کهکشان ها

[اماتور]

کهکشانی شبیه به راه شیری

با توجه به مشاهدات انجام گرفته بر روی کهکشان NGC 4945 چنین به نظر می رسد که این مجموعه ستاره یک کهکشان مارپیچ

و بسیار شبیه به کهکشان راه شیری ماست که دارای بازوهای درخشان پیچ دار و ناحیه مرکزی میله ای می باشد.

این کهکشان در فاصله 13 میلیون سال نوری و در صورت فلکی قنطورس[1] Centaurus واقع شده است. اما نقطه ای که این

شباهت ها به پایان می رسد اینجاست که کهکشان NGC 4945 دارای مرکزی درخشان تر از کهکشان راه شیری است؛

احتمالاً این مرکز نورانی مکانی است برای تولد و پرورش ابرسیاه چاله ای که در حال بلعیدن حجم بسیار زیادی از مواد و انتقال انرژی به

فضا می باشد.

فیلترهای مخصوص بر روی تلسکوپ 2.2-متری MPG/ESO نور گسیل شده از گازهای داغ نظیر هیدروژن را جدا می کند و تصویر

روشنی از نواحی شکل گیری ستاره در NGC 4945 را مشخص می سازد. مشاهدات دیگر مشخص کرده است که کهکشان

4945 NGC داری یک هسته کهکشانی فعال می باشد و این بدین معنی است قسمت برآمده مرکزی نسبت به کهکشان های

آرامتری مثل کهکشان راه شیری، انرژی بسیار بیشتری خارج می سازد.

تصویر فوق نمایی از کهکشان مارپیچ NGC 4945 را نشان می دهد که بسیار شبیه به کهکشان راه شیری است اما دارای

مرکزی درخشان تر می باشد که یک ابرسیاه چاله را در خود می پروراند. محل ها ی فعال تشکیل ستاره به رنگ صورتی روشن نشان

داده شده است.

سیاه چاله ها به صورت گرانشی گازها و ذرات غبار را به دورن خود می کشند، به آنها شتاب داده و آنها را گرم می کنند تا زمانی که

تشعشات پرانرژی مثل اشعه ایکس و نور ماوراء بنفش ساطع نمایند. تصور می شود بسیاری از این هیولاهای سیاه در کهکشانهای

مارپیچ بزرگتر از جمله کهکشان راه شیری، در این مرحله از رشد کهکشان دیگر به صورت شدید به فعالیت خود ادامه نمی دهند.

[1] در افسانه های یونان قنطورس نام موجودی است که در قسمت بالایی بدن دارای سر و بازوهای یک انسان بوده و قسمت پایینی

بدن و پاهای آن به شکل اسب می باشد.


منبع ذکر میگردد

[اماتور]

کشف کهکشان های بسیار فعال جهان اولیه

اخترشناسان با نظر افکندن به 11 بیلیون سال قبل، برای اولین بار توانستند حرکات ستارگان را در یک کهکشان بسیار دور اندازه گیری

کنند و تخمین زدند که آنها سرعتی برابر یک میلیون مایل در ساعت دارند، تقریباً دوبرابر سرعت خورشید ما در کهکشان راه شیری.

این ستاره های پرسرعت، چگونگی تبدیل کهکشانهای دور-که از نظر اندازه تنها قسمتی از کهکشان راه شیری هستند- به کهکشان

های کاملاً رشد یافته ای که امروزه در اطرافمان دیده می شود را روشن ساختند. نتایج در نسخه 6 آگوست 2009 ژورنال نیچر

(Nature) انتشار خواهد یافت.

پیتر وان دوکام (Pieter van Dokkum) پروفسور نجوم و فیزیک از دانشگاه یل (Yale) و مسئول این مطالعه گفت: "این

کهکشان بسیار کوچک است اما ستاره های موجود در آن با سرعت بسیار زیاد در حال چرخش هستند؛ درست به همان شکل

ستاره های موجود در کهکشانهای بزرگی که در نزدیکی خودمان می بینیم و از نظر زمانی هم خیلی دور نیستند."

هنوز نتوانسته اند بفهمند که چگونه کهکشان هایی نظیر این، که دارای جرم بسیار زیاد و حجم کم می باشد، در جهان اولیه شکل گرفته

و سپس به کهکشان هایی که امروزه دراطرافمان می بینیم و حدود 7/13 بیلیون سال عمر دارند تبدیل می شوند.

کاری که تیم بین المللی انجام داد، ترکیب داده های به دست آمده از تلسکوپ فضایی هابل با مشاهدات تلسکوپ 8متری جنوب

جمینی (Gemini South telescope) در شیلی بود. بر طبق اظهارات وان دوکام: "داده های به دست آمده از هابل در سال

2007 تاییدی بود بر اینکه این کهکشان تقریباً به اندازه قسمتی از کهکشانهایی است که امروزه دیده می شود، و سپس آینه بزرگ

8متری تلسکوپ جمینی امکان تعیین تمام حرکات ستارگان را برایمان فراهم آورد. این تکنیک مشابه روشی است که پلیس برای

تعیین سرعت اتومبیل ها از آن استفاده می کند." در مشاهدات طیف سنجی نزدیک مادون قرمز جمینی، به بیش از 29 ساعت

زمان احتیاج است تا بتوان نورهای بسیار ضعیف این کهکشان دور (که با نام 1255-0 شناخته می شود)را جذب کرد.

ماریسکا کریک (Mariska Kriek)، یکی از اعضای تیم و از دانشگاه پرینستون واقع در پرینستون نیوجرسی گفت: "با نگاه کردن

به این کهکشان قادریم به عقب برگردیم و ببینیم کهکشانها در گذشته های دور، و در زمانی که جهان بسیار جوان بود چه شکلی

بودند." 1255-0 بسیار دور است به طوری که زمانی که نور از آن خارج شده تنها حدود 3 بیلیون سال عمر داشته.

اخترشناسان اعتراف کردند که توضیح چگونگی تشکیل کهکشانهایی چنین فشرده و متراکم، و اینکه چرا در جهان امروزی دیده نشده اند

به مانند یک معمای سخت می باشد. یکی از اعضای تیم به نام مارین فرانکس (Marijn Franx) از دانشگاه لیدن (Leiden)

در هلند چنین بیان می کند:"یک احتمال این است که ما در حال نگاه کردن به سرانجام نواحی متمرکز مرکزی یک کهکشان بسیار دور

هستیم. احتمالاً اول مراکز کهکشان های بزرگ به همراه سیاه چاله های عظیمی که می دانیم در کهکشانهای بزرگ امروزی وجود

دارند، شکل گرفته اند."

اخترشناسان برای مشاهده شکل گیری کهکشان های بسیار بزرگ، تصمیم گرفتند جزئیات و خصوصیات کهکشانهای بسیار قدیمی

را مشاهده کنند. با استفاده از دوربین وسیع الطیف3 (Wide Field Camera 3) که اخیراً بر روی هابل نصب شده است چنین

مواردی باید دیده شوند. وان دوکام گفت: "اجداد این کهکشانهای بسیار دور باید دارای خصوصیات واقعاً دیدنی و جالبی باشند. از جمله

اینکه در یک بازه زمانی نسبتاً کوتاه علاوه بر سیاه چاله های بسیار متراکم، تعداد بسیار زیادی ستاره را به وجود آوردند."

اخترشناسان با نگاه به 11 بیلیون سال قبل برای اولین بار توانستند حرکات ستارگان در کهکشانهای بسیار دور را اندازه

گیری کنند. آنها با سرعت یک میلیون مایل در ساعت در حال چرخش هستند، چیزی تقریباً دو برابر سرعت خورشید ما در

کهکشان راه شیری. این کهکشان ها تنها به اندازه جزء کوچکی از کهکشان راه شیری هستند و پس از بیلیون ها سال به

کهکشان های کاملاً رشد یافته ای که امروزه در اطرافمان دیده می شود تبدیل شده اند

اغلب کهکشانهای حجیمی که در جهان می بینیم و دارای جرمی مشابه 1255-0 هستند به طور مشخص پنج مرتبه بزرگتر از یک

کهکشان فشرده جوان می باشند. اینکه چطور کهکشانها در 10 بیلیون سال پیش رشد کردند یک موضوع تحقیقاتی داغ است، فهم و

درک دینامیک در این کهکشانهای فشرده جوان یک فاکتور اساسی برای حل این معما به شمار می آید.

مشاهدات تلسکوپ فضایی هابل با NICMOS یا «دوربین نزدیک مادون قرمز و طیف سنج چند جسم (مولتی آبجکت)» انجام

گرفت.

مشاهدات جمینی با استفاده از GNIRS یا «اسپکتروگراف نزدیک مادون قرمز جمینی» انجام گرفت. این اسپکتروگراف هم اکنون

در حال ارتقاء بوده و در سال 2010 بر روی تلسکوپ شمال جمینی (Gemini North telescope) در مائوناکیا

(Mauna Kea) نصب خواهد شد.

[اماتور]

دورترین کهکشان و ابرسیاه چاله کشف شد

تصویر رنگی از دورترین سیاه چاله ای که تاکنون شناخته شده است. این تصویر علاوه بر نشان دادن سیاه چاله مرکزی درخشان (به

رنگ سفید) کهکشان احاطه کننده آن (قرمز رنگ) را نیز نمایش می دهد. نوار سفید رنگ نشان دهنده یک زاویه از چهار دوم یا 900/1

درجه در آسمان می باشد. اعتبار تصویر: توموتسو گوتو (Tomotsugu GOTO) ، دانشگاه هاوایی.

دورترین کهکشان شناخته شده که حامل یک ابرسیاه چاله بزرگ می باشد در اوایل تاریخ هستی شکل گرفته است. این کهکشان که

به بزرگی کهکشان راه شیری است حدود 12.8 میلیارد سال نوری از ما فاصله داشته و سیاه چاله ای تقریباً به اندازه یک میلیارد برابر

خورشید را در خود می پروراند.

تصویر رنگی از دورترین سیاه چاله ای که تاکنون شناخته شده است. این تصویر علاوه بر نشان دادن سیاه چاله مرکزی

درخشان (به رنگ سفید) کهکشان احاطه کننده آن (قرمز رنگ) را نیز نمایش می دهد. نوار سفید رنگ نشان دهنده یک

زاویه از چهار دوم یا 900/1

رکورد قبلی دورترین کهکشان مربوط به کهکشانی می باشد که در فاصله 12.5 میلیارد سال نوری واقع شده و در 2005 کشف گردید.

همچنین دورترین سیاه چاله کشف شده نیز در سال 2007 شناخته شد که در فاصله 13 میلیارد سال نوری از زمین قرار گرفته است.

یوساک اوتسامی (Yousuke Utsumi) یکی از اعضای تیم اکتشافی و از رصدخانه اخترشناسی ملی ژاپن می گوید: "ما شاهد

شکل گیری یک ابرسیاه چاله و کهکشان میزبانش به طور همزمان بوده ایم. این کشف پنجره جدیدی بر روی بررسی تکامل همزمان

کهکشان-سیاه چاله در اوایل جهان باز کرده است."

بر خلاف سیاه چاله های کوچکتر که در زمان مرگ یک ستاره بزرگ متولد می شوند، منشاء ابرسیاه چاله ها هنوز ناشناخته بوده و به

صورت یک راز باقی مانده است. یکی از نظریه های امروزی می گوید این ساختارهای بزرگ از به هم ملحق شدن چند سیاه چاله

متوسط به وجود آمده اند.

[اماتور]

منبع مطالبی که منبع انها ذکر نشده


http://www.noojum.com

[اماتور]

قدیمی ترین پدیده جهان کشف شد

اخترشناسان معتقدند موفق به مشاهده قدیمی ترین پدیده ای شده اند که تاکنون در جهان هستی دیده شده است: کهکشانی دور دور

متعلق به زمانهای بسیار بسیار گذشته.

تصویر این کهکشان که در میان تصاویر منتشر شده از تلسکوپ هابل پنهان شده بود در ابتدا لکه ای کوچک و نورانی دیده می شد که

اخترشناسان اروپایی اکنون آن را کهکشانی متعلق به 13.1 میلیارد سال پیش می دانند، زمانی که جهان بسیار جوان بوده و تنها 600

میلیون سال سن داشته است. چنین خصوصیاتی این لکه درخشان را به قدیمی ترین و دورافتاده ترین کهکشان در جهان هستی تبدیل

خواهد کرد.به گفته "متیو لنرت" از رصدخانه پاریس به دلیل قدمت بالای این کهکشان، آنچه دیده می شود فرم اولیه کهکشان نیست و

در حال حاضر این کهکشان با همسایگان خود ترکیب شده است.

"ریچارد الیس" از موسسه تکنولوژی کالیفرنیا که نقشی در این کشف نداشته است می گوید: ما در حال نگریستن به جهان هستیم

در زمانی که تنها یک بیستم سن کنونی اش را داشته است. در مقیاس انسانی می توان گفت در حال نگریستن سن چهار سالگی از

کل طول عمر یک فرد بالغ هستیم.اخترشناسان اروپایی پس از 16 ساعت رصد از میان تلسکوپ شیلی به منظور بررسی نشانه های

نوری گازهای سرد هیدروژن سن این کهکشان را تخمین زدند.

کهکشان جدید هیچ نامی ندارد و تنها با کمکی یکسری از حروف و اعداد شناخته می شود و از این رو لنرت و همکارانش آن را "حباب

انتقال سرخ دورافتاده" می نامند.بر اساس گزارش تلگراف، یافته جدید اخترشناسان با نظریه هایی که در رابطه با زمان متولد شدن

اولین کهکشانها و ستاره ها وجود

دارد کاملا همخوانی داشته و احتمالا این کهکشان نیز یکی از اولینها بوده است.


منبع : http://methodicalnews.persianblog.ir

[اماتور]

نظریه بازیافت کهکشانی و تشکیل ستارگان

بنظر میرسد در کهکشان ها آنقدر مواد اولیه برای تشکیل ستارگان وجود ندارد اما از طرفی مواد بدست آمده از کهکشان ها و بازیافت

ستارگان شواهد ستاره شناسان را تغییر داده است .شواهد موجود از کهکشان های دور حاکی از وجود گازهایی است که به تولید

ستارگان جوان منجر می شوند .

به عنوان مثال در کهکشان راه شیری ما بنظر می رسد که هر ساله توسط نور خورشید جرم هایی از موارد را به ستاره تبدیل می کند .

اما باز هم به نظر میرسد راه شیری آنقدر ها هم دارای گاز و بار و… نیست تا بتواند برای میلیاردها سال تولید ستاره کند و این کهکشان

یک نمونه خوب برای تحقیقات است .

با توجه به تحقیقات و مشاهدات کهکشان راه شیری یا هر کهکشان دیگری ممکن است به بازیافت موادی که قبلا از دست داده اند

بپردازند و این گونه به تولید ستاره ها ادامه دهند .

دانشمندان گمان می کنند که از فرایند های درون کهکشان ها مانند انفجار ستاره ها و نور خورشید و اثر آن بر روی اجرام گاز هایی تولید

میشود کهاین گاز ها باز هم میتوانند با فعل و انفعالات درون کهکشانی به ستره تبدیل شوند .در این مطالعات جدید که به رهبری روبین

کیت ازموسسه ماکس پلانک صورت می گیرد از تلسکوپ کک در مونکی هاوایی استفاده می شود که فعالیت های بیش از 100

کهکشان که در 5تا8 میلیارد سال نوری دور تر از زمین قرار دارند را مد نظر دارند .اما محققان عقیده دارند که اولین احتمال برای تبدیل

به ستارگان همین گاز ها باشند البته مصرف گاز ها می تواند تا 40 در صداز تشکیلات ستاره ای را تشکیل دهد .آنها باید همچنان به

تحقیقات خود بپردازند .این موسسه اعلام کرد که این مساله یک تکه پازل گم شده از معمای مهم ماده گم شده است که اگر به نتیجه

درست برسیم این معما نیز حل خواهد شد.


منبع ثبت میگردد

[اماتور]

دانشمندان توانستند سیاه چاله ای را در عمق کهکشان راه شیری کشف کنند که رفتارهایی غیر عادی و غیر منتظره ای

دارد .دانشمندان اکنون با استفاده از نزدیک ترین تصاویر از این سیاه چاله در حال تلاش و تحقیقند تا منشا رفتار این سیاه

چاله را کشف کنند .آنها باید بررسی های عمیق فیزیکی و کوانتومی داشته باشند تا از ماهیت بروز این رخداد های عجیب

پرده بردارند .

در قلب کهکشان راه شیری نیز اتفاقات عجیبی می افتد به عنوان مثال یکی دو جین ستاره هاستند که به دور شی نامرئی

در حال چرخشند یا در جای دیگر در 16 سال دور تر میتوان ستاره ای یافت که به دور یک جسم ناپیدا می چرخد .این

ستاره 500 کیلومتر در ثانیه حرکت می کند .بر اساس قوانین حرکت باید یک جسم عظیم و نیروی جاذبه آن وجود داشته

باشد تا این ستاره تحت شرایط آن بچرخد اما تلسکوپ دانشمندان چیزی را مشاهده نمی کند .این اتفاقات درست در

جایی رخ می دهد که به قاصله ای معادل صدبرابر فاصله زمین و خورشید است و دوربین های تلسکوپ ها با دیدبسیار

کمی این تصاویر را ثبت می کنند .

طبق محاسبات این جسم باید تحت نیروی جاذبه جسمی حداقل چهار میلیون برابر از جرم خورشید چنین حرکتی داشته

باشد و از جسمی این چنینی متاثر باشد . درواقع می توان گفت در مرکز کهکشان راه شیری باید یک جرم بسیار بزرگتر

از خورشید وجود داشته باشد البته اکنون در مشاهدات چیزی وجود ندارد و ماهیت این جسم هنوز ناشناخته است .در

تحقیقات جدیدی که دانشمندان توسط تلسکوپ های فوق قوی در مراکز معتیر آغاز کرده اند امید دارند بتوانند از این

رویداد پرده بردارند .تا کنون فیزیک کوانتومی و مکانیک کوانتومی و ونظریه نسبیت با نظریه های خود در مورد این رویداد

سازگاری ندارند و تحقیقات باید بصورت گسترده تر انجام شود .برادریک گفت بامشاهدات و تحقیقات خود شاید بتوانیم

به اطلاعات جدیدی در مورد سیاه چاله های و انواع احتمالی آن پی ببریم .

[اماتور]

کشف یک کهکشان نادر

محققان به تازگی موفق شدند با اکتشافات جدید خود یک کهکشان دیگر به لیست کهکشان ها اضافه کنند این کهکشان

که مستطیلی شکل است حدود 70 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و از عجایب به حساب می آید .اکثر کهکشان

ها به یکی از سه حالت وجود دارد اولین حالت یک فضا با راه های مارپیچی مثل کهکشان راه شیری .توپی شک و بیضوی

شکل و شکل ها و لکه های نا منظم . ستاره شناس Alister گراهام، استاد دانشگاه سوینبرن در استرالیا گفت این

تصویر که از کهکشان جدید در یافت شد از جمله عجیب ترین تصاویر ممکن بود که موجب حیرت ما شد .او گفت من در

ابتدا احساس کردم این یک جعبه است و از تعجب ناخودآگاه خندیدم و بعد از کمی تامل به حقیقت این شی عجیب پی

بردم که چیزی جز یک کهکشان جدید نبود .

این کهکشان که در امتداد لبه های بسیار پر جرم یک کهکشان بیضوی کشف شده است که نام آن NGC 1407

است .این کهکشان حدود 50 بار کمتر از کهکشان ما ستاره دارد و این عامل کم نور بودن آن است که موجب شد دیر به

آن دست یابند .دانشمندان می گویند در واقع این کهکشان شبیه استوانه ای کوچک است که دایم در اطراف خود میبینیم .

آنها می افزایند این کهکشان احتمالا از ادغام دو کهکشان مارپیچی تشکیل شده است .آنها می گویند زمانی که این دو

کهکشان ادغام شده اند محور هر کدام از آنها گوشه های کهکشان جدید را تشکیل داده است .این یک تئوری گسترده

است که کهکشان های بزرگ اغلب از ترکیب کهکشان های کوچکتر بوجود می آیند شواهدی که در کهکشان راه شیری

بدست آمده دلیل محکمی بر این ادعاست .این کهکشان که مستطیل شکل است نشا می دهد که دوبار به طور مجزا

ادغام کهکشانی برای تشکیل این کهکشان رخ داده است . شبیه سازی کامپیوتری نشان می دهد که کهکشان های

بیضوی فاقد مواد برای تولید ستاره می باشند .در ادامه دانشمندان می گویند کهکشان هایی که دارای گاز های زیادی

میباشند به شکل مستطیلی شکل نمی شوند .

بن مور، فیزیکدان نظری در دانشگاه زوریخ و نویسنده مشهور گفت برای بررسی بیشتر در مورد این کهکشان در حال

ساخت یک ابر کامپیوتر هستیم تا کاملا ساختار آن را برایمان شبیه سازی کند .گراهام که یکی دیگر از محققان است

گفت به کمک شبیه سازی می توانیم که تعیین کنیم چه مدت طول می کشد تا کهکشان حالت مستطیلی و جعبه

مانند خود را حفظ کند .

[اماتور]

گذشت زمان کهکشان ها را کهکشان خور می کند

دریک نظر سنجی در مورد کهکشان ها و نحوه رشد و ترکیب آنها محققان نتایج جالبی دریافت کردند مبنی بر اینکه کهکشان ها

در بدو تشکیل از کهکشان های کوچکتر برای ترکیب و رشد و توسعه خود استفاده می کنند .اگر بخواهیم مثالی بزنیم که درک آن

راحت تر باشد میتوانیم کهکشان ها را به آدم خوار هایی تصور کنیم که کهکشان های کوچکتر (آدمک ها) را میخورند تا خود گسترش

یابند و بزرگ تر شوند و به حیات خود ادامه دهند.در این میان کهکشان های بالغ از سایر کهکشان ها و کهکشان های جوان از گاز و

غبار ها که حجم کمتری دارند استفاده می کنند .کهکشانی که مورد مطالعه دانشمندان برای کشف این موضوع بود توسط VLT

مورد بحث و بررسی گرفت . این کهکشا ن که 40 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد در صورت فلکی Cetus (هیولای دریای)

واقع شده است.

در این تصویر ، هر یک از کهکشان ها که با ضربدر قرمز مشخص شده اند حدود سه تا میلیارد سال نوری بعد از انفجار بزرگ تولید

شده اند .این کهکشان ها در صورت فلکی Cetus در جزئیات بسیار دقیق توسط رصد خانه جنوبی اروپا مورد تحقیق قرار گرفت .

برای دانشمندان این امر روشن شده است که اوین کهکشان های تولید شده در فضا بسیار ساده تر از کهکشان های بیضوی یا

حلقوی است که اکنون در فضا قرار دارند اماتشکیل کهکشان bulked تا حدودی راز بوده است .بررسی چگونگی رشد کهکشان

ها و اصطلاحا آداب غذا خوردن آنها می تواند این حقایق را آشکار کند .

تا کنون دو نظریه برای تشکیل کهکشان ها و ستارگان در حال رقابتند : اولین نظریه ترکیب کهکشان های دیگر و دومین نظریه گازها

و گردو غبار های فضایی است .به هر حال هر یک از این دو روش منجر به تولید ستارگان زیادی می کند .طبق بیانات ESO

نتایج حاصل شده از مطالعات نشان میدهد که بسیاری از کهکشان ها در مدت 3تا 5 میلیارد سال توسط گازها تشکیل شده

اند و در بعد از آن جریان ترکیب و خورد و ادغان کهکشان ها روی کار آمد .

مقامات ESO میگویند هر چند کهکشان در آسمان ها همچون یک لکه بسیار کم رنگ و کم نور مشاهده می شوند اما

تصاویر و مشاهدات انجام شده از قسمتهای مختلف کهکشان ها محققان را به این نکته رسانده که اجرامی در کهکشان ها در

حال جابجایی و حرکتند .

یکی از شگفتی های کشف شده در کهکشان ها وجود گازهای غیر متحرک در این کهکشان هات که که در حال حاضر تئوری

برای نحوه تشکیل آن ها وجود ندارد .این یافته ها به محققان کمک می کند تا بتوانند عناصر تشکیل دهنده کهکشان های

مارپیچی و یا بیضوی را مطالعه و مورد بررسی قرار دهند .

یکی از محققان میگوید برای ما اجرام سنگین بیرونی کهکشان ها فعلا اهمیتی ندارد و مافقط به مواد درونی کهکشان ها

توجه داریم .محققان همچنان به مطالعات و تحقیقات خود ادامه می دهند .

[اماتور]

تصویر فوق العاده کیهانی از بیش از 200000 کهکشان

در تصویری که توسط یک تلسکوپ اروپایی از آسمان دریافت شده است بیش از 200000 کهکشان قابل مشاهده است دانشمندان

می گویند این عمیق ترین و وسیع ترین و جذاب ترین تصویری است گه تا کنون از توسط مادون قرمز از آسمان دریافت شده است .

این تصویر که توسط تلسکوپ vista در رصد خانه جنوبی اروپا شکار شده است به طرز عجیبی کلکسیونی از کهکشان هارا

در یک محل نشان می دهد .این تلسکوپ که برای مطالعات نجومی از عمیق ترین مکان ها در آسمان برای تحقیقات در مورد نحوه

پیدایش و آغاز کهکشان ها و ستاره ها بکار برده می شود تا کنون تصاویر عجیب و جالبی را شکار کرده است .

این تلسکوپ که به طور مداوم در منطقه ای از آسمان در حال رصد است توانست به طور خیلی آرام این تصویر را با نور بسیار کم دریافت

کند ESO در بیانات خود اعلام کرد تصویری که از این مطقه از آسمان دریافت شده است در واقع درصورت فلکی

Sextans واقع شده است (در مکانی به اندازه یک ششم دایره در این صورت فلکی) محققان برای دریافت و تشکیل این عمس در

حدود 50 ساعت تعداد 6000 عکس را درکنار هم قرار داده اند که با 5 نوع رنگ مختلف قابل دیدن است .حاصل این ترکیب زیباترین و

عمیق ترین عکسی بوده که تا کنون از آسمان توسط مادون قرمز دریافت شده است .

با توجه به این تصویر تنها تعداد محدودی ستاره کاملا روشن قابل مشاهده است که در پس زمینه آن تعداد زیادی در حدود میلیاردها

ستاره در حال درخشیدن است که نشان دهنده دوری این کهکشان ها از ماست .

بررسی ها و تحقیقات UltraVISTA برای دریافت اطلاعات از کهکشان های دور دست برای شناختن نحوه آغاز حیات و پیدایش

آن هاست . دانشمندان این موسسه می گویند دورترین طول موج هایی که می توان از آسمان دریافت کرد تنها با نور مادون قرمز قابل

شناسایی است لذا این تلسکوپ بر اساس مادون قرمز تهیه و طراحی شده است .

مشاهده این نور های رسیده از کهکشان های دور دست و مطالعه در مورد آنها تنها راه دریافت اطلاعت و تحقیق در مورد کهکشان

ها و نحوه پیدایش آنهاست .

علاوه بر ستارگان و کهکشان ها این تصویر حاوی ده ها هزار شی خال خالی قرمز است که هنوز برای محققان ناشناخته است این

نقاط در کهکشان های خیلی خیلی دور مشاهده می شوند و برای زمانی است که جهان آفرینش سن بسیار بسیار کمی داشته

است . این تصاویر و تحقیقات نشان می دهند که زمان حضور این کهکشان ها مربوط به تقریبا یک میلیارد سال قبل از تشکیل و

پیدایش زمین بوده است .(طبق بیانات مقامات Eso)

این تصویر تازه منتشر شده که اکنون در دسترس تمام داشمندان و محققان سراسر دنیا قرار دارد ترکیبی از قسمت های مختلف

این کهکشان ها و این پهنه وسیع از قسمتی از آسمان است تلسکوپ ویستای ESO در رصدخانه Paranal در کویر

آتاکاما در شمال شیلی واقع شده است .این تلسکوپ در سال 2009 برای مطالعات عمیق کیهانی بر اساس مادون قرمز ساخته

شده که بخشی از آسمان را دائم در حال رصد کردن است و نوعی همکار قدرتمند برای تلسکوپ فضایی هابل است . نتایج حاصل

از این دو تلسکوپ اساس تحقیقات زیادی برای دانشمندان است .


منبع : http://www.spaceblog.ir

[اماتور]

دوستان گرامی در صورت مشاهده نشدن منبع بدانید که منبع مطلب مربوطه تکراری و مطالب از یک منبع گرفته میشود

و لازم به ذکر است که در صورت استفاده از منبع جدید نام منبع رو ذکر خواهم کرد

[اماتور]

هابل یک ابرنواختر را در NGC5806 یافت

نوردهی های که در این تصویر ترکیب شده اند اوایل 2005 به منظور کمک به مکان یابی ابر نواختری که در 2004 منفجر شد

انجام شدند

یک تصویر جدید از تلسکوپ فضایی ناسا NGC5806 که یک کهکشان مارپیچی در صورت فلکی دوشیزه می باشد را

نشان داد. این کهکشان حدود 80 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. در این تصویر یک انفجار ابر نواختری به نام SN2004dg

نیز دیده میشود.

پس فروزش از این فوران نور توسط یک ستارۀ غول پیکر منفجر شده در پایان عمرش می تواند به صورت یک نقطۀ زرد فام

کمرنگ نزدیک پایین کهکشان دیده شود.NGC5806 یکی از چندین کهکشان در مطالعه ابر نواخترها می باشد چون

آرشیو هابل قبلاً حاوی تصویرهای با وضوح بالای کهکشان بوده که قبل از اینکه ستاره منفجر شود جمع آوری شده بودند.

از آنجاییکه ابر نواخترها هم نسبتاً کمیاب بوده و هم با هیچ دقتی نمی شود آنها را پیشبینی نمود وجود چنین تصویرهای

قبل و بعدی برای ستاره شناسهایی که این رویدادهای شدید را مطالعه می کنند گرانبها می باشد.

گذشته از ابر نواختر، NGC5806 به طور نسبی یک کهکشان عادی می باشد: نه تنها به طور ویژه بزرگ یا کوچک

نیست بلکه به طور خاصی نزدیک یا دور نیز نیست.شکم کهکشان(چگالترین قسمت در مرکز بازوهای مارپیچی) طوریست

که به آن شکم صفحه گونه میگویند که در آن ساختار مارپیچی درست به سمت مرکز کهکشان بسط داده می شود به جای

اینکه در آنجا یک تودۀ بیضوی عظیم از حضور ستاره ها باشد. همچنین اینجا خانۀ یک هستۀ کهکشان فعال می باشد، یک

سیاهچالۀ بسیار پرجرم که مقدارهای زیادی از ماده را از اطراف نزدیک خود به طرف خود می کشد. درحالیکه ماده به دور

سیاهچاله می چرخد گرم شده و تابش قدرتمندی از خود گسیل می نماید.

این تصویر از سه نوردهی مریی و فروسرخ به دست آمده که توسط دوربین پیشرفته برای تحقیق هابل مشاهده شده. میدان دید

حدوداً 3/3 تا 7/1 دقیقۀ قوسی می باشد.


منبع ثبت میگردد

[اماتور]

سفر فضايي يك جفت كهكشان عجيب با یکدیگر

در اين تصوير كه توسط تلسكوپ فضايي هابل ناسا گرفته شده است اين دو كهكشان متقاوت با هم در فضا حركت مي كنند.

اين جفت كهكشان را به اصطلاح Arp 116 مي نامند.كهكشان جفتي Arp 116. كهكشان كم نور و آبي رنگ NGC4647

كه وسط اين تصوير را اشغال كرده است هم از نظر جرمي كمتر از مسير(MESSIER 60) بوده و حجم آن نيز دو سوم آن

است. NGC 4647 تقريباً هم اندازه كهكشان راه شيري است.Arp 116 از يك كهكشان بيضوي بزرگ به نام مسير 60 و يك

كهكشان كوچكتر به نام NGC4647 تشكيل شده است.

مسير 60 سومين كهكشان از نظر نوراني بودن در خوشه كهكشاني سنبله است. اين خوشه از بيش از 1300 كهكشان تشكيل

شده است. مسير 60 از قطري به اندازه 120000 سال نوري و حجمي به اندازه يك ترليون برابر خورشيد دارد. يك سياه چاله به

جرم 4.5 ميليارد برابر جرم خورشيد در مركز اين كهكشان است. يكي از پر جرم ترين سياه چاله هايي كه تا كنون يافت شده

است.ستاره شناسان مدتهاست كه در حال مشخص كردن اين مسئله هستند كه آيا اين دو كهكشان با هم رابطه اي دارند

يا خير. با اينكه از زمين به آنها نگاه مي كردند،‌ اين دو با هم همپوشاني دارند. ولي تا كنون هيچ مدركي از شكل گيري

ستاره تازه كه يكي از واضحترين نشانه هاييست كه دو كهكشان با هم رابطه دارند وجود نداشته است. مطالعات اخير از

جزئيات تصاوير هابل اين ايده را به وجود مي آورد كه بين اين دو كهكشان روابط محكم ولي ناپايداري وجود دارد.

[اماتور]

هابل به داخل یک ابر ستاره ای نگاهی می اندازد

ستاره های درخشانی که درون چیزی مه مانند در آسمان شب می درخشند جزئی از دسته بندی ستاره ها در یکی از بزرگترین منطقه

های تولد ستارگان که تا کنون شناخته شده است از ابر ماژلانی بزرگ(LMC) است. یک کهکشان کوچک که مدارگرد راه شیری

است.این دسته بندی ستارگان برای منجمان به اسم NGC 2040 یا LH 88 شناخته می شود. این دسته بندی قطعاً یک

خوشه ستاره ای ناپایدار است که ستارگان آن از یک منشا و با هم در فضا در حال حرکت اند. 3 نوع مختلف از اجتماع ستارگان به

نسبت ویژگی هایشان وجود دارد. NGC 2040 یک نوع OB است، یک اجتماع که دارای 10 تا 100 ستاره نوع O

و نوع B دارد. این نوع ستارگان بسیار حجیم عمری کم ولی بسیار درخشان اند. فرض بر این است که اکثر ستارگان کهکشان

راه شیری در اجتماعات OB به وجود آمده اند.

در LMC اجتماعات زیادی مثل این اجتماع وجود دارد. درست مثل بقیه، LH 88 دارای چندین ستاره حجیم جوان در یک

سحابی بزرگ که تقریبا از گاز یونیزه شده هیدروژن تشکیل شده و در بستر آنچه تا جایی که می دانیم لایه بسیار عظیم گازی قرار

گرفته که LMC 4 نامیده می شود.در یک دوره چند میلیون ساله، امکان دارد هزاران ستاره در این لایه های بسیار عظیم که

بزرگترین ساختارهای بین ستاره ای در کهکشان ها هستند به وجود بیایند. خود این لایه ها را بر این عقیده ایم که توسط باد های

ستاره ای قوی و انفجارات خوشه ای ابر نو اختر ستارگان حجیم که گاز ها و غبارهای اطراف را منفجر میکند به وجود آمده است که

این ها خود مراحل بعدی شکل گیری ستارگان را رقم می زنند.LMC سوین کهکشان نزدیک به کهکشان راه شیری ماست.

مکان آن در فاصله 160000 سال نوری است و در حدود 100 بار کوچکتر از کهکشان ماست. این عکس که نورهای فرابنفش ، مرئی

و مادون قرمز را نشان می دهد محدوده ای را در ابعاد حدودا 1.8 در 1.8 زاویه دقیقه ای در بر می گیرد.

[اماتور]

منبع مطالبی که نتبع انها ذکر نشده


http://www.sactehran.com