گداخت سرد

[BLUE]

چند سال پیش دنیای علم مجتمعی نو و پارادایم قیاس ناپذیری را شاهد بود. در سال 1989 دو دانشمند در دانشگاه یوتا – استنلی پانز و مارتین فلایشمن- ادعا کردند که ازمایش نسبتا ساده ای در ازمایشگاه انجام داده اند که در اثر گداخت هسته های دوتریوم(یک ایزوتوپ هیدروژن با یک نوترون به علاوه ی پروتون موجود در هسته ی ان) انرژی تولید شده است.
گداخت هسته معمولا فقط در شرایط وجود دما یا فشار فوق العاده زیادی روی میدهد که در ستارگان یا بمب هیدروژنی یافت می شود.
گداخت را می توان در پلاسمای داغی که در حصار میدان های مغناطیسی بسیار وسیع محدود شده است نشان داد اما همه ی کوششها
در زمینه ی مهار درازمدت پلاسما به ناکامی انجامید. از انجا که گداخت کنترل شده شیوء تامین انرژی باقی جهان را از بیخ و بن تغییر
خواهد داد هیجانی شدید برهی دادن گزارشهای جنون امیز از رسانه های همگانی به ظهور رسید زیرا پانز و فلایشمن ادعا می کردند
که انرژی را از یک فنجان اب سنگین و یک جفت میله ی فلزی ساخته شده از پلاتین و پالادیم تولید کرده اند. این پدیده را گداخت سرد نامیده اند تا ان را از گداختی که در پلاسمای داغ به وجود می اید متمایز کنند.
اکنون هیچ چیزی وجود ندارد که پیشاپیش درباره ی گداخت سرد امکان پذیر باشد همه می دانند که در دنیای کوانتومی ذره های بنیادی
حوادث عجیب و اسرار امیزی روی می دهند و این حادثه هم اگرچه پدیده ی فوق العاده گیرایی است یک از انها به شمار میرود.
مشکلات هنگامی اغاز شدند که دانشمندان دیگری نتوانستنئ ازمایش را به همان صورت بازسازی کنند و بتدریج به شک کردن به فنون ازمایشی پانز و فلایشمن پرداختند. بعلاوه نظریه پردازان ثابت کردند که اصل و بنیاد گداخت سرد – یعنی کاتالیز کردن واکنش هسته ای به وسیله ی پالادیوم- ناممکن است.حتی مدافعان گداخت سرد قبول داشتند که نشانه ی گداخت یعنی اذاد شدن انرژی گرمایی یا باریکه های نوترون ها در ازمایشها به نحو قابل اطمینانی به ظهور نمی رسد. مسولان وزارت نیروی امریکا در دعوی ها و شواهد تجدید نظر
کردند و این پیشنهاد خردمندانه را مطرح نمودند که پژوهش های اصلی ادامه یابند اما نتیجه گرفتند که برای تضمین این امر که با برنامه ی فشرده ای بتوان منابع انرژی را بر مبنای گداخت سرد به وجود اورد شواهد کافی در دست نیست.
در اوضاع و احوال عادی این مجادله مانند سایر مجادله های علمی قاعدتا در روزنامه ها و کنفرانس ها به جریان خود ادامه می داد و
سرانجام هنگامی فیصله می یافت که شواهد عقاید یکی از طرفین را تایید کرده باشند. متاسفانه انچه در معرض خطر قرار داشت هم از لحاظ مالی و هم از لحاظ حیثیتی چندان عظیم بود که دو مجتمع جداگانه بوجود امدند : مجتمع علمی اصلی(که مدعی است هیچ گواه گواه و مدرک واقعی دال بر این امر وجود ندارد که گداخت سرد روی دهد و مدافعان گداخت سرد در نهترین حالت در اثر خوش خیالی مانند
بلوندلو گمراه می شوند و مجتمع گداخت سرد که مدعی است نتیجه ها واقعی اند و مجتمع اصلی به نحوی غیر منصفانه چهره ی
شبه عالم از دانشمندان این مجتمع ترسیم کرده است دانشمندانی که مایل اند از برنامه های پژوهشی ان بر مبنای پلاسمای داغ حمایت کنند.

با نگاه به گذشته در میابیم که پانز و فلایشمن در نهایت مسبب این اشفتگی اند. زیرا مرتکب خطای فاحشی در اداب رفتار علمی شدند :
نتیجه گیری هایشان را به جای انکه به همایش یا مجله ای علمی تسلیم کنند در کنفرانسی مطبوعاتی به اطلاع همگان رساندند.
اگر نتیجه گیری ها را به کنفرانس یا مجله ای علمی رسانده بودند مشاجره در مجتمع های شیمی دانان و فیزیک دانان به تدریج ضعیف میشد و شاید یک دهه ی بعد موضوع فیصله می یافت. بسته به نتیجه گیری ها یا پانز و فلایشمن جایزه ی نوبل را به حق دریافت
می کردند (همراه با استیون جونز که نتیجه های مشابهی به دست اورده بود) یا مقاله هایش به گوشه ی قفسه های غبار گرفته ی کتابخانه های علمی انداخته می شدند. میان بر زدن فرایند علمی عادی و اعلام کردن خبر به رسانه های همگانی موجب بنیاد گذاری مجتمع جداگانه ای شد که شاید مقدر شده باشد که به عنوان شبه علم فرعی و کم اهمیتی به حیات خود ادامه دهد.

منبع : کتاب نظریه ی علمی چیست؟