هوپا، انجمن علم ایران

تقدیم به پرنده ی ناباورم غزل!

تقدیم به همیشه ی غم : دخترم غزل

- « بابا چرا تو شاعر خوبی نمی شوی؟! »

هی گریه می کند وسط دفترم غزل

هی جیغ می کشد که به دنیا بیاید از...

هی مشت می زند به خودش در سرم غزل

من از وسط دو نصف شدم: مهدی ِ ... همین!

و نیمه ی جداشده ی دیگرم غزل

از من نخواه ، هیچ! که این عمر مانده را

در انتظار مرگ به سر می برم غزل

اصلا برو و دختر یک مرد خوب شو

من احمقم، گهم ، لجنم ، من خرم غزل!

بابا ترا کتک زده؟! بابا بدست ، بد!

دیوانه ام! ببخش مرا ! شاعرم غزل!!

چیزی نمانده است برایم بغیر تو

اوّل غزل ، همیشه غزل ، آخرم غزل

( پ.ن : شب پره که روز بیرون نمیاد شان خورشید کم شد با نیومدنش ؟ یا خورشید هنوز به شان خود باقی ست ؟ ---> من و شما اگه اطاعت رسول خدا صلوات الله علیه وآله نکنیم از شان این بزرگوار کم نمیشه ،اونوقت من و شما میشیم مثله کمثل الکلب که ان تترکه یلهث و ان تحمل علیه یلهث )

پ.ن : ای کاش قبل مرگ بتونیم بگذاریم و بگذریم .. اون موقع سهل و آسان ، و الا موقع مرگ همه باید بگذرند اما به سختی !!

پ.ن : بدون یک معلم خوب آدم به جایی نمیرسه ..

کرانه های درد من عمیق تلخ قصه هاست
شروع شد تمام من همین دلیل انتهاست