هوپا، انجمن علم ایران

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد

جز غم که هزار آفرین بر غم باد

مولانا

درختي كز جواني كوژ برخاست
چو خشك و پير گردد كي شود راست؟

نظامي

تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی
اندوه بزرگیست زمانی که نباشی
؟

یار برداشت ز رخ، پرده، برای دل من
برد از من دل و بنشست به جای دل من
صفای اصفهانی

نیرنگ چرخ، چون گل رعنا درین چمن
خون دل از پیاله زر می‌دهد مرا

صائب

آنان که چراغ راه جانان شدند
در جمع کمال شمع اصحاب شدند
ره زین شب تاریک نبردند برون
خواندند فسانه ای و در خواب شدند

درشت است پاسخ ولیکن درست
درستی،درشتی نماید نخست

تو طاعت حق کنی به امید بهشت

نه نه تو نه عاشقی که مزدوری تو

شیخ بهایی

وای از آن شب که تو مهمان شده باشی جایی
مست با این بغل آن شده باشی جایی
ماه من طایفه ی روزه بگیران چه کنند
شب عیدی که تو پنهان شده باشی جایی
؟

یک دل به سینه دارم و یک شهر دلستان
بازار من ز گرمی ِ سودا شکسته است
رنجی

تو را بر در نشاند او به طرّاری که می‌آید
تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد

دایم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

یارا بهشت صحبت یاران همدمست
دیدار یار نامتناسب جهنمست
هر دم که در حضور عزیزی برآوری
دریاب کز حیات جهان حاصل آن دمست
سعدی

تاب مخموری ندارم ، ساغری می ده که نیست
در خمار این چنینم بی شراب ناب ، تاب

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست
همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست
سیاوش کسرایی

مشاعره