مشاعره

[fatemeh_yal]

در خــزان با ســـرو و نسرینم بهاری تازه بود
در زمیــن با مــاه و پرویــن آسمــانی داشتــم
درد بــی عشقــي زجانــم بـرده طاقت ورنه من
داشــتــــــم آرام تــا آرام جــــانـــــی داشــــتـــــم

[armin57ghazal]

من آن پيرم كه شيران را به بازي برنميگيرم

تو آهووش چنان شوخي كه با من ميكني بازي

[fatemeh_yal]

یــکی درد و یــکی درمان پســـندد
یک وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران
پســندم آنچه را جانان پسـندد
بابا طاهر

[armin57ghazal]

در دکان همه باده فروشان تخته است
آن که باز است همیشه در میخانه توست

دست مشاطه طبع تو بنازم که هنوز
زیور زلف عروسان سخن شانه توست
شهریار

[fatemeh_yal]

تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست
خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست، از بهارش پیداست
شیخ بهایی

[خروش]

تا چند زنم به روی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌ پرستان کنشت
خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت

[عطر یاس]

تـن زجـان و جـان زتـن مسـتـور نیـسـت

لـیـک کـس را دیـد جـان دســتـور نیـسـت

[محمد فاينمن]

تا از ره و رسم عقل، بیرون نشوی
یک ذره از آنچه هستی، افزون نشوی

من عاقلم، ار تو لیلی جان بینی
دیوانه‌تر از هزار مجنون نشوی

شیخ بهایی

[fatemeh_yal]

تا از ره و رسم عقل، بیرون نشوی
یک ذره از آنچه هستی، افزون نشوی

من عاقلم، ار تو لیلی جان بینی
دیوانه‌تر از هزار مجنون نشوی

شیخ بهایی

یک عمر به کودکی به استاد شدیم
یک عمر زاستادی خود شاد شدیم
افسوس ندانیم که ما را چه رسید
از خاک بر آمدیم و بر باد شدیم

[armin57ghazal]

مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد
تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد

نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها
که وصال هم بلای شب انتظار دارد

[محمد فاينمن]

دلا اگر همه بیداد دیدی از مردم
غمین مباش که دادار دادخواهت بس

نصیب کوردلان است نعمت دنیا
تو چشم رشد و تمیزی همین گناهت بس

شهریار

[armin57ghazal]

سر برآرید حریفان که سبوئی بزنیم
خواب را رخت بپیچیم و به سوئی بزنیم

باز در خم فلک باده وحدت سافی است
سر برآرید حریفان که سبوئی بزنیم

[Sina Asadi]

می لعل مذاب است و صراحی کآن است
جسم است پیاله و شرابش جان است
آن جام بلورین که ز می خندان است
اشکی است که خون دل در او گریان است

[fatemeh_yal]

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست
محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست
از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت
که در این وصف زبان دگری گویا نیست

[armin57ghazal]

تا کی ز غم تو رخ به خون شوید دل
و آزرم وصال تو به جان جوید دل

رحم آر کز آسمان نمی‌بارد جان
بخشای که از زمین نمی‌روید دل