فراتر از روشنایی

[اماتور]

جهانی که ما در آن زندگی می کنیم، پر است از نور و تاریکی. هر چه قدر خورشید درخشان و پر نور است، مکان هایی مثل

سیاه چاله ها، تیره و تاریک هستند. در کهکشان ها، اجرامی هستند که روشنایی و درخشش آن ها بسیار خیره کننده است.

به قدری که واحدها و مقیاس های زمینی، برای بیان میزان آن ها واقعا ناچیزند. به همین خاطر، ستاره شناسان، از درخشندگی

خورشید، که معادل 4 ضربدر 10 به توان 26 وات است ، به عنوان یک استاندارد کیهانی و مقیاس استفاده می کنند.

به گزارش نیوساینتیست، خورشید از نظر روشنایی یک ستاره بالای متوسط به شمار می‌رود. با این وجود، ستارگانی هستند که

از نظر روشنایی، با فاصله زیادی، خورشید را شکست می‌دهند. درخشان‌ترین نمونه از این ستارگان که با چشم غیرمسلح نیز

به راحتی قابل مشاهده است، ستاره اپسیلون-جبار است؛ ستاره میانی کمربند صورت فلکی جبار. این ابرستاره آبی‌رنگ 1300

سال نوری از زمین فاصله دارد و بیش از 400هزار بار درخشان‌تر از خورشید است!

در فواصل دورتر کهکشان، باز هم ستارگان درخشان‌تری وجود دارند. از آن جمله می‌توان به ستاره اتا در صورت فلکی شاه تخته

اشاره کرد؛ ستاره ناپایداری که 5 میلیون بار درخشان‌تر از خورشید است.

در جولای 2010 / تیر 1389، اخترشناسان ستاره جدیدی را کشف کردند. ستاره‌ای به نام R136a1 که تقریبا به درخشندگی 9

میلیون خورشید است! این ابرستاره ی عجیب، در کمال شگفتی جرمی 250 برابر جرم خورشید دارد که باعث حیرت اخترشناسان

شده است. این ستاره به عنوان ستاره‌ای که از ترکیبات شیمیایی موجود در کهکشان راه شیری و همسایگان آن ساخته شده است،

سنگین‌تر از چیزی است که اخترشناسان تصور می‌کردند. برخی از ستاره شناسان این نظر را مطرح کرده‌اند که شاید این ستاره، از

منبع خالصی از هیدروژن و هلیوم ساخته شده که به نحوی از نخستین روزهای عالم دست‌نخورده باقی مانده است. شاید هم

اشتباهی در نظریات اخترشناسان در خصوص ساختار ستارگان وجود دارد؟!

برخی از ستارگان پرجرم وجود دارند که با نور بیشتری می‌سوزند. اما این اتفاق تنها برای چند هفته کوتاه رخ می‌دهد و به قیمت زندگی

ستاره تمام می‌شود. ابر نو اختری به نام SN 2005ap واقع در کهکشانی با فاصله 4.7 میلیارد سال نوری از زمین، رکورد درخشان‌ترین

انفجار ستاره‌ای دنیا را با درخشندگی 100 میلیارد برابر روشنایی خورشید به خود اختصاص داده است.

انفجارهای پرتو گاما حتی از ابر نو اخترها نیز انرژی بیشتری ساطع می‌کنند. آنها این کار را به جای چند هفته، تنها در مدت چند ثانیه

انجام می‌دهند. یک انفجار پرتو گاما، می‌تواند باعث شود که مقیاس خورشیدی اخترشناسان نیز به یک مقیاس بی‌مصرف تبدیل شود!

روشنایی چنین انفجاری بالغ بر 10 به توان 18 برابر روشنایی خورشید است، یعنی نوری معادل یک میلیارد میلیارد خورشید!

شاید این ارقام نجومی، بعدها هرگز در ذهنتان باقی نماند، اما بی شک شما را با عظمت جهان هستی بیشتر آشنا می کند.