فضانوردان در مورد دیدن ستارگان با چشم غیر مسلح در وقت روز در ماه صحبت می‌کردند. آنها اغلب ستارگان را به وسیله لنزهای فضاپیمای ناوبری می‌دیدند.
تمام فرودهای با سرنشین به وقت ماه، در روز انجام شده‌اند. پس ستارگان توسط نور خورشید و نور خورشید بازتابی از سطح ماه محو می‌شدند. چشم‌های فضانوردان به نور خورشید در چشم‌اندازهای اطراف عادت کرده بود پس آنها نمی‌توانستند ستاره‌های نسبتاً کم‌نور را ببینند؛ و به همین ترتیب، دوربین‌ها نیز با آن شرایط تنظیم شده بودند و نمی‌توانستند ستارگان را تشخیص دهنداین تأثیر مشابه قادر نبودن به دیدن ستارگان در یک پارکینگ ماشین نورانی در شب هنگام است، ستارگان وقتی دیده می‌شوند که چراغ‌ها خاموش شوند. فضا نوردان هنگامی می‌توانستند با چشم غیر مسلح ستارگان را ببینند که در قسمت تاریک ماه قرار داشته باشند.
از سطح ماه، عکس‌هایی توسط فضانورد آلن شپارد در طول مأموریت آپولو ۱۴ از سیاره ناهید (درخشان‌تر از هر ستاره‌ای) گرفته شده‌است.
چه کسی از نیل آرمسترانگ هنگام قدم گذاشتن به ماه فیلم‌برداری کرده‌است؟
ماه نورد انجام داده‌است. این وسیله، بسیاری از وسایل دیگر را همراه دوربین تلویزیونی، در خود جای می‌دهد. این باعث میشود که ۶۰۰ میلیون نفر از روی زمین آن قدم‌ها را به‌طور زنده ببین
چه کسی از نمای خارجی لحظهٔ برخاست آپولو از سطح ماه فیلم‌برداری کرده‌است؟
در هر یک از مأموریتهای آپولو ۱۵، ۱۶ و ۱۷، یک خودروی ماه‌پیما مورد استفاده قرار گرفت که مجهز به دوربین فیلم‌برداری کنترل از راه دور نیز بود. صحنهٔ برخاست این سه آپولو از سطح ماه، توسط دوربین خودروهای ماه‌پیما به تصویر کشیده شد. برای آپولو ۱۱، ۱۲ و ۱۴ چنین صحنه‌ای موجود نیست و لحظهٔ برخاست فقط از نمای داخلی فیلم‌برداری شده‌است
در فیلم قرار دادن پرچم آمریکا در کره ماه نوک پرچم حرکت دارد؛ همانند حرکت پرچم یا پارچه توسط باد. در صورتی که در ماه هوایی وجود ندارد که باعث تولید باد شود.
. خدمه آپولو ۱۶ در مسیر خود نمی‌توانستند از شراره خورشیدی جان سالم به در ببرند.
هیچ شرارهٔ بزرگی هنگام پرواز آپولو ۱۶ رخ نداد.
پرچمی که که فضانوردان بر روی سطح ماه قرار دادند، طوری است که نشان می‌دهد بادی می‌وزد و این خلاف گفته فضانوردان است که بادی نبوده‌است. این نشان می‌دهد که آن عکس روی زمین گرفته شده، وقتی که نسیمی در حال وزش بوده‌است. سیبرل گفت احتمالاً آن بخاطر سردکننده داخلی بوده که برای سرد کردن فضانوردان استفاده می‌شده‌است، درحالی‌که سردکننده داخل لباس آنها روی زمین خیلی سنگین بوده‌است.
پرچم به یک میله L (برعکس) شکل وصل شده، پس ثابت نبوده‌است. به نظر می‌رسد پرچم فقط وقتی که فضانوردان آن را به مکانش حمل می‌کردند، لرزیده‌است. بدون جریان هوا، این حرکت باعث می‌شده که گوشه آزاد پرچم، برای مدتی مثل یک آونگ نوسان کند. پرچم توسط نیرو چین خورده شده‌است، فیلمی که از عکسها ساخته شده نشان می‌دهد که پرچم بعد از رها شدن توسط فضانوردان، بعد از مدتی همچنان به همان شکل باقی می‌ماند
با وجود نبودن رطوبت، جای پا روی ما به‌طور شگفتی حفظ میشود.
خاک ماه مانند زمین دارای رطوبت نیست، و لبه‌های تیزی دارد. این اجازه می‌دهد که ذرات خاک به هم بچسبند و شکل خود را حفظ کنند. فضانوردان آن را به «پودر تالک و شن خیس» تشبیه کردند.
این تئوری در قسمت میسباسترز از برنامه فرود بر ماه ناسا افشا گردید.
۱. ماه نورد هیچ چاله‌ای ایجاد و هیچ گرد و خاکی پراکنده نکرد.
نباید انتظار هیچ چاله‌ای داشت. سیستم پیش رانش رو به پایین در مواقع فرود، خیلی زود تر خاموش می‌شد. به‌طوری‌که ماه نورد دیگر شتاب رو به بالا نداشت، پس موتور رو به پایین فقط وزن خود دستگاه را تحمل می‌کرد، که با توجه به جاذبه ماه خیلی کمتر می‌شد. در هنگام فرود، موتور طوری تنظیم می‌شد که فشار در انتهای نازل فقط ۱۰ کیلو پاسکال (۱. ۵ پوند بر اینچ مربع) باشد.[۱۱۵] بالاتر از نازل، ستون مواد پخش شده و فشار کاهش می‌یابد. گازهای خروجی موشک در خلأ خیلی زودتر نسبت به اتمسفر پخش می‌شوند.
۲. مرحله دوم پرتاب راکت و ماه نشین آپولو شعله قابل رویتی را تولید نکردند.
ماه نورد برای پیشران از آروزین ۵۰ (سوخت) و دی‌نیتروژن تترااکسید (اکسیدکننده) استفاده می‌کرد، که برای سادگی و قابل اعتماد بودن انتخاب شده‌است. آنها به روش هایپر گلیک و بدون نیاز به جرقه مشتعل می‌کنند، این محصولات احتراق دارای رنگ شفافی هستند
پاسخ ناسا
ناسا به ذرات و سنگ‌هایی اشاره می‌کند که از ماه جمع کرده و برای اثبات مشروعیت برنامه آورده‌است؛ و می‌گویند که این سنگ‌ها با شرایط زمین مطابقت ندارند. ناسا همچنین گفت که تمام عمل‌های برنامه آپولو از پرتاب تا برگشتش کاملاً زیر نظر رسانه‌های خبری بوده‌است. ناسا به کتاب بیل کایسینگ با عنوان، ما هیچ‌گاه به ماه نرفته‌ایم، با شناسایی یکی از نظریه‌های وی در مورد ایجاد نشدن چاله در ماه وقتی که ماه نورد فرود آمد، پاسخ داد؛ و این حقیقت را به وسیله خاک و سنگی که از ماه آورده بود، ثابت کرد.
نگ‌های آورده شده از ماه
سنگ جنسیس آورده شده از ماه توسط آپولو ۱۵، که از همه سنگ‌های زمین قدیمی‌تر است.
در طی ۶ مأموریت با سرنشین آپولو تقریباً ۳۸۲ کیلوگرم از سنگ‌های ماه جمع‌آوری شده‌است. نظر همهٔ دانشمندان این است که سنگ‌ها از ماه است، نمونه‌های ناسا هم از سنگ‌های زمین و هم از شهاب‌سنگ‌ها متفاوت است. دانشمندان در آن نشان دادند که کمبود محصولات هیدروژن وجود دارد، آنها نشان دادند که در محیط بدون هوا اتفاقاتی برای سنگ می‌افتد، و آنها صفات ژئوشیمی منحصر بفردی دارند؛ علاوه برآن، بیشترشان ۲۰۰میلیون سال قدیمی‌تر از سنگ‌ها زمین هستند؛ و دارای همان ویژگی‌های نمونهٔ شوروی می‌باشن
.۲. کمربند تشعشعی ون آلن و امواج الکترومغناطیس
فضانوردان آپولو که مجبور به ترک زمین بودند باید از کمربندهای تشعشعی ون آلن جاییکه ذرات باردار بسیار پرانرژی منتظر ملاقات آنها بودند می‌گذشتند. این کمربند که از دو لایه درونی و بیرونی تشکیل شده است حاوی الکترون‌ها و پروتون‌های بسیار پرانرژیی است که در میدان مغناطیسی زمین به دام افتاده‌اند. گذر از میان این کمربندها مانند بودن در معرض تشعشعات رادیواکتیو خطرناک و مرگ‌بار یک نیروگاه هسته‌ای آسیب دیده مانند چرنوبیل خواهد بود. مدعیان دروغین بودن سفر انسان به فضا می‌پرسند چگونه ۲۴ فضانورد مأموریتهای آپولو سالم و بدون آسیب‌دیدگی از این کمربند گذر کرده‌اند. از آن گذشته ما در زمین توسط میدان مغناطیسی سیاره‌امان از گزند امواج الکترومغناطیسی مضر، تابشهای کیهانی و بادهای خورشیدی محافظت می‌شویم. فضانوردان آپولو به چه طریقی از گزند این تابشها در امان می‌ماندند. همچنین این ذرات پر انرژی و تابشهای کیهانی می‌توانند مانع کارکرد صحیح تجهیزات الکترونیکی و عکاسی شوند. فضاپیماهای آپولو چگونه از گزند این آسیب‌ها در امان مانده بودند.
در پاسخ به این ایراد گفته شده است که اولا فضانوردان به سرعت از محدوده کمربند ون‌آلن گذر می‌کردند به گونه‌ای که میزان جذب ذرات باردار پر‌انرزی توسط فضانوردان هیچ‌گاه از حد استانداردی که برای کارمندان نیروگاه‌های هسته‌ای در نظر گرفته شده است فراتر نرفت. از این گذشته سرنشینان سفینه فضایی آپولو توسط بدنه آلومینیومی آن محافظت می‌شدند که بخش بزرگی از ذرات باردار پرانرژی را جذب می‌کرده است.
اندازه‌گیری‌های انجام شده توسط تیم پزشکی ناسا نشان می‌دهد که میزان جذب ذرات و یا تشعشعات خطرناک توسط فضانوردان همیشه در مرز استاندارد باقی مانده بود. در مورد تجهیزات الکترونیکی و فیلمهای عکاسی نیز گفته شده است که این نخستین بار نبود که محموله‌ای فضایی به ورای مدار زمین و خارج از سپر حفاظتی مغناطیسی این سیاره فرستاده می‌شد. قبلا این کار بارها انجام شده بود و داده‌ها و تصاویر فراوان مأموریتهای رباتیک قبل از آپولوها دلیل محکمی بر این ادعا است.
۳. تأخیر در مکالمات با زمین
ا توجه به فاصله متوسط ۳۰۰ هزار کیلومتری زمین تا ماه و با در نظر گرفتن سرعت ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه‌ای امواج الکترومغناطیسی انتظار می‌رود که بین هر دو مکالمه رفت و برگشتی فضاپیمای آپولو با مرکز کنترل زمینی حدود دو ثانیه تأخیر زمانی وجود داشته باشد. چرا این موضوع در بسیاری از مکالمات دیده نمی‌شود.
اسخ داده شده است که البته در برخی از فیلمهای ویرایش شده توسط تلویزیونهای محلی و یا سایت‌های خبری دیده میشود که این تأخیر مورد انتظار دیده نشده است که میتواند به دلیل نیاز آنها برای کوتاه‌تر کردن مدت زمان نمایش و یا پخش این فیلمها با حجم کمتر روی اینترنت بوده باشد. اما در تمامی فیلمها و فایلهای صوتی اصلی ناسا می‌توان به وضوح وجود چنین تأخیری را در مکالمه‌های بین فضانوردان با ایستگاه کنترل زمینی شنید.
پرسیده شده است که با توجه به اینکه ادعا میشود فضاپیماهای آپولو با کمک موتورهای جت خود به نرمی بر سطح ماه فرود می‌آمدند، چگونه است که هیچ اثری از حفره ناشی از خروج گازهای داغ در زیر دهانه خروجی موتورها دیده نمی‌شود. همچنین پرسیده شده است که با توجه به اینکه سطح ماه را غبار پودر مانندی پوشانده است قاعدتاً باید هنگام فرود فضاپیماها طوفان بزرگی از گرد و غبار به هوا برمی‌خواسته است. چرا این موضوع در فیلمها دیده نمی‌شود؟ مدعیان می‌گویند که این دو دلیل ثابت می‌کند که فضاپیماهای آپولو با جراثقال بر سطح استودیوی فیلم‌برداری گذاشته شده است و بقیه نمایش آنجا اجرا شده است.
اما مهندسان فضایی پاسخ قانع‌کننده‌ای برای این پرسش دارند. آنها می‌گویند که با توجه به اینکه شتاب جاذبه ماه تنها یک ششم شتاب جاذبه زمین است (یعنی یک انسان ۶۰ کیلوگرمی در سطح ماه فقط ۱۰ کیلوگرم وزن خواهد داشت)، موتورهای ماژول ماه‌نشین آپولو نیازی به تولید نیروی پیشران قوی نداشته‌اند.
در واقع نیروی پیشران این موتور در مرحله نهایی فرود بخش کوچکی از توان نامی موتور را شامل می‌شده است که حدود ۱۰ کیلوپاسکال فشار در دهانه خروجی نازل موتور تولید می‌کرده است.
از طرفی نباید فراموش کنیم که ماه فاقد اتمسفر است و بنابراین شیپوره گازهای خروجی از موتور به سرعت واگرا شده و پخش میشود. این موضوع از یک طرف و توجه به این مطلب که ضخامت غباری که سطح ماه را پوشانده است در حد تنها چند سانتی‌متر است از سویی دیگر باعث میشود که در زیر دهانه نازل موتورهای ماژول ماه‌نشین حفره آنچنانی که انتظار داریم دیده نشود. هر چند در تمامی فیلمهای ضبط شده از فرود آپولوها می‌توان گرد و خاک به هوا برخواسته را به خوبی مشاهده کرد و در زیر دهانه موتور آپولو۱۱ گودال کوچکی به عمق حدود ۱۰ سانتی‌متر نیز به وضوح دیده میشود.
۵. پرچمی که تکان می‌خورد
شاید یکی از مهمترین و در عین حال ساده‌ترین اشکالات گرفته شده به مأموریتهای آپولو مربوط میشود به پرچمی از کشور آمریکا که توسط فضانوردان بر سطح ماه برافراشته شده است. پرسیده میشود که چگونه امکان دارد در سطح ماه که فاقد اتمسفر و در نتیجه وزش باد است، پرچم نصب شده به اهتزار درآید.
خوب پاسخ خیلی ساده است. این سفر همانطور که قبلاً گفتیم بیش از اینکه یک طرح علمی باشد، یک نمایش اقتدار بزرگ بوده است. پس اصلاً دور از انتظار نیست که کارگردانان این سفر تاریخی برای هر ثانیه این سفر فکر کرده باشند مخصوصاً آن قسمتی که قرار است نماد ملت آمریکا به دنیا نشان دهد که این دانش و فناوری آمریکایی بوده که چنین کار سترگی را به سرانجام رسانده است. از این رو در قسمت افقی بالای پارچه پرچم٬ تکه میله منعطفی کار گذاشته شده بود که در اثر تکان دادن تا مدتها می‌لرزید و همچنین می‌توانستند با دست حالت باد در پرچم ایجاد نمایند تا در عکسها زیباتر دیده شود.
بیشترین تمرکز طرفداران تئوری توطئه روی تصاویر مأموریتهای آپولو بوده است. آنها بسیار امیدوار بودند که با بررسی دقیق این تصاویر و فیلمها بتوانند گاف‌های غافلگیرکننده‌ای از صحنه‌سازان سفر به ماه بگیرند. نتیجه بسیار فراتر از انتظار آنها بود. ده‌ها تصویر پیدا شد که در آنها موضوعاتی همچون سایه‌های همگرا که نشان می‌دهد منابع نور متعددی برای روشن کردن صحنه نمایش‌نامه آپولو به کار برده شده بود و یا دیده شدن فضانوردان و تجهیزاتی که در سایه قرار دارند در حالی که ماه فاقد اتمسفر بوده و نور مانند زمین توسط مولکول‌های هوا پخش نمی‌شود، معلوم نبودن هیچ ستاره‌ای در آسمان، حذف یا تغییر شکل علامتهای + در متن تصاویر، وجود حرف انگلیسی C بر برخی سنگ‌ها و بسیاری دلایل دیگر که مدعیان توطئه آپولو را متقاعد می‌کند آنها توسط کاخ سفید فریب داده شده‌اند.
شواهد
اما تقریبا همه این دلایل پاسخ‌های قانع‌کننده‌ای دریافت کردند. مثلا معلوم شد که در اسکن برخی تصاویر در سال ۲۰۰۱ یک موی مژه باعث مارک خوردن سنگ‌ها و یا سطح ماه با حرف انگلیسی C شده است. سایه‌های همگرا نیز به دلیل پانوراما بودن تصاویر برداشته شده در سطح ماه و تقسیم کردن آنها به تصاویر کوچک در روی زمین رخ داده است. دیده شدن فضانوردان و تجهیزات در بخش سایه نیز میتواند به دلیل بازتاب نور خورشید از سطح ماه باشد. یادمان نرود که در یک شب مهتابی می‌توان بدون هیچ چراغی در بیابان طی طریق کرد. دیده نشدن ستارگان در آسمان نیز به دلیل روشنایی بسیار زیاد سطح ماه و کنتراست فوق العاده آسمان سیاه در مقابل سطح روشن ماه است. این اتفاق در شب و در جاییکه آلودگی نوری زیاد باشد به راحتی قابل مشاهده است.
تا کنون دلایل مطرح شده برای اثبات آنچه که فریب سفر به ماه نامیده میشود چندان به مذاق دانشمندان، کارشناسان و مهندسان فضایی خوش نیامده است و آنها معتقدند که دلایل ارائه شده ناکافی و یا مردود هستند و از پشتوانه علمی خوبی برخوردار نیستند. اما با همه این سر و صداها آیا باز می‌توان با اطمینان از انجام مأموریتهای آپولو دفاع کرد. این کاری است که حالا دیگر باید با سند و مدرک انجام گیرد. مشکلی که گریبان ناسا را نیز گرفته است.
البته ناسا دلایل غیر قابل انکاری مبنی بر بودن در سطح ماه دارد مثل سیستم Lunar Laser Ranging سیستم LLR یک سیستم دینامیکی زمین به فضا است که برای تعیین موقعییت ماهواره ای استفاده میشود، اولین بار در سال 1969 توسط فضا نوردان آپولو 11 در سطح ماه 100 رفلکتور نصب شد که میتواند پالس های فرستنده از زمین را بازتاب کنند و با اختلاف زمان رفت و برگشت فاصله دو نقطه و در نهایت تعیین موقعیت انجام می شود برای دقت بیشتر 3 بار این اندازه گیری را تکرار می کنند .( مجموعا 500 رفلکتور در 3 ایستگاه طی عملیاتهای آپولو 11 و 14 و 15 با فاصله های زیاد روی ماه نصب شده است.) آپولو 11 = 100 رفلکتور ، آپولو 14 = 100 رفلکتور و آپولو 15 هم 300 رفلکتور نصب کردند، كه هر ستاره‌شناس آماتوري هم با داشتن ابزار مناسب مي‌تواند شعاع ليزري به آنها تابانده و بازگشت آن را ثبت كند. همچنين حدود ۳۸۰ كيلوگرم سنگ و ديگر مواد معدني از ماه آورده شده كه صدها زمين‌شناس و مركز دانشگاهي آنها را آزمايش كرده‌اند و اصيل‌بودن‌شان را تاييد كرده‌اند. البته طرفداران تئوري توطئه مي‌گويند كه اين اقدامات مي‌توانسته روباتيك و بدون حضور انسان هم انجام شود.
قبلا شکاکان ادعا می‌کردند که اگر واقعاً انسان بر سطح ماه فرود آمده است پس چرا تلسکوپ فضایی هابل که توانسته لبه‌های جهان هستی را ببیند، تصویری از موقعیت‌های فرود آپولوها تهیه نمی‌کند تا یک بار برای همیشه به این بحث‌ها خاتمه داده شود. در سال ۱۹۹۹ تلسکوپ هابل از تمام روی رو به زمین ماه تصویربرداری نمود اما به زودی مشخص شد که قدرت تفکیک این تلسکوپ فضایی برای رصد سطح ماه حدود ۶۰ متر است که برای دیدن آثار به جا مانده از آپولوها ناکافی است.
در سال ۲۰۰۸ کاوشگر فضایی سلن که حدود یک سال قبل توسط آژانس فضایی ژاپن به قصد کاووش و بررسی سطح ماه به مداری در اطراف تنها قمر زمین ارسال شده بود تصاویری سه بعدی از محل‌های فرود آپولوها تهیه کرد که با دقت بی‌نظیری صحت تصاویر برداشته شده توسط فضانوردان را نشان می‌داد.
اما اتفاق اصلی در سال ۲۰۰۹ رخ داد، زمانی که ناسا تصاویری از مدارگرد شناسایی ماه LRO منتشر نمود که به وضوح محل‌های فرود آپولوها را نشان می‌داد. در این تصاویر ردهای به جا مانده از حرکت فضانوردان و ماه‌نوردها به خوبی دیده میشود
اما با همه اینها هنوز طرفداران توطعه قانع نشده اند. آنها می‌گویند که همه این شواهد توسط تجهیزاتی تهیه شده‌اند که در تملک ناسا است و یا به صورت مشترک اداره میشود پس چگونه می‌توان به بی‌طرفی آنها اعتماد نمود. موضوع جدیدی که دامنه تلاش‌ها را محدود‌تر می‌کند این است که طرفداران تئوری توطعه به تازگی اعلام کرده‌اند که تجهیزات و ماه نشین‌های آپولو می‌توانسته‌اند به صورت رباتیک به ماه ارسال شده باشند. حال ناسا باید شواهدی ارائه کند که حضور انسان در ماه را تایید نماید و ثابت کند که انسان نیز همراه این تجهیزات به ماه رفته است.
تصویر سمت راست توسط فضانوردان مأموریت آپولو-۱۵ و تصویر سمت چپ توسط دوربین سه بعدی سوار بر فضاپیمای سلن٬ متعلق به آژانس فضایی ژاپن برداشته شده است. آیا تطابق بی‌نظیر زمین‌شناسی منطقه جایی برای بحث بر سر ساختگی بودن سفر به ماه باقی می‌گذارد؟
کاوشگر فضایی سلن متعلق به آژانس فضایی ژاپن، تصاویری سه بعدی از محل فرود آپولوها تهیه کرد که با دقت بی‌نظیری صحت تصاویر برداشته شده توسط فضانوردان را نشان می‌داد. در این تصاویر ردهای به جا مانده از حرکت فضانوردان و ماه‌نوردها به خوبی دیده میشود. اما با همه اینها هنوز طرفداران توطعه قانع نشده اند. آنها می‌گویند که همه این شواهد توسط تجهیزاتی تهیه شده‌اند که در تملک ناسا است و یا به صورت مشترک توسط این آژانس فضایی اداره میشود، پس چگونه می‌توان به بی‌طرفی آنها اعتماد نمود.
برنامه سفر انسان به فضا چه صورت گرفته باشد و چه با فریب‌های رایج سینمایی بازسازی شده باشد یک واقعیت غیر قابل انکار را در دل خود نهفته دارد که تحقیقات و پژوهشهای علمی در راستای این پروژه کاملا واقعی بودند. بسیاری از داشته‌های علمی و تکنولوژیکی بشریت در حال حاضر مرهون تلاشهای پژوهشی آن زمان است. افتخار سفر احتمالی انسان به تنها قمر زمین تنها از آن آمریکایی‌ها نبود،همانطور که هیچ کدام از اکتشافات و اختراعات را نمی‌توان به نام یک ملت و دایره بسته مرزهای جغرافیایی یا سیاسی محدود کرد. اگر نبودند دانشمندان و متفکران بی‌شماری از چین و هند و ایران گرفته تا یونان، مصر و روم در عهد گذشته و از روسیه و آلمان و ژاپن تا فرانسه و انگلیس و آمریکا در دوران معاصر، آیا فقط یک ملت آنهم در زمان محدود چند ساله، توانایی محیا کردن زمینه و پایه‌های چنین بنای عظیمی را داشت؟
.) رد پای ماه. در اینجا روی زمین، ردپاها معمولاً زیاد دوام نمی آورند. هر جا که رد پای خود را رها کنید، کاملاً انتظار دارید که چه چند دقیقه طول بکشد، چه روزها یا هفته ها، در نهایت پدیده های طبیعی در جهان آنها را پوشش خواهند داد. بادهایی که در امتداد تپه های شنی می وزد، باران در جنگل، یا فعالیت گیاهی و جانوری در نهایت شواهد عبور شما را از بین می برد.
همه اینها به دلایل مختلفی رخ می دهد که عبارتند از:
این واقعیت که زمین دارای جو است،
که هوا داریم،
بر روی زمین، ردپاها یا سایر نشانه‌های روی سطح فقط موقتی هستند و به راحتی توسط. بادها، باران‌ها و سایر فعالیت‌های سطحی که در جهانی با جو، اقیانوس‌ها و حیات رخ می‌دهند، پاک می‌شوند. با این حال، در ماه، آن شرایط وجود ندارد و هرگونه تغییر در سطح، حتی تغییراتی که توسط انسان حدود 50 سال پیش انجام شده است، باید ادامه داشته باشد.
روی زمین، ردپاها یا سایر علائم روی سطح فقط موقتی هستند و به راحتی توسط...
بدون باد، باران، برف، یخچال‌های طبیعی، رانش سنگ، یا هر وسیله دیگری برای جابجایی و تنظیم مجدد ذرات روی سطح ماه، هر ردپایی که در آنجا باقی گذاشته‌ایم باید برای مدتی بی‌پایان باقی بماند. تنها بازآرایی شن‌ها و دانه‌های قمری که می‌دانیم زمانی اتفاق می‌افتد که ضربه‌هایی روی ماه رخ می‌دهد که گرد و غبار را پرتاب می‌کند و سپس میتواند در سطح ماه بنشیند.
برخورد نور خورشید به این ذرات ناکارآمد است. جو ماه فقط تقریباً یک اتم ضخامت دارد. فعالیت پرتاب و فرودگر به اندازه کافی پرانرژی نیست که توزیع مواد در ماه را به طور اساسی تغییر دهد. اگر زمانی فرود آمدیم و روی ماه سفر کردیم، شواهد هنوز باید وجود داشته باشد.
مدارگرد شناسایی ماه ناسا که با بالاترین وضوح به دور ماه چرخیده و نقشه برداری کرده است و صدها ترابایت داده را برمی گرداند، در این مورد حرفی برای گفتن دارد.
آپولو 12 اولین فرود دقیق انسان روی ماه بود و ما مقدار بسیار بیشتری از سطح ماه را نسبت به اولین فرود. کاوش کردیم. نشانه‌های خاکستری تیره روی سطح، ردپای فضانوردان است که در آزمون زمان بر روی ماه سپری شده‌اند، زیرا فرآیندهایی که آنها را در زمین پاک می‌کنند، در ماه وجود ندارند.
آپولو 12 اولین فرود دقیق انسان بر روی ماه بود، و ما به کاوش بسیار بزرگتر...
دوربین زاویه باریک مدارگرد از سه محل فرود عکسبرداری کرده است: آپولو 12، 14 و 17، با دقت و دقت بی سابقه ای. آنها با نزدیک شدن به سطح ماه و عکاسی از آن با ابزارهای مدرن از آن ارتفاع کم، توانستند وضوحی به اندازه 35 سانتی متر (حدود 14 اینچ) در هر پیکسل به دست آورند.
تصویر آپولو 12 نه تنها محل فرود فیزیکی را نشان می‌دهد (که در تصویر با "مرحله فرود بی‌باک" مشخص شده است)، بلکه کاوشگر Surveyor 3 را نیز نشان می‌دهد که از سال 1967 روی ماه بود و فضانوردان آپولو 12 دو و یک نفر از آن بازدید کردند. نیم سال بعد! شکل سفید و روشن "L" در نزدیکی برچسب تجهیزات ALSEP وجود دارد. "L" به دلیل کابل های قدرت بسیار بازتابنده است که از ایستگاه مرکزی به دو ابزار آن کشیده می شود.
و بالاخره مسیرهای تاریکی که شبیه کانال های خشک شده هستند؟ اینها ردپای فضانوردان هستند.
محل فرود آپولو 14 هنوز دست نخورده است و تصاویر ما از آن در دوران مدرن هنوز میراث این رویداد تقریبا 50 ساله را در خود جای داده است. سطح ماه در طول زمان بسیار آهسته تغییر می کند و تغییراتی که ما در سال 1971 انجام دادیم هنوز قابل درک است و تقریباً تغییری نکرده است.
محل فرود آپولو 14 هنوز دست نخورده است، و تصاویر ما از آن در دوران مدرن هنوز هم ..
منظره آپولو 14 کمتر دیدنی است، اما شاید حتی مشهورتر باشد. هنوز هم می توانید ماژول فرود و تجهیزات ALSEP را ببینید، اما هیچ چیز دیگری به سمت شما نمی رود. خوب، به جز مسیرهای پیاده روی یک بار دیگر! آنها مال کی هستند؟ ادگار میچل و آلن شپرد
اگرچه ما هرگز نتوانستیم توپ های گلفی را که آلن اعلام کرده بود با برخورد با آهن 6 "مایل ها و مایل ها" طی کرده اند، پیدا کنیم، اما می توانیم شواهد حضور فضانوردان را تقریباً 50 سال بعد در ماه مشاهده کنیم.
عکسی از مدارگرد شناسایی ماه از محل فرود آپولو 17. ردپای.وسیله نقلیه روینگ قمری (LRV) و همچنین خود وسیله نقلیه به وضوح قابل مشاهده است.
آپولو 17، جایی که یوجین (جین) سرنان و هریسون (جک) اشمیت آخرین مردانی بودند که قدم زدند.
در ماه، تصویری متفاوت را در این وضوح بالا ترسیم می کند. بله، هنوز ماژول فرود روی سطح، تجهیزات مسیرهای پیاده روی وجود دارد. اما نزدیکتر نگاه کنید. همچنین چیزی با علامت "LRV" و همچنین مجموعه ای سبک تر از دو مسیر موازی وجود دارد که در سراسر سطح اجرا می شود. میدونی چی هستن؟
وسیله نقلیه روینگ قمری در سه ماموریت آخر آپولو گنجانده شد و فضانوردان را قادر ساخت.. مسافت های بیشتری را طی کنند و مناطق متنوع تری از ماه را کاوش کنند، نسبت به آنچه که می توانستند به تنهایی پیاده روی کنند. ردهای این وسایل نقلیه هنوز هم وجود دارد و می توان آن را در داده های مدارگرد شناسایی ماه مشاهده کرد.
وسیله نقلیه روینگ قمری در سه ماموریت آخر آپولو گنجانده شد و فضانوردان را فعال کرد...
خودروی ماهگرد آپولو! که در آپولو 15، 16 و 17 گنجانده شده است، ردپای آن بر روی سطح به طور مشخصی با ردپای انسان متفاوت است و به فضانوردان در آن ماموریت ها اجازه می دهد به مسافت هایی بسیار بیشتر از مسافت هایی که در ماموریت های قبلی می رسیدند دست یابند. آهنگ‌های LRV آپولو 17 حتی در این تصویر به تناسب چندانی ندارند. آنها در مجموع مسافتی بیش از 22 مایل گسترش می یابند و به حداکثر برد نزدیک به پنج مایل از محل فرود می رسند!
چرا، این چیست؟ این تصویری است که توسط بیل اندرس از آپولو 8 گرفته شده است: اولین ماموریت خدمه ای که به... [+] ماه رفته و به دور آن می چرخد. این عکس زمانی گرفته شده است که کپسول به دور ماه می چرخد و به نظر می رسد زمین در حال طلوع از افق است. پنجره فضاپیما در پیش زمینه دیده می شود.
چرا، این چیست؟ این تصویری است که توسط بیل اندرس از آپولو 8 گرفته شده است: اولین ماموریت خدمه برای رفتن به...
2.) بیش از 8000 عکس مستند از سفرهای ما. شاید همه ما نیاز به یادآوری داشته باشیم که چه فداکاری هایی در سفر ما به ماه انجام شد. ما با متحد شدن برای رسیدن به یک هدف مشترک، غیرقابل تصور را انجام دادیم و می‌توانیم همه آن را یک بار دیگر انجام دهیم. ناسا تمام عکس‌های دوازده ماموریت آپولو را که به فضا راه یافته‌اند، در یک جریان عکس فلیکر در دسترس عموم منتشر کرده است که بر اساس مأموریت در مجموعه‌ای از آلبوم‌های باورنکردنی طبقه‌بندی شده‌اند.
آپولو 10، که به عنوان «تمرین لباس» برای فرود روی ماه شناخته میشود، در واقع به تمام دستگاه‌هایی مجهز بود که به آنها اجازه می‌داد خودشان روی سطح ماه فرود بیایند. آنها بیش از هر مأموریت خدمه قبلی به ماه نزدیک شدند و راه را برای فرود واقعی ماه که با آپولو 11 در ژوئیه 1969 انجام شد، هموار کردند.
آپولو 10، که به عنوان "تمرین لباس" برای فرود روی ماه شناخته می شود، در واقع به تمام تجهیزات ...
برخی از تجهیزات علمی مستقر شده که در طول ماموریت آپولو 12 به ماه منتقل شدند، جایی که... [+] نصب و بهره برداری از این تجهیزات به خوبی از راه دور و در محل توسط فضانوردانی که آن را نصب کرده بودند، مستند شده بود.
برخی از تجهیزات علمی مستقر شده به ماه در طول ماموریت آپولو 12، جایی که...
3.) تجهیزات علمی که روی ماه نصب کرده ایم. آیا می‌دانستید که ما در طول ماموریت‌های آپولو، تجهیزات علمی زیادی را آورده و روی سطح ماه نصب کردیم؟
لرزه نگارهای قمری توسط آپولو 11، 12، 14، 15 و 16 نصب شده اند که پیشرفته ترین آنها تا سال 1977 داده ها را به زمین ارسال می کردند.
آپولو 11 آرایه بازتابنده بازتابنده لیزری ماه را نصب کرد که هنوز هم فعال است و به ما امکان می دهد لیزرها را از آن منعکس کنیم و فاصله زمین-ماه را با دقت ~ سانتی متر اندازه گیری کنیم. (ما همچنین از آپولو 14، 15 و مریخ نورد لونوخود 2 شوروی برای این کار استفاده می کنیم.)
آزمایش SWC، برای اندازه گیری ترکیب باد خورشیدی از سطح ماه.
آزمایش SWS برای اندازه گیری طیف باد خورشیدی از ماه.
آزمایش LSM برای اندازه گیری میدان مغناطیسی ماه.
LDD برای اندازه گیری چگونگی نشست و آلودگی غبار ماه روی صفحات خورشیدی.
و خیلی های دیگر. اینکه ما داده‌های حاصل از این آزمایش‌ها را داریم، و اینکه بازتابگرهای ماه هنوز هم استفاده می‌شوند، نشان‌دهنده شواهد بسیار قوی‌ای است که نشان می‌دهد ما در واقع روی ماه فرود آمدیم.
