در هر لحظه از زمان فقط یک حادثه ساده رخ می دهد و حوادث پیاپی را اصطلاحا علیت می خوانیم. مفهوم زمان رخداد این رشته یا زنجیره حوادث یکی پس از دیگری است و حوادث شبیه به دانه های تسبیح و یا خطوط تک فرمان یک برنامه رایانه ای به هم مربوطند. نور و همه ذرات و فضا همه محصولات پیمایش این زنجیره هستند.
ولی طبق مفاهیم موجود، این موضوعات رو شبه علم نام نهاده اند.
ممنونم خیلی عجیبه
اغلب مردم به قصد فهمیدن گوش نمی دهند
آنها به قصد پاسخ دادن گوش می دهند . . . ******************************************************************** ز روزی میترسم که تکنولوژی از تعاملات ما انسانها سبقت بگیرد
Archimedes نوشته شده:با یک جمع بندی باید تصویری از تعریف زمان در ذهنت بوجود اومده باشه. حال نظرت رو درباره زمان بگو.
نتیجه گیری به هیچ وجه کار ساده ای نیست. نمی تونم بپذیرم که زمان مستقله شاید دلیلش اینه که هیچ یک از ما تجربه یک جهان راکد رو نداریم اما از طرفی به سختی میشه این گزاره رو تحلیل کرد که اگر جهان به تعادل ترمودینامیکی برسه زمان متوقف میشه. همچنین فرضیه وجود داره که میگه قوانین هستند که تغییرات رو توجیه و پیش بینی می کنند و از این مطلب نتیجه گیری میشه که زمان یک توهمه(!) همه این که رسیدن به حقیقت زمان رو دشوار و دشوار تر می کنه؛ از شما و همه ی دوستان میخوام فعالیتتون رو توی این پست ادامه بدید و از همراهی شما تا اینجا بسیار متشکرم
Be a loner. That gives you time to wonder, to search for the truth. Have holy curiosity.make your life worth living. (Albert Einstein)
مکانیک آماری لرد کلوین، جیمز کلرک مکسول، لودویگ بولتزمن، و ویلارد گیبز از بوجود آورندگان مکانیک آماری هستند. این فرضیه با نوسانات جددای از ارزش های ترمودینامیکی در سیستم های بسیار کوچک اثبات شده است. بینش اصلی در توضیح مکانیک آماری قانون دوم را به سادگی می توان تصویر کرد. تصور کنید دو جعبه داریم: A و B و 20 توپ بیلیارد که از 1 تا 20 شماره گذاری شده اند. به تعداد زیاد راه هایی که می توانیم این توپ ها را بین این دو جعبه تقسیم کنیم فکر کنید. می توانیم هر 20 تا را در A بگذاریم و B خالی بماند. یا می توانیم 1،3،7،20 را در A و بقیه را در B بگذاریم و یا...
نامتقارن آماری این عدم تقارن جالب ابتدا به نظر بولتزمن رسید. راه تقسیم توپ ها بطور مساوی در دو جعبه بیشتر است تا بطور نامساوی. به عنوان مثال: تنها در یک راه می توانیم همه توپ ها را در A بگذاریم و B خالی بماند. ولی به 15000 روش می توان پنج تا را در A و پانزده تا را در B گذاشت. و به 180000 روش دیگر می توان ده تا را در A و ده تا را در B گذاشت! اگر احتمال هر کدام از آرایش های 10-10، 9-11، یا 11-9 قرار بگیرند و به احتمال خیلی خیلی کم ( 0.000001 ) ممکناست در آرایش های 0-20 یا 20-0 قرار بگیرند. و احتمال اینکه توپ ها در سلسله مراحلی از توزیع 10-10 به توزیع 0-20 برسند تقریبا صفر است.
اما در مورد گازها که می تواند در هر کدام ار جعبه ها باشند. نیوتن به ما می گوید که حتی اگر دیواره های میان دو جعبه برداشته شود. گاز می تواند به طور کامل در یک جعبه بماند. در واقع بسیار ناممکن است. یک گاز قابل مشاهده معمولی مثل مورد بالا 20 ذره ندارد، بلکه بیش از 10 به توان 23 ذره دارد. احتمال اینکه ذرات بطور مساوی میان دو جعبه منتشر شوند بسیار بالاست. بدبن ترتیب بولتزمن به این نتیجه رسید که قانون دوم ترمودینامیک به طور قطع تایید شده است ولی فقط با احتمال بالا درست است. و انتشار گاز در ظرف محتوی آن ممکن ترین رفتار است. آنتروپی معیار اندازه گیری احتمال یک حالت است. حالت های خیلی ممکن، مانند آرایش 10-10 توپ ها، آنتروپی بالا دارند، در حالی که آریش های 20-0 آنتروپی پایین دارند. قانون دوم جدید می گوید : همان طور که حالتی با زمان تغییر می کند، احتمال اینکه آنتروپی آن بالا بالا رود بیشتر است تا اینکه حتما آنتروپی آن بالا رود. درک این مهم یکی از بزرگترین موفقیت های علم در قرن نوزدهم بود.
این فرضیه (مکانیک آماری بولتزمن) ما را به یک مسئله مواجه می کند: توضیح بولتزمن از رفتار ترمودینامیک فقط براساس مکانیک نیوتونی و کمی ریاضییات است. ولی این توضیح از رفتار ذره ای نسبت به وارونگی زمان نامتغیر است. هیچ چیز در آن چه گفته شد جهت آنچه (( آینده )) می نامیم را نشان نمی دهد.
پارادوکس لوشمیت در واقع ظاهرا می توانیم استدلال مان را به عقب برگردانیم. از استدلال به اینجا می رسیم که در یک حالت غیر محتمل در زمان حال (مثلا ظرف گاز را به تازگی باز کرده ایم) حالت های اولیه تر (همانند حالت های بعدتر) حالت های ممکن تری هستند. با آشنایی از حالت های ممکن با آنتروپی بالا، می فهمیم که بولتزمن در توضیحات خود می گوید که آنتروپی پیش از باز شدن ظرف گاز بالاتر بود. فرضیه بولتزمن می گوید: نه نتها آنتروپی به سوی آینده بیشتر می شود، بلکه آنتروپی به سوی گذشته نیز بیشتر می شود! اگر چنین باشد، پس حرارت باید در جهت گذشته نیز از گرم به سرد برود! ولی این موضوع خلاف تجربه و آشکارا اشتباه است. حال ما رسما با یک مسئله روبرو شده ایم. نام آن پارادوکس برگشت پذیری لوشمیت است. جوزف لوشمیت استاد بولتزمن بوده که اشاره به نتیجه مشابهی با یک از تلاشهای اولیه بولتزمن در توضیح پیکان زمان داشته است.
راجرز پنروز ریاضیدان و فیزیکدان مسئله لوشمیت را چنین مطرح می کند: مکانیک آماری بولتزمن پیشگویی کرده که آنتروپی در هر دو جهت افزایش می یابد. در حالی که بنابر تجربه فقط در یک جهت افزایش می یابد. (( آن را جهت آینده می نامیم )) پاسخ بولتزمن شگفت آور و زیرکانه بود: هرچند انحراف عمده از تعادل بسیار ناممکن می نماید، پس از زمان کافی روی خواهند داد. در بازی دو جعبه و 20 توپ، ما سرانجام به آرایش (( آنتروپی پایین )) مانند 5 توپ در جعبه A و 15 توپ در جعبه B خواهیم رسید. فقط باید مدت درازی صبر کنیم. وقتی از تمامی محتوای عالم می گوییم که در آن اعداد بزرگ تر از 20 وجود دارد. باید مدت طولانی تری صبر کنیم. ولی در یک مدت زمان نامشخص، بالاخره باید منتظر باشیم نواسانات آنتروپی پایین نیز روی دهد. قشیه تکان دهنده بولتزمن این بود که تمام عالمی که می بینیم صرفا یک انحراف آنتروپی پایین است در جهانی بسیار بسیار پیرتر! موجودات در این چنین جهانی، در هر سوی منحنی که باشند، تعریف کننده آینده اند و آینده جهت آنتروپی رو به افزایش است.
MENERVA نوشته شده:زمان وجود خارجی نداره و جزو آبژه‌های آبستره دسته بندی می شه. زمان معلول "حرکت" متنج از انرژیه.
درک ما از سرعت گذر زمانی، پدیده ای ذهنی است اما زمان فیزیکی، پدیده ای با واقعیتی بیرونی است که به طور دقیق قابل اندازه گیری بوده و تک تک صد میلیارد سلول بدن شما، محدودیتهای ذاتی اعمال شده توسط آن را درک می کنند. همین عامل باعث می شود که مثلا شما؛ نتوانید 200 سال دیگر، جزو کاربران هوپا باشید.
MENERVA نوشته شده:زمان وجود خارجی نداره و جزو آبژه‌های آبستره دسته بندی می شه. زمان معلول "حرکت" متنج از انرژیه.
درک ما از سرعت گذر زمانی، پدیده ای ذهنی است اما زمان فیزیکی، پدیده ای با واقعیتی بیرونی است که به طور دقیق قابل اندازه گیری بوده و تک تک صد میلیارد سلول بدن شما، محدودیتهای ذاتی اعمال شده توسط آن را درک می کنند. همین عامل باعث می شود که مثلا شما؛ نتوانید 200 سال دیگر، جزو کاربران هوپا باشید.
سرعت گذر زمان که کاملا ذهنی و وابسته به شرایطه. اما زمان فیزیکی هم همون "حرکته" که ما اون رو انتزاع به "زمان" می کنیم. شما "حرکت" و انرژی رو اندازه گیری می کنید، نه موجودی مستقل به اسم "زمان" رو.
MENERVA نوشته شده:زمان وجود خارجی نداره و جزو آبژه‌های آبستره دسته بندی می شه. زمان معلول "حرکت" متنج از انرژیه.
یعنی شما می گویید اگر شخصی درون اتاقی دربسته و در تاریکی مطلق قرار بگیرد. و نسبت به امواج صوتی و دما و تمام حس های انسانی ایزوله باشد. و قادر به درک حرکت نباشد حس می کند که زمان ایستاده است و دیگر گذر نمی کند؟
MENERVA نوشته شده:زمان وجود خارجی نداره و جزو آبژه‌های آبستره دسته بندی می شه. زمان معلول "حرکت" متنج از انرژیه.
یعنی شما می گویید اگر شخصی درون اتاقی دربسته و در تاریکی مطلق قرار بگیرد. و نسبت به امواج صوتی و دما و تمام حس های انسانی ایزوله باشد. و قادر به درک حرکت نباشد حس می کند که زمان ایستاده است و دیگر گذر نمی کند؟
احساس اون فرد هیچ تغییری در "حرکت" نداره. منظورم از از "حرکت"، حرکت فیزیکی شخص نیست! حرکتی که منتج از انرژیه. تا وقتی انرژی وجود داشته باشه زمان هم هست؛ انرژی هم همیشه هست و نبود اون در سیستم معنایی نداره. پس "زمان" هم همیشه هست و موجودیت داره؛ اما موجودیت ذهنی که انتزاعی از انرژیه.
حیرت انگیزه!!! گفته های شما پر از تناقضه. شما اول میگویید زمان حس کردن بعد می گویید ربطی به حس اون شخص نداره. میگویید درک ذهنی ازحرکته بعد میگویید در کردن حرکت انرژیه. این به چه معناست؟ چه کسی می تواند انرژی را حس کند!!!
آخرین ویرایش توسط Archimedes یک‌شنبه ۱۳۹۳/۱۰/۷ - ۱۵:۵۶, ویرایش شده کلا 1 بار
Archimedes نوشته شده:حیرت انگیزه!!! گفته های شما پر از تناقضه. شما اول میگویید زمان انتزاعیه بعد می گویید ربطی به انتزاع اون شخص نداره. میگویید انتزاع از حرکته بعد میگویید انتزاع از حرکت انرژیه. این به چه معناست؟ چه کسی می تواند انرژی را حس کند!!!
مفهوم فلسفی "انتزاع کردن" (به انگلیسی: abstracting) رو یاد بگیرید.
خیلی خب اگر منظور شما اینه که زمان مجرد و مطلقه باید بگم نسبیت ۱۰۰ سال پیش خط بطلانی بر این دیدگاه کشید و ثابت کرد زمان مطلق نبوده و دارای پیوستگی با مکانه و در اون تنیده است. و این موضوع رو در نسبیت ثابت کرد که هر مکانی دارای خصوصیات زمانی مخصوص به اون مکانه.
