سلام.
تصور کنید یک ظرف رسانا (مانند قابلمه مسی) را به جریان برق وصل کرده ایم. طبق قانون گاوس بار الکتریکی منفی روی سطح خارجی قابلمه پخش می شود و داخل قابلمه نمی رود. چرا الکترون ها روی سطح داخلی تجمع نمی شوند؟ از کجا می فهمند کدام سطح ، سطح داخلی است که از آن دوری می کنند!!!؟
سلام
الکترون ها دافعه یکدیگر را حس می کنند و سعی می کنند تا حد امکان از همدیگر دور شوند. این باعث میشه الکترون ها بیشتر جاهایی قرار بگیرند که فلز حالت محدب داشته باشد.
البته می دانید که اگر به سطح داخلی قابلمه هم دست بزنید برق شما را می گیرد.
فرض می کنیم یک دایره ی رسانا داریم. تعدادی الکترون در آن رها می کنیم. تا تعداد مشخصی الکترون، قرار گرفتن الکترون ها بر روی لبه ی این رسانا ، دورترین فاصله ای است که آن ها می توانند از هم داشته باشند. اما اگر همینطور به الکترون ها اضافه کنیم،طبق محاسبات* به جایی می رسد که اگر الکترون های اضافی از لبه ی رسانا دور شوند، فاصله ی آن ها از بقیه ی الکترون ها بیشتر از زمانی است که بر روی لبه ی رسانا قرار بگیرند. اما می دانیم که الکترون ها ، هر تعدادی داشته باشند، روی لبه ی رسانا قرار می گیرند و دلیل آن نیز دافعه ی آن هاست. اشتباه من چیست ؟
*(من الکترون ها را در محاسباتم تنها یک نقطه در نظر گرفتم، آیا این می تواند اشتباه من باشد؟)
Some people dream of success while others wake up and work hard at it Winston Churchill
البته می دانید که اگر به سطح داخلی قابلمه هم دست بزنید برق شما را می گیرد.
چرا؟؟
اولا امتحان کن ببین
در ثانی، همه چیزهایی که در این تاپیک گفته شده درباره الکترواستاتیک هست. یعنی فرض می کنیم که شرایط پایدار شده و الکترون ها می خواهند یک جایی ثابت بمانند. (ضمنا برق ما از نوع مستقیم است؛ نه برق شهر) اما اگر شما به سطح داخلی قابلمه دست بزنید الکترون ها می بینند فضای دیگری هم هست که می توانند آنجا مستقر شوند. پس قسمتی از برق از طریق انگشت های شما جریان پیدا می کند. و مثلا باعث می شود موهای شما سیخ سیخی شود.
steve jobs نوشته شده:فرض می کنیم یک دایره ی رسانا داریم. تعدادی الکترون در آن رها می کنیم. تا تعداد مشخصی الکترون، قرار گرفتن الکترون ها بر روی لبه ی این رسانا ، دورترین فاصله ای است که آن ها می توانند از هم داشته باشند. اما اگر همینطور به الکترون ها اضافه کنیم،طبق محاسبات* به جایی می رسد که اگر الکترون های اضافی از لبه ی رسانا دور شوند، فاصله ی آن ها از بقیه ی الکترون ها بیشتر از زمانی است که بر روی لبه ی رسانا قرار بگیرند. اما می دانیم که الکترون ها ، هر تعدادی داشته باشند، روی لبه ی رسانا قرار می گیرند و دلیل آن نیز دافعه ی آن هاست. اشتباه من چیست ؟
*(من الکترون ها را در محاسباتم تنها یک نقطه در نظر گرفتم، آیا این می تواند اشتباه من باشد؟)
لطفا کمک بنمایید
Some people dream of success while others wake up and work hard at it Winston Churchill
steve jobs نوشته شده:فرض می کنیم یک دایره ی رسانا داریم. تعدادی الکترون در آن رها می کنیم. تا تعداد مشخصی الکترون، قرار گرفتن الکترون ها بر روی لبه ی این رسانا ، دورترین فاصله ای است که آن ها می توانند از هم داشته باشند. اما اگر همینطور به الکترون ها اضافه کنیم،طبق محاسبات* به جایی می رسد که اگر الکترون های اضافی از لبه ی رسانا دور شوند، فاصله ی آن ها از بقیه ی الکترون ها بیشتر از زمانی است که بر روی لبه ی رسانا قرار بگیرند. اما می دانیم که الکترون ها ، هر تعدادی داشته باشند، روی لبه ی رسانا قرار می گیرند و دلیل آن نیز دافعه ی آن هاست. اشتباه من چیست ؟
*(من الکترون ها را در محاسباتم تنها یک نقطه در نظر گرفتم، آیا این می تواند اشتباه من باشد؟)
نکته اینجاست که الکترون ها شعور ندارند و به همان طرفی می روند که میدان الکتریکی به آنها دیکته می کند.
در مثالی که شما طرح کردید، الکترونی که در میانه (نه دقیقا وسط؛ بلکه او وسط مسطا!!) دیسک قرار می گیرد، یک میدان الکتریکی حس می کند. لذا به سمت لبه دیسک حرکت می کند.
نیرویی که به الکترون قصه ما وارد می شود شبیه نیرویی است که به انسانی در اعماق زمین وارد می شود. فقط به جای جاذبه، دافعه داریم.
به شکل ضمیمه نگاه کنید. قسمت های استقلالی الکترون را به سمت بالا هل می دهند و قسمت های پرسپولیسی او را به سمت پایین هل می دهند. شما بگویید زور کی بیشتره؟
زورشون که به هل دادن توپ نمی رسه؛ مگر این که الکترون ها را به طرف پرسپولیس شوت کنند.
شما دسترسی جهت مشاهده فایل پیوست این پست را ندارید.
خيلي جالبه دقيقا سواله منم همينه كه چرا الكترون ها دوست دارن تو نقاطه نوكتيز كه به ظاهر فضاي كمتري براي تجمع دارن جمع شن?مگه نه اينكه دافعه.الكتروني باعث ميشه الكترون ها از هم دور شن و در بيشترين فاصله قرار بگيرن?نقاط نوكتيز به علت فضايكمتر باعث ميشه كه الكترونها بهم نزديكتر شن حدس ميزنم جوابه اين سوال تو نيروي هسته ايه كه پروتون ها رو به واسطه نوترون كنار هم قرار ميده باشه البته ربطشو نميدونم
يه ميخ رو هم فرض كني الكترون ها ميرن نوك ميغ تجمع ميكنن نه در ته ميخ بعدم ميدونيم نوك ميغ از جنبه سه بعدي هم فضاي كمتري نسبت به انتحاي يخ برايتجمع الكترونا داه البته توجه كنيم كه تجمع بهواين ومهني نيست الكتروناي سره ميخ بيشتر از ته ميخ بلكه به اين معناست وكه تجمع الكتروني در نقاطي كه فضاي كتري اشغال ميكنن بيشتره كه علتش. به ظاهر كسي نميدونه. نميگه
باسلام مسیر نور بین دو نقطه ، مسیری است که نور در حداقل زمان مسیر را طی کند. بدیهی ترین ایده خط مستقیم است. اما این فقط زمانی صحیح است که سرعت نور در طی مسیر ثابت باشه(البته فعلا از دید فیزیک پایه صحبت می کنیم نه از دید نسبیت). وقتی نور قرار باشد در دو محیط مختلف حرکت کند ؛ مسیر کمترین زمان به خط شکسته تبدیل می شود.
P72.jpg
در مورد الکترون هم همینطور ؛ توزیع الکترون به گونه ایست که کمترین انرژی پتانسیل رو داشته باشیم(مثل سنگهایی که از بالای یک تپه رها بشه) برای اجسام همگن این امر بصورت توزیع یکنواخت مکانی ظاهر می شود. ولی توزیع یکنواخت مکانی به معنای کمترین انرژی نیست.(درست مثل نور که کوتاه ترین فاصله مکانی ؛ کوتاهترین فاصله زمانی نیست - خط شکسته با اینکه فاصله اش از خط مستقیم بیشتر است ولی نور مسیر خط شکسته رو سریعتر طی می کنه) همانطور هم که دوستان گفتن این به این معنا نیست همه بار در نقاط تیز جمع میشه بلکه تراکم در نفاط تیز بیشتر هست.
شما دسترسی جهت مشاهده فایل پیوست این پست را ندارید.
paradoxy نوشته شده:خيلي جالبه دقيقا سواله منم همينه كه چرا الكترون ها دوست دارن تو نقاطه نوكتيز كه به ظاهر فضاي كمتري براي تجمع دارن جمع شن?مگه نه اينكه دافعه.الكتروني باعث ميشه الكترون ها از هم دور شن و در بيشترين فاصله قرار بگيرن?نقاط نوكتيز به علت فضايكمتر باعث ميشه كه الكترونها بهم نزديكتر شن حدس ميزنم جوابه اين سوال تو نيروي هسته ايه كه پروتون ها رو به واسطه نوترون كنار هم قرار ميده باشه البته ربطشو نميدونم
مطابق شكل زير: در سطوح صاف نيرويي كه الكترون ها به هم وارد ميكنند موازي سطح است لذا از هم دور ميشن اما در سطوح نوك تيز نيرويي كه بار ها به هم وارد ميكنند تقريبا عمود بر سطح است پس پخش نميشن(چون اين كار به عهده ي مولفه ي موازي سطح است) لذا بارهاي هم نام در يك فاصله ي معين در نقاط نك تيز تعادل بيشتري دارند تا سطوح صاف.
