(ببخشید عنوان بهتری که همزمان محرک هم باشه پیدا نکردم شما ببخشید)
ماه ها پیش من در تلاش برای پیدا کردن استثنایی برای اصل نسبیت و خصوصا سکون مطلق بودم. بسیار هم مزاحم جناب پارادوکس شدم در این باره.
امشب یک صورت دیگری به ذهنم رسید که ترجیح میدم بپرسم راجع بهش. لازم هست قبلش تاکید کنم ادعایی در نقض نسبیت ندارم که مشخص باشه موضع. سعی میکنم به بهترین و ساده ترین بیان بنویسم شما هم منو تحمل کنید.
دو جنبه از اصل نسبیت رو در نظر بگیرید. یک: سکون مطلق ممکن نیست. دو: سرعت ها میتونن هم دیگر رو لغو کنن.
چطور ممکنه ما بتونیم به سکون مطلق برسیم؟ تنها راه این هست که بتونیم انبساط جهان رو لغو کنیم. این مساله عملا امکان پذیر نیست چون انبساط جهان در تمامی جهات صورت میگیره و یک جسم مسلما نمیتونه در تمام جهات همزمان حرکت کنه (چیزی که من اصرار داشتم به فیزیک تحمیل کنم
).اما حالا با چیز متفاوت برخورد کردم که به اون خوبی نیست ولی سوال رو در من حداقل برانگیخت و باعث شد بپرسم.
درهم تنیدگی کوانتومی برای بیش از دو ذره هم ممکنه. خبری خوندم مبنی بر درهم تنیدن بیش از 3000 اتم. البته بیشتر هم قبلا خونده بودم (تا میلیون فکر کنم).
ما با همین هزاران اتم بریم جلو. هزاران اتم درهم تنیده از مرکز کره ای (مثلا به مرکزیت زمین) رو به بیرون حرکت میکننند. هر کدوم با جهتی متفاوت لذا تقریبا با دقت خوبی در ابتدا، کل جهاتِ رو به بیرونِ کره رو پوشش میدن. حالا در مرز جهان قابل مشاهده، سرعت فرار، سرعت نور هست. پیش از اون همواره سرعت فرار از یک کره فرضی کمتر از سرعت نوره و میدونیم سرعت اتم کمتر از سرعت نوره. (مهمه چون چارچوب نور بدردمون نمیخوره)
حالا اگر سرعت اولیه اتم های ما v باشه و تغییری نکنه (برای مصلحت آزمایش) و این اتم ها برسن به کره فرضی دور از زمین که سرعت فرار درش v باشه (یعنی سرعت انبساط جهان اونجا v هست) اون وقت ما به مشکل ظاهری مون برمیخوریم.
از یه طرف سرعت این سیستم برابر با انبساط جهان هست و در تمام جهات لذا انبساط رو لغو میکنه. از طرفی سکون مطلق ممکن نیست.
ظاهرا این تناقضه.
حالا! اگر خودتون ایراداتی در چنین فروضی پیدا کردید که مطرح بکنید لطفا و اگر نه یک چیز رو من میگم که سوال خودمم هست.
آیا در فیزیک و نسبیت میشه اصلا سیستم رو به جای یک جسم معرفی کرد؟ اینجا ما یک جسم نداریم اما سیستم درهم تنیده ای داریم.
