،۰۰۰ سال پیش بود که به‌عنوان سرنیزه‌ی شکار شکارچیان مورد استفاده قرار می‌گرفته است. یا این کشف قدمت استفاده از ابزار استخوانی در این منطقه، به‌مراتب قدیمی‌تر شد.
دکتر «دویون» در این‌باره می‌گوید: «تا پیش از این مطالعه بر رفتار انسان‌های باستانی ساکن چین، صرفاً بر اساس حکاکی‌های روی سنگ بوده است.» این گروه از باستان‌شناسان هنوز به درستی مشخص نکرده‌اند که این ابزار متعلق به چه گونه از انسان‌ها بر روی سیاره‌ی خاکی بوده است، اما آن‌ها گمان می‌کنند این انسان‌ها در بین گونه‌های «نئاندرتال‌ها» و «هموسپین‌ها»، در منطقه‌ی لیینگ‌یینگ زندگی می‌کرده‌اند.
دکتر دویون اضافه کرد: «در محوطه‌ی لیینگ‌یینگ دو جمجمه‌ی انسان نیز کشف شد که نشان می‌دهد نژاد این انسان‌ها، به نئاندرتال‌ها نزدیک‌تر بوده است، اما تنها گمانی است که با تحقیقات بیشتر پائولوژنتیکی تایید می‌شود.» نتایج این تحقیق در مجله‌ی PlosOne منتشر شد.
نوشته: انریکو دلازارو
ترجمه: علی عمانی – مجله علمی ایلیاد
ترجمه: علی عمانی – مجله علمی ایلیاد