چرا خورشید هنگام سوختن اکسیژنش تمام نمی شود؟

مدیران انجمن: parse, javad123javad

ارسال پست
نمایه کاربر
rohamavation

نام: roham hesami radرهام حسامی راد

محل اقامت: 100 مایلی شمال لندن جاده آیلستون، لستر، لسترشر. LE2

عضویت : سه‌شنبه ۱۳۹۹/۸/۲۰ - ۰۸:۳۴


پست: 3266

سپاس: 5491

جنسیت:

تماس:

چرا خورشید هنگام سوختن اکسیژنش تمام نمی شود؟

پست توسط rohamavation »

.خورشید با این واقعیت ساده که از اکسیژن برای سوختن استفاده نمی کند، اکسیژن تمام نمی شود. سوختن خورشید احتراق شیمیایی نیست. همجوشی هسته ای است. خورشید را به عنوان یک آتش سوزی غول پیکر تصور نکنید. این بیشتر شبیه یک بمب هیدروژنی غول پیکر است.
در احتراق استاندارد کربن، اتم‌های کربن موجود در سوخت نزدیک به اتم‌های اکسیژن موجود در هوا حرکت می‌کنند و به یکدیگر متصل می‌شوند تا دی‌اکسید کربن و مونوکسید کربن بسازند. در همان زمان، اتم های هیدروژن در سوخت با اتم های اکسیژن پیوند می خورند تا مولکول های آب را بسازند. اغلب واکنش‌های شیمیایی دیگری در آتش‌سوزی مبتنی بر کربن رخ می‌دهد، اما احتراق اتم‌های کربن و هیدروژن اصلی‌ترین آنها هستند. این احتراق انرژی آزاد می کند که ما آن را به عنوان گرما و نور منتشر شده توسط شعله تجربه می کنیم. بیشتر آتش‌هایی که در زندگی روزمره مشاهده می‌کنیم احتراق کربن هستند: آتش کمپ، شعله‌های کوره، شعله‌های شمع، کباب‌پز، آتش‌سوزی جنگل‌ها، کوره‌های گاز، سوختن بنزین در موتورها و غیره. نکته کلیدی که باید به خاطر داشت این است که احتراق کربن به اکسیژن نیاز دارد. به محض اینکه اکسیژنی باقی نماند، احتراق کربن متوقف می شود.
در همجوشی هسته ای، هسته اتم ها با هم ذوب می شوند تا هسته های جدید و بزرگتری بسازند. از آنجایی که هسته یک اتم تعیین می کند که اتم چیست و چگونه رفتار می کند، تغییر در هسته باعث می شود اتم به عنصر جدیدی تبدیل شود. به عنوان مثال، دو اتم هیدروژن با هم ترکیب می شوند تا یک اتم هلیوم را بسازند. همجوشی هسته ای به اکسیژن نیاز ندارد. در واقع، شما اصلا به مواد دیگری نیاز ندارید. شما فقط به فشار یا گرمای کافی نیاز دارید تا هسته اتم ها را به اندازه ای نزدیک کنید که بر دافعه الکترواستاتیکی خود غلبه کرده و به یک هسته متصل شوند. در بمب های همجوشی هسته ای، فشارها و دماهای شدید توسط بمب های دیگر تامین می شود. در یک راکتور همجوشی هسته ای توکامک، فشارها و دماهای شدید توسط میدان های محصور مغناطیسی، با وارد کردن امواج الکترومغناطیسی و با تزریق ذرات پر انرژی تامین می شود. در ستارگان، فشارها و دماهای شدید توسط گرانش تامین می شود. یک ستاره آنقدر جرم دارد که گرانش ایجاد شده توسط این جرم آنقدر ستاره را به سمت داخل خرد می کند تا همجوشی هسته ای را مشتعل کند. همجوشی هسته‌ای در ستارگان، مقدار زیادی انرژی آزاد می‌کند که در نهایت آن را به عنوان نور خورشید تجربه می‌کنیم. انرژی آزاد شده توسط همجوشی همچنین به حفظ واکنش همجوشی هسته ای کمک می کند. دمای هسته خورشید ما 16 میلیون کلوین و فشار هسته 25 هزار تریلیون نیوتن بر متر مربع است. خورشید از همجوشی هسته‌ای خود چنان داغ می‌شود که می‌درخشد و نور ساطع می‌کند، درست مانند رنگ قرمزی که اگر یک تکه فلز آن را گرم کنید، قرمز می‌شود.
دو نیروی اصلی در همجوشی هسته ای وجود دارد: نیروی الکترومغناطیسی و نیروی هسته ای قوی. نیروی دافعه الکترومغناطیسی بین هسته‌های با بار مثبت دوربرد اما نسبتا ضعیف است، در حالی که نیروی جذاب هسته‌ای قوی برد کوتاه اما قوی است. وقتی دو هسته به اندازه کافی از هم فاصله دارند، نیروی الکترومغناطیسی دافعه غالب می شود و هسته ها را از هم دور نگه می دارد. با نزدیکتر شدن دو هسته، دافعه الکترومغناطیسی قوی‌تر می‌شود و فشار دادن هسته‌ها به هم سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود. هنگامی که دو هسته به اندازه کافی نزدیک می شوند، نیروی جذاب هسته ای کوتاه برد غالب می شود و دو هسته به هم می چسبند تا یک هسته جدید تشکیل دهند. به همین دلیل فشار زیادی لازم است تا هسته‌ها را به اندازه‌ای نزدیک کنند که به هم جوش بخورند.
در اصل، هر دو هسته را می توان در یک هسته ترکیب کرد. با این حال، هسته‌هایی که دافعه الکترومغناطیسی کمی دارند، به‌دلیل داشتن بار الکتریکی کمی، ساده‌ترین راه برای همجوشی (و بیشترین انرژی آزاد می‌شود) است. هسته‌هایی که کمترین بار الکتریکی را دارند، عناصر سبک‌تر مانند هیدروژن و هلیوم هستند. در ستارگان، بیشتر همجوشی اتفاق می افتد که هیدروژن با خود یا با عناصر سبک دیگر همجوشی می شود. از آنجایی که گرانش چیزی است که فشار را برای مشتعل کردن همجوشی هسته ای در ستارگان فراهم می کند، و از آنجایی که گرانش ناشی از جرم است، تنها چیزی که شما نیاز دارید جرم کافی هیدروژن است تا در نهایت به ستاره های سوزان برسید. اکسیژن بسیار کمی در ستاره ها وجود دارد. اکسیژنی که در آنجا وجود دارد با همجوشی مکرر هیدروژن ایجاد می شود تا زمانی که اکسیژن را بسازد.I hope I help you understand the question. Roham Hesami smile072 smile261 smile260 رهام حسامی ترم پنجم مهندسی هوافضا
تصویر

ارسال پست