هوپا، انجمن علم ایران

طبق اصل نسبیت عام، ناظر های در حال سقوط موضعا (هر لحظه) لخت هستند. یعنی در صورت انجام هر آزمایش فیزیکی، نتیجه ای بدست آمده توسط آن ها با ناظری که دارای سرعت ثابت می باشد، یکسان است. بنابرین هر جسم در حال سقوط می تواند خود را ساکن فرض کرده و حرکت را به جسم دوم نسبت دهد. از آنجایی که اثر گرانش با فاصله بین دو جسم رابطه عکس دارد، شتاب گرانشی برای هر جسم در حال سقوط آزاد، بر روی نقاط مختلف آن ناظر متفاوت می باشد. به عنوان مثال اگر جسم در حال سقوط یک انسان باشد، شتاب گرانشی ایجاد شده بر روی پاها بیشتر از شتاب گرانشی ایجاد شده روی سر است. در نتیجه این ناظر می تواند سقوط آزاد خود را به واسطه این اختلاف شتاب احساس کند و متوجه حرکت خود شود. در حالی که طبق اصل نسبیت عام، ناظر در حال سقوط آزاد لخت است و نمی تواند متوجه حرکتش شود. چگونه این دو را می توان سازگار کرد؟

سقوط آزاد در نسبیت خاص تعریف میشه
هر چند که ظاهرا شتاب توش آمده

هادی چی میگی؟ نسبیت خاص دو اصل بیشتر نداره که یکیش ثبات سرعت نور و دیگری عدم ارجحیت مراجع لخت به یک دیگره. این اصل که گفتم و بهش هم ارزی هم میگن بیانش اینطوره:

Einstein Equivalence Principle: Any local physical experiment not involving gravity will have the same result if performed in a freely falling inertial frame as if it were performed in the at spacetime of special relativity.

مستقیم از کتاب schutz کپی پیست کردم، صفحه 173.