یک هدف خوب که بیارزه بخاطرش بجنگی

[q2w2hddjb]

یه موضوعی برای من سوال شد.
جان استوارت میل درباره لذت ها اینو گفت:
۱. توجه به چگونگی لذت و برتری لذت‌های روحی بر لذت‌های دیگر؛ زیرا پایدارتر و امنتر هستند و آسان‌تر به دست می‌آیند.
۲. ترجیح امور معنوی بر امور مادی؛ از این‌رو؛ سقراط با درد و رنج، بهتر از نادان در ناز و نعمت است.

من به شخصه این تقسیم بندیو منطقی میدونم.
با این اوصاف،ایا منطقی تر نیست یک کانت یا نیوتونی که دانایی زیادی برای خودشون و ما به ارمغان اوردن ولی ازدواج نکردن رو بهتر از یک فرد عامی اما موفق در زندگی زناشویی بدونیم؟
بنظرتون این هدف بهتر نیست؟

# از این عقده ایا نیستم که بخاطر اون تجربه ناموفقم،حالا میخوام ضدحال بزنم من هنوز به چیزای رمانتیک خیلی علاقه مندم (مثلا کارتونای دیزنی ) فقط این خیلی وقته برام سواله چون نمونه پست شمارو زیاد دیدم.

این هدفی که گفتم هدفی است که بنظر میرسد طبیعت (انتخاب طبیعی)
برای ما تعیین کرده . اما میل به کسب دانش یا گرایش به هنر و یا قدرت
را هم میتوانیم در ذیل این هدف اصلی بگنجانیم.

به این نحو که بگوییم قوای شناختی ما برای شناخت محیط اطراف و بهتر
زیستن و تکامل یافته تا بتوانیم بهتر به آن هدف اصلی ، یعنی بقا و فرزندآوری
دست پیدا کنیم. اما گویا این قوای شناختی به عللی (مثل زبانمند شدن ما) خیلی
بیشتر از آنچه برای این منظور و هدف نیاز است تکامل یافت و راه برای بوجود
امدن مذاهب و آیین ها و بعد فلسفه و ریاضیات و.. و در نهایت علوم تجربی باز
شد. کسیکه فقط به دانش و اهداف شناختی میپردازد در واقع از هدف اصلی
جا مانده و در نتیجه از پاداش هایی که طبیعت برای انها در نظر گرفته هم خودش
را محروم کرده و از آن بدتر اینکه ژنش تکثیر پیدا نخواهد کرد !

یا مثلا هنر را میتوان در زینت بخشی هایی که کاربرد دلربایانه داشته اند و برای
همسریابی بکار میرفتند ( مثل کاری که دم طاووس میکند) در نظر گرفت که بمرور
آنقدر تکامل یافت و پیچیده شد که مردم خود آن را هدف پنداشتند.

«««»»»

ضمن اینکه ارتباط حرف میل را هم با حرفهای خودم نفهمیدم! خانواده طیف بزرگی
از لذت ها را برای افراد فراهم میکند .اما به رسیدنشان به اهداف دیگر هم میتواند
کمک کند هم میتواند نکند.. مثلا همسر انیشتین گویا کمک زیادی به او کرده و به این
خاطر میتوان گفت پشت "بعضی " از مردهای موفق یک زن است و برعکس همسر
یک فرد هم میتواند او را از اهداف والایش دور کند و او را تبدیل به برده ای برای
فراهم کردن آسایش خودش کند.

[stanly]

درسته همه اینها توجیهات تکاملی دارن که حول بقا و تولید مثل میچرخن.
ولی سوال من این بود که(ارتباط حرف میل هم همین بود)استفاده از هنر،فعالیتای شناختی در همون قالب منحرف شدن از کارکرد اصلی تکاملیشون یک لذت معنوی برتر و هدفی بهتر و پربار تر تا تشکیل خانواده نیست؟

[q2w2hddjb]

این را دیگر نمی توان بطور کلی گفت ، چون مسلم است که برای همه ی افراد
دانش ورزی یا هنرورزی لذت بخش نیست که آن را به عنوان هدف خود انتخاب کنند
ولی غالب افراد (منهای کسانیکه شاید ناتوانی یا اختلالی دارند)حداقل از سک.س
یا بچه دار شدن یا حمایت یک بچه لذت میبرند.

علاوه بر این تشکیل خانواده و هدف طبیعی هیچ تعارضی با دانش ورزی یا هنرورزی
ندارد و چه بسا کسانیکه فقط اهداف شناختی یا هنری را دنبال میکنند از لذت های
بمراتب شدیدتر طبیعی محرومند. این دسته شاید به این دلیل که در یافتن یا بدست
آوردن جفت دلخواه خود ناتوان هستند با این توجیه که اهداف معنوی والاتر از اهداف
طبیعیست خود را راضی میکنند! الله اعلم !

[stanly]

این را دیگر نمی توان بطور کلی گفت ، چون مسلم است که برای همه ی افراد
دانش ورزی یا هنرورزی لذت بخش نیست که آن را به عنوان هدف خود انتخاب کنند
ولی غالب افراد (منهای کسانیکه شاید ناتوانی یا اختلالی دارند)حداقل از سک.س
یا بچه دار شدن یا حمایت یک بچه لذت میبرند.

علاوه بر این تشکیل خانواده و هدف طبیعی هیچ تعارضی با دانش ورزی یا هنرورزی
ندارد و چه بسا کسانیکه فقط اهداف شناختی یا هنری را دنبال میکنند از لذت های
بمراتب شدیدتر طبیعی محرومند. این دسته شاید به این دلیل که در یافتن یا بدست
آوردن جفت دلخواه خود ناتوان هستند با این توجیه که اهداف معنوی والاتر از اهداف
طبیعیست خود را راضی میکنند! الله اعلم !

بله بی شک.فقط پیشنهادم این بود شاید اینکارا کاندید مناسبتری برای هدف "اصلی" باشن.
اینطور نیست؟
اخه نفع بیشتری دارن.فعلا جمعیت انسانا به اندازه کافی زیاد شده

احتمال اینم زیاده!
ولی بنظرم نمیشه بعضیارو نادیده گرفت که واقعا نسبت به این مسئله بی علاقه بودن و دانش رو هدف بالاتری میدونستن.بنظرم این رویکرد میتونه خیلی بهتر باشه.هم فرد رو از بقیه بی نیاز میکنه هم سودرسانیش بیشتره.

[q2w2hddjb]

این را دیگر نمی توان بطور کلی گفت ، چون مسلم است که برای همه ی افراد
دانش ورزی یا هنرورزی لذت بخش نیست که آن را به عنوان هدف خود انتخاب کنند
ولی غالب افراد (منهای کسانیکه شاید ناتوانی یا اختلالی دارند)حداقل از سک.س
یا بچه دار شدن یا حمایت یک بچه لذت میبرند.

علاوه بر این تشکیل خانواده و هدف طبیعی هیچ تعارضی با دانش ورزی یا هنرورزی
ندارد و چه بسا کسانیکه فقط اهداف شناختی یا هنری را دنبال میکنند از لذت های
بمراتب شدیدتر طبیعی محرومند. این دسته شاید به این دلیل که در یافتن یا بدست
آوردن جفت دلخواه خود ناتوان هستند با این توجیه که اهداف معنوی والاتر از اهداف
طبیعیست خود را راضی میکنند! الله اعلم !

بله بی شک.فقط پیشنهادم این بود شاید اینکارا کاندید مناسبتری برای هدف "اصلی" باشن.
اینطور نیست؟
اخه نفع بیشتری دارن.فعلا جمعیت انسانا به اندازه کافی زیاد شده

احتمال اینم زیاده!
ولی بنظرم نمیشه بعضیارو نادیده گرفت که واقعا نسبت به این مسئله بی علاقه بودن و دانش رو هدف بالاتری میدونستن.بنظرم این رویکرد میتونه خیلی بهتر باشه.هم فرد رو از بقیه بی نیاز میکنه هم سودرسانیش بیشتره.

بله بدون آن اهداف که زندگی ما با زندگی دیگر حیوانات تفاوتی نخواهد داشت!
منتهی من بر این باورم که بدون گام برداشتن به سمت اهداف طبیعی هم ما
زندگی رضایت بخشی نخواهیم داشت. بنابرین من نه تنها ناسازگاری ای
میان این دو نمی بینم بلکه آنها را تا حدی قوام بخش به یکدیگر می دانم.

خود من هربار در رسیدن به این هدف طبیعی شکست خورده ام ،برای دلگرمی
خودم گفته ام " این ها که مشتی اهداف حیوانی ست و بهترست بجای آن
بدنبال اهداف والای خودم ـ کشف حقیقت و آفریدن زیبایی و آرمان های
اجتماعی و سیا،سی ـ باشم!"

[stanly]

بله بدون آن اهداف که زندگی ما با زندگی دیگر حیوانات تفاوتی نخواهد داشت!
منتهی من بر این باورم که بدون گام برداشتن به سمت اهداف طبیعی هم ما
زندگی رضایت بخشی نخواهیم داشت. بنابرین من نه تنها ناسازگاری ای
میان این دو نمی بینم بلکه آنها را تا حدی قوام بخش به یکدیگر می دانم.

خود من هربار در رسیدن به این هدف طبیعی شکست خورده ام ،برای دلگرمی
خودم گفته ام " این ها که مشتی اهداف حیوانی ست و بهترست بجای آن
بدنبال کشف حقیقت و آفریدن زیبایی یا آرمان های اجتماعی و سیا،سی باشم!"

اره این دو متضاد نیستن.
ولی درباره اینکه " دون گام برداشتن به سمت اهداف طبیعی هم ما زندگی رضایت بخشی نخواهیم داشتگ راستش نظری ندارم.راهیم نیست که دقیقا بفهمیم کانت و نیوتون و...چقد از زندگی رضایت داشتن.ولی تاحد زیادی حرفتونو قبول دارم.

کاملا درک میکنم تنها نیستید!
ولی هنوز نمیدونم که همه این افراد اینجوری بودن یا نه.
شاید بهتره بپرسیم:
ایا قابل تصوره موضوعات زناشویی برای شخصی مهم نباشه،زندگیشو فقط وقف علم و...کنن و بازم احساس لذت زیادی مثل بقیه افراد،داشته باشن؟"

[q2w2hddjb]

بله بدون آن اهداف که زندگی ما با زندگی دیگر حیوانات تفاوتی نخواهد داشت!
منتهی من بر این باورم که بدون گام برداشتن به سمت اهداف طبیعی هم ما
زندگی رضایت بخشی نخواهیم داشت. بنابرین من نه تنها ناسازگاری ای
میان این دو نمی بینم بلکه آنها را تا حدی قوام بخش به یکدیگر می دانم.

خود من هربار در رسیدن به این هدف طبیعی شکست خورده ام ،برای دلگرمی
خودم گفته ام " این ها که مشتی اهداف حیوانی ست و بهترست بجای آن
بدنبال کشف حقیقت و آفریدن زیبایی یا آرمان های اجتماعی و سیا،سی باشم!"

اره این دو متضاد نیستن.
ولی درباره اینکه " دون گام برداشتن به سمت اهداف طبیعی هم ما زندگی رضایت بخشی نخواهیم داشتگ راستش نظری ندارم.راهیم نیست که دقیقا بفهمیم کانت و نیوتون و...چقد از زندگی رضایت داشتن.ولی تاحد زیادی حرفتونو قبول دارم.

کاملا درک میکنم تنها نیستید!
ولی هنوز نمیدونم که همه این افراد اینجوری بودن یا نه.
شاید بهتره بپرسیم:
ایا قابل تصوره موضوعات زناشویی برای شخصی مهم نباشه،زندگیشو فقط وقف علم و...کنن و بازم احساس لذت زیادی مثل بقیه افراد،داشته باشن؟"

مسلمأ قابل تصور هست و بوده اند و هستند کسانیکه
بدون دنبال کردن هدف طبیعی از اهداف شناختی یا
هنری و... لذت ببرند. گرچه فقط دسته ی فوق العاده
نادری از متفکرین یا دانشمندان هستند که فقط با
انگیزه ی کنجکاوی به سمت اهداف شناختی بروند
(انگیزه هایی مثل شهرت طلبی و کسب اعتبار یا ثروت
یا سودمند بودن و.. هم از انگیزه های مهم غالب آنهاست
که مطالعات جامعه شناختی علم اینها را نشان داده)

اما بنظر من این دسته از افراد از کسانیکه همین
اهداف را دنبال میکنند و بدنبال هدف طبیعی هم
رفته اند لذت کمتری از زندگی برده اند. و دست کم
ابعاد کمتری از زندگی را درک کرده اند.

[stanly]

بله کاملا موافقم.ممنون از پاسخگوییتون

[DARKENERGY]

موفق بودن یا نبودن، مسئله این است

دانشمندان برای اثبات قوانین علمی،فرضیه ها رو بارها آزمایش میکنن
تا به یک فرمول مشخص برسن اما چون بشر خوشبختانه یکبار زندگی میکنه
امکان آزمایش و به اثبات رسوندن فرضیه های زندگیش رو نداره و نمیتونه
فرمول مشخصی برای موفقیت ها و شکست هاش ارائه بده.
ولی از اونجایی که اکثرمون یک لقمان حکیم درون داریم که از بس سیب گاز زده
استراحت رو از کودک،بالغ، والد و سایر جک و جونوران درون سلب کرده،
همیشه دو فرمول مشخص همگانی برای موفقیت و شکست آماده داریم
که معمولا برای فرزند یا خواهر و برادر کوچیکتر کاربری داره:
1: بدبخت، درس بخون بلکم بری دانشگاه یه کوفتی بشی! (فرمول موفقیت)
2: بدبخت، اگه درس نخونی آخرش هیچ کوفتی نمیشی! (فرمول شکست)
البته شکی نیست که خیلی ها از جمله پروفسور سمیعی،
( انصافا اعضای گروههای فامیل تلگرام در به نام ایشون زدن مطالب دیگران،
بیشتر در شکافتن مغز و اعصاب تبحر دارن!) که از طریق تحصیلات عالیه،
آرزوی " خیر ببینی ننه! " پیرزن های فامیل و همسایه رو محقق کردن.
ولی نباید نادیده گرفت که بسیاری از افراد موفق مثل بیل گیتس ، استیو جابز ،
مایکل دل و... از دید ما در زمره لاابالی ها و الواتی بودن که روم به دیوار درس رو رها کردن!
از طرفی بسیاری از اعضای داعش هم تحصیلات دانشگاهی دارن!
بیکاری تحصیلکرده های ایرانی هم که عیانست چه حاجت به بیان.

"تمام سعی و تلاشت رو بکن " از اون حرفهاییِ که همگی ما بارها شنیدیم و تجویز کردیم.
اگه تلاش کردن تنها عامل موفقیته پس با این حساب مورچه ها باید موفق ترین جانداران
زمین میبودن و برای میلیون ها سال زندگی یکنواختی نداشتن، نه پیامک واریز پول
خوشحالشون میکنه و نه مثل ما ظرفیت پذیرش تعدد کویین ها رو پیدا کردن!
آن مور دانه کشی که جناب فردوسی و سعدی رو به هواخواهی واداشته بود،
دیگه کمتر دونه میخوره و فست فود، شکر و هله هوله هم به سبد غذایی‌ش اضافه کرده!
بزرگترین موفقیتش اینِ که با وجود زندگی کم تحرک آپارتمان نشینی هنوز کمر باریک
و هیکل سیکس پک خودشو داره!
به نظرم تلاش همیشه چاره کار نیست. گاهی لازمِ ریسک کرد، تلاش رو متوقف کرد،
تغییر شغل داد‌، رشته رو عوض کرد بلکه بیشتر لعاب بندازه، ترک تحصیل یا مهاجرت کرد.
گاهی یک تصادف، توصیه یک آشنا یا همون پارتی بازی خودمون، دیدن یک دوست قدیمی،
خوندن یک کتاب یا نامه، حتی تغییر دولت، تبدیل به کفگیری میشه تا زندگی افراد رو
از این رو به اون رو برگردونه. بعضی اوقات هم لازمِ درد بکشی، پوستت کنده شه
تا مثل هلو بری توی دل موفقیت!

گاهی برخلاف نظر زنده یاد ایرج بسطامی، نامهربونیا آتشم نزد بلکه باعث شد
که افراد سبک سر زندگیم دور شن و با خوندن یک کتاب یا چند ساعت فکر در تنهایی،
افلاطونی،بوعلی سینایی، چیزی بشیم!
در این مواقع حکمت قِر و قمبیل بانو فتانه رو وقتی میخونه:
" هم نامهربونه، هم آفت جونه، هم با دیگرونه هم قدرم ندونه ندونه ندونه" رو میفهمیم!

[q2w2hddjb]

بله بدون آن اهداف که زندگی ما با زندگی دیگر حیوانات تفاوتی نخواهد داشت!
منتهی من بر این باورم که بدون گام برداشتن به سمت اهداف طبیعی هم ما
زندگی رضایت بخشی نخواهیم داشت. بنابرین من نه تنها ناسازگاری ای
میان این دو نمی بینم بلکه آنها را تا حدی قوام بخش به یکدیگر می دانم.

خود من هربار در رسیدن به این هدف طبیعی شکست خورده ام ،برای دلگرمی
خودم گفته ام " این ها که مشتی اهداف حیوانی ست و بهترست بجای آن
بدنبال کشف حقیقت و آفریدن زیبایی یا آرمان های اجتماعی و سیا،سی باشم!"

اره این دو متضاد نیستن.
ولی درباره اینکه " دون گام برداشتن به سمت اهداف طبیعی هم ما زندگی رضایت بخشی نخواهیم داشتگ راستش نظری ندارم.راهیم نیست که دقیقا بفهمیم کانت و نیوتون و...چقد از زندگی رضایت داشتن.ولی تاحد زیادی حرفتونو قبول دارم.

کاملا درک میکنم تنها نیستید!
ولی هنوز نمیدونم که همه این افراد اینجوری بودن یا نه.
شاید بهتره بپرسیم:
ایا قابل تصوره موضوعات زناشویی برای شخصی مهم نباشه،زندگیشو فقط وقف علم و...کنن و بازم احساس لذت زیادی مثل بقیه افراد،داشته باشن؟"

مسلمأ قابل تصور هست و بوده اند و هستند کسانیکه
بدون دنبال کردن هدف طبیعی از اهداف شناختی یا
هنری و... لذت ببرند. گرچه فقط دسته ی فوق العاده
نادری از متفکرین یا دانشمندان هستند که فقط با
انگیزه ی کنجکاوی به سمت اهداف شناختی بروند
(انگیزه هایی مثل شهرت طلبی و کسب اعتبار یا ثروت
یا سودمند بودن و.. هم از انگیزه های مهم غالب آنهاست
که مطالعات جامعه شناختی علم اینها را نشان داده)

اما بنظر من این دسته از افراد از کسانیکه همین
اهداف را دنبال میکنند و بدنبال هدف طبیعی هم
رفته اند لذت کمتری از زندگی برده اند. و دست کم
ابعاد کمتری از زندگی را درک کرده اند.

میدانید مشکل این هدف کجاست؟ اینجاست که برای
رسیدن به آن فقط تلاش یا شانس کافی نیست.این هدفی
است که شباهت به آرزو دارد و باید منتظر اتفاق افتادنش
بود. باید اول کسی به پست تان بخورد که برای هم ساخته
شده باشید، اینجا باید خوش شانس باشید ولی این همه
ماجرا نیست. باید او هم بخواهد با شما باشد و این یعنی
رسیدن شما به این هدف در گرو تصمیم یک نفر دیگرست.


گاهی شانس به شما رو میکند و یک نفر از آن طرف کهکشان
سر راه شما قرار میگیرد ولی خب جوابش به اندازه ی خوش
شانسیتان خوش آیند نیست.
گاهی هم یک نفر با جواب مثبت به استقبالتان می آید ولی
آن کسی نیست که برای شما ساخته شده.

[عبدالرضا علي پور]

سلام هدف های بزرگ و خوب در دنیای امروز ما دیگر مثل قدیم نیست و از جنبه شخصی خارج شده و تشکیلاتی و سازمان یافته و مدیریت میشوند
ودیگه اینکه هر کس برنامه مشخصی داره تشکیل خانواده و کار در یک زمینه تخصصی در یک سازمان

[einstein313]

با تو ز زیان چه باک داریم
ای سودکن همه زیان‌ ها


برای من بالاترین و تنها ترین هدفی که ارزش داره براش بجنگم با تمام وجودم و حتی حاضرم تمام وجودم رو در این راه بدم فقط امام الزمانم هست و بس .

و الا از نظر من " دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ " :

اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ
اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ

اگر ملک سلیمانت ببخشند
در آخر خاک راهی عاقبت هیچ

و

رفتم به در مدرسه و گوش کشیدم
حرفی که به انجام برم پی ، نشیندم

گفتند درون آی و ببین ماحصل کار
غیر از ورقی چند سیه کرده ندیدم

[alijohar]

سلام
امام زمانت چه هدفی دارد ؟

[ali shariei]

آفرین جناب انیشتین

از دیدگاه استاد مطهری نگرش به انسان و بشر دو دیدگاه متفاوت و جداگانه است.
تمام انسانها بشر هستند اما لزوما هر بشری انسان نیست.
دین وسیله ای است که به منظور ارتقا بشر به جایگاه انسانیت بوجود آمده نه به عنوان هدف نهایی خلقت حال از دیدگاه یک نفر دین با کتاب و امام کامل میشه که حد اعلی و عالی اون هست و یا سایر ادیان الهی که شیوه و طریق خودشون رو دارن که در واقع ابزاری جهت رشد و تعالی بشر هستند نه افیون

بله اگر از بعد حیوانی به دین نگاه بشه میتوانیم ادعا کنیم دین افیون هست ولی انسان تنها بعد حیوانی نداره

به نظر من اگر هدف خوبی مد نظر داشته باشیم که ارزش مبارزه داشته باشه تبدیل خوی و صفت حیوانی به صفات انسانی بهترین هدف میتونه باشه

درک و حضور امام زمان به تنهایی نمیتونه هدف باشه چنانکه بسیاری حضور سایر ائمه رو درک کردند و نهایتا به بیراهه رفتند

اما کسانی هم بودند که ره صد ساله رو یک شبه رفتند و در برخورد و مواجهه با امام عصرشون از حیوانیت به انسانیت رسیدند.

[Behjo]

درود.
یک هدف خوب.چیزی که انتها نداشته باشه.یا اگر هم داشته باشه،آثارش باقی بمونه.
یک چیزی که ارزش داشته باشه بخاطرش کم نیاری.بجنگی.بیشتر از خودت باشی.
اگه همچین هدفی سراغ دارین بگین!

امیدوارم بعد از این سالها جوابی برای این سوال پیدا کرده باشید.
ما آن سالها بحث زیادی کردیم ولی فکر میکنم پاسخ دادن به این پرسش
نیاز به این دارد که نخست بدانیم کجای کاریم؟ همان چیزی که سقراط
بزرگ گفت و من آن را سرلوحه ی زندگی ام قرار داده ام:

"زندگی مطالعه نشده، ارزش زیستن ندارد"

انسان باید ابتدا به یک جهان بینی برسد تا بتواند هدف و آرمان زندگی اش
را از آن بدست بیاورد. منظورم از جهان بینی این نیست که فقط بدانیم خدایی
هست یا نیست؛ بلکه منظورم نگرشی ست که همه ی ابعاد زندگی را
دربر بگیرد. مثلاً فرد بداند جایگاهش در جهان، در جامعه، در خانواده، در
مناسبات اقتصادی و اجتماعی،سیاسی و .. کجاست و کجا باید باشد. و
این بدست نمی آید مگر با مطالعه ( که منظور سقراط از آن، کتاب خواندن
صرف نیست بلکه تحقیق و بررسی است)جهان بینی مدلیست که انسان
از جهان در ذهن خودش میسازد و این مدل کمک میکند تا فرد بداند کجای
این مدل قرار دارد و باید چکار کند. کسیکه دیدگاهی درباره ی سیاست،
اقتصاد ، اجتماع ،فرهنگ،علم، هنر و.. نداشته باشد (هرچند ناقص) در واقع
نمیداند کجای کارست و در این جهان پیچیده باید چه کند و ناگزیر تن به
دیدگاه های بررسی نشده و مرسوم و حتی متناقضی درباره ی اوضاع
مختلف میدهد و زندگی اش را میکند بدون اینکه بداند دارد چکار میکند.