«کاترینا هرواتی» استاد دانشگاه توبینگن و همکارانش، گفتند: «معمولاً تصور میشود که نئاندرتالها زندگی خطرناکی داشتند و دائماً برای بقا، جنگ و تلاش میکردند. آسیبهای تروما که در بین بقایای نئاندرتالهای بالغ رایج است، شواهد عمدهای هستند که از این فرضیه حمایت میکنند؛ نئاندرتالها نه تنها از شیوع بالای تروما رنج میبردند، بلکه تصور میشود که نسبت به انسانهای اولیهی مدرن، آسیبهای ترومایی بیشتری داشتند. توضیحات برای این فرضیه شامل رفتار اجتماعی خشونتآمیز، سبک زندگی بسیار متحرکِ شکارچی-جمعآوریکننده در محیط یخبندان و حملاتی توسط گوشتخواران میشود. علاوه بر این، تصور میشود که نئاندرتالها بهطور غیرمعمولی به میزان بالایی از آسیبهای سر و گردنی دچار میشدند که این آسیب به اتکای آنها به شکار کردن از فاصلهی نزدیک که منجر به مقابله با پستاندارن بزرگِ طعمه میشده، نسبت داده شده است.»