هوپا، انجمن علم ایران

پرویز شهریاری چهره ماندگار ریاضی سال 1384 امروز براثر سکته قلبی چشم از جهان فرو بست.

به گزارش خبرنگار مهر،‌ پرویز شهریاری بامداد امروزجمعه ، 22 اردیبهشت‌ماه در بیمارستان‌ جم تهران بر اثر سکته قلبی چشم از جهان فروبست.
وی چهره‌ ماندگار ریاضی ایران و تاکنون بیش از 200 جلد کتاب در زمینه‌ ریاضیات، نگاشته و برگردان کرده ‌بود.

دکتر شهریاری استاد ریاضیات و سردبیر مجله‌های "وهومن" و "چیستا" و "ریاضی و مردم" بود که پس از 86 سال زندگی پربار علمی و فرهنگی درگذشت.

وی در سال 1345 نشان درجه یک علمی و در سال 1384 به عنوان چهره‌ ماندگار در رشته ریاضیات انتخاب و معرفی شد.

پرویز شهریاری بارها توسط دانشگاه های خارجی دعوت به کار شد ولی ترجیح داد در داخل کشور بماند و به هموطنان خود خدمت کند.

پیکر این استاد زرتشتی، امروز (22 اریبهشت) ساعت 16 در آرامگاه زرتشتیان تهران در قصر فیروزه آرام می گیرد.

به گزارش خبرنگار مهر، پرویز شهریاری، ریاضیدان و چهره‌ ماندگار ریاضی ایران، در سال 1305 خورشیدی در کرمان زاده شد، وی تا سال سوم دبیرستان را در دبیرستان ایرانشهر در شهر کرمان گذراند و وارد دانشسرای مقدماتی کرمان شد. در خرداد ۱۳۲۳ فارغ‌التحصیل شد و برای ادامه تحصیل به تهران آمد. در تهران در سال 1332 در رشته ریاضی از دانشکده علوم دانشگاه تهران و دانش‌سرای عالی (دانشگاه تربیت معلم تهران کنونی) فارغ‌التحصیل شد.

وی یک سال در شیراز معلم بود و در 1333به تهران آمد. آن روزها در دبیرستان اندیشه و دبیرستان‌های مربوط به گروه فرهنگی خوارزمی درس می‌داد و در دانشکده فنی دانشگاه تهران، در کلاس‌های روزانه و شبانه دانشگاه تربیت معلم و در اراک در مدرسه عالی علوم اراک هم مشغول تدریس بود.

از این استاد بزرگ بیش از صد عنوان کتاب درسی ریاضیات، از جمله دوره‌ کتاب‌های درسی ریاضی سه سال اول دبیرستان نظام قدیم، دوره‌ کامل ریاضیات دبیرستانی و کتاب‌های مسایل مربوط به آن و جبر سال سوم رشته‌ ریاضی فیزیک و سه جلد کتاب آنالیز ریاضی، بیش از 97 کتاب کمک درسی به صورت ترجمه و تالیف، حدود 20 کتاب در زمینه‌های مختلف تاریخ، فلسفه، کاربرد و آموزش ریاضیات و 9 جلد کتاب سرگرمی در ریاضیات به دانش‌آموزان و دانش‌پژوهان ریاضی کشور ارایه شده است.

استاد شهریاری علاوه بر این آثار، کتاب های دیگری در زمینه‌های مختلف تالیف یا ترجمه کرده‌ که در این ارتباط می‌توان به کتاب‌های «دانشمندان و هنرمندان»، «خانه‌ اهریمن»، «دانش و شبه دانش»، «دو درس کوتاه درباره‌ دیرین‌شناسی»، «قطاری که در بعد چهارم گم شد» و «نظریه‌ نسبیت در مساله‌ها و تمرین‌ها» اشاره کرد.
www.mehrnews.com

جای تاسفه که من تا حالا اسم ایشونو نشنیده بودم
چرا الان باید بفهمم که یه همچین آدم بزرگی تا دیروز زنده بوده؟
از این به بعد باید بیشتر چشمامو باز کنم
روحشون شاد

پیشتر جناب خروش گرامی فیلمی را درباره ایشان در این تاپیک گذاشته بودند که فکر کنم یاد آن امروز بد نباشد.
http://hupaa.com/forum/viewtopic.php?f=16&t=17067

و همینطور خاطره از ایشان که پین گرامی آنرا در هوپا گذاشتند و من آنرا خیلی دوست دارم.

پين نوشته شده: ...از موضوع اصلی دور افتادم . از دفتر "فرهنگ اصطلاحات علمی" صحبت میکردم و
هم اتاقی ام ، زنده یاد مهرداد بهار فرزند ملک الشعرای بهار.خودکار به دستم بود و
یادم نیست درباره چه چیزی از مهرداد می پرسیدم. شاید هم به پرسشی پاسخ
می دادم . یکباره در باز شد و همسرم،مضطرب و سراسیمه وارد شد و به تقریب با
فریاد از من خواست به بیمارستان برویم... پسر و دختر بزرگم تصادف کرده بودند...
بیمارستان در میدان تجریش بود . با تاکسی به آنسو رفتیم، در راه بصورت آدمهای
خرافاتی به شماره ماشینها می نگریستم...اگر این شماره بر 9 بخشپذیر باشد؟یا
لااقل بر3؟...
سرانجام به بیمارستان رسیدیم و من به تندی سراغ بچه ها را گرفتم.گفتند پسرت
در اتاق طبقه فلان است و دخترت در اختیار پزشکان. اول به سراغ مرجان رفتم .
بدون اجازه در را باز کردم و...دیدم کار مرجان تمام شده ...و اکنون که نزدیک 40 سال
از آن روز میگذرد، همیشه آن منظره که یکی از پزشکان کفش دخترم را به طرفی پرت
می کرد ، در نظر دارم و همچون همان روز، اندوهی عمیق جانم را فرا میگیرد.
بعد از مرگ مرجان، هر روز در روزنامه ها برای ما تسلیت می نوشتند . من بیشتر آنها
را هنوزدارم. دکتر پرویز ناتل خانلری ، بجز آنکه در بیمارستان به عیادت پسرم آمد و مرا
دلداری داد ، در شماره خرداد سال44 سخن علمی هم چند جمله ای به نام تسلیت
نوشت...
این را هم بگویم، کسی که خود را نزدیک راننده ارتشی می دانست، یک شب به دفتر
دبیرستان خوارزمی که آنجا درس می دادم مراجعه کرد و از من خواست از "اشتباه" آن
راننده بگذرم و با او بروم و در محضر،تقاضای آزادی او را بکنم. با آنکه این راننده بعد از
تصادف در غیاب من نسبت به من و خانواده ام توهین کرده بود ، با خویشاوند او به محضر
رفتم و آنچه آنها می خواستند انجام دادم...

پرستو – خاطرات پرویز شهریاری . از نشریه چیستا
اینجا بخوانید

روحش شاد...

از زبان استاد شنیدم که گفتند:«من هنوز با مرگ رو به رو نشدم» و بالاخره با مرگ مواجه شدند.حقاً که با شنیدن خبر مرگ این استاد گرانقدر،دل همه ی ایرانی هایی که کوچکترین شناختی از ایشان دارند به درد خواهد آمد.به راستی که امروز ما از وجود یک گوهرِ ارزشمند محروم شدیم!باشد که لایقان بتوانند با نصایح این استاد بزرگ ادامه دهنده راه ایشان باشند....یادش گرامی!

روحش شاد و یادش گرامی
دوباره همان جمله کلیشه ای ...
وقتی عزیزی از دست می رود...
اگر جسمش رفته است یادش مانا است... تا به ابد ... تا به همیشه...

اگر چه ایشون الان دیگه در کنار ما نیست اما مقالات و کتاب های این بزرگوار همیشه برای نسل ما و بعد از ما تازگی دارد و خواهد داشت
هر چند که همیشه سعی بر این بود که منزلت ایشون رو به خاطر سوابق کمونیستیش کم رنگ کنند،ولی شاید بتوان جلوی نور آتش
را گرفت ولی جلوی گرما وسوزانندگی آن را هرگز نمی توان گرفت،((پیشنهاد میکنم کتاب های که ایشون ترجمه وتالیف کردند از جمله
کتاب های کوچک ریاضی مثل بخش پذیری در جبر و تئوری اعداد ایشون و مخصوصا خلاقیت ریاضی رو حتما مطالعه کنید،خیلی جالبه))

من اسمش رو نشنیده بودم تا حالا....حیف شد که نمیشناختمش.
ولی خوب روحش شاد و یادش گرامی..

سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز.
خدا بیامرزد استاد را، که من با کتابهای کوچک ریاضی ایشون، ریاضیات رو یاد گرفتم

تنها خداست که ماندگار است...

شاید خبر مرگ دوستان و آشنایان، اعم از پیر و جوان و خرد و کلان در دنیای امروز امری عادی شده باشد و فقط با یک جمله کوتاه «خدا بیامرزدش» به آن عکس العمل نشان دهیم ولی باور فقدان مردان بزرگ، بویژه اگر بر گردن آدم حقی داشته باشند سخت است. راست است که میگویند «اذا مات العالم ...... یعنی وقتی فرد دانایی می میرد، ثلمه و خلاء بزرگی در جامعه احساس می شود». شنیدن خبر درگذشت استاد پرویز شهریاری - که من هیچگاه اورا ندیده بودم و حتی دیدن عکسی از ایشان را بخاطر نمی آورم- مرا غافلگیر کرد. من خود را یکی از شاگردان او میدانم چون ریاضی را در کتابهای او زیبا یافتم و به آن علاقمند شدم.
دوره راهنمایی بودم که کتابهای ایشان (در باره ریاضی و سرگرمی های آن) و کتاب های استاد کاظم فائقی در باب فیزیک را از کتابخانه عمومی شهرستان تربت حیدریه امانت می گرفتم و مطالعه می کردم (سالهای 1350 تا 1354) و واقعا از مباحث شیرین آن لذت وافر می بردم.
نام استاد شهریاری ذهن مرا دوباره به کتابخانه عمومی تربت حیدریه و کتابدار خوبش که نامش را هم بخاطر ندارم کشاند و گفته این کتابدار که دیگر می دانست دنبال چه کتاب هایی هستم -چون ظاهرا انگشت شمار بودیم دانش آموزانی که از این قبیل کتاب ها را هواخواه بودند- .....

و اکنون در سومین روز از فقدان این بزرگ مرد عرصه علم ریاضی بر خود لازم میدانم به پاسداشت حقی که بر گردن من دارد و دینی که به او دارم سپاس و احترام بی شائبه خود را نثار روح بزرگش کنم و به رسم خود فاتحه ای برایش پیشکش نمایم، چرا که تنها همین از من ساخته است در اقتدا به مولایم امام علی(ع) که فرمود «من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا» (هرکس به من کلامی آموزد مرا در بند خود و سپاسگزار خود کرده است).
روحش شاد.....
محمد صانعی

خدمتی که اون به جامعه کرد خیلی بیشتر از اهمیتی بود که جامعۀ ما بهش داد. سال 84 که دیدمش تعجب کردم که با این کهولت سن چطور هنوز هم اینقدر پر انرژی برامون صحبت می کنه...

روانش شاد باشه....به گردن همه ما حق داره...و فکر می کنم جاش واقعا خالی بمونه.