ایا دانش کوانتومی ذاتا بر مبنای احتمال است؟

[jhvh]

نطر من که زیاد روش پایبند نیستم
دوستان چرا باید اصل عدم قطعیت این مقدار خاص که شامل عدد پی هست را داشته باشه؟
این را هم میدونید که فرمول شرودینگر حاوی اصل عدم قطعیت نیست
می تونم اثبات کنم
اینو میدونید که فرمول شرودینگر هم ارز فرمولی کلاسیکه که به احتمال می پردازه یعنی احتمال حاصل فرمول شرودینگر نیست
به نظر من فرمول شرودینگر برای بی نهایت ذره تعریف شده و باید بشه
اگر برای بی نهایت ذره تابع موج نوشته بشه تابع میگه که این ذرات چگونه پخش میشوند به تعبیر دیگر تابع شرودینگر بهمون میگه احتمال اینکه اگر بینهایت ذره داشته باشیم طریقه قرارگیری اون ذرات رو که هر کدوم چه احتمالی دارن میگه
خواهشا جدی بگیرید من که بیشتر دوس دارم نظریه های فعلی رو رد کنم تا اینکه با اعتقاد بهشون بخوام کلاس بذارم
با این پست بیشتر راغب شدم برم دنبال نقض اصل عدم قطعیت
از سواد کمم هم عذر می خوام چند جا آدرس ناقص دادم یه سال پیش این موضوع رو خواندم واسه همونه ببخشید

[محمد جعفر]

تصور می کنم قبل از پاسخگویی به این سوال که آیا مکانیک کوانتومی ذاتا بر مبنای احتمال است یا خیر بایستی معنای خود احتمال را مشخص کرد و اینکه محدوده و قلمرو آن چیست؟ و در کجا از آن استفاده می شود، آیا یک امر ذهنی است یا به متن واقع برمی گردد؟ و در نهایت چرا ذهن از احتمال استفاده می کند؟
سعی می کنم ذیل یک مثال به سئوالات بالا پاسخ دهم و در نهایت به بحث اول یعنی ذاتی بودن احتمال برای مکانیک کوانتومی بر گردم.
تصور کنید وقتی یک سکه را پرتاب می کنیم، می گوییم احتمال روآمدن یا پشت امدن برابر است در حالی که در واقع و پس از پرتاب سکه یا روی آن ظاهر می شود و یا پشت آن وهرگز هر دو طرف آن با هم ظاهر نمی شود ، با اینکه ذهن ما به این مطلب توجه دارد که فقط و فقط یکی از دو حالت بالا رخ می دهد باز هم احتمال رو آمدن یا پشت آمدن آن را یکسان و برابر قرار می دهد.
این مطلب از اینجا ناشی می شود،که اولا اینکه ذهن ما توانایی تصور اموری را دارد که ورای عالم واقع است
وحتی دربعضی حالات امکان تحقق آن در عالم خارج وجود ندارد(رجوع شود به علم معرفت شناسی ویا اپیستمولوژی)
و ثانیا اینکه ذهن، قبل از پرتاب عاملی را که سبب ترجیح یکی از طرفین می باشد را در اختیار ندارد لذا هر دو را ممکن داشته و احتمال را به هر دو آن ها نسبت می دهد.
حال اگر ذهن ما، علم به همه عوامل و مولفه های موثر بر پرتاب را داشته باشد، یعنی مقدار نیرو اصطکاک هوا، گشتاور ایجاد شده، احیانا مقدار دقیق جاذبه در آن نقطه و ... .
در این صورت به هیچ وجه از احتمال استفاده نمی کند، چرا که همه مولفه های موثر بر آزمایش و همچنین مقدار دقیق آنها را می داند. لذا جوابی که در اینجا می دهد به هیچ وجه به صورت احتمال نیست بلکه صورت کاملا قطعی است(مگر آنکه ذهن ما متوجه شود باز هم متغیری در نظر نگرفته است.)
حال با این مثال ساده سعی می کنیم به سوالات اول بپردازیم.
مشخص شد که احتمال اساسا یک امر ذهنی است و در متن واقعیت وجود ندارد چرا که دیدیم زمانی ذهن ما از احتمالات استفاده کرد که دارای نوعی نقص علم بود که با کامل تر شدن آن احتمال جای خود را به قطع داد.
حال به این سوال می رسیم که چرا ذهن از احتمال استفاده میکند؟
در جواب باید عرض کنم ذهن در برخورد با مسایل، شروع به تحلیل می کند تا آنرا به مولفه های ساده تری تبدیل کند ،تا با حل هر یک از آنها و قراردادن آنها با یکدیگر، آن مساله اول را حل نماید.
حال اگر ذهن بعضی از مولفه ها را حل نماید ولی نتواند همه آنها را حل نماید ،ذهن ما به ازای مولفه های حل نشده از احتمال استفاده می کند(البته این مطلب نیاز به توضیح بیشتری دارد)
با این توضیح مشخص شد که مجری و جایگاه احتمالات، ترکیب مزجی از علم و جهل است.
در مورد پاسخ به سوال اول یعنی ذاتی بودن احتمال مکانیک کوانتومی باید گفت فیزیکدان ها در این جا نظرات مختلف دارند که از تعابیر مختلف از مکانیک کوانتومی نشات می گیرد.
تعبیر کپنهاگی، تعبیر بوهمی، تعبیر چندجهانی و ...
در تعبیر رایج یا همان کپنهاگی، احتمال به متن واقعیت نسبت داده می شود و آن را جزء لاینفک هستی می داند. و اصطلاحا احتمال را به عنوان یک امر هستی شناسنامه نگاه می کنند ولی در تعبیر بوهمی، احتمال به عنوان جزئی از انسان و علم آن مطرح است (یعنی عدم قطعیت به عدم یقین تبدیل می شود) و به هیچ وجه منتسب به هستی نیست بلکه اصطلاحا یک مسأله معرفت شناسانه است نه هستی شناسانه. در تعبیر چندجهانی هم اصلا جای احتمال مطرح نیست زیرا در این تعبیر تمامی حالاتی که به عنوان احتمال مطرح است در عالم دیگری در حال اتفاق افتادن است. (مثلا اگر این ذره در این جا از سد پتانسیل نگذشت در عالم دیگری از آن خواهد گذشت) و تعابیر دیگری هم وجود دارد که از آن صرف نظر می کنیم.