hasan1359 نوشته شده:اونهایی فقط از رسیدن به درجه استادی در رشته ای که بهش علاقه ندارن لذت میبرن که درجه استادی رو برای خودنمایی میخوان.(هر چند این دوره زمونه شما اگر دکترا هم بگیری فوقش اینه که بری یه دانشگاه دورافتاده تدریس کنی و دیگه لذت خودنمایی هم در کار نخواهد بود) تازه لذت اونها هم یه چیز موقته که بعد از مدتی از بین میره یا کم میشه. ضمنا کسی اگر به رشته ای علاقه نداشته باشه اولا سخته که در اون رشته به درجات بالا برسه و دوم اینکه اگر هم برسه هیچوقت لذت واقعی رو تجربه نخواهد کرد. ولی اونی که برای دل خودش و به خاطر علاقه ای که به رشته ای داره اون رشته رو میخونه اولا اینکه احتمال پیشرفتش بیشتره و دوم اینکه حتی اگر از لحاظ مدرکی پیشرفت نکنه ولی حداقلش اینه که لذت برده. خیلی ها بخاطر لذت بردن هر کاری میکنن.
سلام حسن آقا. با نظرات شما موافقم. احتمالا به خاطر اینه که شرایط من و شما بهم نزدیکه. همونطور که شما فرمودید ما در ایران وارد فاز مدرک گرایی شدیم (اروپا 100 سال پیش این فاز رو گذرونده). متاسفانه سواد فارغ التحصیل ها عمیق نیست و بیشتر بخاطر بازار کار رشته شون رو انتخاب کردن. افرادی هم که شاغل هستن و سن بالایی دارن ، صرفا برای ارتقای شغلی و گرفتن سمت بالاتر درس میخونن. اینها عملکرد افتضاحی دارن و به هر دری میزنن تا مدرک بگیرن. نتیجه این میشه کلی آدم سودجو پایان نامه و تحقیق میفروشن و اخلاقیات رو زیر پا له میکنن. وجه ی علم رو خراب میکنن. کلی هزینه و زمان تو دانشگاها صرف میشه آخرشم هیچ بازدهی نداره.