آشنایی با هنرهای رزمی

[Undisputed]

در این جستار می کوشیم هنر های رزمی که در حال حاضر در ایران و دنیا آموزش و تمرین داده می شوند را معرفی و به دوستان گرامی فروم هوپا معرفی کنیم.

اینجانب حدود 6 تا 7 سال سابقه ی تمرین هنرهای رزمی در سبک های مختلف را داشته و زیرنظر برجسته ترین استادِ ایرانی هر رشته دستِ کم 1 سال تمرین منظم داشته ام. لذا به کپی پیستِ صرف بسنده نمی شود و نظرات شخصی بنده دخیل خواهند بود.

امید است دوستان رزمی کار دیگر ما را یاری کنند و از نظرات صائب خود بهره مند سازند.

[Undisputed]

1. آیکیدو*

آیکیدو ورزشی زیبا از هنرهای رزمی و باستانی ژاپنی است . که مبتنی است بر استفاده از انرژی درونی "کی"* ، حرکتهای دورانی و مقابله با حریف با بهره گیری از انرژی حرکت خود او به این ترتیب که با همراه شدن با حرکات دست ، پا و بدن حریف و جهت دادن به آنها اقدام به پرتاپ او نموده و او را از پای در می آوریم .اگر بتوانید یک وزنه 8 کیلو گرمی را به راحتی حرکت دهید خواهید توانست با بهره گیری از تکنیکهای ورزش آیکیدو هر حریفی را شکست دهید . (بدون نیاز به قدرت جسمانی زیاد و اندامی قوی ) . البته این به این معنا نیست که آیکیدو به تقویت جسم نمی پردازد و تنها مبتنی بر تکنیک ها و تقویت ذهن است .

فیلم های فشرده ای که در این مجموعه قرار دارند ، شامل آیکیدوی آمریکایی ،، روسی ، چینی ، آیکیدوی استیون سیگال است . سیگال با بهره گیری از نقاط ضعف حریف و حرکات دورانی که به دست و بدن حریف می دهد او را مجبور به تسلیم می کند .

آیکیدو یعنی هماهنگی بین روح ، ذهن و انرژی درونی که در اوایل قرن نوزدهم ، توسط استاد فقید اوشیبا در ژاپن بنیان گذاشته شده است . اکنون میلیونها نفر در سراسر جهان به فراگیری و آموزش این هنر و طریقت کهن مشغولند ، در این هنر رزمی که قوی ترین و تنها سبک کامل دفاع شخصی جهان به شمار می آید، هنرجو می آموزد که چگونه با احترام وخویشتن داری و با استفاده از انرژی درونی خود و تکنیکهای منحصر به فرد آیکیدو و با استفاده از حمله حریف بر علیه خودش و بدون اینکه از انرژی و قدرت خود استفاده کند اورا مغلوب کرده و به آرامش دعوت نماید . طریقن آیکیدو احترام خاصی به حریف و وجود انسان دارد و امروزه به عنوان مادر هنرهای دفاع شخصی در جهان شناخته شده است . این ورزش زیبا برای شما اعتماد به نفس ، و روح و ذهنی سرشار از انرژی به ارمغان می آورد . اهتمام به تمرینات و پشتکار و دقت و پیگیری مستمر ، از لوازم فراگیری این ورزش است .

سلاح ها در آیکیدو مشتمل بر یک چوب نسبتا کوتاه (۱۲۰ سانتی متری) به نام جو "Jo"، شمشیر چوبی "کن یا بوکن Bokken" و چاقو به نام تانتو "Tanto" است که امروزه در برخی باشگاه ها استفاده از سلاح های گرم و خلع سلاح نیز مطرح شده است . در برخی سبک ها مثل ایواما و موریهیرو سایتو زمان زیادی را صرف تمرین با چوب و شمشیر را تحت نام آیکیجو و آیکیکن میکنند . آیکیدو بر مبنای دست خالی در مقالا شمشیر و نیزه توسعه یافته پس اساس تمامی تکنیک ها همین منشاء است .

نکته ی مهم:آیکیدو تنها ورزش رزمی جهان است، که مسابقات تن به تن آن به دلیل آسیب دیدگی شدید مفاصل، سالهاست که ممنوع شده است. تنها مسابقات کاتا و حرکات نمایشی با شمشیر و چاقو برگزار می‌شود.
_________________________________________________________________________
*دلیل آنکه من با این هنر رزمی جستار را آغاز کردم این است که پس از سال ها کار در هنرهای رزمی مختلف آیکیدو را یکی از زیباترین و کارآمد ترین هنرها یافتم و اکنون نیز نزدیک به 3 سال است که به طور منظم در این رشته تمرین می کنم. انسان دوستی و عدم آسیب دیدیگی جدی برای حریف در این رشته حرف نخست را می زند و از آن جهت است که آن را کارآمد می کند. شما در درگیری های خیابانی نمی بایست آسیبی به مزاحمی که به شما حمله کرده است بزنید که پس از آن، او در دادگاه طلبکار شود و پول های زیادی را ذیل نام دیه از شما دریافت کند. گذشته از این ها به جز آیکیدو هیچ هنر رزمیِ کلاسیکی را نمی یابید که به شما مقابله با سلاح های سرد اعم از چاقو و قمه و شمشیر را بیاموزد و در عین حال شیوه ی صحیح استفاده از همین سلاح ها را هم جهت به کارگیری علیه مزاحم مسلح آموزش دهد.
نیروی نظامی اکثر کشورهای توسعه یافته از جمله امریکا، آیکیدو را به نیروها و سربازان خود می آموزند تا در نبردهای تن به تن یا برای خلع سلاح از آن بهره بگیرند.
اما گذشته از این ها، استادی و مهارت در درگیری های خیابانی در آیکیدو نیازمند سال ها تمرین و ممارست جدی است و این ورزش به اصطلاح "جاهای خوبش را دیر نشان می دهد!"

درباره ی نیروی «کی» نیز -که موضوع بسیار مهمی است- در آینده مفصلن توضیح خواهم داد.

[q2w2hddjb]

درود بر شما

کار بسیار خوبی هست و میتونه بسیار انگیزه بخش باشه . من اصلاً فکر میکنم هر کدوم از ما کاربرا باید درباره ی علایقمون که فکر میکنیم بدرد بقیه هم میخورند حرف بزنیم . سینما, نقاشی , موسیقی یا هرچی...
______
منم مدت چهار پنج سالی «کونگ فو توآ »کار کردم (البته نه بطور پیوسته ) ولی نهایتاً ولش کردم . این ورزش در درجه ی اول روی مقاوم کردن بدن تاکید داره و سعی داره بدن شما رو انقدر سفت بکنه که ضربات حریف روش کمترین تاثیر رو داشته باشه و در درجه ی دوم بدنبال فنون و اینهاست...
بعدش رفتم سمت «هاپکیدو» ,گرچه اون رو هم متاسفانه نتونستم زیاد ادامه بدم ولی بنظرم ورزش بسیار مفید و دقیقی هست و از خیلی از ورزش های رزمی بدردبخورتر و بهتره. این ورزش چون کره ای هست توش حرکات پا هم اضافه شده و مثلاً ما حرکاتی داریم که جفت پا می پرید و گردن طرف رو میگیرید و با یه چرخش مادرش رو به عزاش مینشونید! ولی حرکات ساده ی با دست هم زیاد داره .طبیعیه که چون نسبت به آیکیدو جدیدتره این ورزش بیشتر تحت تاثیر آیکیدوئه تا برعکس ولی بنظر میاد نسبت به آیکیدو پیشرفته تره (بخاطر همون تاثیری که از تکواندو گرفته )
_______
من زیاد تئوری این ورزش ها رو نمی دونم و توی اینترنت هم زیاد چیزی دستگیرم نشد ولی فکر میکنم بعد از معرفی کامل آیکیدو خوبه اگر یه مقایسه ای بین هاپکیدو و آیکیدو انجام بدید .

یه پیشنهاد دیگه هم دارم و اون اینکه از عکس هم استفاده کنید تا هم کمی جذابیت کار بالا بره و هم با شکل و قیافه ی این ورزشها آشنا بشیم

[Undisputed]

من زیاد تئوری این ورزش ها رو نمی دونم و توی اینترنت هم زیاد چیزی دستگیرم نشد ولی فکر میکنم بعد از معرفی کامل آیکیدو خوبه اگر یه مقایسه ای بین هاپکیدو و آیکیدو انجام بدید .

بهزاد جان از پیشنهادات خوبتان سپاسگزارم. اینکار را خواهم کرد اما نخست به "ورزش مادر" خواهم پرداخت که آیکیدو، هاپکیدو، جودو و ... از آن مشتق شده اند.
_____________________________________________________________________-
2.جوجیتسو

جوجیتسو معمولا به عنوان هنری دفاعی شناخته می شود.هنری رزمی از ژاپن که به عنوان بخشی از مهارت رزمی به
توسط سامورایی ها در دوران فئودال تاریخ ژاپن به کار می رفته است.جوجیتسو معمولا به عنوان سبک مبارزه بدون سلاح شناخته می شده است و به صورت دقیق تر می توان بیان داشت که سبکی از مبارزه با دستان خالی است که می تواند از سلاح هایی ( معمولا سلاح های کوچک) در برابر حریفان مسلح و غیر مسلح نیز استفاده کند.

bjj-triangle-choke-lagarto.jpeg

جوجیتسو به عنوان هنری نسبتاً نرم دسته بندی می شود و این به این دلیل است که یکی از مهمترین اصول جوجیتسو بهره گیری از حداقل تلاش برای دستیابی به حداکثر نتیجه است.استفاده از این اصل به فردی با جثه کوچکتر امکان شکست حریفی بسیار بزرگتر را می دهد.جوجیتسو از اصول اهرم و تعادل و مومنتوم برای بهره بردن از قدرت خود حریف برای شکست او استفاده می کند. ­جوجیتسو سبکی از مبارزه بی سلاح سنتی ژاپن است.

قدرت عامل مهمی در اکثر تکنیک هاست، اما قدرت می بایست براساس اصل seiryoku-zenyo که حداکثر استفاده کارآمد از انرژی است ، اعمال شود. ایزو ماتائمون (iso mataemon)،استاد جوجیتسو،درباره جوجیتسو اینگونه نظر می دهد: "بهره گیری از قدرت در جوجیتسو بسیار لازم است، اما این قدرت زیاد زمانی زمانی که از اصل ju استفاده می شود به کار نمی رود.وجه دیگری از استفاده از قدرت باید در ذهن به وجود آید.از اولین مراحل پیشرفت جوجیتسوکا، او می بایست همیشه مراقب باشد از تکیه بر قدرت فیزیکی خود اجتناب کند، چرا که مانعی در راه پیشرفت او به سوی کسب مهارت های تکنیکی است.پس از آنکه کارآموز توانایی قابل توجهی در تکنیک کسب نمود، آنگاه استفاده از قدرت مجاز است و در واقع برای موثر بودن در رویارویی با حریف بسیار ضروری است.

judo-arm-bar-668x551.jpg

اریخچه جوجیتسو تاریخ ژاپن را می توان به هشت دوره تقسیم نمود: - دوره باستان، پیش از 650 میلادی - دوره نارا(nara) از 650 تا 793 میلادی - دوره هیان(heian) از 794 تا 1191 میلادی - دوره کاماکورا(kamakura) از 1191 تا 1336 میلادی - دوره مورو ماچی (murimachi) یا آشیکاگا(ashikaga) از 1337 تا 1563 میلادی - دوره آزوچی (azuchi) یا مومویاما (momoyama) از 1563 تا 1602 میلادی - دوره ادو(edo) یا دوره توکوگاوا(tokugawa) از 1603 تا 1867 میلادی - دوره مدرن یا میجی (meiji) از 1868 تاحال حاضر اولین نشانه از تاکتیک های شبه جوجیتسویی(مشابه جوجیتسو) در ژاپن به دوره باستان باز می گردد.در kojiki ، نوشته تاریخی نشانه ای از کشتی و مبارزه ای مرگبار مشاهده شده است.این مبارزه که در سال 23 پیش از میلاد مسیح به وقوع پیوست، معمولا به عنوان ریشه سومای(sumai) که سبک مبارزه ای کشتی sumo است محسوب شده و به سبک های مختلفی از مبارزه بدون سلاح منجمله جوجیتسو بسط یافته است.
در طول دوره نارا، سومای و سومو توسط خاندان سلطنتی حمایت می شدند.این دو سبک در دوره هیان توسعه بیشتری یافتند و استفاده از سلاح های اصلی "بو" ، "نیزه" و شمشیر به همراه آنها رواج یافت.آتمی (atemi) ، هنر ضربه زدن به نقاط اساسی بدن با بخش های انتهایی این سلاح ها در مبارزات نزدیک به کار می رفت.این تکنیک ها بخشی از چیزی که بعدها جوجیتسو نامیده شد را تشکیل دادند.دایتو ریو جوجیتسو Daito Ryu jujitsu (یا آیکیجوجیتسو Aikijujitsu) سنت رزمی (یا ریو) که در طول این دوره پدیدار شدند پایه ای برای آیکیدو مدرن شد.

در طول دوره کاماکورا، عصر ژاپن فئودال، دسته های نظامی (bushi) توسعه تکنیک های گلاویز شدن را که بخش مهمی از جوجیتسو است را سرعت بخشیدند.این تکنیکه زمانی که سلاح اصلی ، علی الخصوص چاقو یا شمشیر کوتاه در مبارزات نزدیک از دست می رفت به کار گرفته می شدند.یورومی کومی- اوچی (Yoromi kumi-uchi) شکلی از گلاویز شدن بود که علیه حریف تمام زره پوش به کار می رفت.اگر چه این تکنیک ها برای مبارزان زره پوش ایجاد و بسط یافته بودند،اصول آن به آسانی قابلیت تعدیل به مبارزات بدون سلاح و زره را داشتند. تن شین شودان کاتوری شینتو ریو(Tenshin Shodan Katori Shinto Ryu) در سده 1400 میلادی ، در طول دوره موروماچی پایه گذاری شد و این سنت را تبدیل به قدیمی ترین و بانفوذترین سیستم رزمی در ژاپن نمود.این سبک شامل شامل از گلاویز شدن به نام یاوارا-گی (yawara-ge) به معنی "صلح ساز" بود که مستقل از سلاح ها می شد از آن استفاده نمود، البته معمولا با سلاح هایی چون کوداچی (kodachi) – نوعی شمشیر کوتاه – به کار می رفت و تمایل چندانی به استفاده از سلاح های اصلی با آن نبود.میاموتو موساشی (Miamoto Musashi) شمشیر زن بزرگ ژاپنی یاوارا- گی (yawara –ge) را فراگرفت و توانایی های فراوان خود را در کاکوشی- جیتسو (Kakushi-Jitsu) ، هنر استفاده از سلاح های کوچک و پنهان شدنی ارائه داد.سیستم رزمی دیگر، موسو- جیکدان ریو (Muso-Jikidan Ryu) ، شامل 100 تکنیک مبارزه در حالت زره پوشیده بود که جمعا yawara-ge - فروتنی، خونسردی و نرمی – نامیده می شدند.مجددا این تکنیک ها می توانستند با یا بدون سلاح به کار روند.تمامی این هنرها در شکل گیری هنری که ما امروزه آن را جوجیتسو می نامیم موثر بوده اند.

[Thunderbolt]

جستار خوبی به نظر می‌رسد. بر هر مردی‌ست که در زندگی حداقل یک دعوای خونین تا حد بیمارستان داشته باشد. مزایای خشونت بر زندگی اجتماعی شما بسیار است، نیز آشنایی مقدماتی با هنرهای رزمی و «آسیب ندیدن» در دعوای خیابانی از واجبات اولیه است. به ویژه افرادی که در طویله‌ی بی در و پیکر ایران زندگی می‌کنند که هفته‌ای نیست اینجا من با یک نره خری دست به یقه نشوم.

[Undisputed]

جستار خوبی به نظر می‌رسد. بر هر مردی‌ست که در زندگی حداقل یک دعوای خونین تا حد بیمارستان داشته باشد. مزایای خشونت بر زندگی اجتماعی شما بسیار است، نیز آشنایی مقدماتی با هنرهای رزمی و «آسیب ندیدن» در دعوای خیابانی از واجبات اولیه است. به ویژه افرادی که در طویله‌ی بی در و پیکر ایران زندگی می‌کنند که هفته‌ای نیست اینجا من با یک نره خری دست به یقه نشوم.

خوشحالم که مورد توجه شما قرار گرفته است. سعی می کنم روزی یک ورزش را معرفی کنم و سپس به معرفی باشگاه ها و اساتید درجه 1 هر رشته بپردازم. امیدوارم دوستانی که تجربه ی ورزش های رزمی را دارند نیز سهیم شوند.

[Undisputed]

3. "وشو" قسمت اول ((ساندا))

سان‌دا یا سانشو (به معنی: مبارزه آزاد) یک ورزش رزمی تن به تن چینی است که از سبک‌های ترکیبی کونگ‌فو و کشتی با عناصری از بوکس غربی ایجاد شده است. این سیستم رزمی در اوایل سده بیستم به منظور حداکثر کاربردپذیری و با تاکید بر فنون پرتابی، قفلی، و گلاویزی قابل استفاده در مبارزات خیابانی و زندگی واقعی ابداع شد و به نیروهای ارتش و پلیس چین به عنوان روش آموزشی استاندارد مبارزات تن به تن آموزش داده می‌شود.ساندا در کنار تالو یکی از دو بخش هنر رزمی مدرن چینی ووشو به شمار می‌اید. در دو گروه سان‌دا آقایان و بانوان در مسابقات بین‌المللی برگزار می‌گردد.

در مسابقات ساندا شرکت‌کنندگان از سه دسته اصلی ضربات مشت، ضربات لگد و فنون پرتابی استفاده می‌کنند. پوشیدن دستکش باعث می‌شود تا استفاده از دسته چهارم فنون ووشو یعنی تکنیک‌های گلاویزی بسیار محدود شود چون بسیاری از این فنون به انگشتان باز نیاز دارد. دستکش همچنین فنون دست قابل استفاده در مسابقه را هم عملاً محدود به ضربات مشت می‌کند

sanda.jpeg

مسابقات مدرن سانشو از دهه 1950 در بازی‌های ملی تایوان برگزار می‌شد. در جمهوری خلق چین از سال 1970 این رشته ورزشی مورد توجه دولت قرار گرفت و در سال 1985 اولین تورنمنت بین‌المللی ووشو که از مسابقات سانشو و تالو تشکیل می‌شد در چین برگزار شد. در بازی‌های آسیایی 1990 پکن مسابقات سانشو به عنوان بخشی از رشته ووشو وارد بازی‌های آسیایی شد. این رشته در سال‌های اخیر در کشورهای دیگر به ویژه برزیل، مصر، فرانسه، برتانیا، ایران، ژاپن، کره، روسیه، آمریکا و ویتنام هم طرفداران زیادی پیدا کرده است.


بعضی از مردم به غلط تصور می کنند که رشته سان شو یک رشته رزمی مجزا از سبک های دیگر است اما در واقع سان شو مبارزه ورشو است که یک مجموعه کامل از تکنیک ها و قواعدی است که می تواند مهارت ها و هنر یک رزمی کار را در رینگ مورد امتحان قرار دهد. افراد نظامی ارتش چین و پلیس این کشور ابتدا سان شو را در محل های وقوع جرم تمرین می کنند جایی که در آن بتوانند مهارت ها و توانایی های جسمانی خود را مورد ارزیابی قرار دهند.

هم اکنون ووشو، ورزشکاران بسیاری را از کشورهای چین، روسیه، ایران، برزیل، آمریکا و غیره به خود جلب نموده است و یک ورزش حرفه ای به حساب می آید. جیسون یی (Yee Jasdon) اولین ورزشکار آمریکائی است که توانسته در یک رقابت بین المللی سان شو برای کشورش مدالی را به ارمغان بیاورد. در ضمن او اولین آمریکائی هم محسوب می شود که موفق شده در فرم های سنتی کونگ فو، ووشوی مدرن که در آن دست به اسلح توأمان استفاده می شود و سان شو مدال کسب کند.

20091130014520512.jpg

به عنوان یک مربی موفق نیز، (جیسون یی) توانسته بزرگانی نظر (جاش بار تولومنو)، (آل لوریکس)، (رودی ات) و (اروین بری) را به عناوین قهرمانی رهنمون کند.

سابقه (بی) با کسب تجربه در رشته های کونگ فوسنتی به سبک جنوبی ووشوی مدرن این امتیاز را به او داد تا بتواند در مدارس آموزش قول کنتاکت موفقیت های خاصی را به دست بیاورد. در هنگام اقامت در چین جنوبی و مطالعه علوم هنرهای رزمی، او به آموزش و کسب تجربه در رشته سان شو پرداخت که با کیک بوکسینگ آمریکائی از زمین تا آسمان تفاوت داشت او خود در این باره می گوید: اولین باری که با سان شو آشنا شدم سال ۱۹۸۸ بود؛ تعداد زیاد ضربات لگد، مشت و پرتاب در این رشته را فرا بگیریم.

در سان شو همه چیز مثل رابطه Yin و Yang است. طرز ایستادن طرز تفکر مبارزه، حرکات پا و تاکتیک های شما باید قابل انعطاف و نرم باشند. فایترهائی که فکر می کنند می توانند تنها با یک روش مبارزه، یک حالت گارد و یک روش همیشگی ضربه زدن موفق شوند کاملاً اشتباه می کنند و امتیاز از دست می دهند. در سان شو، سان: به معنای آزاد است و این بدان معناست که فاینرها باید افکار و طرز تلقی آزادی در هنگام نبرد داشته باشند.

طرز ایستادن شما در هنگام آغاز مبارزه باید به این گونه باشد: پاها کمی بازتر از عرض شانه ها و پای ثابت شما باید به قدر کافی از پای جلویی شما فاصله داشته باشد تا بتواند قدرت و نفوذ لازم را در هنگام حمله و یا زمانی که می خواهید حریفتان را به عقب هل بدهید ـ بدون اینکه احساس دریافت ضربه و پرت شدن به عقب را داشته باشید ـ به شما بدهد.

همچنین باید بتوانید در برابر ضربات مستقیم از جناحین مقاومت و ایستادگی نمائید. برای فواصل طولانی، مخصوصاً در هنگام نواختن ضربات لگد، وضعیت ایستادن شما باید محدودتر و ارتفاع آن بیشتر باشد. در هنگام گلاویز شدن با حریف نیز باید با بالاترین مقاومت ممکنه در برابر او بایستید. باید انعطاف پذیری کاملی در هنگام استفاده از فنون Yin و Yang در زمان رقص پا و یا ضربه زدن به حریف و یا تغییر حرکات از نرم به سخت و فنون زمینی یا هوائی داشته باشید. هیچ گاه حرکت بعدی شما نباید برای حریفتان قابل پیش بینی باشد. هرگز سرتان را در یک خط شناخته شده و مشخص قرار ندهید.

سر شما باید همزمان با حرکت بدنتان در حرکت باشد و ضربه های مشت شما نیز در هماهنگی کامل با وزن بدنتان باشد. این انتقال وزن بدن از قسمتی به قسمت دیگر، به شما کمک می کند تا هر کدام از ضربات بعدی شما در امتداد ضربه قبلی و با قدرت نواخته شود.

مشخصه اصلی لگد در سان شو، حمله از کنار یا ضربه با پای کناری می باشد. چینی ها معمولاً استاد نواختن این ضبات هستند. هر چند به نظر می رسد که این ضربات با آنهائی که در کاراته یا تکواندو زده می شوند متفاوت باشند.

در سان شو آنقدر که ضربات لگد می توانند کارساز باشند ضربات مشت کاربری ندارند. یی می گوید: انقباض بلند و سخت پای شما این امکان را به شما می دهد تا بتوانید در یک فاصله نزدیک به حریف خود ضربه بزنید و این کار را چندین بار تکرار کنید. بسیاری از فایترها متأسفانه به انعطاف پذیری بین حرکات پایشان توجه نمی کنند و در نتیجه در بسیاری از مسابقات دچار مشکل می شوند. علاوه بر این، بسیاری از آنها تلاش می کنند تا ضربات لگد و مشت خود را تقویت کنند اما غافل از این نکته هستند که ضربات قوی لگد و مشت در درگیری ها نیازمند داشتن یک جفت پای ماهر و آماده است.

یکی می گوید: این نشان دهنده ضعف یک فایتر است که برای اجراء یک فن، مجبور باشد. ابتدا وضعیت مناسب به خود بگیرد، بچرخد و بعد پاسخ بدهد یک مبارز کارآزموده باید از حرکات نرم یا به وضعیت های سخت تغییر حالت داده و سرعت میم بگیرد. سان شو به روی ریشه و خاستگاه هر کدام از تکنیک های موجود در سان شو تأکید دارد.

به عنوان مثال، استفاده از Yin برای عکس العمل نشان دادن در برابر ضربه Yang، و برعکس، خود فلسفه خاصی دارد. یک مشت زن خوب، باید بتواند در درون رینگ هم با ضربات لگد نیرومند از خود دفاع نماید و همچنین یک فرد قوی در ضربات لگد نیز باید بتواند در هنگام نیاز به زدن مشت و یا گلاویز شدن با حریف از خود عکس العمل نشان بدهد. به عبارت دیگر. یک فایتر باید در همه زمینه ها دارای قدرت کافی باشد و در یک محدوده وسیع فنون را اجراء نماید.

سان شوتن ها مجموعه ای از تئوری ها و یا دستورالعمل های رزمی نیست. به همین دلیل است که همواره حالت کاربردی و عملی خود را حفظ کرده است. خیلی از رزمی کاران سنتی زمان بسیاری را صرف می کنند تا تنها فرم های کنیک های رزمی را یاد بگیرند اما سان شو این فرم ها را به حالت واقعی تنها نمایش داده و این کار را از طریق تمرکز بر روی هدف اصلی این رشته انجام می دهد یعنی: جنگیدن.

در ضمن برای دوستان علاقه مند، تماشای مبارزات استاد حسین اوجاقی را به شدت توصیه می کنم.

[Farady]

با درود ،

ممنون از تاپیک خوب و جالبت ،

با توجه به تجربت میخواستم بپرسم بین دو رشته کیک بوکس و ووشو کدومو پیشنهاد میدین ؟!

کدوم کامل تره و بیتشر به درد خیابون میخوره ؟! و کدوم بیشتر از همه ترسو میریزه ؟!



پ . ن : در شرق تهران مربی خوب سراغ ندارید ؟!

[Undisputed]

با درود ،

ممنون از تاپیک خوب و جالبت ،

با توجه به تجربت میخواستم بپرسم بین دو رشته کیک بوکس و ووشو کدومو پیشنهاد میدین ؟!

کدوم کامل تره و بیتشر به درد خیابون میخوره ؟! و کدوم بیشتر از همه ترسو میریزه ؟!



پ . ن : در شرق تهران مربی خوب سراغ ندارید ؟!

چند تا نکته میگم که کاملن تجربه اشون کردم و از درستیش اطمینان دارم. خودت تصمیم بگیر.

1. هنر رزمی هیچ سنخیتی با دعوای خیابونی نداره. نمیگم رو هم تاثیر گذار نیستند ولی دو تا موضوع متفاوتند.

2. هنر رزمی هر چه قدر سنگین تر و خشن تر باشه، روحیه و آمادگیت رو برای درگیری خیابونی بیشتر میکنه ولی تضمینی برای پیروزی نیست.

3. برای اینکه تو دعوای خیابونی از پَسِ خودت بر بیای باید تجربه ی درگیری خیابونی پیدا کنی! با 20 سال تمرین تو باشگاه رزمی تو تبدیل به" بِزَن" نمیشی! من یادمه کوچیکتر که بودم و تازه رزمیو شروع کرده بودم یه ارشد داشتیم که خیلی شاخ بود و اهلِ دعوا. اون میگفت اگه میخوای دعوا کردن یاد بگیری بیخیال باشگاه شو. برو تو پارک به چند نفر فحش بده که بریزن سرت بزننت. بعدِ چند بار که این کارو بکنی دستت به دعو راه میفته! جوری که 10 تا دانِ 2 و 3 رو تو خیابون بزنی! (البته ما این کارو توصیه نمی کنیم. بد آموزی نشه...)

4. مبارزه رینگی از اونجایی که باز به دعوا شبیه تره و حریفت ابایی از آسیب زدن بهت نداره خیلی کمک میکنه.

5. اگر جایی سامبو یا آموزشِ "MMA" دیدی واسه دعوا از همه چی بهتره!

6. هیچ ورزشی به اندازه خودِ بوکس ترسو نمیریزه. فقط اگه رفتی توش باید قیدِ فُرمِ قشنگ دماغتو و قیافتو بزنی...!

ووشوی حرفه ای فقط سه تا فرق با کیک بوکس حرفه ای داره :
1. رینگشون فرق داره.
2. ضربه زانو تو کیک بوکس آزاده.
3. از همه مهم تر؛ ووشو فنونِ کشتی و گلاویزی داره که بابای کیک بوکسم نداره!

حالا بینِ این دو تا اگه بخوام توصیه کنم علیرغمِ اینکه من ورزشِ اصلیم کیک بوده و مدتِ نسبتن کمیه که واردِ ووشو شدم، پیشنهادم ووشو عه. به شرطِ اینکه مربی صرفن مسابقه ای نباشه، خیلی بهتر رشد میکنی تا کلاسای کیک بوکسی بری که هر کی با خانوادش به تفاهم نرسیده اومده باشگاه زده. تو ووشو مربی و باشگاه خیلی کمتره بجاش اکثرن کار بلدن. شرقم نمیدونم اگه بشه میپرسم میگم.