این منظره را تماشا کردید؟ آخرین مقارنه ماه با سیارات درخشان در سال 2008 مقارنه هلال جوان ماه و زهره در افق غربی پس از غروب خورشید در 31 دسامبر بود. در این تصویر، در آسمان پاک و تاریک مانیشکرچن در اتریش این دو جرم زینت بخش آسمان زمین شده اند. دیدن این منظره در آسمان به آسانی ممکن بود، اما رصدگران آسمان در نور شفق دو سیاره دیگر، مشتری و عطارد را نیز جستجو کردند. دو جرمی که در روزهای پایانی سال گذشته میلادی در نزدیکی خورشید قرار داشتند. این تصویر، با نوردهی 5 ثانیه گرچه ماه را بیش از حد پرنور نشان میدهد، اما سیاره دیگری که با چشم غیرمسلح دیده نمیشود را به تصویر کشیده است. نقطه بسیار کوچک بالای سر عکاس همان نپتون دوردست است.
Photographer : Tamas Ladanyi
آخرین ویرایش توسط 4Duniverse دوشنبه ۱۳۸۷/۱۰/۲۳ - ۲۰:۳۵, ویرایش شده کلا 1 بار
در حدود 7000 سال نوری آن سو تر، این زوج خوشه های ستاره ای هدف آسان دوربین های دوچشمی هستند، میدانی پر ستاره در صورت فلکی شمالی برساوش. این جرم که در 130 سال قبل از میلاد مسیح توسط منجم یونانی، ابرخس فهرست شده است، در آسمان های تاریک با چشم غیر مسلح نیز قابل رویت است. آنها اکنون با نام خی و اچ یا NGC869 (بالا-راست) شناخته می شوند، فاصله میان این خوشه ها چندین سال نوری است و ستارگان آنها نیز بسیار داغتر و جوانتر از خورشید هستند. همچنین از نظر فیزیکی شرط نزدیک بودن این خوشه ها به یکدیگر سن ستارگان موجود در آنهاست، و سن ستارگان در این خوشه ها یکسان است و این خود گواهی است که ستارگان این خوشه ها دارای زادگاهی مشترک بوده اند.
در فضای دوردست، به نظر می رسد که زمان کند سپری می شود. از آن جا که نور در اتساع زمان به نظر می رسد به طرف انتهای قرمز طیف جا به جا می شود ( انتقال به سرخ )، ستاره شناسان قادرند که از کند کننده ی زمان کیهانی برای کمک به اندازه گیری فواصل باقیمانده ی کیهان استفاده کنند. در بالا، نور کهکشان های دوردست به رنگ های سازنده اش شکسته شده ( طیف )، به ستاره شناسان این امکان را می دهد که انتقال به سرخ را در خطوط طیفی شناخته شده اندازه گیری کنند. چیز نوظهور در تصویر بالا این است که حالا فاصله تا صدها کهکشان می تواند روی یک فریم تنها، با استفاده از طیف نگار چند شیئی مرئی که در آرایه ی بسیار بزرگ تلسکوپی در شیلی عمل می کند اندازه گیری شود. تحلیل پراکندگی فضایی اجرام دوردست امکان دست یابی به بینشی را از زمان و چگونگی شکل گیری، گرد آمدن و گسترده شدن ستاره ها، کهکشان ها و کوازارها در اوایل جهان فراهم خواهد کرد.
Photo By : VIMOS, VLT, ESO
آخرین ویرایش توسط 4Duniverse دوشنبه ۱۳۸۷/۱۰/۲۳ - ۲۰:۳۷, ویرایش شده کلا 1 بار
این شهاب که در آسمان سحرگاه روز 3 ژانویه پدیدار شد و از خود ردی به سمت افق به جای گذاشت حاصل بارش شهابی سالیانه ربعی است. این شهاب درست در امتداد مرکز اوج بارش شهابی ربعی می باشد که خارج از بالای تصویر است . همچنین این شهاب به طورعجیبی نزدیک به ستاره پرنور و متمایل به آبی بتا عقرب از خود رد به جای گذاشته است . نزدیک به بالای رد این شهاب می توانید نقطه کوچک سبز رنگی را ببینید ، این نقطه کوچک یک دنباله دار است که در ماه ژوئیه سال 2007 میلادی کشف شد . نام این دنباله دار لولین (Lulin ) یا C/2007 N3 می باشد . این دنباله دار در حال حاضر کمی کم نور است اما شما می توانید با چشم مسلح آن را رصد کنید ، تا فوریه آینده این دنباله دار پر نور تر خواهد شد به طوری که شما می توانید به راحتی آن را با چشم غیر مسلح ببینید. بهترین موقعیت برای دیدن هر دوی آن ها (هم شهاب ها و هم دنباله دار) بارش های شهابی سالیانه سیاره زمین است که تا چند ماه آینده در پیش خواهیم داشت .
لایه های بالایی جو مشتری چگونه محو میشوند؟ برای یافتن پاسخ این پرسش، عکس برداری از اختفای قمر گانیمد در پشت مشتری در دستور کار تلسکوپ فضایی هابل قرار گرفت. با وجود اینکه گانیمد هفته ای یکبار به دور مشتری میگردد، اما این قمر معمولا از پشت مشتری گذر نمیکند و اختفایی بسیار نادر است. نمونه دیگر این اختفا در آوریل 2007 ثبت شده بود. هنگامی که گانیمد به نزدیکی لبه مشتری میرسد، دانشمندان با استفاده از نور بازتابی گانیمد و عبور آن از لایه های بالایی جو مشتری و کم نور شدن رنگهای مختلف به ساختار این لایه های جوی پی میبرند. یکی از نتایج این بررسی ها، تصویر شگفت انگیز بالاست. در این تصویر علاوه بر لایه های جوی مشتری، توفان های جوی مشتری مانند لکه سرخ بزرگ دیده میشوند. همچنین جزییاتی از سطح یخی تیره گانیمد را میتوان دید. با توجه به میزان درخشندگی گانیمد و مشتری، بسیاری از این اختفاها با تلسکوپهای کوچک نیز دیده میشوند.
Photo By : NASA, ESA, and E. Karkoschka * U. Arizona
آخرین ویرایش توسط 4Duniverse دوشنبه ۱۳۸۷/۱۰/۲۳ - ۲۰:۳۷, ویرایش شده کلا 1 بار
چه اتفاقی در مرکز کهکشان راه شیری می افتد؟ برای یافتن پاسخ این سوال، تلسکوپهای فضایی هابل و اسپیتزر تصاویر و نقشه برداری هایشان را از این منطقه ترکیب کردند تا چنین جزئیات بی نظیری در فروسرخ به نمایش بگذارند. طول موج فروسرخ برای بررسی مرکز کهکشان راه شیری بسیار مناسب است زیرا درصد زیادی از نور مرئی را غبار جذب می کند و مانع عبور نور مرئی می شود. تصویر بالا حاوی بیش از دو هزار عکس از دوربین نیکموس تلسکوپ فضایی هابل است که در سال گذشته گرفته شده بود. پهنای این تصویر 300 در 115 سال نوری است و دقت آن در حدی است که جزئیاتی تنها 20 برابر منظومه شمسی ما در آن قابل تشخیصند. ابرهای گازهای درخشنده و غبار تاریک و سه خوشه ستاره ای بزرگ در تصویر مشاهده می شوند. میدانهای مغناطیسی احتمالا موجب شیاردار شدن ماده پلاسما در بالا چپ تصویر، نزدیک خوشه قوس، شده است و بادهای ستاره ای پرانرژی ستونهایی را در نزدیکی خوشه پنج تایی در پایین چپ تصویر، می سازند. خوشه ستاره ای مرکزی پرجرم در اطراف قوس A* در پایین راست تصویر دیده می شود. ابنکه چرا ستاره های مرکزی پرجرم و درخشان بسیاری بی ارتباط با این خوشه های ستاره ای هستند هنوز مشخص نیست.
عکس از : هابل: ناسا، اسا، و دی.کیو.وانگ (دانشگاه مَس، امهرست)؛ اسپیتزر: ناسا، JPL ، و اس. استولوی (SSC/Caltech )
این موج ضربه در فضا با سرعت بیش از 500000 کیلومتر در ساعت به سختی جلو میرود. تحرکی از راست به چپ با جزئیاتی زیبا از مخلوط رنگها، رشته های نازک در واقع موجهای طولانی هستند که در صفحه ای از گاز درخشان که از لبه دیده میشوند، در حال حرکتند. NGC2736 به خاطر ظاهر باریکش به نام سحابی مداد معروف است. سحابی مداد فقط قسمت کوچکی از بقایای ابرنواختری بادبادک(vela ) با حدود 5 سال نوری طول و 800 سال نوری فاصله است. خود سحابی بادبادک حدود 100 سال نوری وسعت دارد، ابرهای درحال انبساط باقیمانده از یک ستاره که حدود 11000 سال پیش منفجر شده است. در ابتدا، موج ضربه با سرعت میلیونها کیلومتر در ساعت حرکت میکرد اما بعد، هنگام جاروب کردن گاز میان ستاره ای به طور قابل ملاحضه ای سرعتش کاهش یافت.
Photo by : Ken Crawford *Rancho Del Sol Observatory*
در مرکز این تصویر تلسکوپی، کهکشان بزرگ و غبارآلود NGC 4945 از لبه دیده میشود. این تصویر، که 2 درجه قطر دارد(به اندازه 4 ماه کامل)، از صورت فلکی جنوبی و در حال گسترش قنطورس گرفته شده است. NGC 4945 با 13 میلیون سال نوری تقریبا به اندازه راه شیری ما وسعت دارد. اما رصدهای پرتو X و فروسرخ انرژی بیشتری را که به واسطه تشکیل ستارگان آزاد میشوند در مرکز آن آشکار میکنند. کهکشان دیگر این تصویر، کهکشان نامنظم NGC 4976 در سمت چپ است. این کهکشان بسیار دورتر، در فاصله 35 میلیون سال نوری قرار دارد و با کهکشان اول بی ارتباط است.
در این ماه، کاوشگران مریخ پنجمین سال فعالیت خود را بر روی سیاره سرخ جشن می گیرند. این منظره از غروب آرام آفتاب، جزئی از میراث وسیع تصاویر سطح بهرام است که مریخ نورد روح آن را در 19 می 2005، ثبت نموده است. در رنگ های عکس کمی مبالغه شده است، اما این همان منظره ای است که چشم کاوشگر بشر آن را نمایان کرده است. البته ذرات ریز غبار در جو نازک بهرام سبب می شوند تا آسمان قرمز رنگ شود، همچنین این غبارها سبب پراکندگی نور آبی در مسیر مستقیم می شوند و این خود سبب می شود تا آسمان در هنگام غروب درخششی آبی رنگ داشته باشد. غروب خورشید در پشت دهانه گوسو روی داده است که در فاصله 80 کیلومتری واقع گردیده است. به علت دورتر بودن بهرام، خورشید کم نور تر است و اندازه آن دو سوم آن چیزی است که ما در آسمان زمین می بینیم.
Photo By : Mars Exploration Rover Mission, Texas A&M, Cornell, JPL, NASA
در سایه ی زحل، شگفتی های غیرمنتظره ای پدیدار می شوند. فضاپیمای روباتیک کاسینی که در حال حاضر به دور زحل در گردش است، به تازگی برای تقریباً 12 ساعت به درون سایه ی غول پیکر سیاره وارد شده بود و نگاهی اجمالی به سوی خورشید که در گرفت بود داشت. کاسینی منظره ای را مشاهده کرد که بی شباهت با هر منظره ی دیگری بود. نخستین چیزی که مشاهده می شد، نیمه ی در شب زحل بود که بخشی از آن با نور بازتابیده از منظومه ی حلقه ای با شکوه خودش روشن شده بود. سپس، خود حلقه ها که چون در مقابل زحل سایه انداخته بودند تاریک به نظر می رسیدند، ولی هنگامی که دور از زحل نگریسته می شوند کاملاً درخشان بوده و در تصویر اغراق آمیز رنگی بالا، اندکی نور خورشید را پراکنده می کنند. حلقه های زحل به قدری روشن شده بودند که حلقه های جدیدی کشف شدند، گرچه دیدن آن ها در تصویر بالا دشوار است. با این وجود، حلقه ی E زحل با جزئیاتی تماشایی نمایان است. حلقه ای که از فواره های یخی تازه کشف شده ای متعلق به قمر انسلادوس پدید آمده و خارجی ترین حلقه ی قابل رؤیت در بالا است. در دوردست ها، در قسمت چپ تصویر درست بالای حلقه های درخشان اصلی، نقطه ی کم نور آبی رنگ و تقریباً قابل چشم پوشی زمین نمایان است.
Photo By : Cassini Imaging Team, SSI, JPL, ESA, NASA
چه اتفاقی ممکن است در بالای این شهر افتاده باشد که چنین ستون های مرموز وعجیبی به وجود آمده اند؟ این که چرا این ستون ها به صورت منظم در بالا تر از جایگاه خود قرار دارند در بحث بین شرکت کنندگان در گفتگوی آنلاین مشخص شد : در صورتی که کریستال های یخ در ارتفاع پایینی قرار گرفته و در پشت آنان اجسام پر نوری باشند این ستون های عجیب ایجاد می شوند. عکس بالا ماه پیش به کمک یک دوربین دیجیتال استاندارد در سیگولدای لاتویا (Sigulda, Latvia) گرفته شده است . در هوای بسیار سرد و پر از کریستال های کوچک یخ معمولاَ اتفاقات جوی مشهوری مانند :,light pillars, sun pillars sun dogs و خرمن ماه روی می دهند اما هنگام زمستان سرد و برفی امسال در نیمکره شمالی زمین این اتفاق عجیب و غیر عادی افتاد . شما می توانید اتفاقات مانند این را در اینجا ببینید.
امسال ماه بزرگتر از این دیده نمیشود. در آخر هفته گذشته، بزرگترین ماه کامل سال 2009 تقریبا از همه محلهای صاف شب بر روی سیاره زمین میتوانست دیده بشود. بیشترین وسعت زاویه ای ماه کامل به خاطر این است که ماه به طور غیر معمول هنگام فاز کاملش به زمین نزدیک است. ماه در یک مدار بیضی شکل به دور زمین میچرخد، به همین دلیل اندازه زاویه ای آن به فاصله اش از حضیض یا اوج مدارش وابسته است. با این حال، ماه فقط حدود 30 درصد وسیعتر و روشنتر از یک ماه کامل بارز بود. در عکس بالا، یک موقعیت نمایشی ماه هنگام طلوع بر فراز آلپ از بریل-سور-رویا در جنوب شرقی فرانسه عکسبرداری شده است. تصویر با یک دوربین دیجیتال معمولی اما یک زمانبندی شگفت آور، عبور یک هواپیمای جت را شکار کرده است. آخرین ماه کامل، در دسامبر 2008، بزرگترین ماه کامل 2008 بود!
آیا این واقعا یک عکس است؟ شاید نقاشی باشد! در این اثر هنری، سحابی غبارآلود NGC 2170 در مرکز قرار دارد. این سحابی، که نور ستارگان داغ نزدیک را منعکس میکند، با همراهی سحابی های بازتابی آبی رنگ، یک منطقه نشری سرخ رنگ، تعدادی سحابی تاریک جذبی و زمینه ای از ستارگان رنگارنگ(فارسی) این تصویر را ساخته است. مانند همه تصاویر دیگر از زایشگاه های ستاره ای، در این تصویر از ابر مولکولی در صورت فلکی تک شاخ هم ابرهای گازی، ستارگان داغ و غبار دیده میشود. ابر مولکولی عظیم Mon R2 در فاصله نسبتا نزدیک 2400 سال نوری از ما واقع شده است. با توجه به فاصله، این بوم 40 سال نوری پهنا دارد.
اگر همه عکسها یک داستان را بیان میکنند، این یکی توانایی ساخت یک رمان را دارد. نوردهی بلند شش ماهه زمان را از 17 دسامبر 2007 (26 آذر 1386) تا 21 ژوئن 2008 (یک تیر 1387) در یک تک منظره خلاصه کرده است. تصویر جالب توجه با یک دوربین سوراخ گذاری شده ساده ثبت شده که از یک کاغذ عکاسی آغشته به مواد شیمیایی ساخته شده است، این سبک خورشیدنگاری نام دارد. پل معلق کلیفتون بالای تنگه رودخانه آوون در بریستول انگلستان در پیش زمینه پدیدار است، اما طلوع و غروب هر روز خورشید بر بالای آن کمانی، یک مسیر درخشان در میان آسمان را ترسیم کرده است. پوشش ابر سبب شکافهای تاریک در مسیر هر روز خورشید شده. در دسامبر، مسیر خورشید متناطر با نزدیک شدن به روز زمان انقلاب زمستانی نیمکره شمالی به پایین می آید و کوتاه میشود. آنها با نزدیک شدن به انقلاب تابستانی در 21 ژوئن، در آسمان بالاتر رفته و طولانی تر میشوند.