این هم سه خبر در مورد نانو تکنولوژی

[كوروش بزرگ]

کشف روشی برای تولید انبوه
ویفرهای نانولوله‌ای

مزیتی که روش DEP دارد آن است که در دمای اتاق و بدون نیاز به سیستم‌ها یا راکتورهای پیچیده هم قابل انجام است، اما از سوی دیگر به‌دلیل کوچکی زیاد این الکترودها، مانع از توزیع یکنواخت نانولوله‌های رسوب داده شده است

سنانولوله‌های کربنی به‌دلیل برخورداری از خواص الکتریکی و مکانیکی و شیمیایی استثنایی و ظرفیت بالای حمل جریان و اندازه‌ی کوچکی که دارند بسیار مورد توجه‌ی دانشمندان قرار گرفته و جایگزین مناسبی برای سیلیکون در نسل آینده قطعه‌های الکترونیکی (ترانزیستورهای اثر میدانی، نشردهنده‌های میدان کاتدی سرد، حسگرها و. . .) به شمار می‌آیند. اما یکی از موانع عمده‌ای که تا کنون در زمینه‌ی کاربرد گسترده‌ی آن‌ها وجود داشته چگونگی اتصال آن‌ها به سیستم‌های مکانیکی و الکتریکی خارجی و نیز فرآیند مناسب برای تولید انبوه ابزارهای محتوی این نانولوله‌ها بوده است.

به‌گزارش ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری نانو، اخیرا ً گروهی از دانشمندان دانشگاه «جان هاپکینز» توانسته‌اند با استفاده از روش «دی الکتروفورز» (DEP) به کمک تعداد زیادی الکترود کوچک الگودهی شده به روش لیتوگرافی، شبکه‌ای از نانولوله‌های کربنی را روی یک ویفرایجاد کنند. سابق بر این از این روش در تولید ابزارهای تک نانولوله‌ای (از جمله مدارهای منطقی و حسگرهای با عملکرد بالا) استفاده شده بود اما تکثیر آن‌ها در سطح یک ویفر و بکارگیری این ویفرها در ابزارهای الکترونیکی کار جدیدی است. به‌عنوان مثال می‌توان از آن در تولید فیلم‌های دوبعدی نیمه رسانا یا حسگرهای بزرگ‌تر استفاده نمود.

به این منظور این محققان با پایش موضعی و اندازه‌گیری جریان، ولتاژ و زاویه فاز و بر اساس تصاویر SEM، دریافتند که ضخامت شبکه‌ی به‌دست آمده با چگالی مخلوط معلق نانولوله‌های کربنی رابطه دارد و بر قابلیت تکثیر این شبکه روی ویفر تأثیر می‌گذارد.

مزیتی که روش DEP دارد آن است که در دمای اتاق و بدون نیاز به سیستم‌ها یا راکتورهای پیچیده هم قابل انجام است، اما از سوی دیگر به‌دلیل کوچکی زیاد این الکترودها، مانع از توزیع یکنواخت نانولوله‌های رسوب داده شده است.

برای رفع این مشکل دانشمندان سعی کردند تا با افزایش چگالی مخلوط معلق تا حدی که موجب به هم چسبیدن نانولوله‌ها نشود، میزان برهم کنش الکترودها با این نانوله‌ها را افزایش دهند. آن‌ها همچنین امیدوارند به‌وسیله‌ی لیتوگرافی استاندارد، حکاکی و سایر روش‌های پرداخت، بتوان مجموعه‌ی گسترده‌ای از ابزارهای نانولوله‌ای را به این روش تولید نمود.

هدف نهایی این محققان یافتن روشی است که به کمک آن بتوان تک نانولوله‌ها را با بازدهی بالا بین الکترودهای واقع در سطح ویفر رسوب داد، اما به‌دلیل محدودیت‌های ناشی از شکل هندسی و غلظت مخلوط معلق نانولوله‌ها هنوز نسبت به عملی بودن آن اطمینان ندارند. آنچه مسلم است آن است که این روش کمک زیادی به تولید ابزارهای مبتنی بر دسته نانولوله‌های کربنی می‌کند.


منبع از سایت رشد
ستاد ويژه‌ي توسعه‌ي فناوري‌هاي نانو

[كوروش بزرگ]

خبر دوم

استفاده از نانوذرات خودتابش
برای درمان عمیق‌تر سرطان

با توجه به اینکه اشعه‌ی X قادر به نفوذ به بافت‌های عمقی است از آن می‌توان برای درمان تومورهای عمقی استفاده کرد

روش درمان «فتودینامیک» (PDT) نوعی درمان سرطان است که از تلفیق یک ماده‌ی شیمیایی به نام حساس‌کننده‌ی نوری و نوعی خاص اشعه که باعث کشتن سلول‌ها می‌شود حاصل می‌شود. اگرچه روش PDT به طور گسترده‌ای جهت درمان سرطان پوست مورد استفاده قرار گرفته با این حال استفاده از آن برای درمان سرطان‌های عمیق‌تر یکی از مشکلات عمده پیش رو است چرا که نور لازم جهت انجام PDT قادر به نفوذ به مناطق عمقی بافت‌ها نیست.

به گزارش ایسنا، محققان دانشگاه «تگزاس» برای رفع این مشکل نوع جدید PDT را عرضه کرده‌اند که در آن نور به کمک نانوذرات درخشانی که به آن‌ها مواد تحریک شونده با نور متصل می‌باشند ایجاد می‌شود.

موقعی که ترکیب نانو ذره- ماده‌ی تحریک شونده با نور به سمت یک تومور هدایت می‌شوند و به کمک اشعه‌ی X یا سایر منابع تابش تحریک می شوند، ذرات شروع به تولید نور کرده و مواد تحریک شونده با نور فعال می‌شوند. با استفاده از این ایده‌ی جدید درمانی هیچ‌گونه نور خارجی برای فعال کردن ماده‌ی تحریک شونده با نور در درون تومورها نیاز نیست و از این رو ضخامت بافت‌ها یک عامل محدود کننده برای استفاده از PDT نخواهد بود. از طرفی با توجه به این‌که تابش اشعه و فتودینامیک درمانی با هم تلفیق شده و با هم اتفاق می‌افتند لذا تخریب تومور به صورت موثرتری اتفاق می‌افتد.

با توجه به اینکه اشعه‌ی X قادر به نفوذ به بافت‌های عمقی است از آن می‌توان برای درمان تومورهای عمقی استفاده کرد. به این دلایل روش مذکور، راهکاری ساده اما مؤثر برای درمان سرطان ارائه کرده است.

برای دستیابی به کاربردهای عملی، مجموعه نانو ذره – پورفیرین بایستی به کمک حامل‌هایی همچون آنتی‌بادی‌ها، پیتیدها، لیپوزوم‌ها و سایر ملکول‌های فعال به سلول‌های تومور انتقال داده شوند. برای طراحی این حامل‌ها افراد بایستی به اثر آن‌ها بر مقدار تولید اکسیژن فعال توجه داشته باشند. در این مطالعه محققان از اسیدفولیک برای هدفگیری گیرنده‌های فولات در سلول‌های سرطانی استفاده کردند.

نتایج آن‌ها نشان داد که اسیدفولیک هیچ اثری بر روی مقدار تولید اکسیژن فعال در مجموعه‌ی نانوذره ندارد. از این سیستم به‌طور عملی جهت انجام روش‌های فعال‌سازی به کمک نور می‌توان استفاده کرد.

منبع از سایت رشد
به نقل از ایسنا

[كوروش بزرگ]

خبر سوم

تبدیل انرژی خورشیدی به الکتریسیته
توسط نانوذرات

از آنجایی که بازده‌ی سلول‌های خورشیدی کنونی بسیار بالاست، برای ساخت سلول‌های بهتر باید به کاستن میزان ماده‌ی مصرفی و کاهش هزینه اندیشید

الکترون های موجود در نانو ذرات فلزات نجیب به سرعت و با فرکانس نور، به‌صورت دسته جمعی نوسان می کنند. به تازگی دانشمندانی از دانشگاه «فناوری چالمرز» (Chalmers University of Technology) در سوئد نشان داده اند که می‌توان به کمک این پدیده سلول‌های خورشیدی بهتر و ارزان‌تری ساخت.

به‌گزارش «ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری نانو»، سلول های خورشیدی با وجود استفاده‌ی فراوان در سیستم های انرژی خودکفا با طول عمر بالا، از لحاظ هزینه‌ی تمام شده قابلیت رقابت با سوخت‌های فسیلی را ندارند.

این سلول‌ها دارای ساختاری چند لایه‌ای برای جذب نور و تبدیل آن به الکتریسیته می‌باشند. می‌توان با ساخت سلول‌های نازک‌تر و بهینه کردن ظرفیت جذب نور، با کاهش هزینه، بازده‌ی سلول را افزایش داد. یکی از راه‌های بهبود جذب نور استفاده از نانوذرات فلزات نجیب می‌باشد. اخیراً «کارل هاگلاند» (Carl Hagglund) از دانشگاه «چامبرز» در پایان‌نامه‌ی دکترای خود به این ایده پرداخته است.

الکترون‌های موجود در این گونه از نانوذرات با یکدیگر و با فرکانس نور تابشی نوسان می‌کنند. به این ترتیب، الکترون های مذکور مانند آنتن های کوچکی انرژی خورشیدی را دریافت کرده و آن را به انرژی نوسانی و در نهایت الکتریسیته تبدیل می کنند. به این نوسانات که در فرکانس‌های خاصی تشدید می‌شوند «پلاسمون» (plasmon) گفته می‌شود.

از آنجایی که بازده‌ی سلول‌های خورشیدی کنونی بسیار بالاست، برای ساخت سلول‌های بهتر باید به کاستن میزان ماده‌ی مصرفی و کاهش هزینه اندیشید. در سلولی که «هاگلاند» با استفاده از نانوذرات طلایی ساخت، لایه‌ی جذب نور تنها چند نانومتر ضخامت داشت. وی دو نوع سلول با جذب نور در روی سطح و جذب نور در درون ماده ساخت. نتایج نظری و تجربی به دست آمده نشان می‌دهد که می‌توان از هر دو روش برای ساخت سلول های بهتر و کارآمد‌تر بهره گرفت.

منبع از سایت رشد
به نقل از ستاد ويژه‌ي توسعه‌ي فناوري‌هاي نانو