انبساط جهان ؟؟؟؟؟؟؟؟

[کاوه]

درود

آیا انبساط جهان موجب انبساط منظومه شمسی نیز می شود ؟

[parse]

سلام!

خیر. انبساط جهان تنها در بزرگ مقیاس مطرح است. در ابعاد خوشه های کهکشانی و بالاتر.

[Professional]

سلام

راستی من هم همین سوال رو داشتم

ما میگیم که در منظومه سیارات از خورشید دور می شوند و روزی خواهد رسید که زمین جایی سر یا گرم خواهد شد.

حالا با توجه به این موضوع میشه بر مبنای گرانش سیارات و خورشید روزی برسه که فاصله زمین و مریخ یا دو سیاره ی دیگر در منظومه ی ما خیلی نزدیک به هم باشد؟

با تشکر

[parse]

سلام

راستی من هم همین سوال رو داشتم

ما میگیم که در منظومه سیارات از خورشید دور می شوند و روزی خواهد رسید که زمین جایی سر یا گرم خواهد شد.

حالا با توجه به این موضوع میشه بر مبنای گرانش سیارات و خورشید روزی برسه که فاصله زمین و مریخ یا دو سیاره ی دیگر در منظومه ی ما خیلی نزدیک به هم باشد؟

با تشکر

لطفا کمی بیشتر توضیح دهید. مطلب ارائه شده بسیار گنگ و نامفهموم است.

[Professional]

ما می دونیم که منظومه ما هم مثل کیهان دارای انبساطی هست که توسط گرانش خورشید کنترل میشه(البته به این دلیل این رو گفتم که اگر خورشید نباشه مثل انفجار خورشید زمین ودیگر سیارات از مسیر خودشون منحرف میشن).

خوب حال بر اساس جرم و گرانش دیگر سیارات هر یک بر اساس آهنگی از خورشید دور می شوند که این گذرها در زمان حال محسوس نیستند اما شاید چند میلیون سال دیگر زمین خیلی سردتر از حال باشد تنها به خاطر دور شدن از خورشید؛ من میگم که سیارات کوچکتر سریعتر از خورشید فاصله می گیرند در حالی که سیارات بزرگتر مثل مشتری زمان بیشتری رو نیاز دارند. خوب در این مدت ممکن نیست که زمین به مشتری برسه یا به مریخ با به دیگر سیارات؟

[بهزاد]

درود

آیا انبساط جهان موجب انبساط منظومه شمسی نیز می شود ؟

با سلام

همانطور parse عزیز گفتند انبساط جهان تنها در مقیاس بزرگ مطرح است
در واقع می توان گفت که انبساط فقط برای مقیاس بزرگ بررسی می شود در حالی که پدیده های کوچکتر از این قاعده مستثنی نیستند
به نظر من حدس شما درست است ، یعنی انبساط عالم بروی منظومه ی شمسی تاثیر دارد ، بگذارید با مثالی تکراری به این موضوع نگاه کنیم
( فکر کنم همه با این مثال آشنا باشند )

باید انبساط عالم را مانند باد شدن بادکنکی فرض کنیم با این تفاوت که نمی توان برای انبساط عالم مرکزی در نظر گرفت
خوب اگر ما بر روی بادکنک نقطه های پر رنگی بکشیم و شروع به بادکردن آن کنیم مشاهده می شود که نقطه از هم فاصله می گیرند ( این نقطه ها در حکم کهکشانهایی هستند که با توجه به جابه جایی دوپلری در حال دور شدن از هم هستند )
باید در نظر گرفت که شعاع خود نقطه ها هم افزایش می یابد و کشیده تر می شوند چون تنه ی اصلی سامانه ( یعنی همون بدنه ی بادکنک ) در حال بزرگ شدن و کشیده شدن هست
درسته که این فقط یه مدل و مثال هست اما انبساط عالم با توجه به ثابت بودن مقدار ماده در کیهان مثل همین بادکنک عمل می کنه و بدنه ی اصلی این سامانه بزرگتر می شود ( که در نتیجه اجرام هم از هم فاصله می گیرند )

خوب با توجه به ماهیت فضا - زمان انبساط عالم بدون شک باعث فاصله گرفتن خط های ژئودوزیک از یکدیگر می شود ( البته میزان انبساط در این سطح بسیار بسیار نا چیز است )
پس با توجه به فاصله پیدا کردن این خطوط نسبت به هم انبساط در همه ی ابعاد عالم در حال رخ دادن هست و منظومه شمسی هم از قاعده مستثنی نمی شود
باز هم تاکید می کنم که انبساط در این سطح بی نهایت کوچک است مانند این است که بادکنکی به اندازه ی خورشید داشته باشیم و نقطه ای کوچک به اندازه ی چند میلی متر بر روی ان بکشیم و با باد کردن آن افزایش قطر نقطه را بررسی کنیم در نتیجه اجزای منظومه ی شمسی هم می توانند از هم در حال دور شدن باشند ( البته شاید باسرعت 10- ^10 میکرو متر در ثانیه ) این عدد رو گفتم که به کوچکی مقدار پی ببریم

[بهزاد]

ما می دونیم که منظومه ما هم مثل کیهان دارای انبساطی هست که توسط گرانش خورشید کنترل میشه(البته به این دلیل این رو گفتم که اگر خورشید نباشه مثل انفجار خورشید زمین ودیگر سیارات از مسیر خودشون منحرف میشن).

خوب حال بر اساس جرم و گرانش دیگر سیارات هر یک بر اساس آهنگی از خورشید دور می شوند که این گذرها در زمان حال محسوس نیستند اما شاید چند میلیون سال دیگر زمین خیلی سردتر از حال باشد تنها به خاطر دور شدن از خورشید؛ من میگم که سیارات کوچکتر سریعتر از خورشید فاصله می گیرند در حالی که سیارات بزرگتر مثل مشتری زمان بیشتری رو نیاز دارند. خوب در این مدت ممکن نیست که زمین به مشتری برسه یا به مریخ با به دیگر سیارات؟

به نظر من چنین اتفاقی رخ نمی دهد

این که سیارات داخلی با سرعت بیشتری حرکت می کنند درست است ولی باید توجه داشت که این سیارات به خورشید نزدیکتر و شدت میدان گرانشی حاصل از خورشید بر روی این سیارات محسوس تر است و در عوض سیارات بیرونی چون شدت میدان گرانشی کمتری تحمل می کنند راحت تر می توانند فاصله بگیرند و این ویژگی با سرعت بیشتر سیارات داخلی مقابله میکند ولی در حالت کلی حرفتون درست است می توان گفت که فاصله ی سیارات دچار تغییر شود ( به هم نزدیک تر شوند ولی نه این که بهم برسند )

[Professional]

ما می دونیم که منظومه ما هم مثل کیهان دارای انبساطی هست که توسط گرانش خورشید کنترل میشه(البته به این دلیل این رو گفتم که اگر خورشید نباشه مثل انفجار خورشید زمین ودیگر سیارات از مسیر خودشون منحرف میشن).

خوب حال بر اساس جرم و گرانش دیگر سیارات هر یک بر اساس آهنگی از خورشید دور می شوند که این گذرها در زمان حال محسوس نیستند اما شاید چند میلیون سال دیگر زمین خیلی سردتر از حال باشد تنها به خاطر دور شدن از خورشید؛ من میگم که سیارات کوچکتر سریعتر از خورشید فاصله می گیرند در حالی که سیارات بزرگتر مثل مشتری زمان بیشتری رو نیاز دارند. خوب در این مدت ممکن نیست که زمین به مشتری برسه یا به مریخ با به دیگر سیارات؟

به نظر من چنین اتفاقی رخ نمی دهد

این که سیارات داخلی با سرعت بیشتری حرکت می کنند درست است ولی باید توجه داشت که این سیارات به خورشید نزدیکتر و شدت میدان گرانشی حاصل از خورشید بر روی این سیارات محسوس تر است و در عوض سیارات بیرونی چون شدت میدان گرانشی کمتری تحمل می کنند راحت تر می توانند فاصله بگیرند و این ویژگی با سرعت بیشتر سیارات داخلی مقابله میکند ولی در حالت کلی حرفتون درست است می توان گفت که فاصله ی سیارات دچار تغییر شود ( به هم نزدیک تر شوند ولی نه این که بهم برسند )

ممنون

[MRT]

انبساط فضا ، توجيهي غير موجه براي انبساط كيهان است



توجه : در اين مبحث تعريف جديدي از همبافته فضا - زمان ارايه ميشود !



براي روشن شدن موضوع از يك مثال ساده شروع مي‌كنيم . فرض مي‌كنيم كه دو مفتول فلزي داريم كه از آلياژ يكساني تهيه شده‌اند . يكي به طول 1متر در دماي 30 درجه سلسيوس و ديگري به طول 10 متر در همان حرارت . لازم به توضيح است كه ما از مفتول 1 متري به عنوان سانتي متر استفاده كرده و آن را به صد قسمت مساوي تقسيم كرده‌ايم . اينك اين دو مفتول را به سياره‌اي فرضي انتقال مي‌دهيم كه حرارت سطح آن بيشتر از 30 درجه بوده و باعث انبساط مفتول‌ها تا حدي ميشود كه اندازه‌ مفتول 1 متري به 101 سانتي متر و مفتول 10 متري ، 10 متر و 10 سانتي متر افزايش پيدا مي‌كند . در اين وضعيت اگر ما مفتول دومي را با مفتول اولي متر كنيم به همان طول 10 متر خواهيم رسيد ، براي اينكه :





m0 طول مفتول 1 متري و T0 طول مفتول 10 متري در دماي 30 درجه است . m طول مفتول اولي و T طول مفتول دومي در سطح سياره فرضي داغ است . Δm , ΔT تفاوت طول ( مقدار انبساط ) دو مفتول است . واضح است كه براي اندازه گيري مقدار انبساط مفتول دوم ، ميبايست مفتول اول را تا حرارت 30 درجه سرد و سپس متراژ را انجام دهيم كه در غير اين صورت به همان نتيجه قبلي خواهيم رسيد .



يكي از نتايج بسيار مهم اندازه گيري سرعت نور تحت شرايط و وضعيت مختلف در فضا يا خلاء ، اين واقعيت بديهي است كه اندازه تغيير مكان نور در تغيير زمان ، همواره مقدار ثابتي است ، يعني :






به حاصل تقسيم طول بر زمان كه همواره مقدار ثابتي است ميتوان همبافته فضا - زمان گفت كه ساده‌ترين تعريف براي همبافتگي فضا - زمان است . از اين رو اگر ما با هر سرعتي كمتر از سرعت نور اقدام به اندازه گيري سرعت نور كنيم ، همان عدد ثابت C را بدست خواهيم آورد . براي اولين بار شخصي به نام فيتز جرالد نظريه عجيبي ارايه داد . طبق نظر او ، تمام اجسام در جهت حركت خود منقبض ( كوتاه ) ميشوند ، بعدا شخصي به نام لورنتس مدعي شد كه زمان نيز در اين وضعيت ميبايست اتساع يابد و اين تغييرات در طول و زمان را فرموليزه كردند . آنچه كه اتفاق مي‌افتد اينكه با افزايش سرعت ، متر ما كوتاه‌تر و زمان ما كندتر كار مي‌كند و در هنگام اندازه گيري سرعت نور به همان نتيجه قبلي خواهيم رسيد .





به طور مثال پرتو نور و سفينه‌اي را در نظر مي‌گيريم كه با نصف سرعت نور نسبت به ما در حال حركت است . اگر از سرنشينان سفينه بخواهيم كه سرعت نور را اندازه گيري نموده و گزارش دهند ، ما انتظار گزارش سرعت 150.000 كيلومتر بر ثانيه را خواهيم داشت ( گزارش‌سرعتV= سفينهV-نورV ) ، ولي آنها با كمال تعجب همان رقم 300.000 كيلومتر بر ثانيه را گزارش خواهند داد و اولين و منطقي‌ترين استنباط ما اين خواهد بود كه در ابزار اندازه‌گيري متر و زمان آنها تغييراتي بوجود آمده و به استناد معادلات لورنتس :





در واقع آنها رقم 259.807 كيلومتر ما را تقسيم بر 0.8660 ثانيه ما مي‌كنند و به رقم 300.000 كيلومتر بر ثانيه مي‌رسند ، در واقع يك متر آنها به 86.60 سانتي متر ما و يك ثانيه آنها به 0.8660 ثانيه ما تقليل پيدا كرده است . در ساده‌ترين توضيح هم بافته فضا - زمان را ميتوان با تناسب زير تعريف كرد :





بعدها انيشتين با استفاده از اين نظريات ، تئوري نسبيت را پايه ريزي و ارايه نمود و عنوان كرد كه سرعت نور نسبت به تمام دستگاه‌هاي لخت ( بدون شتاب ) ثابت و برابر C است كه درك آن براي همگان آسان نيست ، بلكه واقعيت امر اين است كه سرعت نور در تمامي دستگاه‌هاي لخت ( بدون شتاب ) ثابت و يكسان اندازه‌گيري و محاسبه ميشود ، براي اينكه به تناسب تغيير متر ، زمان نيز تغيير خواهد يافت و ما هميشه به همان مقدار اندازه‌گيري شده قبلي خواهيم رسيد . در واقع نور و يا سرعت آن در حكم ابزار و وسيله‌اي جهت انطباق واحد طول بر واحد زمان است و ما ميتوانيم در هر لحظه و هر جا ، ابزار‌هاي اندازه گيري طول و زمان خود را به دقت بسيار زيادي تنظيم كنيم .





با توجه به شكل زير فرض مي‌كنيم كه فضا به دلايل غير گرانشي در نقطه B انقباض يافته است :





دو پرتو نور با فاز ، شدت و فركانس ( طول موج ) يكسان را در نظر مي‌گيريم كه يكي از كنار نقطه B و ديگري دورتر از آن و به موازات همديگر در حال انتشار و گذر هستند . با گذر پرتو نور دوم از كنار نقطه B ، چون فضا انقباض يافته است به تدريج از طول موج نور كاسته شده و به فركانس و انرژي آن افزوده ميشود ، يعني حركت به طرف طيف آبي ، ولي در هنگام دور شدن پرتو نور دوم از نقطه B ، به تدريج به طول موج نور افزوده شده و از فركانس و انرژي آن كاسته ميشود ، يعني حركت به طرف طيف قرمز . بديهي است كه در اين وضعيت پرتو نور اول از پرتو نور دوم پيشي ( سبقت ) مي‌گيرد ، در حالي كه اندازه انرژي هر دو موج در كل ثابت مانده است ( يعني تعداد سيكل‌هاي مساوي دارند ) . ما در رسم شكل فوق از تاثيراتي كه موجب انحراف نور دوم شود صرف نظر كرده‌ايم .



همانطور كه ميدانيم معادله طول موج و فركانس عبارت است از :







C سرعت ثابت نور و واحد آن متر بر ثانيه ، ƒ تواتر يا فركانس و واحد آن هرتز ( سيكل بر ثانيه ) و λ طول موج و واحد آن متر است . آنچه كه كاملا مشخص است اينكه همبافته فضا - زمان يعني همان حاصل تقسيم متر بر ثانيه در هر دو طرف معادله مشخص و معلوم است ، اين موضوع به چه معني است ؟

اين دقيقا به اين معني است كه اگر فرض كنيم ناظري به همراه پرتو نور دوم نزديك نقطه B شود با كاهش طول موج نور ، واحد اندازه‌گيري طول او يعني متر نيز كوتاه خواهد شد و همچنين ابزار اندازه‌گيري زمان او يعني كرنومتر يا ساعت كندتر كار خواهد كرد ، پس او به هيچ وجه متوجه كاهش سرعت نور و افزايش فركانس و انرژي موج نخواهد شد و همچنين است زماني كه هر دو در حال دور شدن از نقطه B باشند . در واقع تمامي اين تغييرات در سرعت ، فركانس و انرژي نور براي ناظران دور از نقطه B محسوس خواهد بود و اين پديده براي ناظر واقع در نقطه B غير قابل شناسايي است .

در واقع هر سه ناظر مستقر در نقاط A , B , C در مورد سرعت ، فركانس و انرژي نور اتفاق نظر و تفاهم خواهند داشت ، ولي ناظر چهارم دور از نقطه B متوجه اين تغييرات در فضا - زمان ، سرعت نور ، فركانس و انرژي آن خواهد شد .





d اندازه طول است . در ساده‌ترين توضيح ما براي پيدا كردن سرعت نور ، مقدار تغيير مكان آن را تقسيم بر مقدار تغيير زمان مي‌كنيم . چون در انقباض فضا ، واحد اندازه‌گيري طول ما كوتاه ميشود و ساعت ما نيز كند كار مي‌كند به همان اندازه گيري قبلي دست مي‌يابيم و هم چنين است در مورد انبساط فضا ، يعني واحد اندازه‌گيري طول ما بلند شده و ساعت ما نيز تندتر كار مي‌كند و در نهايت همان اندازه‌گيري قبلي نتيجه ميشود . به معادله زير توجه كنيد :






با افزايش طول موج ( λ ) به علت بلند شدن m ( انبساط فضا ) ، سرعت نور نيز ميبايست نسبت به ديد ناظر مجاور افزايش يابد ، ولي توام با افزايش اين طول موج به علت انبساط فضا ، زمان نيز تندتر كار خواهد كرد ، پس مقدار s نيز افزايش يافته و سرعت نور در نهايت ثابت اندازه‌گيري خواهد شد . ولي ناظر دور ( غير مجاور ) متوجه افزايش سرعت نور خواهد بود ، براي اينكه تغييري در زمان او ( مقدار s ) بوجود نيامده است ، پس براي ناظر مجاور ميتوانيم مقدار ثابت m/s ( همبافته فضا - زمان ) را از طرفين معادله حذف و به برابري زير برسيم :





K كيلو يعني ضريب 1000 ، n سيكل ( يك موج نور ) و Z بيانگر مقدار عددي است . در واقع در اين شرايط انبساط و انقباض فضا ، همواره و هميشه مقدار سرعت ، فركانس ( انرژي ) و طول موج نور براي ناظر مجاور پرتو دوم مقدار ثابتي خواهد بود و اين مقادير براي ناظري كه دور از نقطه B ميباشد تغيير مي‌يابد و علت آنهم اختلاف در فضا - زمان آنها خواهد بود ، ولي مقدار تناسبات ( همبافتگي فضا - زمان ) همواره يكي ( ثابت ) است .



نظريه پردازان تئوري انفجار بزرگ چنين نظر مي‌دهند كه قبل از انفجار بزرگ ، فضا - زمان وجود نداشته است . و همه چيز داخل گوي بسيار چگال و داغي بوده است ، بعد از انفجار ، فضا - زمان ، ماده و انرژي پديدار شده است و فضا - زمان ما در حال انبساط است و اين انبساط به مرور زمان باعث شده است كه طول موج نور اوليه انفجار ، افزايش يافته و به امواج پس زمينه فعلي كيهان تبديل شود و آن را مدركي براي اثبات فرضيه خود مي‌دانند . در اين رابطه بايد گفت كه ما ناظرين همراه يا مجاور نور انفجار محسوب ميشويم و با انبساط فضا ميبايست اولا واحد اندازه‌گيري طول ما ( متر ) بلند شود و دوما زمان ما ( ساعت ) نيز تندتر حركت كند كه در اين رابطه چون سرعت نور را همواره ثابت اندازه گيري مي‌كنيم ، ميبايست فركانس و انرژي نور را نيز ثابت اندازه‌گيري كنيم كه چنين نيست ، يعني ما شاهد نور انفجار بزرگ نيستيم براي اينكه ماهيت اين امواج پس زمينه كيهان ، راديويي و از نوع مايكروويو است . پس اولا امواج پس زمينه كيهان مدرك اثبات نظريه انفجار بزرگ نيست و مربوط به نور انفجار بزرگ نميشود و دوما انفجار بزرگ يا انبساط فضا عامل انبساط كيهان نيست ، براي اينكه در اين صورت متر ما نيز همواره در حال بلند شدن بوده و نهايتا" متوجه انبساط عالم نخواهيم شد ، زيرا حاصل تقسيم تغيير اندازه قطر كيهان در تغيير اندازه طول متر ما همواره مقدار ثابتي خواهد بود : يعني







ΔU تغيير قطر كيهان ، Δm تغيير طول متر ، Constant مقدار ثابت ميباشد و ما در هر زمان در اندازه گيري قطر كيهان به همان نتيجه قبلي خواهيم رسيد كه چنين نيست ! ما در هر لحظه متوجه انبساط كيهان ، آنهم با سرعت شتاب دار ميشويم كه بيانگر اين است كه اندازه متر ما در حالت كلي در كيهان ثابت به نظر ميرسد . به بيان ساده‌تر :







يعني حاصل تقسيم تغيير قطر كيهان به متر ما ، روز به روز در حال افزايش و رو به بينهايت است و اين افزايش به صورت تصاعدي است . در حقيقت آنچه كه باعث انبساط كيهان ميشود ، ميدان گرانش منفي ( نيروي ضد جاذبه ) موجود در كيهان است كه باعث ميشود كهكشانها با سرعت شتاب دار و سرسام آوري ، آنهم درون فضا از يكديگر دور شوند . و از همه مهمتر اين انبساط برون كهكشاني است و مربوط به داخل كهكشانها نميشود ، يعني ابعاد خود كهكشانها در كل ثابت مي‌ماند .



به نظر من تنها چيزي كه در حال اتفاق است اينكه كهكشانها و خوشه ها در حال دور شدن از يكديگر در فضاي كيهان هستند و نه چيز ديگري

[بهزاد]

انبساط فضا ، توجيهي غير موجه براي انبساط كيهان است



به نظر من تنها چيزي كه در حال اتفاق است اينكه كهكشانها و خوشه ها در حال دور شدن از يكديگر در فضاي كيهان هستند و نه چيز ديگري

مطلب فوق العاده ای بود
ممنون

اما چند تا سوال پیش میاد

با توجه به این نوشته فضا انبساط پیدا نمی کند
ولی انبساط کیهان را هم نمی تواند توجیه کند
و فقط دلیل دور شدن کهکشان ها از هم را گرانش منفی میداند
نیروی ضد جاذبه در بین کهکشان ها هست و عامل دور شدن آن ها نسبت به هم است و این دور شدن هم نمی تواند موجب انبساط شود
پس نیروی ضد گرانش هم دلیلی برای انبساط کیهان نمی تواند باشد
( در غیر این صورت باید گفت که دور شدن کهکشان ها نسبت به هم باعث کش آمدن و منبسط شدن کیهان می شود که همچین چیزی ممکن نیست )
با توجه به معادلات فریدمان مرزی برای کیهان در نظر گرفته می شود و حجم کیهان محدود بدست می آید

خوب این حجم در حال افزایش است
این افزایش حجم از کجا ناشی می شود در حالی که مقدار ماده در جهان ثابت است ؟؟؟؟

[MRT]

انبساط فضا ، توجيهي غير موجه براي انبساط كيهان است



به نظر من تنها چيزي كه در حال اتفاق است اينكه كهكشانها و خوشه ها در حال دور شدن از يكديگر در فضاي كيهان هستند و نه چيز ديگري

مطلب فوق العاده ای بود
ممنون

اما چند تا سوال پیش میاد

با توجه به این نوشته فضا انبساط پیدا نمی کند
ولی انبساط کیهان را هم نمی تواند توجیه کند
و فقط دلیل دور شدن کهکشان ها از هم را گرانش منفی میداند
نیروی ضد جاذبه در بین کهکشان ها هست و عامل دور شدن آن ها نسبت به هم است و این دور شدن هم نمی تواند موجب انبساط شود
پس نیروی ضد گرانش هم دلیلی برای انبساط کیهان نمی تواند باشد
( در غیر این صورت باید گفت که دور شدن کهکشان ها نسبت به هم باعث کش آمدن و منبسط شدن کیهان می شود که همچین چیزی ممکن نیست )
با توجه به معادلات فریدمان مرزی برای کیهان در نظر گرفته می شود و حجم کیهان محدود بدست می آید

خوب این حجم در حال افزایش است
این افزایش حجم از کجا ناشی می شود در حالی که مقدار ماده در جهان ثابت است ؟؟؟؟

مشكل اول ما در مورد شناخت ساختار كيهان اين است كه عمق ديد ما در كيهان در نهايت چيزي در حدود 15 ميليارد سال است . چون طبق معادله هابل در اين فاصله سرعت فرار اجرام به سرعت نور مي‌رسد و با توجه به پديده داپلر ، نوري به ما نخواهد رسيد تا چيزي را مشاهد كنيم . از اين رو چنين تصور كرده اند كه كيهان در عين بي كران بودن بسته است و در سطح يك كره است ولي :


تمام ماجرا از آنجا شروع ميشود كه طبق قانون گرانش نيوتن ، برد ميادين گرانشي بي‌نهايت است و در اين صورت ، كيهان ميبايست با توجه به اتحاد و تمركز نيروهاي گرانشي اجرام سماوي در هم فرو رود كه در اين رابطه انيشتين نظريه ثابت كيهاني را مطرح نمود ، كه طبق اين نظريه توزيع جرم در كيهان ثابت و يكنواخت فرض شده است و نيرويي در خلاف جهت گرانش باعث پايدار شدن كيهان ميشود . طبق اين نظريه ما نمي‌توانيم براي كيهان مركزيت قايل شويم و علت آن اين است كه فضا - زمان به طور پيوسته و يكنواخت انحنا پيدا مي‌كند و كيهان هيچ كرانه‌اي براي خود نداشته و عالم متناهي و در عين حال بي‌كران خواهد بود .

طبق اين نظريه كيهان كروي شكل و در عين نامحدود ( بيكران ) بودن ، بسته است . يعني همانند سطح سياره زمين كه ما در روي آن هستيم و هر قدر مسافرت كنيم به انتهاي آن نخواهيم رسيد ، بلكه برمي‌گرديم سر جاي اول خودمان . در اين وضعيت ديد ما محدود ميشود به خط افق ، براي اينكه نور نيز همانند ما در سطح كره حركت خواهد كرد و ما هيچگاه بالا و پايين خود را نخواهيم ديد ( يعني بالا و پاييني اصلا وجود ندارد كه بيشتر مربوط ميشود به هندسه بيضوي ) . در نهايت اينكه كيهان به صورت يك كمربند 360 درجه پيرامون ما ديده خواهد شد كه چنين ديده نميشود . زيرا همانطور كه ميدانيم در هندسه اقليدسي از دو نقطه واقع در فضا ، فقط يك خط عبور مي‌كند ، ولي در هندسه بيضوي از دو نقطه واقع در فضا بينهايت خط گذر مي‌كند يعني شكل زير :





كه اگر هندسه كيهان چنين باشد ، با چرخش 360 درجه‌اي ديد ما ، در نهايت ميبايست به نقطه واحدي متمركز شويم و جالب اينجاست كه با هر درجه چرخش ، اين تصوير واحد ميبايست از ما دور يا نزديك شود ، براي اينكه طول پرتوهاي نور رسيده با هم برابر نيستند ، زيرا هيچ لزومي هم ندارد كه اين دو نقطه متقابل هم باشند ، به طور مثال در شمال و يا جنوب اين كره واقع شوند و اگر اين دو نقطه متقابل هم باشند ، با چرخش 360 درجه ديد ما ، مجددا به نقطه واحدي متمركز شده و تصوير واحدي را خواهيم ديد و يا اينكه پشت سر خود را خواهيم ديد كه چنين نيست ! اينها در كل نگرشي انتزاعي به هندسه كيهان است ، هر چند كه اين موضوعات در هندسه ، طبيعي و منطقي بنظر برسند .




واقعيت امر اين است كه اجرام سماوي طبق الگوي يك فركتال بسيار پيچيده از هم دور و گاها نزديك ميشوند كه اولا متوسط چگالي كيهان ثابت به نظر ميرسد و دوما چنين مي‌پنداريم كه كيهان در حال انبساط است ولي ميتوان انبساط كيهان را فقط دور شدن كهكشانها و خوشه ها از يكديگر ناميد خيلي ها روي طرح و نقشه اين فركتال در حال كار كردن هستند تا پديده انبساط كيهان را توجيه كنند .

[بهزاد]

بله منظورتونو فهمیدم
مطلب قبلی به کلی طرز فکر منو نسبت به فضا و زمان عوض کرد

ولی با این اوصاف بازم نمی شه درک درستی از انبساط کیهان داشت

ممنون

[MRT]

بله منظورتونو فهمیدم
مطلب قبلی به کلی طرز فکر منو نسبت به فضا و زمان عوض کرد

ولی با این اوصاف بازم نمی شه درک درستی از انبساط کیهان داشت

ممنون

متشكرم از اينكه به مطالب توجه نموده و متوجه منظور كلي من شديد . ولي به هر حال ميتوان با تحقيق و برسي مفاهيم فعلي را دگرگون و به واقعيتها پي برد .

[parse]

ضمن تشکر از همه دوستان، ذکر چند نکته به نظرم ضروری می رسه:

m0 طول مفتول 1 متري و T0 طول مفتول 10 متري در دماي 30 درجه است . m طول مفتول اولي و T طول مفتول دومي در سطح سياره فرضي داغ است . Δm , ΔT تفاوت طول ( مقدار انبساط ) دو مفتول است . واضح است كه براي اندازه گيري مقدار انبساط مفتول دوم ، ميبايست مفتول اول را تا حرارت 30 درجه سرد و سپس متراژ را انجام دهيم كه در غير اين صورت به همان نتيجه قبلي خواهيم رسيد .

در حالی که به گفته شما متر ما نیز در حال افزایش است. اما به نتیجه قبلی نمی رسیم و انبساط را مشاهده می کنیم.

به حاصل تقسيم طول بر زمان كه همواره مقدار ثابتي است ميتوان همبافته فضا - زمان گفت كه ساده‌ترين تعريف براي همبافتگي فضا - زمان است .

منبع این تعریف ساده کجاست؟

اين دقيقا به اين معني است كه اگر فرض كنيم ناظري به همراه پرتو نور دوم نزديك نقطه B شود با كاهش طول موج نور ، واحد اندازه‌گيري طول او يعني متر نيز كوتاه خواهد شد و همچنين ابزار اندازه‌گيري زمان او يعني كرنومتر يا ساعت كندتر كار خواهد كرد ، پس او به هيچ وجه متوجه كاهش سرعت نور و افزايش فركانس و انرژي موج نخواهد شد و همچنين است زماني كه هر دو در حال دور شدن از نقطه B باشند . در واقع تمامي اين تغييرات در سرعت ، فركانس و انرژي نور براي ناظران دور از نقطه B محسوس خواهد بود و اين پديده براي ناظر واقع در نقطه B غير قابل شناسايي است .

از فیزیک می دانیم که سرعت موج به محیط بستگی دارد و انرژی (فرکانس) آن وابسته به منبع است.

[MRT]

در حالی که به گفته شما متر ما نیز در حال افزایش است . اما به نتیجه قبلی نمی رسیم و انبساط را مشاهده می کنیم.

در فيزيك ما جهت اندازه گيري از ابزار دقيق استفاده مي‌كنيم نه از حواس پنجگانه چون اينها ميتوانند دچار خطا شوند . شما شايد متوجه انبساط مفتول بلند شويد هرچند كه با اندازه گيري با مفتول كوتاه تر به همان نتيجه قبلي رسيده باشيد ولي اين صرفا يك مثال ساده بود . اگر انبساط عالم واقعيت داشته باشد خوب طبيعي است كه قد و قامت انسان نيز بلندتر خواهد شد و او اصلا متوجه انبساط پيرامون خود نخواهد شد كه چنين نيست . متر و قد و قامت انسان انبساط پيدا نمي‌كند و فقط اين كهكشانها هستند كه از هم اكثرا با سرعت دور ميشوند و ما چنين تصور مي‌كنيم كه كيهان باد كرده و بزرگ ميشود .

منبع این تعریف ساده کجاست؟

خودم ولي خيلي شيواتر و كارآمدتر از همبافته يا چهار بعدي مينكوفسكي است .

از فیزیک می دانیم که سرعت موج به محیط بستگی دارد و انرژی (فرکانس) آن وابسته به منبع است.

در ميدان گرانش متر ما كوتاه و زمان كند ميشود و در نتيجه فركانس و انرژي موج افزايش و طول موج آن كوتاه ميشود كه نسبيت نيز آنها را فرموليزه كرده است . اگر فضا در حال انبساط باشد متر بلند و زمان تند ميشود و نتيجه آن كاهش فركانس و انرژي و افزايش طول موج است كه آن را دليل امواج پس زمينه كيهان مي‌دانند . موضوع بسيار مهم اينجاست كه با افزايش طول متر ما و تند شدن زمان ، ما هيچ گاه متوجه اين تغييرات نخواهيم شد پس امواج پس زمينه كيهان نيز هيچ ربطي به انبساط فضا يا كيهان ندارند .


خلاصه مطلب اينكه ما به همراه جسم ، ابزارهاي اندازه گيري مثل متر و زمان در كيهان هستيم اگر فضا - زمان كل كيهان منبسط شود به نسبت آن در جسم و متر و زمان ما تغيير ايجاد ميشود چون سرعت نور را همواره ثابت اندازه گيري مي‌كنيم پس هيچگاه متوجه اين انبساط كيهان نخواهيم شد ولي چون متوجه دور شدن اجرام ميشويم پس فضا - زمان در حالت كلي ثابت است و اين اجرام هستند كه دور ميشوند .