سحابی ها

مدیران انجمن: parse, javad123javad

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

سحابی ها

پست توسط اماتور »

دوستان عزیز این تاپیک رو میزنم برای اینکه اگه هر مطلبی در مورد سحابیا دارید اینجا بذارید .یعنی در واقع اگه خواستید در مورد یک

سحابی یک مطلبی بذارید دیگه یه تاپیک جدا گونه در موردش نزنید و همینجا بذارید .هم یه مرجعی میشه هم به نوعی یه البوم

در میاد.

لازم به ذکر که اگه میشه موقعیت سحابی ها رو تو صورت های فلکی هم ذکر کنید




با تشکر smile072

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

Simeis 147




این سحابی قدیمی که Simeis 147 خوانده می شود، در واقع باقی مانده ی یک ابرنواختر باستانی است.
تصویر
رشته های به هم پیچیده ی این باقی مانده ی انفجار ابرنواختری، بیش از 160 سال نوری در فضای میان ستاره ای گسترده شده است

و حدود 3600 سال نوری از ما فاصله دارد. یعنی حرکت نور از یک طرف این توده تا طرف دیگرش حدود 160 سال، زمان لازم دارد. سن

ظاهری این سحابی حدود 100،000 سال بنظر می رسد، در نتیجه انفجاری که باعث بوجود آمدن آن شده ، در زمان انسان پکنی رخ

داده است. (انسان پکنی یکی از گونه های انسانهای اولیه که حدود صدهزار سال پیش زندگی می کرده اند.) در اعماق این سحابی

یک ستاره ی نوترونی در حال چرخش قرار دارد. این ستاره ی تپنده تمام چیزی است که از هسته ی ستاره ی اولیه باقی مانده است.

ولی مطالعات اخیر با دقت بالاتر و معیار جدید، عمر Semeis 147 را حدود 30000 سال تخمین می زند.
تصویر
موقعیت این جرم در میان ثور و مُمسِکُ العِنان


تپ اختر درونی به تازگی ردیابی شده است و به نام PSR J0538+2817 در فهرست ثبت شده است. این تپ اختر چیزی است که

در هر ثانیه 7 بار بدور محورش گردش می کند! لایه های بیرونی ستاره ی منفجر شده با سرعت 10 تا 20 هزار کیلومتر بر ثانیه به سمت

بیرون پرتاب شده اند...!

ولی این جرم را نمیتوان با تلسکوپ های بزرگ دید. چرا که قطر ظاهری این سحابی حدود 3 تا 2ر1 درجه می باشد، تقریبا 7 برابر قطر

ظاهری کره ی ماه، و در واقع این یکی از کم نور ترین اجرام آسمان محسوب می شود.


منبع : http://www.tebyan.net

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

سردترین جای جهان




سردترین جای شناخته‌شده جهان، درون سحابی بومرنگ (Boomerang nebula) قرار دارد.

سحابی‌های سیاره‌نما در اطراف یک ستاره درخشان مرکزی تشکیل می‌شوند، هنگامی که این ستاره در مراحل انتهایی زندگیش از خود

گاز بیرون می‌دهد. سحابی بومرنگ یکی از عجیب‌ترین مکان‌های جهان است. ساهایی و نیمان، دو ستاره‌ شناس در سال 1995 با

استفاده از تلسکوپ 15 متری Swedish ESO Submillimetre (تصویر پایین) در شیلی نشان دادند که این سحابی سردترین مکان

جهان است که تابحال کشف شده است.
تصویر
این سحابی با درجه حرارت منهای 272 درجه سانتی‌گراد،تنها یک درجه گرمتر از صفر مطلق (پایین ترین حد برای همه درجه حرارت‌ها)

است. حتی تابش زمینه‌ ی کیهانی ( با دمای منهای 270 درجه‌) ناشی از مهبانگ گرمتر از این سحابی است. این تنها شی یافت‌ شده

است که درجه حرارتی پایین‌تر از تابش ‌زمینه ی دارد.
تصویر
تلسکوپ فضایی هابل به وسیله دوربین پیشرفته پیمایشگر خود تصویر جدیدی از سحابی بومرنگ گرفته است .


عامل این بازتاب می تواند گاز و غباری باشد که تقریبا" با هم متناسب هستند . این ها می توانند ماده تراوش شده از ستاره مرکزی آن

باشد . مراحل بیرون ریزی ستاره ی مرکزی واقع در سحابی بومرنگ همچون یک طغیان دو قطبی بوده است نام این سحابی از سازه ای

متناسب با مشاهدات مشتق شده است . ( نام اصلی این سحابی واژه ای انگلیسی است که به این صورت است Boomerang

که به این معنی چوبی است که پس از پرتاب نزد پرتاب کننده باز می گردد . شاید این گونه چوب ها را در فیلم ها دیده باشید ) چشمان

تیزبین هابل طرح و حالت موجی این سحابی محصور به مرکزیت ستاره ای را آشکار می زند هرچند که این ستاره در تصویر های گرفته

شده مشخص نیست . ستاره شناسان هنوز به علت طغیان دو قطبی و بسیاری از چیزهای دیگر در سحابی های جوان همچون این

سحابی مشکوک هستند . ممکن دیسکی از ماده که حرکت کندی دارد گرداگرد خط استوا ستاره واقع شده باشد . بدین وسیله انسداد

حرکت سریع ماده ی فوران کننده ممکن است موجب بروز فوران قطبی شده باشد . ممکن است وجود میدان مغناطیسی عهده دار

تحمیل ماده به صورت دوتکه بریده در سحابی باشد .

مشاهده طغیان دوقطبی رخ دادی است که معمولا" در ستاره های جوان اتفاق می افتد و یا در ستارگانی دیده شده است که به پایان

عمرشان نزدیک است و بصورت یک غول سرخ باد کرده اند .یک گمان در رابطه با بومرنگ این است که ستاره ی غول سرخی لایه های

بیرونی خود را پس می زند .

این گونه تصور می شود که هر قطعه از بومرنگ تقریبا" یک سال نوری طول داشته باشد و مجوع طول اجزای ساخته شده در این سحابی

معادل نصف طول فاصله خورشید با نزدیکترین همسایه اش باشد. ( نزدیکترین همسایه خورشید سیستم ستاره ای آلفا – قنطورس

است که حدودا" در فاصله 4 سال نوری از آن قرار دارد ) این تصویر جدید از سحابی بومرنگ در اوایل سال 2005 توسط دوربین پیشرفته

پیمایش هابل گرفته شده است و در آن از صافی نور مرئی برای ترکیب در صافی قطبی استفاده شده است .

کاربرد مشترک عینک آفتابی و قطبی در این است که نور پراکنده را در یک روز آفتابی که به درون چشم می رود می کاهند . فیلتر قطبی

این اجازه را صادر می کند که نورهای ویژه در زاویه ی مخالف و قطبی از دوربین یابنده گذر کنند . به هم پیوستن تصویر های مختلف در

زاویه های قطبی به اختر شناسان این امکان را می دهد که پراکندگی نور را در این سحابی مشاهده کنند و در زمینه آن به مطالعه

بپردازند ؛ پی آمد تمام این اعمال در وسایل تلسکوپ تصویری مرکب و رنگین از این سحابی است .

سحابی بومرنگ در فاصله 5000 سال نوری از زمین واقع شده است و در جهت جنوب صورت فلکی قنطورس قرار دارد . اندازه گیری هایی

که در سال 1995 انجام شد نشان داد که درون این سحابی دارای دمایی است که فقط یک درجه کلوین از صفر مطلق بالا تر است . صفر

مطلق تقریبا" برابر 460ـ درجه فارنهایت است و این نکته بدان موضوع اشاره دارد که این سحابی یکی از سردترین نقاط کیهان است .

به نظر می‌رسد که شکل کلی پاپیون‌مانند بومرنگ بوسیله وزشی بسیار شدید، با سرعتی حدود 310000 متر در ساعت به وجود آمده

باشد که گاز به شدت سرد را از ستاره مرکزی در حال مرگ به خارج می‌راند. به گفته ستاره‌شناسان این ستاره 1500 سال است که به

اندازه یک هزارم جرم خورشید در هر سال ماده از دست می‌دهد.این مقدار 10 تا 100 بار بیشتر از سایر اجرام مشابه است.

گسترش سریع سحابی باعث شده است که این سحابی به یکی از سردترین مکان‌های شناخته‌شده جهان بدل شود. گازی که با

سرعت به بیرون جریان دارد، یک حباب نزدیک به خلا ایجاد می‌کند که فوق‌‌العاده سرد است.

این سحابی در صورت فلکی قنطورس، در فاصله 5000 سال نوری از کره زمین قرارگرفته است و از نوع سحابی‌های

سیاره‌نما (planetary nebulae) است.


منبع : http://www.noojum.com

http://www.tebyan.net

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

سحابی سیاره نما




تاریخچه


هزاران سال قبل اختر شناسان مسلمان یک توده ابر کم نور را در صورت فلکی جبار (شکارچی) مشاهده کردند که بسیار جالب و به سه

ستاره روشن کمربند جبار خیلی نزدیک بود. قرنها بعد که تلسکوپ اختراع شد، اختر شناسان تعداد بیشتری از این توده‌های مه آلود را در

آسمان مشاهده کردند و آنها را سحابی نامیده‌اند. این لغت در زبان لاتین به معنی ابر است یا nebula. در قرن هفدهم و هجدهم ،

رصد کنندگان آسمان به نور ضعیف که در بین ستارگان دیده می‌شد سحابی نام نهادند.

در سالهای اخیر و با تلسکوپ های بهتری که در دسترس است، ستاره شناسان در یافته‌اند که برخی از این سحابیها در واقع خوشه‌های

ستاره‌ای یا کهکشانهای دور دست موجود در فراسوی راه شیری هستند و در چنین مواردی ، نام سحابی به غلط مورد استفاده قرار

گرفته است. با این حال واژه "سحابی " هنوز هم بطور وسیع ، گر چه با مسامحه ، در مورد چنین اجرامی بکار می‌رود.


رده بندی سحابیها



سحابیها را به سه دسته: نشری ، بازتابی و تاریک طبقه بندی می‌کنند. سحابی نشری یک یا چندین ستاره بسیار سوزان است. نور فرا

بنفش این ستاره‌ها موجب برانگیختن هیدروژن و اکسیژن و گسیل نور مشخصی از آنها می‌شود. مثال بسیار خوبی ازیک سحابی نشری

، سحابی بزرگ جبار است. با چشم غیر مسلح و دوربین صحرایی نیز می‌توان این سحابی را دید. اگر ستاره‌ها مقداری سردتر باشند یا

اینکه چگالی گازها در سحابی بیشتر باشد، ماده ابر از خود نور گسیل نمی‌کند بلکه نور ستاره را بازتاب می‌کند. این سحابیها را با نام

سحابی بازتابی می‌شناسیم. البته طیف این قبیل سحابی با طیف ستاره ، یکی است. مثال بسیار خوب سحابیهای بازتابی ، سحابی

است که ستاره‌های خوشه پروین را در بر گرفته است.

اگر در درون یا نزدیکی سحابی ستاره‌ای قرار نگرفته باشد که نور آن را تأمین کند، آن سحابی را سحابی تاریک می‌نامند. مشاهده

سحابیهای تاریک فقط در صورتی ممکن است که در مقابل سحابیهای نشری یا بازتابی قرار گیرند. سحابیها نور ستاره‌های پشت سر

خود را جذب می‌کنند. اختر شناسان عقیده دارند که ستاره‌ها درو ن این سحابیها متولد می‌شوند. مثال بر جسته اینگونه سحابی

سحابی سر اسب در صورت فلکی جبار است.


سحابیهای سیاره نما



جدا از این سه گروه سحابیها ، برخی ازسحابیها از ستاره‌ها تشکیل می‌شوند. ستاره‌هایی مانند خورشید در پایان زندگی یعنی در

مرحله غول سرخی لایه‌های بیرونی جو خود را به صورت سحابی در فضا می‌پراکنند. این سحابیها را سیاره نما می‌نامند. آنها را به این

سبب سحابی سیاره نما می‌نامند که وقتی با یک تلوسکوپ به آنها نگاه می‌کنیم به رنگ مایل به سبز دیده می‌شوند و به نحوی یاد آور

ظهور قرصهای سیاره اورانوس و نپتون می‌باشند. همه آنها از نوع سحابی نشری هستند. زندگی ستاره‌های پر جرمتر از خورشید ، با

انفجار ابر نواختری پایان می‌یابد و سحابی بزرگ و گسیخته‌ای از انفجار به جا می‌ماند که آن را سحابی باقیمانده انفجار ابر نواختری

می‌نامند.

این سحابیها به لحاظ شکل زیبایی که دارند مورد توجه رصد گران هستند. یکی از این سحابیها سحابی M 57 در صورت فلکی

چنگ رومی (شلیاق) است. اگر تا به حال این سحابی را رصد کرده باشید حتما می‌دانید که باید با بزرگ نماییهای بالا به دنبال شکار این

جرم برویدف چرا که در بزرگ نماییهایی پایین مثلا در دوربینهای 20×120 و 20×60 این سحابی مثل ستاره‌ای در بین دو ستاره ی پایینی

چنگ رومی است. یکی از اجرام زیبایی که می‌توان در فهرست NGC پیدا کرد سحابی اسکیمو در صورت ماه خرداد (دو پیکر یا

جوزا) است.

این سحابی نیز دارای اندازه ی کوچک و درخشندگی کم است و راهنمای آن ستاره دلتا جوزا در پیکر پسین است. این سحابی دارای

قدر مجموع نزدیک به 8 است. نکته‌ای که تقریبا در مورد همه سحابیهای سیاره نما صدق می‌کند این است که برای یافتن آنها باید در

تصویر به دنبال ستاره‌ای بگردیم که ظاهرا فوکوس نیست. سحابی سیاره نمای «Henize 3-401» در صورت فلکی کشتی از دید

تلسکوپ فضایی هابل ، همچون بسیاری از سیاره ‌نماهای دیگر ، دو جت گازی در دو جهت مخالف ، از جانب ستاره مرکزی به سمت

بیرون گسترش یافته است.


ا
مکان تشکیل سحابیهای سیاره نما



بنابر یافته‌های گروهی از ستاره شناسان ، به نظر می‌رسد امکان تشکیل سحابیهای سیاره نما در منظومه‌های ستاره‌ای دوتایی ، بیشتر

از ستارگان منفرد باشد. بنابر آنچه تا بحال در کتابهای نجومی گفته شده است، حدود هفت میلیارد سال دیگر ، ناظران دور دست ،

خورشید در حال احتضار را بصورت یک سحابی سیاره نما خواهند دید. اما آیا این پیش بینی واقعا درست است؟ به گفته «اورسولا

دمارکو» از موزه تاریخ طبیعی آمریکا ، ممکن است ستارگان منفرد برای تولید سحابیهای سیاره نما چندان مناسب نباشند. «دمارکو»

در جریان انجام یک کار تحقیقاتی مشترک با گروهی از مؤسسه علوم تلسکوپ فضایی ، شواهدی یافت که نشان می‌دهد بیشتر

ستاره‌های مرکزی سحابیهای سیاره نما ، ستاره‌های دوتایی هستند!


شکل سحابیهای سیاره نما



بیشتر سحابیهای سیاره نما کروی شکل نیستند، بلکه دارای نوعی تقارن دو قطبی ظاهری هستند. ستاره شناسان مدتها بر این باور

بودند که این اشکال ، در اثر گردش ستاره همدم به دور ستاره مرکزی بوجود می‌آیند. مشاهدات «دمارکو» نیز این نظر را تأیید کرد. او با

استفاده از تلسکوپ 3.5 متری WIYN در رصدخانه «کیت پیک» ، به مطالعه 11 ستاره مرکزی واقع در سحابیهای سیاره نما پرداخت

و متوجه شد که احتمالاً در اثر کشش گرانشی یک همدم چرخان ، تغییراتی در سرعت شعاعی 10 عدد از این ستارگان دیده می‌شود.

برای دیدن اینکه بسیاری از سیاره نماها ، تقارن دو قطبی دارند، الزاما نیازی به استفاده از تلسکوپ هابل نیست. نمونه‌های خوب دیگر

را می‌توان توسط بیشتر تلسکوپهای آماتوری کوچکتر مشاهده کرد.

از اواسط دهه 1990، یک ستاره شناس اسرائیلی به نام «نوام سوکر» سعی کرد سناریوهای مختلفی برای توضیح اشکال گوناگون

سحابیهای سیاره نما ارائه کند. در این سناریوها ، جرم ستارگان دوتایی ، از جرم یک ستاره تا یک سیاره تغییر می‌کرد. «دمارکو»

میگوید: «فکر می‌کنم اساس نظرات مطرح شده توسط "سوکر" درست باشد، هر چند من بر خلاف او به محاسبات انجام شده در این

مدلها اعتماد دارم».
تصویر

تصویر
به عقیده یکی از دانشمندان مؤسسه علوم تلسکوپ فضایی ، طبق مدلهای تحول ستاره‌ای و محاسبات هیدرودینامیک ، برای

چرخاندن یک ستاره غول متورم و پیر ، به گونه‌ای که باعث تولید برون ریزهای جت مانند و سحابیهای دو قطبی و یا حتی سحابیهای

سیاره نمای قابل رؤیت شود، نیاز به وجود یک همدم ستاره‌ای و نه سیاره‌ای در اطراف آن است؛ «ممکن است در آستانه یک انقلاب در

زمینه مطالعه منشأ سحابیهای سیاره نما باشیم.» برای یافتن نشانه‌هایی از دوتایی بودن و همچنین تعیین دوره‌های مداری برای

ستاره‌هایی که تا کنون آزمایش شده‌اند و برای اطمینان از اینکه تغییرات سرعت شعاعی ، ناشی از عامل دیگری نیست، این گروه قصد

دارد ستاره‌های مرکزی بیشتری را مورد مطالعه قرار دهد.
تصویر

منبع ثبت خواهد شد
آخرین ویرایش توسط اماتور چهارشنبه ۱۳۹۱/۶/۲۹ - ۱۱:۳۶, ویرایش شده کلا 1 بار

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

crab nebula, M1



اسناد ثبت شده به وسیله چینیها٬ژاپنیها و سرخپوستان آمریکا حاکی از آن است که در ماه ژولای سال 1054 میلادی یک ابرنواختر در

کهکشان ما منفجر شده است این جسم بمدت 23 شبانه روز با روشنایی چهار برابر سیاره زهره (قدر6-)در آسمان دیده می شده و بعد

از آن حتی به مدت 2 سال دیگر در طی شب با چشم غیر مسلح قابل مشاهده بوده است.اکنون می دانیم که باقیمانده آن ابرنواختر٬

جسمی است در صورت فلکی گاو که سحابی خرچنگ نامیده می شود.این سحابی که در اوایل یک سحابی سیاره ای تلقی

می شد ٬اکنون به منزله یکی از شناخته شده ترین بقایای ابرنواختری است.سحابی خرچنگ٬هم از نظر ویژگیهای مشاهده شده در آن

و هم از نظر گستره وسیع تابشهایی که از آن دریافت می کنیم ٬جسم قابل ملاحظه ای است.معلوم شده است که بیشتر این تابش ها

به وسیله فرآیند سنکروترون تولید می شود.

تصاویر جدید تلسکوپ فضایی هابل از این ابر نواختر آثار بی‌نظمی ناحیه‌ای از رشته‌ها و فورانهای گازی را آشکار می‌کند. شش هزار سال

نوری دورتر از ما در صورت فلکی ثور جرم بی نظیری به نام سحابی خرچنگ دیده می‌شود، تکه‌های به جا مانده از ستاره‌ای که در سال

1054 میلادی تبدیل به یک ابر نواختر شده است. سحابی خرچنگ عاملی کند کننده برای ذرات پر انرژی است و در مرکز آن تپ اختر

بسیار چگالی قرار دارد که به سرعت درون یک ستاره منفجر شده می‌چرخد.

سحابی خرچنگ با سرعتی حدود 1800 کیلومتر بر ثانیه منبسط می شود.انتظار می رود که این سحابی ٬درچند هزار سال آینده٬به

تدریج در تمام طول موجها کم فروغتر شده و سرانجام ناپدید گردد. در این میانه سحابی خرچنگ قوی ترین منبع تابش امواج رادیویی و

پرتوی ایکس در آسمان است که احتمال می رود یکی از عوامل صدور بخش بزرگی از پرتوهای کیهانی آسمان همین سحابی باشد.

یکی از قابل ملاحظه ترین نمودهای سحابی خرچنگ جسم مرکزی آن (ستاره ای تپنده با قدر 15.9)است که اکنون به عنوان بازمانده

ستاره مسبب ابرنواختر شناخته می شود.این جسم اصلاْ یک ستاره معمولی نیست بلکه فقط در چند هزارم ثانیه می درخشد٬و با

دوره‌ای در حدود0.03 ثانیه برق می زند و سپس خاموش می شود وبه احتمال زیاد یک تپ‌اختر یا ستاره ای نوترونی چگال است.شارل

مسیه آنرا در سال 1758 در حالیکه بدنبال دنباله دار هالی بود مشاهده کرد و در فهرست خود قرار داد.کنون این جرم تنها باقیمانده

ابرنواختری در این فهرست می باشد.بدلیل درخشندگی کم سطحی دیدن این سحابی مقداری مشکل است.علاوه بر این ستاره مرکزی

آن نیز با تلسکوپهای آماتوری قابل مشاهده نیست .

تصاویر تلسکوپ فضایی هابل از این ابر نواختر آثار بی‌نظمی ناحیه‌ای از رشته‌ها و فورانهای گازی را آشکار می‌کند. به نظر می‌رسد

رشته‌های سحابی خرچنگ ،ناشی از برهمکنش گازهای سرد وگرم باشند. در تصویری که مشاهده می کنید ، رنگ قرمز نشان دهنده

گسیل اتمهای اکسیژن در گاز سرد و رنگ سبز نماینده اتمهای اکسیژن در گاز داغ و آبی نشان دهنده گسیل اتمهای سولفور در گاز گرم

است. رصدهای روی سطح زمین توان تفکیک را پایین می‌آورد و ساختار معمولی از خرچنگ ارائه می‌دهد


درون سحابی خرچنگ


یکی از بهترین موضوعات مورد مطالعه ستاره شناسان بررسی و مشاهده آثار این ابر نواختر می‌باشد. جف هستر و پال سکامن از

دانشگاه ایالت آریزونا در تمپه تصاویر جدید تلسکوپ فضایی هابل را در این مورد بکار می‌برند. این تصاویر که با دوربین شماره 2 سیاره‌ای

(میدان دید باز) تهیه شده‌اند جزئیات غیر قابل انتظاری از سحابی خرچنگ را نشان می‌دهند. تصاویر نشان می‌دهند در ستاره‌ای که

منفجر می‌شود، مواد اعم از گاز و یا مواد به جا مانده از انفجار با سرعت خیلی زیاد، در حدود هزار کیلومتر در ثانیه به اطراف پرتاب

می‌شوند.

به نظر می‌رسد رشته‌های سحابی خرچنگ ، جز چند تغییر جزئی در طول از نظر ترکیب و رنگ چندان فرقی با نظریه‌های قبلی نداشته

باشد. رشته‌ها با گره‌های داغ و گازهای گرم و سرد ترکیب می‌شوند. در این طرحواره ، رنگ قرمز نشان دهنده گسیل اتمهای اکسیژن

در گاز سرد و رنگ سبز نماینده اتمهای اکسیژن در گاز داغ و آبی نشان دهنده گسیل اتمهای سولفور در گاز گرم است. رصدهای روی

سطح زمین توان تفکیک را پایین می‌آورد و ساختار معمولی از خرچنگ ارائه می‌دهد.
تصویر
عکسی که مشاهده می‌کنید بزرگترین عکسی است که تا به حال توسط دوربین wfpc2 هابل گرفته شده است. سحابی خرچنگ

تقریباً در بین تمامی اجرام رصد شده بیشترین پیچیدگی از نظر ساختار را داراست و یکی از دینامیکی‌ترین اجرام است. این عکس جدید

سحابی خرچنگ از گرد آوری و مونتاژ 24 عکس تکی توسط هابل گرفته شده و بالاترین تفکیک و کیفیت را در بین تمامی عکسهای گرفته

شده از خرچنگ داراست.

وانگهی هستر و سکامن در سحابی خرچنگ گرد و غباری بیش از حد انتظارشان مشاهده کردند. در صورتی که نظریه قبلی ستاره

شناسان این بود که در سحابی ، گرد و غبار تحت شرایطی در نواحی گازهای مولکولی خیلی سرد قرار می‌گیرد و این آسانترین راه

نشانه گذاری برای جستجوی مناطق تاریکی است که در مقابل یک زمینه روشن قرار دارند.

از همه مهمتر اینکه این دو محقق چگونگی برهمکنش رشته‌ها با سحابی سنکروترونی خرچنگ را کشف کردند. (بر همکنش میدانهای

مغناطیسی و ذرات پر انرژی).

داده‌های هابل نشان می‌دهد که فشار سحابی سنکروترونی بیشتر به ساختار رشته‌های سحابی خرچنگ وارد می‌شود، در یک بطری

است. وقتی بطری را ایستاده نگه داریم، سرکه که سنگینتر از روغن است، در ته بطری قرار می‌گیرد و رغن روی آن می‌ایستد. اگر بطری

را بچرخانیم حبابهای روغن ازته ظرف وارد سرکه چگالتر می‌شوند. در مورد سحابی خرچنگ ، "نور" سحابی سنکروترونی انبوه مواد باقی

مانده سنگین و چگال به طرف گاز سرد هل می‌دهد.


چگونگی ارتباط با محیط اطراف



هستر و سکامن می‌کوشند تا توضیحی برای این موضوع بیابند که چگونه یک تپ اختر با محیط اطرافش برهمکنش دارد. تصاویر برای

اولین بار نشان دادند گره کوچک درخشانی فقط به اندازه 1500 واحد نجومی ، از تپ اختر گسیل شده است (یک واحد نجومی فاصله

متوسط زمین از خورشید است). گره و تپ اختر هر دو با انرژی یکسان پرتو ایکس فوران می‌کنند و به نظر می‌رسد در طول مدار چرخشی

تپ اختر قرار دارند. هستر و سکامن معتقدند که گره ممکن است یک "شوک" در فوران (مواد یا گاز) باشد.
تصویر
از اکتشافات مهم دیگر این محققان این است که هاله‌ای در فاصله ده هزار واحد نجومی بالای قطب مخالف تپ اختر در حدود 20 درجه‌ای

از خط دید ما گسیل می‌یابد. فوران پرتو ایکس بطور مستقیم از میان مرکز هاله پخش می‌شود. این چرخه ممکن است با مرزی ما بین

نواحی اثر قطبهای تپ اختر و بادهای استوایی مشخص شود. اما علت بالا آمدن هاله و وجود گره بر فراز قطب ، مبهم است.

این سحابی در فاصله یک درجه شمال ستاره زتا ثوری قرار دارد.تنها چیزی که با تلسکوپ 8 اینچی قابل مشاهده است یک سحابی

بیضوی شکل بسیار محو است.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

سحابی مرداب


سحابی مرداب سحابی گسیلشی در صورت فلکی قوس است و 4100 سال نوری از زمین فاصله دارد. یکی از دوستاره تشکیل دهنده

این سحابی به صورت کم نور با چشم قابل دیدن است و تخمین زده شده است که وسعت این سحابی 55 سال نوری میباشد

یک ابر یا سحابی هیدروژنی که در فاصله 5700 سال نوری از ما در صورت فلکی قوس (اندکی بالای ستاره سر لوله قوری یا دلتای قوس)

قرار دارد وهشتمین جرم فهرست مسیه است.M8 یا سحابی مرداب سحابی بزرگی در آسمان است که مساحتی در حدود 90*40

دقیقه قوسی رااشغال کرده است.این خوشه همچنین دومین سحابی درخشان قابل مشاهده از نیمکره شمالی است ودر مقایسه با

سحابی جبار که پرنورترین سحابی آسمان است چهار برابر دورتر است.
تصویر
اگر با تلسکوپی 4 اینچی روی این ابر تمرکز کنید متوجه مسیر باریک ومارپیچی از غبار می شوید که سحابی را به دو قسمت تقسیم

کرده است.شاید به همین علت به آن لقب سحابی مرداب داده اند.قسمت شرقی این ابر خوشه ستاره ای باز NGC 6530 از قدر

مجموع 5 را در دل خود جای داده است.جالب توجه است بدانید که این خوشه باز را جان فلامستید چندین سال زودتر از خود سحابی در

سال 1680 میلادی کشف کرد.سپس لی جنتیل در سال 1747 میلادی پی به وجود این سحابی در اطراف خوشه برد.در قسمت غربی

سحابی ستاره قدر ششم 9-قوس در میان دریایی از غبار ومه شناور است.این ستاره شگفت آور از رده طیفی O5 است وبا

تابش انرژی بسیار از خود سبب تحریک بیشتر سحابی برای تابیدن می شود.تمام مواردی که بیان شد سحابی M8 را به یکی

از برجسته ترین اجرام آسمان تابستان تبدیل می کند.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

دوستان گرامی به علت یکی بودن منبع این مطالب, منبع را در اخرین مطلب ثبت خواهم کرد و در صورت جدید بودن منبع

ان را در زیر مطلب ثبت میکنم

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

NGC 7023




سحابی ایریس (فروسرخ) یا NGC7023. ابر های گرد و غبار بین ستاره ی در فاصله حدود 1300 سال نوری از زمین، همچو گلبرگ

های نازک و حساس فضایی در دامنه حاصلخیز ستاره ی صورت فلکی قیفاوس شکوفه نموده. گهگاهی که بنام سحابی ایریس یاد

میشود و تحت نام NGC7023 در کاتالوگ نسل جدید اجرام آسمانی ثبت شده، این تنها سحابی نیست که نشان دهنده گل

های آسمانی باشد.
تصویر
اما این تصویر زیبای دیجیتالی، رنگ های مختلف سحابی ایریس و تقارن بخش های مختلف آن را با جزئیات احساس برانگیزی

نشان میدهد. در داخل خود ایریس، گرد و غبار سحابی یک ستاره جوان و داغ را احاطه نموده. در اینجا رنگ برجسته در میان دیگر رنگ

های این سحابی بازتابی رنگ آبی است که به معنی خصوصیات گرد و غبار بازتاب دهنده نور ستاره می باشد. رشته یا تار های مرکزی

ابر های گرد و غبار با لومینسانس نوری سرخ کم فروغ می تابد، زیرا بعضی از دانه های گرد و غبار تابش نامرئی فرابنفش را تا نور سرخ

مرئی بصورت کامل پوشانیده. (لومینسانس نوری- به معنی پدیده نور افشانی جسمی پس از قرار گرفتن در معرض تابش اشعه یا به

گونه دیگر شب تابی یا روشن تابی است). رصد های فروسرخ نشان میدهد که این سحابی به احتمال مولکول های پیچیده کاربن بنام

PAHs را در خود داد. طوریکه اینجا نشان داده شده، بخش درخشان آبی رنگ سحابی ایریس حدود یک سال نوری قطردارد.

جدیدترین تصویر هابل از سحابی به نام NGC 7023 یا آیریس غبارهایی را نشان می‌دهد که برای اخترشناسان بسیار مهم و کار

آمد است.
تصویر
تصویر هابل نشاندهنده امواج خروشانی از ابرهای غبارهای کیهانی است، این غبارها از ذرات کوچکی از مواد جامد تشکیل شده اند که

10 تا 100 بار از ذره غباری که می توان بر روی سطوح لوازم خانه مشاهده کرد، کوچکتر هستند. دانشمندان به ویژه به بخشی از این

سحابی علاقه نشان می دهند که قرمز تر از حد عادی به نظر می رسد.

اخترشناسان احتمال می دهند این ابرهای بزرگ که به عنوان یک سحابی انعکاسی شناخته می شوند نور ستاره عظیمی که 10 بار

بزرگتر از خورشید بوده و در نزدیکی سحابی قرار دارد را بازتاب می دهد. سحابی های انعکاسی معمولا آبی به نظر می آیند زیرا ذرات

غبار در آنها در پراکنده کردن نور آبی تاثیرگذاری بیشتری دارند و به همین دلیل دانشمندان احتمال می دهند برخی مواد هیدروکربنی

باعث تغییر رنگ این ابرهای غباری شده اند.


منبع : http://www.nightsky.ir

http://www.kabulsky.com

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

سحابی های سیاره نما چگونه شکل می گیرند؟





طی دهه ی گذشته، اخترشناسان شکل های گوناگون سحابی های سیاره نما را رمزگشایی کرده اند. حال می دانیم که چرا این تابوت

های کیهانی به چنین شکل های عجیبی دیده می شوند.

سحابی های سیاره نما آخرین نفس نفس زدن های ستاره های در حال مرگ اند. این ابرهای گاز یونیزه شده به رنگ های زیبا و شب

تابی می درخشند و نورشان را از خاکستر نیم سوز اجساد ستاره های درون شان می گیرند.سحابی های سیاره نما منجمان آماتور را

افسون می کنند، زیرا بیشترشان درخشان اند با تلسکوپ های کوچک هم به راحتی دیده می شوند-حتی از مناطقی با آلودگی نوری

متوسط، طول عمر کوتاه آنها-که نسبت به عمر میلیارد ساله ی ستاره ها فقط حدود 50 هزار سال است-نگاهی سریع به تحولات ستاره

ای را ممکن می سازد.آنها آخر داستان زندگی خورشید ما را بازگو می کنند. تقریباً همه ی ستاره ها روزی سحابی سیاره نما میشوند.

و اخترشناسان همین تازگی هاست که جزییات چگونگی تشکیل و تحول این اجرام را دریافته اند.



شکل های گوناگون



یکی از حوزه های مهم در تحقیقات درباره ی سحابی های سیاره نما واقعاً به پایان رسیده است.اخترشناسان راز شکل های گوناگون

آنها را گشوده اند.این نخستین گام در درک دیگر رازهای پیچیده تر آنهاست.طی تاریخ کاوش های جهان و کیهان، دانشمندان ابتدا اجرام

را فهرست نویسی و طبقه بندی کرده اند و سپس به سوی درک ژرف تر آنها پیش رفته اند.

فهرست نویسی سحابی های سیاره نما، دست کم درون راه شیری، تقریباً انجام شده است.اخترشناسان اکنون بیش از 3000

سحابی سیاره نما درون کهکشان خودمان می شناسند که 500 تای آنها به اندازه ی کافی درخشان اند که بتوان با تلسکوپ های

آماتوری آنها را رصد وعکاسی کرد.(افزون بر این، چند سحابی سیاره نما نیز در کهکشان های نزدیک فهرست نویسی شده اند)طی 20

سال گذشته، گروهی از اخترشناسان بر تحقیق درباره ی سحابی های سیاره نما متمرکز بوده اند. بروس بلیک از دانشگاه واشینگتن،

آدام فرانک از دانشگاه روچستر، ماریولیویو از موسسه ی علوم تلسکوپ فضایی، و برخی دیگر به بررسی فرایندهای شکل گیری سحابی

های سیاره نما پرداخته اند.

به طور خلاصه، سحابی سیاره نما زمانی شکل می گیرد که ستاره ای هم جرم خورشید سوخت هسته ای خود را به پایان برساند و

وارد مرحله ی پیری بشود.پس از این که ترتیب عادی رویدادها چنین ستاره ای را به غول سرخ تبدیل کرد، هسته اش تبدیل به توده ای

کربنی به اندازه ی زمین می شود.در این هسته هم جوشی به صورت نامنظم آغاز می شود و ستاره شروع به پرتاب پوسته ها یا فوران

های گازی به فضای اطراف خود می کند.پوسته های گازی با سرعت بسیار در فضای اطراف گسترده می شوند و با درخشش به سبب

یونیزاسیون و نفوذ به میان ماده ی میان ستاره ای، نمایشی زیبا اجرا می کنند و تعداد بسیاری شکل ها و الگوهای پیچیده و زیبا را

می آفرینند. چگونه می توانیم به روشی منسجم و سازمان یافته سر از راز این اشکال در آوریم؟



سحابی های سیاره نما:نخستین روزها



حدود 225 سال این پرسش، که سحابی های سیاره نما اصلاً چیستند و چگونه شکل می گیرند، مبهم باقی مانده بود. گویی برای این

که بیشتر بر پریشانی و ابهام درباره ی این اجرام تأکید شود، نام خنده دار «سحابی های سیاره نما» برای آنها اجتناب شد!سحابی

های سیاره نما هیچ ارتباطی با سیاره ها ندارند.

این نام در قرن هجدهم و زمانی پدیدار شد که بسیاری از رصدگران، که اتفاقی با این اجرام برخورد می کردند، بر این عقیده بودند که

ساختارهای قرص-مانند آنها، که برخی شان هم به رنگ غلیظ سبز-آبی دیده می شدند، بسیار شبیه سیاراتی است که در تلسکوپ

های خود می دیدند.شکارچی فرانسوی معروف دنباله دارها، شارل مسیه، نخستین سحابی سیاره نما را در سال 1764 میلادی رصد و

وارد فهرست کرد.این جرم سحابی دمبل در صورت فلکی روباهک بود که در فهرست معروف اجرام مسیه شماره 27 را گرفت. مسیه این

فهرست را از اجرامی تهیه کرد که به نظر او ممکن بود در حین جستجوی دنباله دارها با آنها اشتباه گرفته شوند.

سحابی های سیاره نمای بعدی هم به مرور کشف شدند، هرچند که سرعت این اکتشافات نسبت به دیگر اجرام ژرف آسمان کمتر بود؛

بیشتر به این سبب که سحابی های سیاره نما اغلب نسبت به خوشه های ستاره ای، سحابی های نشری و بازتابی، و کهکشان ها

کوچک ترند.ویلیام هرشمل در یافتن سحابی های سیاره نما موفق ترین رصدگر بود، حتی با این که نمی دانست آنها چیستند و این نام

را برای سحابی های گرد و کوچکی به کار برد که او را به یاد اورانوس می انداختند.

اخترشناسان آماتور بریتانیایی، ویلیام هاگینز، در میانه ی قرن 19 با نشانه گرفتن دستگاه طیف سنج به سوی بسیاری از سحابی ها،

مطالعه ی سحابی ها را گامی به پیش برد.در سال 1864 میلادی، هاگینز به مطالعه ی روش مند ستاره ها و سحابی ها پرداخت و

دریافت که آنها از لحاظ ساختار گازی به خورشید شبیه اند.او با دقت 6543 NGC در صورت فلکی اژدها را بررسی کرد و «فقط یک

تک خط درخشان»در طیف آن یافت.او در یادداشت های خود اعلام کرد که :«معمای این سحابی حل شد.پاسخ، که به همراه خود نور به

ما رسیده، چنین است:این جرم تجمعی از ستاره ها نیست، بلکه گازی درخشان است».

در قرن بیستم، با ظهور اخترفیزیک نوین، مطالعه ی سحابی های سیاره نما نیز به جلو «پرتاب»شد.البته در سال 1918 میلادی، کمتر از

100 سحابی سیاره نما شناخته شده بود و اخترشناسان هنوز ماهیت کهکشان ها را نمی شناختند.تعداد کمی از اخترشناسان

حرفه ای متخصص بررسی سحابی های سیاره نما بودند و بنابراین تا همین اواخر فهرستی کلی از این اجرام وجود نداشت و سحابی

های سیاره نما در میان فهرست های گوناگون پراکنده بودند.

در سال 1967/1346، این کمبود برطرف شد و این زمانی بود که اخترشناسان به نام های لوبس پرک و لوبس کوهوتک (که دنباله دار

مشهور کوهوتک به نام اوست) فهرست مشترک شان از این اجرام به نام «فهرست سحابی های سیاره نمای کهکشانی»را منتشر

کردند که شامل 1036 سحابی است.این کار نخستین گام در مطالعات نوین سحابی ها ی سیاره نما بود و این فهرست مرجع استاندارد

سحابی های سیاره نما باقی ماند که اغلب به اختصار به آن فهرست « P&K » می گویند.



واقعاً این اجرام چگونه شکل می گیرند؟



تحقیقات با انواع عادی و رایج کشف، تحلیل، انتشار مقاله تخمین سن و ابعاد و ترکیبات سحابی ها ادامه داشت.اما هیچ کس، تأثیر

دهه ی 1990/1370 و به کمک تلسکوپ فضایی هابل، به راز چگونه شکل گرفتن سحابی ها سیاره نما پی نبرده بود.معما این بود که

سحای های سیاره نما، آن طور که آن ها را می بینیم، ظاهراً شکل ها، اندازه ها، و روشنایی های بسیار متنوعی دارند که باعث

میشود رسیدن به داستانی منطقی براساس ماهیت فیزیکی آنها کاری دشوار باشد. فرایند کشف مشابهی نیز در جریان بود که اکنون

تقریباً حل شده است.در مسیری موازی، شکل های به ظاهر بسیار متفاوت کهکشان های فعال نیز که به نظر می رسید میزبان

سیاه چاله ای هستند-بررسی می شدند.

راه حل رازگشایی سحابی های سیاره نما در طبقه بندی ساختاری انها و سپس درک پیچیدگی های آنها بر همین اساس است، زیرا

در غیر این صورت آنها را با هندسه های متفاوت و بی نهایتی خواهیم دید که ما را به اشتباه می اندازند. بلیک و همکارانش اعلام کردند

که، برخلاف تنوع بی شماری که می بینیم فقط سه نوع سحابی سیاره نما وجود دارند.گرد، بیضوی، و پروانه شکل.درون هرکدام از این

طبقه ها نیز درجاتی وجود دارند که مبنای آنها سنّ سحابی است؛ بنابراین سحابی های جوان، میان سال و پیر ظاهری متفاوت از

یکدیگر دارند.در کنار این ماتریس 9 حالته، همه ی دیگر شکل ها به این سبب دیده می شوند که زوایای قرار گیری سحابی ها نسبت به

امتداد دید ما با هم متفاوت اند. در همین چند سال گذشته که این راه حل مطرح شده تصویر سحابی های سیاره نما و معانی آنها

روشن شده است اکنون اخترشناسان می بینند که برخی ستاره های خورشید مانند می میرند و مواد را به صورت کره های گردی به

بیرون پرتاب می کنند که هاله هایی از گاز درخشان را با حلقه هایی درخشان تر در درون شان شکل می دهند.برخی دیگر پوسته ای از

گاز را به بیرون می دمند و سپس درخش هلیومی رخ می دهد (درخش هلیومی فورانی در ستاره ی پیر در پایان دوره ی هیدورژن سازی

و آغاز همجوشی هلیوم در هسته است)؛ و این آخرین نفس نفس زد ن های مرد ن ستاره ای است که فورانی کشیده از گاز و غبار در

فضا خلق می کند.این فوران با سرعتی بسیار به میان هاله ی قدیمی تر و کندتر پرتاب می شود.همچنان دیگر سحابی ها نیز فشرده

میشوند؛ این فشرده شد ن به سبب قرصی است که درونشان وجود دارد، یا نیروهای کشندی که گازهای پرسرعت را همچون آب پاشی

کیهانی متمرکز می کنند، یا نیروهای مغناطیسی که سحابی سیاره نما را به شکل پروانه ای بسیار کشیده تبدیل می کند.


منبع : http://www.4sooyelm.blogsky.com

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

نگاهی به درون دهانه یک غار بین ستاره‌ای





رصدخانه جمینی به تازگی منتشر كرده توفانی از ابرهای متلاطم متمركز را نشان می‌دهد كه بادهای ستاره های حجیم آنها را به حركت

درمی آورند و نور این ستاره ها آنها را درخشان می كنند. این توفان ابری كه «N44 superbubble» نامیده می شود توسط حبابی

عظیم به بزرگی حدود 325 در 250 سال نوری احاطه شده است. خوشه ای از ستاره های حجیم كه درون این غار بزرگ قرار دارند با كنار

زدن گاز یك پوسته توخالی به شكل دهانه را ایجاد كردند. اگرچه اخترشناسان در مورد چگونگی تكامل این حباب طی 10 میلیون سال

گذشته توافق ندارند اما می دانند كه خوشه مركزی ستاره های حجیم مسئول ظاهر غیرمعمول این ابر است. احتمال دارد كه مرگ

انفجاری یك و یا تعداد بیشتری از حجیم ترین و كم عمرترین ستاره های این خوشه نقشی اساسی در شكل گیری این حباب بزرگ بازی

كرده باشد.«سالی اوی» از دانشگاه میشیگان كه این جرم را به طور وسیع مورد مطالعه قرار داده است، می گوید: «این ناحیه مانند

آزمایشگاه غول آسایی است كه نگاهی اجمالی از بسیاری از پدیده های بی نظیر را برای ما فراهم می آورد. رصدهای انجام شده از

فضا گازی را آشكار می كنند كه از این حباب بزرگ گریز می كند و پرتو ایكس از خود منتشر می سازد.»
تصویر
یكی از اسراری كه در مورد این جرم وجود دارد نقشی است كه احتمالاً انفجارهای ابرنواختری در شكل دهی آن داشته اند.

«فیلیپ میسی» از رصدخانه Lowell كه این ناحیه را به همراه «اوی» مورد تحقیق قرار داد اضافه می كند: «زمانی كه ما سرعت

گازها در این ابر را مورد بررسی قرار می دهیم به برخی تناقض ها در اندازه حباب و سرعت بادهای خوشه مركزی ستاره های حجیم

برمیخوریم. ابرنواخترها، سن ستاره های مركزی و یا جهت گیری و حتی شكل ابر می تواند توجیهی برای این تناقض ها باشند. اما هنوز

تحقیقات علمی زیادی نیاز است و بدون شك تصاویر جدید كمك زیادی خواهند بود.» داده های رصدخانه جمینی در اختیار انجمن های

اخترشناسی قرار داده می شود تا مطالعات و تحلیل های بیشتری در مورد آنها صورت گیرد. تصویر گرفته شده توسط این رصدخانه یكی

از كامل ترین منظره های این ناحیه نسبتاً بزرگ است كه در «ابر ماژلانی بزرگ» قرار دارد. چندین حباب كوچك تر نیز در تصویر دیده

میشوند كه به حباب بزرگ مركزی چسبیده اند. احتمالاً اكثر این نواحی ناشی از همان پروسه شكل دهنده خوشه مركزی هستند.

همچنین ممكن است شكل گیری آنها در نتیجه فشردگی گاز اطراف باشد كه ستاره های مركزی آن را به سمت خارج پرتاب كردند. نگاه

ما به درون این غار مانند نگاه كردن از میان یك لوله بلند است كه ظاهر مهیب دهانه این جرم نیز به همین دلیل است.


منبع ثبت میگردد

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

سحابیهای خارج کهکشانی





آنچه به نام سحابیهای خارج کهکشانی نامیده می‌شود توده‌های عظیم و پیوسته گازی نیست، بلکه مجموعه‌ای است از ستارگانی

شبیه ستارگان کهکشان ، رصدهای انجام شده نشان می‌دهد خاصیت طیفی نوری که از این سحابیها صادر می‌شود، بسیار شبیه به

نوری است که از خورشید خود ما خارج می‌گردد. بنابراین درجه حرارت متناظر با چنین صدور نوری نمی‌تواند با درجه حرارت سطحی

خورشید اختلاف فراوان داشته باشد و این درجه حرارت بایستی به چند هزار درجه برسد. اگر این سحابیها واقعا توده‌های غول پیکر گاز

پیوسته‌ای بودند که درجه حرارت سطحی آنها همان درجه حرارت سطحی خورشید بود، ناچار می‌بایستی نوری که از آنها صادر می‌شود

با وسعت سطح یعنی با مربع یکی از ابعاد آنها متناسب باشد.

چون قطر متوسط این سحابیها بیلیون بیلیون بار بزرگتر از خورشید است، باید چنان انتظار داشته باشیم که نورانیت کلی آنها بیلیون

بیلیون برابر بزرگتر از نورانیت خورشید باشد. ولی نورانیت فعلی سحابی امرأه المسلسله بسیار کوچکتر از این اندازه است و از 1.7

بیلیون برابر نورانیت خورشید تجاوز نمی‌کند. نور از تمام سطح سحابی صادر نمی‌شود بلکه از عده زیادی از لکه‌های کوچک روشن بر

می‌خیزد که مجموع کلی سطح آنها به سختی با یک بلیونیوم تمام سطح سحابی برابری می‌کند. این همان چیزی است که باید از

سحابیهایی انتظار داشته باشیم که از ستارگان متعارفی جدا جدا از یکدیگر ساخته شده‌اند.

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

درخشان‌ترین منطقه ستار‌ه ساز



تصویر
ستاره‌ها معمولأ زمانی به وجود می‌آیند که ستارگان بزرگ در حال مرگ، ستاره‌های کوچک را در هسته از خود باقی بگذارند تصویر زیبای

زیر ابر ستاره سازی به نام NGC 346 است. این ابر در واقع ترکیبی از نور با طول موج‌های مختلف است که توسط تلسکوپ فضایی

اسپیتزر (فرابنفش)، تلسکوپ تکنولوژی نوین رصدخانه جنوبی اروپا (با نور مرئی)، و تلسکوپ فضایی نیوتون XMM متعلق به اسا

تهیه شده است.رصد‌های فرابنفشی ذرات سرد را به رنگ سرخ، اطلاعات مرئی گازهای تابان را به رنگ سبز و اشعه ایکس گاز‌های بسیار

داغ را به رنگ آبی نشان می‌دهد. ستاره‌های معمول در این زایشگاه به صورت نقطه‌های آبی با مرکزیت سفید نشان داده شده، در

حالی که ستاره‌های جوان پوشیده شده در درون ذرات گرد، به صورت نقطه‌های سرخ با مرکزیت سفید دیده می‌شوند.

تنوع رنگ در این تصویر نشانگر آن است که ستاره‌ها در این محل به دو روش به وجود می‌آیند: یکی با کمک باد و دوم توسط تشعشعات.

ستاره‌ها معمولأ زمانی به وجود می‌آیند که ستارگان بزرگ در حال مرگ، ستاره‌های کوچک را در هسته از خود باقی بگذارند. اولین

مکانیزم وابسته به تشعشعات در نزدیکی مرکز ابر نشان داده شده است. در این محل تشعشعات ستاره‌های بزرگ توسط ابر گرد و غبار

اطراف آن بلعیده می‌شود و در نتیجه امواج ضربتی‌ای را به وجود می‌آورد که گاز و گرد را به صورت ستاره‌های جدید متراکم می‌سازد.

سپس مواد متراکم شده، به صورت کمانی از رشته‌های سرخ و نارنجی ظاهر می‌شود، اما ستاره‌های جدید در داخل این رشته‌ها هنوز

هم توسط گرد و غبار احاطه شده و به همین خاطر دیده نمی‌شوند.

اما مکانیزم دوم یعنی وابسته به باد، در قسمت بالایی ابر اتفاق می‌افتد. لکه ستاره‌های صورتی‌شکل منزوی شده در قسمت بالایی

چپ، در اثر بادهای سنگین یک ستاره بزرگ که در قسمت چپ قرار دارد به وجود آمده است. این ستاره بزرگ حدود 50 هزار سال قبل

به صورت یک ابرنواختر منفجر شده بود، اما قبل از مرگ، باد هایش گاز و گرد را به صورت ستاره‌های نو به هم فشرده بود. هرچند این

ستاره بزرگ در تصویر دیده نمی‌شود، اما حباب ایجاد شده در زمان انفجار در نزدیکی‌های لبه، به صورت لکه سفید و یک هاله آبی در

قسمت بالایی چپ دیده می‌شود (این لکه سفید در واقع ترکیبی از سه ستاره است).
تصویر
این ابر در واقع درخشان‌ترین منطقه ستاره ساز در ابر کوچک ماژلانی و به صورت یک کهکشان نامنظم کوتوله می‌باشد که در فاصله

210 هزار سال نوری به دور کهکشان راه شیری در گردش است.

astro g!rl

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۱/۳/۱۸ - ۱۴:۴۰


پست: 195

سپاس: 112

Re: سحابی ها

پست توسط astro g!rl »

اماتور نوشته شده:
تنوع رنگ در این تصویر نشانگر آن است که ستاره‌ها در این محل به دو روش به وجود می‌آیند: یکی با کمک باد و دوم توسط تشعشعات.
ستاره ها چه جوری با باد بوجود میان؟ smile019

نمایه کاربر
اماتور

عضویت : پنج‌شنبه ۱۳۹۰/۱۲/۲۵ - ۱۲:۴۳


پست: 2909

سپاس: 2151

جنسیت:

تماس:

Re: سحابی ها

پست توسط اماتور »

astro g!rl نوشته شده:
اماتور نوشته شده:
تنوع رنگ در این تصویر نشانگر آن است که ستاره‌ها در این محل به دو روش به وجود می‌آیند: یکی با کمک باد و دوم توسط تشعشعات.
ستاره ها چه جوری با باد بوجود میان؟ smile019
من خودمم که خوندم تعجب کردم

به شخصه نمیدونم اما شاید جریانهای حرکتی شبیه به باد اونجا در جریان باشه که باعث بشه غبار و گاز ها و موادی که لازمه

تشکیل یک ستاره باشه رو دور هم جمع بشن و کار ستاره سازی راحت تر انجام بشه. ونمیدونم که رنگ چه ارتباطی میتونه

با باد داشته باشه

نمایه کاربر
mamy72

عضویت : جمعه ۱۳۸۸/۴/۲۶ - ۱۷:۰۳


پست: 3299

سپاس: 264

جنسیت:

Re: سحابی ها

پست توسط mamy72 »

astro g!rl نوشته شده:
اماتور نوشته شده:
تنوع رنگ در این تصویر نشانگر آن است که ستاره‌ها در این محل به دو روش به وجود می‌آیند: یکی با کمک باد و دوم توسط تشعشعات.
ستاره ها چه جوری با باد بوجود میان؟ smile019
اماتور نوشته شده:اما مکانیزم دوم یعنی وابسته به باد، در قسمت بالایی ابر اتفاق می‌افتد. لکه ستاره‌های صورتی‌شکل منزوی شده در قسمت بالایی
چپ، در اثر بادهای سنگین یک ستاره بزرگ که در قسمت چپ قرار دارد به وجود آمده است. این ستاره بزرگ حدود 50 هزار سال قبل
به صورت یک ابرنواختر منفجر شده بود، اما قبل از مرگ، باد هایش گاز و گرد را به صورت ستاره‌های نو به هم فشرده بود
منظورش همون موج های انفجاری حاصل از انفجار ستاره است

ارسال پست