لانچر ماهواره

مدیران انجمن: parse, javad123javad

ارسال پست
نمایه کاربر
rohamavation

نام: roham hesami radرهام حسامی راد

محل اقامت: 100 مایلی شمال لندن جاده آیلستون، لستر، لسترشر. LE2

عضویت : سه‌شنبه ۱۳۹۹/۸/۲۰ - ۰۸:۳۴


پست: 3268

سپاس: 5491

جنسیت:

تماس:

لانچر ماهواره

پست توسط rohamavation »

وسیله نقلیه پرتاب ماهواره دقیقاً چیست؟
موشکی که برای پرتاب ماهواره استفاده می شود "وسیله پرتاب ماهواره" نامیده می شود. یک وسیله نقلیه پرتاب از چندین بخش یا "مرحله" مختلف تشکیل شده است که هر مرحله نقش متفاوتی را بازی می کند.اولین مرحله از وسیله نقلیه پرتاب شامل سوختی است که برای بلند کردن ماهواره و پرتاب وسیله نقلیه از زمین و آسمان مورد نیاز است. این موشک ها باید بسیار قدرتمند باشند زیرا یک وسیله نقلیه پرتاب در هنگام صعود صدها تن وزن دارد. بعد از تمام شدن سوخت ، مرحله اول دیگر لازم نیست و خراب می شود و به زمین می افتد.
مرحله دوم شامل راکت های کوچکتری است که پس از پایان مرحله اول مشتعل می شوند. موشک های مرحله دوم مخازن سوخت خود را دارند. مرحله دوم برای ارسال ماهواره به فضا استفاده می شود. مانند مرحله اول ، بعد از تمام شدن سوخت و سوختن در جو زمین یا عقب افتادن ، آن خراب می شود.
مرحله بالایی وسیله پرتاب به ماهواره متصل می شود ، که در یک محافظ فلزی محصور شده است ، "فیرینگ" نامیده می شود. این نمایشگاه ماهواره را هنگام پرتاب محافظت می کند و حرکت وسیله پرتاب را از طریق مقاومت در برابر جو زمین آسان می کند. وقتی ماهواره بالاتر از جو زمین قرار گرفت و در جو زمین سوخت ، این نیروگاه از هم جدا می شود. موشک های مرحله فوقانی بعد از قرار گرفتن ماهواره در فضا شلیک می کنند و ماهواره را دقیقاً در مکان مورد نیاز قرار می دهند.
هنگامی که وسیله پرتاب از جو زمین خارج شد ، ماهواره از مرحله بالایی جدا می شود. سپس ماهواره به یک "مدار انتقال" فرستاده می شود که ماهواره را بالاتر به فضا می فرستد. ماهواره هنگامی که به ارتفاع مداری دلخواه خود می رسد ، صفحات خورشیدی و آنتن های ارتباطی خود را که در حین پرواز دور نگه داشته شده بود ، باز می کند. سپس ماهواره در مدار خود با ماهواره های دیگر قرار می گیرد
امروزه ، بسیاری از موشک ها بیش از یک ماهواره در مدار را حمل می کنند. اما چگونه یک موشک چند ماهواره را در مدار خود قرار می دهد؟
یک استراتژی نسبتاً رایج این است که دو یا چند ماهواره را روی هم جمع کنید. ماهواره بالایی مستقیماً در داخل تورینگ محموله قرار دارد . هر ماهواره دیگری که در زیر قرار دارد ، به نوعی یک پرده داخلی نشسته است. سیستم های پرتاب دوگانه نامیده می شوند .
بسته به نیاز ماهواره ها ، مرحله بالایی موشک می تواند چندین بار مشتعل شود با این حال ، 'شمع گذاری' ماهواره ها تنها روش نیست. ماهواره ها دقیقاً در کنار یکدیگر پرتاب می شوند و عملاً از یک آداپتور محموله مشترک استفاده می کنند. اگر ماهواره ها به گونه ای ساخته و طراحی شوند می توان این کار را انجام داد ،
این واقعاً به موشک و مأموریت و غیره بستگی دارد. اما به طور کلی همان موضوع مشترک صحبت می شود. فضاپیماها به طور معمول به موشک بارگیری می شوند و توسط نوعی پیچ و مهره انفجاری (یا گیره های دیگر) از نوع فناوری در جای خود نگه داشته می شوند. هنگامی که موشک آماده رها کردن فضاپیما باشد ، پیچ های انفجاری را فعال می کند و باعث می شود فضاپیما با سرعتی از موشک دور شود.
برای پرتاب یک موشک تک مرحله ای ، اندازه خاصی وجود دارد که انرژی مورد نیاز را به حداقل می رساند. وزن موشک شما (فقط بدنه ، نه سوخت) با اندازه $P_R=g\rho V $ افزایش می یابد. و حداقل مقدار انرژی لازم برای وارد کردن موشک به مدار بدیهی است که با وزن آن افزایش می یابد:$ W_{min} = hP_R + W',$جایی که $W' $ کاری است که شما برای بلند کردن سوخت انجام می دهید. $W' $ در اینجا مهم نیست ، اما برای ثبت ، چیزی شبیه به زیر است:
$ W' = g\int_0^h m_{fuel}(z)dz'.$بنابراین ، اگر موشک خیلی کوچک باشد ، مقدار کمی از سوخت که می توانید در آن جای دهید ، انرژی کافی برای بلند کردن بدنه را ندارد. اگر موشک خیلی بزرگ است ، پس شما فقط انرژی را هدر می دهید زیرا غیرضروری سنگین است. این بدان معنی است که شما یک اندازه بهینه دارید که انرژی یک موشک تک مرحله ای را به حداقل می رساند. هنگامی که آن را پیدا کردید ، میزان سوخت مربوط به آن اندازه حداقل مورد نیاز برای انتقال موشک به مدار است.
اکنون موشکی در همان اندازه ، اما با 2 مرحله در نظر بگیرید. بیایید فرض کنیم که دارای یک موتور اضافی از وزن pe است. بیایید فرض کنیم که ، وقتی موشک شما به ارتفاع h / 2 رسید ، بیش از 1/3 مخزن آن خالی خواهد بود (که درست است). از آنجا که آن قسمت از مخزن من خالی است ، من ممکن است آن را پشت سر بگذارم (همراه با موتور) و وزن مرده را رها کنم (من آن را pt می نامم). اگر آن را در ساعت / 2 رها کنم انرژی لازم برای رسیدن به مدار خواهد بود
$W_{min2} = \frac{h}{2}(P_R + p_e) + \frac{h}{2}(P_R - p_t) + W'_2 = hP_R + W'_2 - \frac{h}{2}(p_t - p_e). $اگر به میزان قابل توجهی میزان سوخت اولیه را کاهش دهیم ، می توانیم $W'_2\leq W' $ تولید کنیم. بنابراین ، $ W_{min2}$ به وضوح کمتر از $W_{min} $ است ، به شرطی که موتوری که باید اضافه کنید سبکتر از مخزنی است که انداخته اید.4
ساده ترین راه برای فكر كردن در مورد آن این است ، تصور كنید تمام توده باقیمانده وقتی یك موشك 85٪ از سوخت خود را سوزانده است. جرم بیشتر مخزن و سازه در حال حاضر بیش از حد و ضایعات است. خوب است که بتوانیم آن جرم اضافی را جتیسون کنیم تا سوخت باقی مانده بتواند فقط محموله را تسریع کند.
این کاری است که یک موشک چند مرحله ای انجام می دهد. این جرم مراحل اولیه را جت می کند تا سوخت و رانش باقیمانده بتواند جرم بسیار کوچکتر را با سرعت بسیار بالاتری از آنچه می توانست اگر تنها یک مرحله وجود داشته باشد ، تسریع کند. به یاد داشته باشید شتاب متناسب با جرم است ، بنابراین اگر می توانید 80٪ از جرم خود را خلاص کنید ، می توانید بار حمل را 5 برابر بیشتر برای همان سوخت باقی مانده شتاب دهید.مزیت دیگر این است که شما می توانید از موتورهای موشکی استفاده کنید که برای سرعت های مختلف تنظیم شده اند. در مرحله اولیه شما به حداکثر رانش نیاز دارید و موشک به سرعت حرکت نمی کند. در مراحل بعدی شما موتورهای با کارایی بالا می خواهید ، نه لزوماً رانش بالا.
راکت می تواند یک موشک ، فضاپیما ، هواپیما یا وسیله نقلیه دیگری باشد که از موتور موشک رانش (یا فشار) می یابد
موشک های شیمیایی متداول ترین نوع موشک هستند و به طور معمول با احتراق پیشرانه موشک ، اگزوز خود را ایجاد می کنند. پیشرانه ها درون موشک حمل می شوند
موتورهای موشکی با عمل و واکنش کار می کنند. موتورهای موشکی موشک ها را به راحتی با پرتاب سریع اگزوز آنها به عقب سوق می دهند
موشک ها برای آتش بازی ، سلاح ، صندلی های پرتاب ، وسایل پرتاب برای ماهواره های مصنوعی ، پرواز فضایی انسان و اکتشافات فضایی استفاده می شوند
موشک ها ، چه به اندازه آتش بازی چه به اندازه وسایل پرتاب بزرگ ، با همان اصل عمل می کنند.
پوشش داده شده با یک سیستم محافظت حرارتی برای جلوگیری از حرارت اصطکاک هوا در هنگام پرواز و نگه داشتن در دمای سرد مورد نیاز برای برخی از سوخت ها و اکسید کننده ها
پره ها به بعضی از موشک های پایین قاب متصل می شوند تا ثبات را در حین پرواز فراهم کنند
-سیستم محموله
به ماموریت موشک بستگی دارد - مواد منفجره ، پرتاب ماهواره ، مسافران انسانی ، سیستم هدایت ممکن است شامل سنسورهای بسیار پیچیده ، کامپیوترهای روی صفحه ، رادارها و تجهیزات ارتباطی برای مانور موشک در پرواز باشد همچنین باید مقداری از ثبات را فراهم کند تا موشک در پرواز سقوط نکند
سیستم پیشرانه پیشرانه = سوخت + اکسید کننده انواع پیشرانه ها ،
سیستم های سوخت مایع ،سوخت و اکسید کننده از مخازن جداگانه به محفظه احتراق پمپ می شود
سیستم های پیشرانه جامد ،اینها سوخت و اکسید کننده را که از قبل با هم مخلوط شده اند ، در حالت جامد حمل می کنند
بخشهای مختلف موشک که در بالا توضیح داده شد بر اساس عملکرد به ساختار ، محموله ، سیستم هدایت و پیشرانه طبقه بندی شده اند. گروه بندی های احتمالی دیگری نیز وجود دارد.
به منظور تعیین وزن و عملکرد پرواز ، مهندسان غالباً محموله ، سازه ، ساختار پیشرانه (نازل ، پمپ ها ، مخازن و غیره) و راهنمایی ها را در یک پارامتر وزن خالی گروه بندی می کنند.
سپس وزن پیشرانه باقیمانده به تنها عاملی تبدیل می شود که با تعیین عملکرد موشک با زمان تغییر می کند.
انواع پیشرانه ها (ادامه) ،سیستم های پیشرانه گازسوز نوعی گاز فشرده را درگیر می کند
سیستم های پیشرانه ترکیبی معمولاً دارای یک سوخت جامد و یک اکسید کننده مایع یا گاز هستند
سیستم های پیشران ژل تحقیقی در مورد ژلینگ شدن پیشرانه های مایع برای دادن یک پیشرانه با فشار بخار کم برای کاهش خطر تصادفات انجام شده است.
سیستم های پیشرانه ژل مانند یک ماده سوخت جامد در ذخیره سازی و مانند یک پیشرانه مایع در حال استفاده رفتار می کند.
بخشهای مختلف موشک که در بالا توضیح داده شد بر اساس عملکرد به ساختار ، محموله ، سیستم هدایت و پیشرانه طبقه بندی شده اند. گروه بندی های احتمالی دیگری نیز وجود دارد.
به منظور تعیین وزن و عملکرد پرواز ، مهندسان غالباً محموله ، سازه ، ساختار پیشرانه (نازل ، پمپ ها ، مخازن و غیره) و راهنمایی ها را در یک پارامتر وزن خالی گروه بندی می کنند.
سپس وزن پیشرانه باقیمانده به تنها عاملی تبدیل می شود که با تعیین عملکرد موشک با زمان تغییر می کند.
یک وسیله نقلیه پرتابگر تصویر خوبی از قانون سوم حرکت نیوتن است ، "برای هر عملی ، یک واکنش برابر و مخالف وجود دارد." در مورد یک وسیله نقلیه پرتاب ، "عمل" عبارت است از جریان خروجی گازهای خروجی از عقب وسیله نقلیه حاصل از احتراق سوخت خودرو در موتور موشک آن ، و "واکنش" فشار است ، رانش نامیده می شود ، به ساختار داخلی وسیله نقلیه پرتاب اعمال می شود که آن را به سمت مخالف جریان خروجی سوق می دهد. برخلاف موتورهای جت ، که با همان اصل واکنش واکنش عمل می کنند اما اکسیژن مورد نیاز برای سوزاندن سوخت خود را از اتمسفر به دست می آورند ، موشک ها عامل اکسیداسیون خود را با خود حمل می کنند. به این ترتیب ، آنها می توانند در خلا فراتر از جو کار کنند.
هدف اصلی طراحان وسیله نقلیه پرتاب به حداکثر رساندن توانایی بلند کردن وسیله نقلیه در عین حال تأمین سطح اطمینان کافی با هزینه قابل قبول است. دستیابی به تعادل در بین این سه عامل چالش برانگیز است. برای اینکه خودروی پرتابگر از زمین بلند شود ، رانش به سمت بالا باید از وزن ترکیبی محموله فضاپیما ، پیشرانه های خودرو و ساختار آن بیشتر باشد. این امر باعث می شود که ساختار مکانیکی ، مخازن سوخت و موتورهای موشکی تا حد ممکن سبک اما به اندازه کافی قوی باشد تا بتواند در برابر نیروها و تنش های مرتبط با شتاب سریع از طریق جو مقاوم ، مقاومت کند. غالباً ، پیشرانه 80 درصد یا بیشتر از وزن كل ترکیب وسیله نقلیه و فضاپیمای پرتاب قبل از پرتاب را تشکیل می دهد.
یک وسیله نقلیه مخصوص پرتاب می تواند بسته به ماموریت و وزن فضاپیمای مورد نظر ، از چند طریق مختلف پیکربندی شود. این تنظیم مجدد را می توان با افزودن تعداد متفاوتی از تقویت کننده های تسمه ای ، معمولاً موتورهای راکتی جامد ، به مرحله اول خودرو یا با استفاده از مراحل مختلف بالایی انجام داد.
محافظت از بار
سفینه ای که وسیله نقلیه پرتابی به فضا حمل می کند تقریباً همیشه به قسمت بالای خودرو متصل است. در حین انتقال اتمسفر ، محموله با نوعی پرینت محافظت می شود که اغلب از مواد کامپوزیتی سبک ساخته می شود . هنگامی که وسیله پرتاب فراتر از متراکم ترین قسمت جو است ، این نمایشگاه از بین می رود. بعد از اینکه فضاپیما به سرعت اولیه مداری رسید، ممکن است برای شروع ماموریت خود ، از مرحله بالایی نهایی خودرو پرتاب جدا شود. متناوباً ، اگر قرار باشد فضاپیما به غیر از مدار کم زمین قرار بگیرد ، موتور موشکی مرحله بالا ممکن است برای مدتی خاموش شود زیرا بار فضاپیما در مدار قرار دارد. سپس موتور مجدداً راه اندازی می شود تا سرعت اضافی مورد نیاز برای انتقال محموله به مدار زمین بالاتر یا تزریق آن به مسیری كه آن را به اعماق فضا می برد ، منتقل شود.
پیمایش ، راهنمایی و کنترل
برای اینکه یک وسیله نقلیه بتواند یک فضاپیما را در مدار مورد نظر قرار دهد ، باید از قابلیت ناوبری ، هدایت و کنترل برخوردار باشد. جهت تعیین موقعیت ، سرعت و جهت گیری وسیله نقلیه در هر نقطه از مسیر حرکت به ناوبری نیاز است. همانطور که این متغیرها اندازه گیری می شوند ، سیستم هدایت وسیله نقلیه تعیین می کند که برای هدایت خودرو به سمت هدف مورد نظر چه اصلاحاتی لازم است. از سیستم های کنترلی برای اجرای دستورات راهنمایی از طریق حرکت موتورهای موشکی خودرو یا تغییر جهت رانش خودرو استفاده می شود. پیمایش ، راهنمایی و کنترل در بیشتر وسایل پرتاب با ترکیبی از نرم افزارهای پیچیده ، رایانه ها و سایر دستگاه های سخت افزاری حاصل می شود.
قابلیت اطمینان
یک وسیله پرتاب بنابراین تشکیل می شودیک یا چند موتور موشک ؛ سوخت برای موتورهایی که در مخازن سوخت حمل می شوند. سیستم های هدایت ، ناوبری و کنترل ؛ یک محموله و سازه ای که همه این عناصر را در خود جای داده است و ممکن است موتورهای اضافی برای افزایش بالابر به آن متصل شوند. همچنین پیوست های مختلفی بین وسیله نقلیه پرتابگر و صفحه پرتاب آن و ساختارهای مرتبط وجود دارد. یک وسیله نقلیه پرتاب مصرفی فقط یک فرصت برای انجام موفقیت آمیز مأموریت خود دارد ، بنابراین تمام عناصر آن باید دقیقاً و برای قابلیت اطمینان عملیاتی بسیار بالا طراحی و تولید شوند. همچنین ، همانطور که در بالا ذکر شد ، وسایل نقلیه پرتاب به گونه ای طراحی شده اند که تا حد ممکن سبک باشند تا بتوانند حداکثر قابلیت بالابری را داشته باشند. در نتیجه ، هر قسمت از یک وسیله نقلیه پرتاب در هنگام پرتاب نزدیک به نقطه شکست خود کار می کند ، زیرا خودرو تحت فشارهای ناشی از شتاب گرفتن از گذشته قرار می گیردسرعت صدا و انتقال جو و موتورهای موشکی آن تحت فشار ، دما ، شوک و لرزش کار می کنند.
نتیجه نهایی این است که پرتاب یک فضاپیما به فضای بیرونی کاری بسیار دشوار است و شکست های پرتاب یک واقعیت زندگی برای کسانی است که به دنبال دسترسی به فضا هستند. بسیاری از پرتاب های فضایی ، به ویژه آنهایی که فضاپیماهای تجاری را حمل می کنند ، در برابر خرابی بیمه می شوند ، زیرا غالباً سرمایه گذاری بیش از صد میلیون دلار است.
وسایل نقلیه پرتابی که مردم را به فضا منتقل می کنند "دارای رتبه انسانی" هستند. این به این معنی است که آنها از اجزای بالاترین قابلیت اطمینان استفاده می کنند ، در سیستم های حیاتی دارای افزونگی هستند ، قبل از پرتاب آزمایش بیشتری نسبت به وسایل نقلیه پرتاب کننده حامل یک فضاپیمای خودکار انجام می دهند و حاوی سیستم هایی هستند که در مورد مشکلات قریب الوقوع هشدار می دهند تا خدمه قادر به فرار از تصادف تنها یک خرابی یک وسیله نقلیه پرتاب در هنگام بلند شدن هواپیما بوده است که منجر به کشته شدن خدمه شده است این انفجار چلنجر در 28 ژانویه 1986 بود که باعث کشته شدن هر هفت فضانورد داخل هواپیما شد.پرتاب به فضا
اگرچه آنها در بسیاری از جزئیات برای وسایل نقلیه مختلف و پایگاههای مختلف پرتاب متفاوت هستند ، اما مراحل لازم برای آماده سازی یک وسیله نقلیه پرتابگر و میزان بار فضاپیمای آن برای پرتاب ، به طور کلی مشابه است.
اغلب اوقات ، مراحل مختلف و سایر عناصر یک وسیله نقلیه پرتاب به طور جداگانه ساخته می شوند و برای مونتاژ به پایگاه پرتاب حمل می شوند. آن مونتاژ می تواند در تاسیساتی دور از صفحه پرتاب یا در صفحه پرتاب واقع شود. مزیت ساختمان مونتاژ جداگانه این است که بسیاری از مراحل لازم برای آماده سازی خودرو برای پرتاب ، از جمله مونتاژ و سپس تسویه حساب یکپارچه ، در یک محیط بسته قابل انجام است . این همچنین بدان معنی است که صفحه پرتاب برای استفاده های دیگر در طول دوره مونتاژ و پرداخت در دسترس است.
مونتاژ وسایل نقلیه پرتاب یا به صورت عمودی یا افقی انجام می شود. مونتاژ عمودی به تاسیساتی به قدری بلند است که بتواند کل وسیله نقلیه و فضاپیما را در خود جای دهد . اجزای مختلف "انباشته" می شوند ، که از مرحله اول شروع می شوند و اغلب با اتصال فضاپیما به وسیله نقلیه پرتاب به پایان می رسند. (گاهی اوقات فضاپیما و وسیله نقلیه پرتابگر فقط در صفحه پرتاب جفت می شوند.) موتورهای راکت جامد تسمه ای ، اگر قرار است مورد استفاده قرار گیرند ، به مرحله اول هسته متصل می شوند. مونتاژ افقی به صورت انتها به انتها انجام می شود و نیازی به یک ساختمان بلند با دسترسی وسیله نقلیه در چند سطح ندارد. پس از مونتاژ ، تا آنجا که ممکن است آزمایش روی وسیله نقلیه یکپارچه انجام شود تا آمادگی آن برای پرتاب قبل از حمل و نقل به صفحه پرتاب بررسی شود.
هنگامی که به صفحه پرتاب رسید ، وسیله نقلیه به برج پرتاب متصل می شود ، که شامل اتصالات مختلف ناف و نقاط دسترسی است که برای تکمیل مراحل پرداخت و نظارت بر آمادگی نهایی خودرو برای پرتاب مورد نیاز است. اگر وسیله نقلیه به صورت افقی مونتاژ شده باشد ، باید با رسیدن به صفحه پرتاب به حالت عمودی درآید. غالباً صفحه پرتاب شامل نوعی سرپناه برای محافظت از وسیله نقلیه پرتابگر و فضاپیما از عناصر تا نزدیک به زمان پرتاب است و به تکنسین ها اجازه می دهد روند پرداخت را ادامه دهند. وسیله نقلیه پرتابی توسط نوعی وسیله اتصال دهنده روی بالشتک نگه داشته می شود.
اگر وسیله پرتاب روی صفحه پرتاب مونتاژ شود ، تمام مراحل فوق در آنجا انجام می شود. مونتاژ و پرداخت ممکن است چندین ماه طول بکشد و در این مدت صفحه پرتاب نمی تواند برای اهداف دیگر استفاده شود.
با نزدیک شدن به زمان پرتاب ، شمارش معکوس آغاز می شود. زمان شمارش معکوس می تواند از ساعاتی تا چند روز باشد. در هنگام شمارش معکوس ، مراحل نهایی مختلفی در زمان های مشخص انجام می شود تا خودرو برای پرتاب آماده شود. اگر وسیله نقلیه از پیشرانه های مایع استفاده کند ، پس از ذخیره شدن در مخازن نزدیک صفحه پرتاب ، آنها ساعاتی قبل از پرتاب بارگیری می شوند. نگهداری پیشرانه های برودتی در حالت مایع دشوار است. آنها تمایل به گاز شدن و "جوشاندن" وسیله نقلیه دارند. بنابراین ، آنها در مخازن سوخت خودرو تا حد امکان نزدیک به زمان پرتاب بارگیری می شوند و باید اطمینان حاصل شود که مخازن سوخت و اکسید کننده پر هستند. ساعاتی قبل از پرتاب برنامه ریزی شده ، سازه ای که از وسیله نقلیه محافظت کرده است از آن و برج پرتاب دور می شود.
پایگاه های راه اندازی باید به اطلاعات به روز آب و هوا دسترسی داشته باشند. معمولاً قوانینی از پیش تعیین شده در مورد شرایط آب و هوایی قابل قبول برای پرتاب فضایی وجود دارد ، از جمله وزش باد در محل پرتاب و از سطح بالا ، دید (برای نظارت بر وسیله نقلیه در چند دقیقه اول پرواز) و دما. این شرایط در سایتهای پرتاب و در وسایل نقلیه مختلف پرتاب متفاوت است. به عنوان مثال ، فضاپیمای خدمه ای از سایتهای روسی در شرایط بسیار جوی بسیار شدیدتر از آنچه برای پرتاب شاتل فضایی ایالات متحده از پایگاه پرتاب خود در فلوریدا قابل قبول است ، به فضا پرتاب می شود.
در چند دقیقه آخر شمارش معکوس ، بررسی نهایی انجام می شود تا اطمینان حاصل شود که وسیله نقلیه و فضاپیما برای پرتاب آماده هستند و سایر شرایط در وضعیت "رفتن" هستند. تمام اتصالات نافی بین برج پرتاب و خودرو جدا است. قبل از اینکه خودرو متعهد به پرتاب شود ، معمولاً موتورهای موشکی با سوخت مایع اجازه دارند چند ثانیه شلیک کنند. یک بررسی سریع رایانه ای انجام می شود و در صورت وجود نشانه هایی از مشکل ، موتورها می توانند خاموش شوند. پس از احتراق موتورهای راکتی جامد ، خودرو متعهد به پرتاب می شود. هنگامی که لحظه پرتاب فرا می رسد ، دستگاه هایی که وسیله نقلیه را به صفحه پرتاب نگه داشته اند ، به طور انفجاری جدا می شوند و وسیله نقلیه حرکت خود را آغاز می کند.
لانچ پد ها دارای ترانشه هایی برای انتقال شعله های خروجی از خودرو هستند و اغلب حجم زیادی از آب به شعله های آتش تزریق می شود. این کار برای به حداقل رساندن آسیب به وسیله نقلیه و صفحه پرتاب از گرما و ارتعاشات صوتی مرتبط با بلند شدن انجام می شود.
تصویر

ارسال پست