در خورشید چه اتفاقی می‌افتد؟

مدیران انجمن: parse, javad123javad

ارسال پست
۱۲۳۴۵۶

نام: هوپا

عضویت : یک‌شنبه ۱۴۰۲/۳/۱۴ - ۱۲:۲۴


پست: 1

سپاس: 1

در خورشید چه اتفاقی می‌افتد؟

پست توسط ۱۲۳۴۵۶ »

خورشید یک کره غول پیکر گازی هست که بخش عمده اون از هیدروژن تشکیل شده، تو این ستاره در هر ثانیه حدود ۴/۵میلیون تن ماده به انرژی تبدیل می شود،که این انرژی به صورت گرما و نور از همه طرف خارج میشه، در مرکز خورشید ۴ تا اتم هیدروژن به هم جوش می خورند و یک اتم هلیوم تولید می کنند. دمای سطح خورشید حدود ۵ هزار درجه سانتی گراد هست، ولی وقتی به سمت مرکز خورشید حرکت کنید دما به مرور به ۱۵ میلیون درجه می رسد. این دما اونقد زیاد هست که باعث میشه الکترون ها از اتم های هیدروژن کنده بشن، هسته هر اتم هیدروژن در واقع یک پروتون هست که بار مثبت داره، این هسته ها با سرعت دیوانه واری به اطراف حرکت می کنند، به این سوپ داغ از هسته های با بار مثبت و الکترون های دارای بار منفی اصطلاحا پلاسما گفته می شود. پلاسما حالت جدید ماده هست که با گازهای معمولی فرق داره، در دمای مرکز خورشید سرعت و انرژی جنبشی هسته ها اونقد زیاد هست که می تواند به دافعه الکتریکی بین خودشون غلبه کنند و توی هم فرو بروند. یا به اصطلاح جوش بخورند، واسه همینه که به این فرایند هم جوشی هسته ای هم گفته میشه.
وقتی هسته های ۴ تا اتم هیدروژن در داخل هم فرو رفتن، نیروهای هسته ای قوی کمک می کنند پروتون ها به صورت پایدار کنار هم قرار بگیرند، طی چند مرحله هسته اتم هلیوم که ۲ تا پروتون و ۲ تا نوترون داره تشکیل میشه. ضمن این پروسه مقدار اندکی از وزن اتم های هیدروژن کم میشه،یعنی هسته اتم هلیوم بدست آمده نسبت به ۴ تا اتم هیدروژن اولیه کمی سبک تر هستند. این جرم کم شده طبق رابطه انیشتین به انرژی تبدیل میشه، به انرژی که طی این پروسه آزاد میشه انرژی بستگی هسته می گویند، که باعث میشه هسته های اتم هلیوم تولید شده پایدارتر بشن.

نمایه کاربر
rohamavation

نام: roham hesami radرهام حسامی راد

محل اقامت: 100 مایلی شمال لندن جاده آیلستون، لستر، لسترشر. LE2

عضویت : سه‌شنبه ۱۳۹۹/۸/۲۰ - ۰۸:۳۴


پست: 3222

سپاس: 5492

جنسیت:

تماس:

Re: در خورشید چه اتفاقی می افتد

پست توسط rohamavation »

چرا از آنجایی که زمین در حال سقوط آزاد به سمت خورشید است، جزر و مد تحت تأثیر گرانش خورشید قرار می گیرد؟ چرا اقیانوس ها مانند فضانوردان "بی وزن" نیستند؟بله، خورشید جزر و مد را بالا می برد درست به همان روشی که ماه جزر و مد را بالا می برد. این تفاوت در جاذبه است که باعث جزر و مد می شود. پس نقطه 1 و 2 شماست. چرخش زمین باعث حرکت جزر و مد می شود، اما در واقع باعث نیروی جزر و مد نیست.
زمین همچنین باعث افزایش جزر و مد فضانوردان می شود، اما یک فضانورد آنقدر کوچک است که اختلاف گرانش بین سر و پاهایش ناچیز است، و در نتیجه اثر جزر و مد نیز ناچیز (و ناچیز) است.
ماه به همین ترتیب جزر و مد را بالا می برد. زمین در مدار خود با ماه نیز سقوط آزاد دارد.
از طرف دیگر، می‌توانید به چارچوب چرخشی مرجع فکر کنید. در چنین چارچوبی، سمت زمین نزدیکتر به خورشید با سرعت زیر مداری حرکت می کند، بنابراین گرانش قوی تر از نیروی گریز از مرکز است. از طرف دیگر نیروی گریز از مرکز قوی تر است، اثر آن این است که آب را به سمت خورشید و از آن دور می کند.یک مشکل اساسی با این ایده وجود دارد که تفاوت فاصله از خورشید (یا ماه) در سمت نزدیک و سمت دور زمین این است که هر روز دو جزر و مد وجود دارد. یکی در سمت نزدیک و دیگری در سمت دور وجود دارد. دورترین نقطه. واقعاً منطقی نیست که گرانش آب را به سمت جسمی در سمت نزدیک بکشد و آن را از همان جسم در سمت دور دور کند. ویرایش: تصور می‌کنم ایده این است که نیروهای جزر و مدی سمت دور را نسبت به مرکز زمین «کشش» می‌کنند. ویدیوی آخر توضیح می دهد که چرا این ایده به نتیجه نمی رسد. هشدار اسپویلر: نیروی جزر و مدی که باعث آن می شود بسیار کم است.
شما قطعا در مسیر درستی هستید. زمین از نظر ماه و خورشید در حال سقوط آزاد است اما آب روی زمین نیز همینطور است. به عبارت دیگر، شتاب ناشی از جاذبه خورشید یا ماه بر روی آب، مانند هر ماده دیگری در زمین است. آب از این نظر به نوعی خاص نیست.
توجه داشته باشید که چگونه جهت نیرو در استوا مستقیم به سمت بالا (یا پایین) است اما در هر جای دیگر زاویه دارد. هنگامی که میانگین کشش گرانشی را محاسبه کنید و به طور موثر این واقعیت را که کل بدن در حال سقوط آزاد است (از جمله اقیانوس ها) محاسبه کنید، نتیجه خالص به این صورت است:
این نیروهای خالص کوچک هستند اما اقیانوس آنقدر بزرگ است که در اثری که ما می بینیم جمع می شود. این همچنین توضیح می دهد که چرا اثر جزر و مدی بسیار کمی بر دریاچه های بزرگ وجود دارد: آنها بسیار کوچک هستند.
فضانوردان جزر و مد را تجربه می کنند، اما آنها گرد و مایع نیستند و جزر و مد بسیار کوچک هستند، بنابراین فضانوردان گرانش خورشید و نیروی گریز از مرکز را که آنها را بیرون می کشد، احساس نمی کنند. اقیانوس ها تنها با خرید یک میلیونیم درصد وزن کلی خود حرکت می کنند.تصویر
آنها همچنین در سقوط آزاد نیستند و توسط دو نیرو متعادل می شوند. سقوط آزاد به سمت زمین/ماه و نیروی گریز از مرکز مدار.
از آنجایی که فضانوردان فقط تا ماه فاصله داشته‌اند، معمولاً تعادل چهار نیرو را تجربه می‌کنند که خورشید در مقایسه با سه نیروی دیگر تنها مقدار کمی از آن‌هاست.
مفهوم چارچوب مرجع سقوط آزاد محلی است. در اینجا، محلی به این معنی است که وسعت فیزیکی چارچوب مرجع اینرسی به اندازه‌ای کوچک است که شما (در هیچ آزمایشی) متوجه نیروهای غیر اینرسی (مثلاً جزر و مد) که در حال عمل هستند، نباشید.تصویر
اکنون کل زمین نمی تواند در یک چارچوب مرجع سقوط آزاد قرار گیرد. ممکن است مرکز جرم زمین در یک چارچوب مرجع سقوط آزاد باشد، اما این بدان معناست که همه مکان‌های دیگر (مثلاً در سطح زمین در نقاط مختلف) در چارچوب‌های مرجع متفاوت و غیر اینرسی هستند. سوال واقعاً فقط یکی از اندازه است - آیا اندازه زمین به اندازه ای بزرگ است که اثرات مشاهده شده قابل توجهی ناشی از تغییر در شتاب گرانشی ناشی از خورشید در نقاط مختلف سطح زمین باشد؟ پاسخ این است که بله، همینطور است و جزر و مد اقیانوسی که توسط خورشید برمی خیزد چیزی در حدود یک سوم دامنه جزر و مد برآمده توسط ماه است.
شما به فضانوردان هم اشاره می کنید. خوب همان فیزیک در آنجا صدق می کند. کل یک فضانورد نمی تواند در یک چارچوب مرجع اینرسی (سقوط آزاد) باشد. قسمت های مختلف بدن فضانوردان در چارچوب های مرجع متفاوتی قرار دارند. همان (از لحاظ کیفی) جزر و مد sبرای فضانوردی که به دور زمین می چرخد وجود دارد، اما تأثیر آن بسیار ناچیز است زیرا وسعت فضانورد بسیار کوچک است و بنابراین برای بیشتر اهداف عملی، فضای داخلی یک فضاپیما در مدار می تواند به عنوان یک چارچوب مرجع سقوط آزاد در نظر گرفته شود
تصویر

ارسال پست