Re: آیا زمان بردار است؟ (چون جهت دارد: از گذشته رو به آینده)
ارسال شده: چهارشنبه ۱۳۹۸/۳/۲۹ - ۱۴:۰۲
مسلما دما اسکالره. الان برای دمای اتاقی که توش هستی میتونی جهت تعیین کنی؟؟؟ نه
کبرا نوشته شده:مسلما دما اسکالره. الان برای دمای اتاقی که توش هستی میتونی جهت تعیین کنی؟؟؟ نه
برای شیبش چرا که نشه؟ شما فرض کن در نقاط مختلف اتاق، دماهای متفاوتی داری. خود تابعی که دمای این اتاق رو توصیف میکنه اسکالره؛ اما گرادیان این اسکالر یک برداره؛ و نشون دهنده تغییرات دما در طول اتاقه. شاید شما نتونی برای خود زمان مختصاتی جهتی تعیین کنی، ولی برای تغییراتش خیلی خوبشم میتونی. (البته من صرفا به اشکال شما اشکال وارد کردم و نظر شخصیم رو ندادم)
عالم ما مثل همون سوپ هست و هر جزییش داره به سمت و سویی حرکت میکنه منتها ما برای سادگی در یک سیستم معینی در محدوده کاری داریم نسبت این جنبش ها را اندازه گیری میکنیم با مفهومی به نام زمان در ذره ای از این سوپ به نام منظومه شمسی که انتروپی خودشو از انفجار منظومه ای خودش داره میگیره زمان یک مفهوم نسبی و محدودی هست برای نوع جنبش یک سیستم و نمیشه یک چیز مطلقی ازش خارج کرد که به تمام جنبش های مختلف و متفاوت در کل سوپ برای ما جوابی داشته باشه ذرات موجود در سوپ دارای بینهایت جهت هستند و در هم وول میخورند این انتروپی ما تا پایان عمر منظومه شمسی هست و اواخر عمرش و نابودی خورشیدش معلوم نیست که دیگه باشه و ممکنه معکوس هم بشه زمان برداشت محاسبه و تخمین و نسبت گیری ما هست که بعنوان ناظر داریم سنجش میکنیم ولی موجودییت با هاش ثابت نمیشه یک سیستم موجود در صفر مطلق هیچ زمانی نداره برای انکه در سیستم جنبشی نیست که بخوای نسبت بگیری همین الان اگه تمام عالم و اجزای ان بایسته ما هیچ زمانی با مفهومی که ساخته ایم نداریم ولی موجودییت داریم پس با زمان نمیشه به جایی رسید که موجودییت از ان منشا گرفته باشد اگر ما با مشاهدات داریم همه چیز را به یک نقطه ای به نام بیگ بنگ به صورت قیفی شکل یا بلندگو میبریم معلوم نیست که همینم کاملا درست باشه و ما داریم از جایگاه و دید مشاهده ای خودمون به اون نقطه انفجار نگاه میکنیم با این دید بلندگویی باید انفجار از دهانه یک تفنگ شلیک شده باشد ولی ایا چنین چیزی بخواد ممکن باشد لازم نیست که دورا دور و با دید ناظر های مختلف نسبت به مبدا بیگ بنگ نگاه کرد؟ ممکنه همین انفجار در دل یک کره متراکم شده از همه سو شکل گرفته باشد و ما برداشتمون به واسطه مشاهداتمون از دید خودمون باشه به هر حال عدم امکان مشاهده و بزرگی عالم و نبود تجهیزات باعث میشود که ما نتوانیم بر تمام عالم احاطه داشته باشیم و سعی داریم با حدس و ازمایش و خطا از جز به کل برسیم که این راه خیلی سخت و طولانی و پر اشتباهی هست از کل به راحتی میتوان به جز رسید ولی رسیدن از جز به کل کار تقریبا نشدی هست پس در نتیجه هر چه هست نظریه پردازیست و این نظریه ها هم تا دلت بخواد متفاوت هستند یکی ساختار کیهان را مثل مارپیچ دی ان ای میبیند یکی مثل بلندگو و یکی دایره و رینگی و یکی هم مانند یک دیسک و یکی دیگر کروی مساله مهم این هست که زمان بیشتر از یک واحد سنجش نسبی ذهنی نیست و نمیتونه ثابت کننده موجودییت دستگاه و دستگاه ها باشه موجودییت همیشه بوده و فعلا اینچنین هست که ما میبینیم و سیستم ما و زمان ما و جهت ما همون ذره ای در یک سوپ هستیم که نمیدانیم بالا و پایین و چپ و راست جام کجاست