مشاعره

[mahshid.m]

مى اندر مجلس آصف به نوروز جلالى نوش
که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزى

[Cartouche]

یادش آمد که بر آن اوج ِسپهر
هست پیروزی و زیبایی و مهر

فر و آزادی و فتح و ظفرست
نفس خرم باد سحرست

زنده یاد پرویز ناتل خانلری

[mahshid.m]

تـا چـشم دل به طلعت آن ماه منظر است
طـالـع مـگو که چشمه خورشید خاورست

[Archimedes]

تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
گر چشمه زمزمی و گر آب حیات
آخر به دل خاک فرو خواهی شد.
حکیم خیام

[mahshid.m]

در مسیل مسکنت خفتیم و چندی برگذشت
سر ز جا برداشتیم اکنون که آب از سرگذشت

[Archimedes]

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی ست
رو شاد بزی اگر چه بر تو ستمی ست
با اهل خرد باش که اصل تن تو
گردی و نسیمی و غباری و دمی ست
حکیم خیام

[mahshid.m]

تا که اسیر و عاشق آن صنم چو جان شدم
دیو نیم پری نیم از همه چون نهان شدم

[Archimedes]

من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت
از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت
جامی و بتی و بر بطی بر لب کشت
این هرسه مرا نقد و تو را نسیه بهشت
حکیم خیام

[خروش]

ترسم که صرفه‌ای نبرد روز بازخواست
نان حلال شیخ ز آب حرام ما

[Archimedes]

از آمدنم نبود گردون را سود
وز رفتن من جلال و جاهش نفزود
وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود
که این آمدن و رفتنم از بهر چه بود؟
حکیم خیام

[آرشام]

در من نویدِ جنگِ غــم انگیزِ دیگریست
در چشم هام جراتِ چنگیز دیگریست
جنگِ میان ما دو نفر کشته می دهد
وقتی کـه دستهات گلاویز دیگریست
امید صباغ نو

[Archimedes]

 
ﺗﺎ ﻭﻟﻮﻟﻪٔ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﺷﺪ
ﻋﻘﻞ ﻭ ﺧﺮﺩ ﻭ ﻫﻮﺵ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﺷﺪ
ﺗﺎ ﯾﮏ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﺮ ﮐﺮﺩﻡ
ﺳﯿﺼﺪ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﺷﺪ
شیخ ابوسعید

[m!sS Nah!D]

دریا که از ساحل به ساحل می رود ابی
شرمنده یک جرعه جیحون تو خواهد شد
محسن احمدی

_____________________
زیبا
ﺗﺎ ﯾﮏ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﺮ ﮐﺮﺩﻡ
ﺳﯿﺼﺪ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﺷﺪ
: (

[mahshid.m]

دهان یا نوش، قد یا سرو، تن یا سیم خامست آن؟

جبین یا زهره، رخ یا ماه، ابرو یا هلالست این؟

[Thunderbolt]

از آمدنم نبود گردون را سود
وز رفتن من جلال و جاهش نفزود
وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود
که این آمدن و رفتنم از بهر چه بود؟
حکیم خیام

این رباعی را خیام در جوانی می‌سراید، همانطور که صادق هدایت می‌گوید او در جوانی «شکاک» بود و سیستم فکری او منسجم و کامل نشده بود. (او بعدها ماتریالیست شد و پی برد که بعد از مرگ دنیای «عدم» در انتظار ماست، پس تا جایی که می‌شود می بخوریم و لذت ببریم) رباعی مطروحه قرابت معنایی دارد با این، این هم در جوانی خیام سروده شده است:
هرچند که رنگ و روی زیباست مرا/چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا/معلوم نشد که در طربخانه خاک/نقاش ازل از بهر چه آراست مرا.
مقصود از نقاش ازل خداوندگار (از لغات آخوندی) است و آنطور که پیداست شاعر در جوانی به نقاش ازل معتقد، اما شکاک است. برای همین به خدا خرده می‌گیرد که برای چه ترکیب طبایع را معیوب ساخته است. (همان رباعی که او را تکفیر کردند)
اما با تمام اینها خط فکری خیام از جوانی تا کهنسالی با اندکی فراز و نشیب یکسان بوده است، هرچند در جوانی «شکاک» بود، اما بعدها دست از دین می‌شوید و رباعیات دهری و پوچگرایانه می‌سراید. چون به عمر کوتاه انسان پی می‌برد که پس از این زندگی دنیای «عدم» قرار دارد و ذرات تن ما از کالبد جان خارج شده و به طبیعت می‌پیوندند، برای همین می و معشوق پیشه می‌کند تا نهایت بهره را از عمر کوتاه ببرد. البته رباعی مذکور هم عقاید هیچگرایانه دارد، از «آمدن و رفتن» انسان می‌گوید که هیچ تاثیری در گردش کائنات ندارد، در واقع خیام همیشه از کون و فساد گیتی یاد می‌کند و آمد و شد انسان در زندگی را برابر با زندگی یک «مگس» می‌داند. بارها و بارها انسان را به معنای واقعی کلمه «هیچ» توصیف می‌کند و خوشبختی را تنها در جام باده می‌بیند. خیام یک متفکر عالی مقام بود که برخلاف شعرای باستانی که بیشتر عارف بودند فقط شاعر نبود، ریاضی دان، فیلسوف، ستاره شناس و ... هم بود، شخصیت علمی خیام به مراتب درجات پر رنگ تر از کاراکتر هنری اوست. برای همین دانش فروان او بود که پی می‌برد که نه خدایی وجود دارد نه بهشت و جهنمی. باید زندگانی «نقد» را بچسبیم و از جهان نسیه و این دسته یاوه ها بپرهیزیم.