همچنین نقل است که انیشتن در رد کوانتوم گفته بود: «خدا برای کارهایش تاس نمی ریزد.»
و بوهر هم بعدا به او جواب داده بود: «به خدا نگویید چکار کند!»
همه این نقل قول ها نشان از تغییر بنیادینی است که کوانتوم با آن تبعات فلسفی خاصش در علم و حتی منطق بشری ایجاد کرده است. علم فیزیک مانند کاخی بود که نیوتن و گالیله سنگ بنای آن را گذاشته بودند و در طی سده ها هر دانشمند و یا فیزیکدانی بارویی به آن می افزود. و آخرین آنها ماکسول بود که با فرمول بندی الکترومغناطیس، بنای کاخ را تقریبا تمام کرد. و پس از او نیز انیشتن به تنهایی کاخ رفیع دیگری به نام نسبیت در کنار ساختمان قدیمی ساخت. انیشتن نمی توانست باور کند که کوانتوم تمام این معبد مقدس را ویران کند و با تردید در بدیهی ترین اصول آن، پایه های آن را نیز بر باد دهد.
اما متاسفانه داور، بسیار بیرحم تر از آن بود که احترام تلاش ها و نبوغ انیشتن را نگه دارد. «تجربه» بین فیزیک کلاسیک و کوانتوم داوری کرد و فیزیک کلاسیک با ناباوری شکست خورد!
این ماجرا دقیقا زمانی رخ داد که دانشمندان بیش از هر زمان دیگری به دانسته های خود اطمینان داشتند و سؤالات بی پاسخ را «جزئی و بی اهمیت» می دانستند. و این می تواند برای ما درسی از فروتنی در برابر جهان با عظمت پیش رویمان باشد.
علیرغم این که تجربه درستی کوانتوم را ثابت کرده، از دیدگاه های انیشتن خوشم می آید. او همیشه با دیدی باز و کلی نگر به مسائل می پرداخت. مثلا قضیه ای که هوشمندانه در ترمودینامیک بررسی کرده را می توان با صفت «با شکوه» توصیف کرد.
نسبیت که دیگر جای خودش را دارد. روش نسبیت نشان می دهد که چطور می شود همه چیز را از اول اول اول شروع کرد. با کمترین فرض ها.
